Opdrachtgever; babetko
Hulp beoordelaar; Kirstenn_loveunicorn
Genre; Paranormaal
Aantal woorden; 1423
---------
Ik steek mijn sleutel in het slot van de krakkemikkige deur die de ingang van ons appartement moet voorstellen. In dit kleine appartementje woon ik, Amney Black, met mijn partner, Claire Riley. Ik heb haar ontmoet in een kroeg, ongeveer anderhalf jaar geleden. Het duurde wel even voordat ik inzag dat ik verliefd was. Dat is logisch, want liefde op het eerste gezicht bestaat niet. Sinds een half jaar wonen we samen in dit appartementje. Het is klein maar wel mooi ingericht. Ik werk bij een talent scout bureau en Claire is kapster. We hebben alles wat we ons maar kunnen wensen. Maar toch, op de een of andere manier, ben ik niet volmaakt gelukkig. Ik durf het nooit tegen iemand te zeggen maar het is wel zo.
Ik plof neer op de bank.
De deurbel gaat. Wat een grappig melodietje heeft de deurbel toch. Eigenlijk verafschuw ik dat liedje, maar ik probeer mezelf te blijven vertellen dat ik het leuk vind. En misschien, op een dag, ga ik het nog geloven ook. Ik open de deur. Oh, het is Casper. De buurman, maar bovenal, de gevreesde ex. Ja, een tijdje voordat ik Claire begon te daten had ik een relatie met Casper. Ik ben bisexueel trouwens, maar ik denk dat je dat wel snapt. Het ging uit omdat hij vreemd was gegaan. Nee grapje, ik was gewoon niet meer verliefd. En nu realiseer ik me dat het spreekwoord 'liefde maakt blind' helemaal klopt. Hij is namelijk niet zo'n aantrekkelijke man. 'Hallo Casper, terug van Ibiza?' Hij rolt met zijn ogen. 'Nee, ik ben er nog...' Ik haat het als hij me belachelijk maakt doormiddel van sarcasme. Maar ik kan er tegen. 'Dus, Casper... Gezellig gehad met je vriendin? Wat was haar naam ook alweer? Barbie?' Casper maakt een dreigende beweging doormiddel van zijn vuist omhoog te trekken. Ik zet een stap achteruit, maar dan... Hij trekt zich terug. In zichzelf zie ik hem kalmerend tot tien tellen. Hij gaat weer normaal staan en zegt; 'Nee, Amney... Het was niet zo gezellig. En haar naam was Jillian.' Wacht eens even... Was? Is... Is ze dood? Ik kijk geschokt. 'Het spijt me Casper... Wat erg... Wat is er gebeurd?' 'Dat is jouw f*cking zaak niet.' Snauwt hij terug. Wat is hij agressief opeens. Maar... Ik geef hem de schuld niet. 'Ehh... Dag Casper.' Zeg ik voorzichtig en ik doe de deur zachtjes dicht. Hij houdt de deur tegen.  'Hey Amney, ga nou maar niet rondbazuinen dat ik een wrak ben ofzo. Als je dat doet, kom ik jou en je vriendin halen. Wat was haar naam ook alweer? Lesbie?' En hij trekt de deur met klap dicht.
Wat heeft hij zojuist tegen mij gezegd? Casper is altijd vervelend geweest, maar nooit gemeen. En... Vanaf het begin dat hij er achter kwam dat ik bisexueel ben vond hij het helemaal oke. Hij heeft nooit opmerkingen gemaakt over mij en Claire. Behalve... net...
er is iets aan hem verandert, ik voel het gewoon. Er is iets anders en ik ga uitvinden wat.

De deur gaat open en Claire stapt naar binnen. 'Hoi schat!' Roept ze vanuit de woonkamer. 'Wat ruikt het lekker. Ben je aan het koken.' Ik antwoord niet. 'Lieverd, waar ben je?' Ze loopt de keuken binnen. 'Oh, daar ben je. Wat is er? Je kijkt een beetje gefrustreerd?'
Ik kijk haar een paar seconden aan. 'Nee hoor, er is niks.' Ze fronst. Ze staat even stil, maar loopt dan naar de slaapkamer. 'Ik ben moe...' Hoor ik haar zeggen vanuit het kussen. Ach Claire, Ik kan niks anders zeggen dan dat ik zeker weet dat ik voor altijd van haar zal houden, voor altijd...

We hebben net gegeten. Poe... Pasta vult heel erg... Dan schiet me iets te binnen. Casper. Raar. Schreeuwen. Discriminatie. Agressief. Wacht eens even... Hij is mijn buurman. Mijn balkon zit vast aan die van hem. Ik zou... 'Nee.' Zegt Claire. 'Ik wist wel dat er iets was, je kan niet zomaar inbreken bij de buren!' Huh? 'Wacht, wat? Oh nee... Zei ik dat hardop?' Claire zucht. 'Jazeker... Wel schattig eigenlijk... Maar Amney... Je kan niet inbreken! Je bent toch geen crimineel?' Ik kijk naar de grond. Oké, oké, ze heeft wel gelijk. 'Oké dan... Ik ben braaf als een hondje.' Ze knikt en loopt weg. 'Ik ga slapen...' Zucht ze. 'Oke schat, ik rook nog een sigaretje en dan kom ik ook.' 'Na het roken wel douchen hè? Ik heb niet zo'n behoefte om in bed te liggen bij iemand die naar rook ruikt.' Ik knik, pak een pakje sigaretten en een aansteker en loop naar het balkon. Er brandt geen licht in het huis hiernaast. Dat betekent dat Casper al slaapt. Zal ik... 'Nee.' Hoor ik vanuit de kamer. Damnet, zei ik dat nou weer hardop? Ik doe mijn best om in mijn hoofd te denken en besluit het hekje naar het andere balkon over te stappen. Ik sluip naar binnen. De deur is nog open. Dat doen wij ook altijd, om het binnen een beetje fris te houden. Het is pikkedonker. Ik zie alleen het knipperende lichtje van de thermometer aan de wand. Ik hoor de wind ruisen. Het lijkt wel een spookhuis. De houten vloer kraakt. Ik sta even stil. Hoorde hij me? Het is stil. Ik zet nog een stap. Kraaaaaak. De vloer kraakt opnieuw. Ik sta weer even stil. Ik hoor een schreeuwende stem. 'Nee! Laat me met rust! Laat me gaan! Ik wil dit niet.' Ik verstijf. Dat kwam uit de slaapkamer. Het was... het was de stem van Jillian...
Dit is een spookhuis. De... De geest... De geest van Jillian... Zwerft rond in dut huis... Om.. Om haar man te vergezellen!
Wacht, Amney, doe niet zo gek. Geesten bestaan niet. Maar... Het was toch wel echt de stem van Jillian...
Ik loop verder over de krakende vloer, richting de slaapkamer. Het is donker, dus ik zie niks. Ik grijp naar mijn kontzak en pak mijn telefoon. Ik zet het telefoon zaklampje aan en daar licht hij. Casper. Maar... Wacht eens even. Sinds wanneer heeft Casper lang haar? Ik kom dichterbij zodat ik de kleur van het haar ook kan zien. Maar dan voel ik iets pluizigs aan mijn voet. Razendsnel schijn ik mijn zaklamp naar beneden. Een bruin pluizebolletje ligt aan mijn voet. Wat schattig. Sinds wanneer heeft Casper een hondje? Ik breng mijn hand naar beneden om hem te aaien, maar dan... Het is geen hond... Het is een pruik. Een bruinharige pruik? Ik schijn de zaklamp naar het bed. Casper heeft opeens lang, blond haar? Wat?
Dan snap ik het. Is dat... Jillian?
'Hhhm?' Casper... of Jillian draait zich om en opent haar ogen. Het is Jillian. Ze schrikt. 'Amney! O my god, jij bent het. Gelukkig...' 'Jillian? What the f*ck doe jij hier? Jij bent dood!' Ze verstijft. 'Ehh... Het spijt me Amney, ik kan niet anders... Ze grijpt onder de deken en haalt een revolver omhoog. Ze richt hem op mij. 'Whoa! Jillian, rustig. Er is niks aan de hand.' 'Niks aan de hand? Niks aan de hand? Alles is aan de hand? Ik vermoordde mijn man en jij breekt in in mijn appartement.' Wacht. Zij vermoordde haar man? Zei vermoordde Casper? 'Maar Jillian, rustig. Waarom heb je hem vermoord? Je kan het mij vertellen. Ik zal je niks doen.' Ze snikt en begint te huilen. 'Het, het was een ongeluk! Hij wilde me dingen laten doen die ik niet wilde, en toen duwde ik hem... Het was niet mijn bedoeling hem dood te hebben!' O my god. Ik sta hier face to face met een moordenaar. 'Alsjeblieft, Jillian. Doe me geen pijn. Laat mij en Claire met rust.' Ze schrikt. Het lijkt wel... alsof ze transformeert. Alsof de schakel van aardig naar boos is omgeschakeld. 'Dus jij ziet me zo? Nou, dan mag jij mijn man volgen!' Ik hoor een schot. Alles staat stil. Ik zie een wit licht. Dit is het moment. Alles vaagt langzaam weg. Mijn laatste gedachten die ik kan denken. Casper is dood. Jillian is nu Casper. Jillian is transgender. Jillian is anders. Claire is lesbienne. Claire is anders. Ik ben bisexueel. Ik ben anders. Ik accepteer wie ik ben.
Ik ben anders.
Geen ongeluk meer.
Ik sterf gelukkig...

'Amney? Amney? Zeg iets, alsjeblieft...' ik open mijn ogen. Ik zie haar ogen. Betraand. Claire.
Ze is verdrietig. 'Wat is er, Claire?'
Ze kijkt op. Haar mondhoeken schieten omhoog. 'Je leeft. Je leeft!'
Ze geeft me een knuffel.
Ik...
... Ik leef.