De zesde opdracht van AnneH_02, over het Roos-personage Elle. Veel leesplezier!

-------------------------------------------

- 16 februari -

Lief dagboek,

Papa is terug! We hebben hem vanmiddag bij het vliegveld opgehaald nadat hij heeeeel lang weg is geweest voor zijn werk. Hij vloog met zijn vliegtuig de hele wereld over, soms stuurde hij foto's van waar hij was. Een keer kregen we zelfs een foto van hem in Japan! Volgens mama is dat heel ver weg.

Thuis was het saai zonder papa. Noah was na school altijd bezig met haar huiswerk en wilde niet meer met mij spelen. En mama moest als ze terugkwam van haar werk nog koken, schoonmaken, kleren wassen en allemaal van dat soort huishoudelijke klusjes.
En ik dan? Ik zat me de hele middag in mijn eentje te vervelen...

Maar nu is papa terug en wordt het weer gezellig! Hij kan mama helpen met het huishouden en Noah helpen met haar huiswerk. En ik hoef me niet meer te vervelen, papa kan me al zijn reisverhalen vertellen en we kunnen samen spelletjes spelen!
Papa is terug, en het komt allemaal goed.

Liefs,

Elle

"Elle, kom je eten?"

Elle klapt haar dagboek dicht, legt het onder haar kussen en loopt naar beneden.

Papa ligt op de bank een tijdschrift te lezen. Elle weet natuurlijk dat hij weer thuis was, maar toch is ze verrast toen ze hem beneden zag. Het voelt raar, hij was zo lang weggeweest en nu ligt hij daar gewoon op de bank. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Elle rent naar haar vader toe en geeft hem een knuffel.

"Zo, waar heb ik dit aan verdiend?" lacht papa.

Elle glimlacht en gaat naast hem op de bank zitten.

"Ik heb je gemist." zegt ze.

"Ik heb jou ook gemist, lieffie." ook op papa's gezicht verschijnt een glimlach als hij dat zegt.

"Papa, wil je me wat beloven?" vraagt Elle, haar vader knikt.

"Je moet me beloven dat je nooooit meer weg gaat."

Papa begint te lachen, maar probeert zijn geproest te onderdrukken als hij Elles ernstige gezicht ziet. Hij gaat zitten en neemt zijn dochters gezicht in zijn handen.

"Schat, dat kan ik toch niet beloven."

Elle zucht, "Ik weet het, maar beloof dan dat je voorlopig niet meer weg gaat."

"Oké dan, Elle van Dijck, bij deze beloof ik jou plechtig, dat ik voorlopig niet meer weg ga."

Een tevreden glimlach verschijnt op Elles gezicht.

"Hans! Hoe vaak moet ik het nog vragen? Wil je nou even de tafel gaan dekken? Het eten is bijna klaar!" roept mama vanuit de keuken.

Elles vader rolt met zijn ogen en kreunt.

"Moet dat per se nu? Ik ben net terug en ik ben nog moe van de lange vlucht. En bovendien had ik net even een momentje met Elle..." antwoordt Elles vader geïrriteerd.

Elle springt gelijk op van de bank.

"Ik doe het wel! Blijf jij maar lekker op de bank zitten papa, ik snap dat je moe bent."

Elle huppelt naar de keuken en pakt het tafelkleed.

"O Elle, zo bedoelde ik het niet. Jij hoeft de tafel niet te dekken, ik had het tegen je vader."

Elle gaat stug door met het dekken van de tafel.

"Ik vind het geen probleem." zegt ze.

Tien minuten later zitten Elle, Noah en hun ouders aan de - inmiddels gedekte - tafel.

Het enige geluid in de keuken is het schrapen van het bestek over de borden.

"Zo, pap, vertel eens iets over je reizen?" doorbreekt Noah de ongemakkelijke stilte.

Hun vader schraapt zijn keel.

"Tja, waar moet ik beginnen..." mompelt hij.

"Je was toch in -" begint Elle, maar voor ze haar vraag kan afmaken wordt ze door haar moeder onderbroken.

"Je bent ook zo lang weggeweest, ik begrijp helemaal dat je geen idee hebt waar je moet beginnen..." sneert ze, "Ik weet ook niet waar ik moet beginnen, misschien bij alle klusjes die ik heb gedaan toen jij weg was? Of het schoonmaken van het huis? Of -"

"Angelique, laten we dit niet NU doen..." mompelt hun vader, met zijn hoofd gebaart hij naar Elle en Noah.

"Hoezo niet? Is er iets wat je niet kan delen met je dochters?"

Noah staat op van haar stoel en schuift hem luidruchtig weer aan.

"Oké, ik heb hier zo geen zin in. Doe even normaal, hoe oud zijn jullie nou?" roept ze, waarna ze zich omdraait en naar boven rent.

Elle kijkt met grote ogen naar wat en gaat ze achter haar zus aan.

"Noah, wacht!" roept ze als ze de trap op rent.

Boven vindt Elle Noah op de poef in haar kamer. Noah heeft haar armen voor haar borst gevouwen en staart uit het raam. Op haar gezicht is een soort combinatie van boos en verdrietig te zien.

"Sorry Elle, ik werd gewoon even helemaal gek van papa en mama."

Elle leunt tegen de deur en knikt, ze begrijpt wat Noah zegt.

