SieglindeVdb
(Lied toegevoegd, scroll naar links :))

•Genre: murder mysterie
•Woorden: ca. 1000
•Titel: Dark side of Happiness

~Story~

     De klok op de muur tikt luidt. Tik tik... Een zucht verlaat Sherleighs mond, terwijl ze het probeert te negeren. Tik tik... Mompelend gaat ze onder haar deken liggen en knijpt haar ogen dicht om zich niet te irriteren. Tik tik... In haar hoofd gilt ze van de irritatie en als ze het dan niet meer kan uitstaan, komt ze onder haar deken vandaan en zoekt naar haar oordoppen. Op de tast schuift ze met haar hand over haar nachtkastje op zoek naar de kleine oordoppen. 'Verdraaid.' Fluistert ze. Het is haar te donker, maar ze wil de lamp niet aandoen voor Frank. Ze gaat rechtop zitten in bed en trekt haar knieën tegen haar borst, om vervolgens haar hoofd te laten zakken. 'Sherl?' Een fluisterende mannenstem doet haar gelijk weer opkijken en ze ziet het silhouet van haar man Frank opkijken van zijn kussen. 'Wat doe je?' Frank komt omhoog en knippert het licht aan, waardoor ze beide hun ogen moeten sluiten. 'Het is de klok, sorry.' Zegt Sherleigh met gesloten ogen. 'Ik probeer al dagen zonder oordoppen te slapen, maar het wil maar niet.' Als ze allebei gewend zijn aan het licht, openen ze hun ogen en bekijken elkaars slaperige ogen en ontplofte haar. Frank moet lachen en drukt dan een kus op haar voorhoofd. 'We doen de klok wel weg uit de kamer. Onze wekker geeft ook de tijd aan en maakt geen geluid.' Sherleigh glimlacht. 'Fijn.' Dan klinkt er in de verte gehuil van een baby. 'O.' Sherleigh kijkt op de klok en ziet dat het drie uur in de nacht is. 'Nou,' begint Frank, 'we zijn op tijd, want David en Bailee moeten eten.' Sherleigh staat gelijk op uit bed en maakt aanstalte om de kamer te verlaten, als Frank nog iets tegen haar zegt: 'ik ga alvast naar ze toe, maak jij dan de flessen?' Ze knikt en knoopt haar kamerjas goed dicht. Frank stapt zijn bed uit en haalt een hand door zijn haar, terwijl Sherleigh de kamer stilletjes verlaat. 

     Slaap kindje slaap, daar buiten loopt een schaap. Een schaap met witte voetjes, dat drinkt zijn melk zo zoetjes. Slaap kindje slaap, daar buiten loopt een schaap...

     Huilend in de hoek van haar kamer staart ze naar de videocamera met het beeld van Frank en de tweeling. Zachtjes wordt er een liedje gezongen, terwijl ze in hun bedje worden heen en weer gewiegt. Een snik verlaat haar mond en met een wazig beeld voor haar ogen kijkt ze naar het filmpje. 'Slaap lekker, liefjes.' Fluistert Sherleigh op de achtergrond en vervolgens klikt het beeld uit. 'Nee...' stamelt ze vol rouw en verdriet.

-

De regen tikt tegen de ruiten, terwijl Sherleigh in het donker naar buiten staart met een mok thee in haar handen. 'Kijk,' zegt ze 'de maan schijnt vol in de lucht. Je ziet hem zelfs door de regen heen.' Ze glimlacht en als Frank ook naar buiten kijkt, knikt hij vol overtuiging. 'Dat klopt.' Hij gooit een pen op tafel neer en kijkt gefrustreerd op een vel papier dat voor hem ligt. 'Rekeningen?' Sherleigh legt haar hoofd tegen het koude raam en staart naar Frank. Hij knikt weer. 'Wat een gezeur toch. Ik moet echt die nieuwe baan krijgen, want anders zitten we krap. En we zitten al krap.' Hij zucht luidt en gaat naar achteren zitten. Sherleigh staat op van de vensterbank en zet haar mok op tafel. Ze trekt een stoel onder de tafel vandaan en nestelt zich naast Frank. Met beide handen pakt ze zijne vast en wrijft eroverheen met haar vingers. 'Het komt goed. Echt waar. Ik weet dat ik niet kan werken, maar je krijgt die baan.' De overtuiging in haar ogen doet hem glimlachen. 'Je blijft ook optimistisch.' Hij drukt een kus op het puntje van haar neus en als hij verder wil gaan met de papieren, klinkt er een klap in de tuin. Geschrokken kijken ze allebei op en staren naar het raam dat de tuin in het maanlicht laat zien. Het is inmiddels opgehouden met regenen. 'Is de container omgevallen?' Vraagt Sherleigh bezorgd. Frank fronst zijn wenkbrauwen en staat op om vervolgens naar de achterdeur te lopen. Er klinkt meer gestommel in de tuin. 'Frank, ik ga naar David en Bailee.' Zegt Sherleigh angstig. Hij knikt en ze verdwijnt de trap op. Ze haast zich en opent haar slaapkamerdeur, als er beneden een knal klinkt van een pistool. De tweeling begint te huilen, maar het lijkt te vervagen, en als Sherleigh begint te schreeuwen, rent ze eerst naar binnen om de tweeling op te zoeken. Ze ziet twee lege bedjes. 'David!' Met haar handen grist ze huilend in de bedden, terwijl ze de namen van haar kinderen roept: 'Bailee!' Tranen stromen over haar wangen en als ze de bedjes overhoop heeft gehaald, rent ze naar beneden toe. Daar ligt Frank. Met een kogel door zijn hoofd op de grond. 'Nee!' Haar kreet weerklinkt door het huis en het doet omstanders huiveren die langslopen. 'Frank!' Ze valt op de grond naast zijn lichaam, waar zijn hoofd baadt in een plas bloed. Haar handen trillen en ze is aan het huilen als nooit tevoren... 'Frank...' kermt ze. Ze pakt een hand van hem vast en drukt hem tegen haar lippen. 'Waarom...' piept ze zachtjes.

-

Klaar!
Een open einde dit keer, kan ook wat vaag zijn, maar misschien is het wat🤷🏼‍♀️😄 Ook wel wat korter, maar ja...

De betrekking tot mij: ik kan niet slapen zonder oordoppen, want ik kan niet goed tegen geluiden en als ik ouder ben wil ik een tweeling krijgen. Ik zou mijn kinderen het liefst David en Bailee noemen. Ze heer Sherleigh, omdat ik een fan ben van de serie Sherlock en heb er een meisjesnaam van kunnen maken :) Zelf zitten we krap met geld en mijn vader wacht op een antwoord of hij een nieuwe baan kan krijgen. Dit is de connectie! :D