De weg naar het penthouse was ongemakkelijk. Niet alleen keek ik op tegen het aanbieden van mijn excuses aan Oliver, maar de beveiliger keek ons aan alsof we misdadigers waren. Hij was kaal en had een oortelefoon en donkere zonnebril zoals iedere FBI agent had in films. Als hij niet zo eng was, had ik waarschijnlijk gelachen. De deur ging open. Voor een moment dacht ik dat de kale ons niet door liet gaan, maar toen stapte hij opzij.

Er was een andere beveiliger stond voor de ingang van het penthouse. Hij leek aanzienlijk vriendelijker. "Nou, het lijkt dat jullie meer geluk hebben dan vanmiddag."

Ik kwam iets dichterbij, en herkende de beveiliger van de signeersessie. "Jij." zei ik, nog steeds boos van vanmiddag. Hij was degene die ons wegstuurde uit de rij.

Hij lachte. "Ja, ik. Ik heet Mike, hoofd van de beveiligers. Leuk je te leren kennen."

"Ook leuk om jou te leren kennen. Ik ben Drew." Hij schudde zijn hand met die van Mike.

Toen ik mezelf niet voorstelde gaf Drew mij een elleboog in mijn zij. "Stella," mompelde ik. "Vurig, nietwaar? Geen wonder dat Oliver je uitnodigt. Hij houdt ervan als meisjes handjevol zijn."

Handjevol? Wat bedoeld hij daar nou mee?

"Maar jij,"Zei Mike en keek Drew aan. "Wat doe jij hier? Ik heb nog nooit een jongens fan gezien eerder.."

"Ik ben geen fan." antwoordde Drew snel. "Ik ben haar broer."

Mike knikte zijn hoofd. "Dat is goed. Ik moet een oogje in het zeil houden. Deze jongens zijn onruststokers."

"Ik zou het onthouden."zei Drew.

"Veel plezier." Mike stapte aan de kant en liet ons binnen.

"Hallo?" Riep Drew. Het was stil en ik trok mijn wenkbrauw omhoog naar mijn broer.

"Misschien zijn ze aan het avondeten?" zei hij.

"Nou er is hier volgens mij niemand. Laten we gaan."zei ik.

Drew pakte mijn arm en trok me de enorme woonkamer in. "Kom op, Drew. We gaan!"

Hij stopte in de woonkamer en liet mijn arm los.

"Nog steeds niemand hier." fluisterde ik. Geen idee waarom ik fluisterde.

Het was stil. Maar toen, onverwachts, startte de theme song van Mission Impossible.

"Klaar, VUREN." riep iemand. Drie jongen sprongen op vanachter de bank.

"Nu hebben we je, Oliver!"

Spullen werden in onze richting gegooid. Iets groens en slijmerig raakte mijn schouder en ik gilde. Ik keek naar mijn camera, bang dat iets het had geraakt. Maar er was geen slijm te bekennen. Voordat ik door iets ander geraakt werd, haalde ik mijn camera van mijn nek. De band bleef ik mijn haar hangen. Maar net op tijd kreeg ik hem los; een waterballon belandde op mijn buik.

"Oh, shit! Stop jongens." riep een van de jongens. Toen de aanval stopte, staarde we elkaar aan. Drew en ik met grote ogen en de band met hun mond wijd open.

"Wat de hell?" zei de gespierde.

"Nou, dit is helemaal niet raar." zei de jongen met de bril en krabde over zijn hoofd. 

"Nee, helemaal niet." zei Drew en pakte een onderbroek van zijn hoofd. Naast de vieze was en waterballonnen, waren we ook bekogeld met serpentine spray en chips.

"Die gast heeft ons erin geluisd." zei de gespierde. Hij gooide wat serpentine sliertjes op de grond. "Sorry daarvoor." ging hij verder en haalde van sliertjes van Drew's schouder. "Um, maakt niet uit." zei Drew. We wisten beide niet wat we moesten zeggen."