"Waarom kunnen papa en mama niet gewoon lief tegen elkaar doen?"

"Ik weet het niet."

Een traan loopt over Noah's wang, Elle ziet het en loopt naar haar zus toe.

Met haar duim veegt ze de traan weg, er komt nog een traan, ook die veegt Elle weg.

"Hé, niet huilen. Ik weet niet waarom papa en mama ruzie hebben, maar ik weet wel dat ze niet willen dat wij erdoor verdrietig zijn."

Noah haalt haar neus op en schudt haar hoofd.

"Je hebt gelijk, ik moet niet huilen. Twee tranen, niet meer." zegt ze, met onvaste stem.

Elle en Noah geven elkaar een knuffel, dan ziet Noah dat haar wekker al 19.54 aangeeft.

"Kom Elle, je moet naar bed. Morgen heb je weer school en het is al bijna 8 uur."

Nadat Elle haar tanden heeft gepoetst en Noah haar een kort verhaaltje heeft voorgelezen, doet Noah het ligt uit en gaat ze naar haar eigen kamer.

Elle wacht heel even om te kijken of de kust veilig is, daarna schuift ze haar kussen opzij en pakt ze haar dagboek.

- 16 februari -

Lief dagboek,

Dit is alweer de tweede keer dat ik vandaag in mijn dagboek schrijf.

Net schreef ik dat alles goed zou komen omdat papa terug is, maar ik had het mis.

Het komt niet goed, het wordt juist slechter.

Mama zeurt erover dat papa zo lang weg was en papa zeurt over mama's gezeur. Ze zijn alleen maar ruzie aan het maken.

Het is helemaal niet gezellig...

Liefs,

Elle

Er klinkt een luide klap van beneden, gevolgd door geschreeuw.

"IK BEN ER HELEMAAL KLAAR MEE!"

"WEET JE WAAR IK HELEMAAL KLAAR MEE BEN? MET DAT GEZEUR VAN JOU!"

Er klinkt gebonk op de trap, Elle duikt diep we in de dekens.

"ZELF TIJDENS HET AVONDETEN? ELLE EN NOAH HOEVEN HIER NIET BIJ BETROKKEN TE RAKEN!" klinkt de stem van Elles vader vanuit de kamer naast de hare.

"EN NU BETREK IK NOAH EN ELLE ERBIJ? DOOR JOU MOEST ELLE DE TAFEL DEKKEN, OMDAT JE ER ZELF MET JE LUIE REET GEEN ZIN IN HAD!" antwoort mama's geschreeuw van beneden.

"DAT WAS IETS HEEL ANDERS!"

In haar ouders kamer hoort Elle wat geschuif, daarna knalt de deur weer open en dondert Elles vader naar beneden.

"MAAR WEET JE WAT, ALS JE ZOVEEL LAST VAN ME HEBT GA IK WEL WEG."

"OKÉ, ALS JE MAAR WEET DAT ALS JE NU WEGGAAT, JE NIET MEER TERUGKOMT!"

"DAT HAD IK NOU ZELF AL BEDACHT!"

Er klinkt wat gestommel beneden. Na enkele seconden hoort Elle de voordeur dichtknallen.

Ze kruipt voorzichtig uit bed en loopt naar de trap.

Onderaan de trap zit haar moeder op de grond. Haar gezicht verbergt ze in haar handen en haar schouders schokken.

Elle strompelt de trap af en loopt een beetje onzeker naar haar moeder toe.

Buiten start een motor. Elle spitst haar oren en haar ogen worden groot. Ze springt overeind gooit de voordeur open. De zwarte auto staat nog op de oprit en zo snel als ze kan rent Elle er naar toe.

"PAPA, WACHT!" gilt ze.

De auto begint langzaam te rijden.

"PAPA, STOP!"

Haar vader hoort het niet, of negeert het expres, want de auto stopt niet.

In tegendeel, de auto versnelt juist.

Elle sprint achter de auto aan, maar ze weet dat ze het tempo niet kan volhouden.

"PAPA!" krijst Elle nog, maar de auto verwijdert zich steeds verder van haar.

"NEE, JE HAD HET BELOOFD! JE HAD HET BELOOFD!"

Langzaam verdwijnt de auto uit het zicht, Elle zakt op haar knieën, met betraande ogen kijkt ze haar vader na.

"Elle...' Noah legt een hand op de schouder van haar jongere zusje, die draait zich om en kijkt Noah verward aan.

"Hij... Hij had het beloofd... Hij kan niet zomaar weggaan..." Elles stem trilt.

"Ik weet het, Elle. Maar jij had ook een belofte gedaan. Twee tranen, niet meer, weet je nog? We gaan niet meer huilen, samen komen we er doorheen, oké?"

Elle ziet het verdriet in Noahs ogen, toch weet Noah zich sterk te houden.

Met de mouw van haar pyjama veegt Elle de tranen van haar wangen.

Wankel staat ze op, Noah slaat een arm om haar zusje heen om haar te ondersteunen.

"Samen, Elle, samen komen we er doorheen..."

---------------------------------------------------------------------

Commentaar:

Heel leuk! Vooral het de dagboekstukjes van Elle zijn goed bedacht. De gevoelens zijn mooi beschreven en de spelling is ook goed!

Veel kan ik hier dus eigenlijk niet over zeggen ;-), ik ben echt tevreden!

x GrijzeWolf