SieglindeVdb

•Titel: Unknown Girl
•Genre: willekeurig
•Woorden: ca 700

Story

Niemand zal het ooit begrijpen.

     De zwarte schoenen vind ik maar niks. Het past totaal niet bij hem. Waarom zou hij zwarte schoenen dragen als hij zich goed voelt? Met mijn hoofd omlaag gehangen stap ik over de straat. Ik zie mijn eigen zwarte schoenen af en toe langskomen en vraag me af waarom ik ooit zou hebben kunnen denken dat de wereld zo mooi zou zijn. Dan zou ik in de armen van mijn moeder zitten en kijken naar de regendruppels die tegen het raam tikken. Met een mok thee erbij zou ze me allerlei verhalen vertellen over de prachtige aarde en haar wonderen. Ik mocht dan een extra koekje pakken, omdat ze zei dat elk koekje dat ik pakte stond voor haar liefde voor mij. Ik vraag me af hoe ik daar ooit betekenis in heb kunnen zien. De wereld is helemaal niet zo prachtig. In een oogwenk was ik net volwassen en was het voorbij met de tijd dat ik thuis zat te luisteren naar haar verhalen. Zonsopgangen werden duister en mijn tranen van geluk werden tranen van verdriet toen ze stierf. Toen was ik alleen. Mijn vader was er allang niet meer en op het moment dat mijn moeder begraven was, was ik begraven onder emoties en depressie. Nog steeds.
     Dwars door het boekje met plaatjes heen zie ik een foto met mijn moeder. Haar glimlach is het enige prachtige aan de wereld. Niemand dacht aan mij toen ze weg was. Ik zat in een hoekje van mijn slaapkamer, terwijl de wereld verder ging. Dan zou ik naar de koektrommel met vrolijke patronen kijken en terugdenken aan de tijden die nog zo voor de hand lagen. Zachtjes zou ik huilen en jammeren, terwijl de hele wereld verder ging. O, wat leek ze deze maatschappij mooi lijken met haar leuke verhalen. Dan zou ze vertellen over de hoog torende wolkenkrabbers waar mensen hard aan het werk waren en dan de kleine speeltuin ernaast waar ze avonturen beleefde als kind. Dan zou de schoolbus haar ophalen op school en drongen haar fantasieën zich door haar hoofd als ze over weg reden met prachtige landschappen. Ik zou helemaal met haar wegdromen. Maar het was allemaal voorbijgevlogen, in een korte avond. Ze lag in haar bed en schoot achteruit. Ze had niets gehad en ik hoopte ook dat ze nooit wat zou krijgen, maar opeens stopte alles ermee
Ik schuif het stroeve raam open en staar naar de donkere lucht. De sterren in de hemel twinkelen zachtjes en als ik dan even naar de stille nacht luister met mijn ogen dicht, voel ik haar aanwezigheid. Ik weet dat ze op me wacht. Ik staar naar de maan die weerkaatst in het raam aan de overkant en zucht diep. De volgende morgen zou school weer beginnen, maar ik denk niet dat ze me zouden missen. Al zouden ze me dood vinden, is het mogelijk dat ze me niet herkennen. Dood. Dat ene woord dag zoveel ellende veroorzaakt diep in mij. Ik gris mijn telefoon uit mijn zak en kijk tussen mijn contacten. Niemand die ik zou kunnen bellen om nog iets te vertellen.

Iedereen lijkt zo klein als je daar op die hoge wolkenkrabber staat. Ik kijk naar de horizon en zie helikopters vliegen die naar mijn kant toe komen. Ze gillen dat ik weg moet stappen van de rand en ik mij onmiddellijk moet begeven naar de deur, maar waarom zouden ze me missen? Ik lach luidop en schreeuw naar ze terug, terwijl tranen over mijn wangen sturen. Mijn haren schieten naar achteren door de harde wind van de helikopters en ik schuifel naar de rand van de wolkenkrabber. Er gieren zenuwen door mijn lijf, maar het idee van vrede is zo heerlijk. Eindelijk zal ik in het paradijs komen en terug zijn in mijn moeders armen. Ik bungel een voet boven in de lucht en zie mensen die daar helemaal beneden aan het filmen zijn. Vervolgens landt er een helikopter op het dak en springen er agenten uit met uitrustingen aan. Ze stuiven op me af, maar ik laat me dit niet gebeuren. Ik sluit mijn ogen en fluister: 'tot zo, mam...'

Klaar!

Snel afgemaakt, maar ben er zeer trots op! Het is gebaseerd op het liedje Paradise van Coldplay (tekst zo beneden) en een 'zelfmoord' scène in de serie Sherlock! Hopelijk is het wat!

•Tekst:

Paradise~Coldplay

When she was just a girl she expected the world
But it flew away from her reach
So she ran away in her sleep and dreamed of
Para-para-paradise, para-para-paradise, para-para-paradise
Every time she closed her eyes
When she was just a girl she expected the world
But it flew away from her reach and the bullets catch in her teeth
Life goes on, it gets so heavy
The wheel breaks the butterfly every tear a waterfall
In the night the stormy night she'll close her eyes
In the night the stormy night away she'd fly
And dream of para-para-paradise
Para-para-paradise
Para-para-paradise
She'd dream of para-para-paradise
Para-para-paradise
Para-para-paradise
La-la-la-la-la-la-la
La-la-la-la-la-la-la-la-la-la
And so lying underneath those stormy skies
She'd say, "Oh, oh, oh, oh, oh, oh
I know the sun must set to rise"
This could be para-para-paradise
Para-para-paradise
This could be para-para-paradise
Oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh
This could be para-para-paradise
Para-para-paradise
This could be para-para-paradise
Oh oh oh oh oh oh, oh, oh
This could be para-para-paradise
Para-para-paradise
This could be para-para-paradise
Oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh