P.o.v Amy

Ik klop op Caidens deur, die meteen open gaat. "Hallo mam." Een achtjarige Caiden staat in de deuropening. Hij heeft bruin haar en paarsblauwe ogen. Net als zijn ouders. "We gaan zo beginnen." Hij knikt. "Ik ga me nu omkleden." Ik loop naar de volgende deur, de slaapkamer van Suzanne, mijn dochter van zes. Ik klop op de deur. "We gaan zo beginnen!" Ze opent de deur. "Weet ik mam." Ze heeft lang bruin haar en paarsblauwe ogen, net zoals Caiden. "Ga je snel omkleden dan!" Zeg ik met een glimlach. Ze lacht en doet de deur dicht om zich om te kleden.

Ik loop naar beneden en ga op de bank zitten.

8 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Zo lang geleden al. Ik herinner me nog zo goed dat Caiden voor het eerst liep, voor het eerst speelde met andere kinderen, voor het eerst naar school ging. En hetzelfde geldt voor Suzanne. De tijd is te snel gegaan. Het ene moment zit je met de handen in het haar omdat je niet weet hoe je een luier moet verschonen, en het ander moment zijn je kinderen groot en zelfstandig: ze hebben je hulp niet meer nodig. Het is niet eerlijk, maar je kan er helemaal niets tegen doen.

Suzanne komt binnenlopen in een prachtig blauwe jurkje, gevolgd door Caiden, die een een smoking aanheeft met een nette broek. Ik sta op en knuffel ze. "Mam! Je kreukelt mijn outfit!" Zegt Caiden terwijl hij zich losvecht uit mijn knuffel. Ik laat hem los. "Je bent sterker geworden!" Zeg ik quasi verbaasd. Hij grijnst. Een grijns die me sterk doet denken aan Elijah. "Ja, ik heb getraind." Hij loopt naar Elijah, die achter me is gaan staan. "Laten we gaan."

Ik sta in mijn wolf vorm op een groot grasveld. Naast me staat Elijah, ook in zijn wolfvorm. Suzanne en Caiden komen aanlopen. 2 kleine wolfjes die je nauwelijks ziet als je niet weet waar je moet kijken.
(Kinderen van het alphakoppel kunnen al heel vroeg transformeren naar hun wolfvorm, alleen zijn ze dan kleiner dan normale wolven.) Ze gaan achter ons staan en de roedel komt tevoorschijn, allemaal in wolfvorm. De kinderen die niet getransformeerd zijn kunnen hier niet mee. Als iedereen op zijn of haar plaats staat begin ik langzaam te rennen zodat Suzanne en Caiden me bij kunnen houden.
Ik kijk kort achter me. Suzanne en Caiden bijten speels naar elkaar terwijl ze rennen. Ik schud mijn kop. Kinderen.

Een grote groep wolven rent door het bos.
Vooraan rennen de Alpha en Luna. Een witte wolf en een zwarte wolf. Achter ze, bijna onmerkbaar, lopen 2 kleine wolfjes. Ze hebben een zwart witte vacht, de kinderen van het alphakoppel.

Een familie. Maar nog belangrijker, een roedel.

Het einde is gekomen!