"Ja, zoals JJ zei, het spijt ons." Hij hield een hand uit. "Ik ben Xander trouwens."

"En dat daar is Alec." zei JJ en wees naar hem. De jongen genaamd Alec had nog geen woord gezegd sinds we hier waren. 

"Ik ben Drew." zei mijn broer en gaf Xander een hand. "Dit is mijn zusje Stella." JJ en Xander keken mij aan. "Hey, jij bent het meisje van de lift."

"Wacht, je hebt ze allemaal al ontmoet?" vroeg Drew.

"Nou, ze schreeuwde naar ons, maar ja klopt." zei Xander lachend. Ik durfde mijn broer niet aan te kijken. Ik wist dat hij boos was. 

"Sorry daarvoor. Ik was niet in de beste stemming."

"Maakt niet uit. Heeft Oliver jullie uitgenodigd?"

"Ja, heeft hij jullie dat niet verteld? Is dat een probleem?" Drew klonk bezorgd.

JJ negeerde Drew's vraag en draaide om naar Xander. "Hij moet ons gehoord hebben toen we praatte over de prank die we aan het voorbereiden waren. Ik zei je nog dat hij aan het luisteren was."

"Waar hebben jullie het precies over."Vroeg ik.

JJ zuchte. "Laten we zeggen dat we in een oorlog zitten. Oliver vindt het leuk om geintjes uit te halen met iedereen. Vorige week heeft hij slaappillen in mijn drinken gedaan voor we naar een interview moesten. Ik gaapte de hele tijd."

"Ja," ging Xander verder, "We proberen hem terug te pakken, dus toen hij zei dat hij wat fans ging begroeten, besloten wij een plan voor te bereiden. Hij heeft het gehoord moeten hebben en wilde dat jullie eerder kwamen dan hij."

Drew trok zijn wenkbrauw op. "Dat was nou niet heel aardig van hem."

"Klopt. Misschien kunnen we hem alsnog terugpakken." stelde JJ voor.

"Ja! schiet op! Vul nog wat waterballonnen." zei Xander. Hij keek naar mijn shirt. "Oh, sorry nog daarvoor." 

Ik schudde mijn hoofd en vertelde hem dat het niet erg was. Ik kon er nu toch niks meer aan doen.

De jongens kwamen in actie.

"Oke mensen, we moeten opschieten."

De voordeur sloeg open. "Goed geprobeerd JJ. Maar mij versla je niet." Hij sloot de deur en ritste zijn vest open.

"Gast." mopperde JJ. "Hoelang was je al aan het luisteren?"

Oliver was naar de keuken gelopen. Hij haalde zijn schouders op en opende de koelkast. "Wie zegt dat ik luisterde. Misschien was ik, misschien niet.?"

Iedereen keek hem aan toen hij de ingrediënten op het aanrecht zette. "Na al dat plannen heb ik honger gekregen."

"Je hebt onschuldige mensen als je schild gebruikt. Vind ik een beetje zielig." zei JJ. "Ik had beter van je verwacht."

"Onschuldig?" zei Oliver. "Zij is niet onschuldig. Niet lullig bedoeld, maar het is je eigen schuld. Ik weet trouwens nog steeds niet je naam."

"Ik heet Stella." zei ik snel. Ik wist niet of ik boos of vernederd moest zijn.

"Nee, dat is het niet. Iedereen heeft het recht om zijn of haar mening te uiten. Je bent gewoon boos omdat ze jouw muziek heeft gedist." verdedigde JJ mij.

"Je had zijn gezicht moeten zien. Rook kwam bijna uit zijn oren toen we terugkwamen in de kamer." Xander lachte. "Ik had hem niet meer zo boos gezien sinds hij van het podium was afgevallen in Atlanta. 

"Ik was niet boos omdat ze onze muziek niet leuk vond." zei Oliver. Hij keek naar zijn sandwich en nam een hap. 

"Waarom dan wel." vroeg Xander.

Ik was rood geworden. Ik wist precies waarom hij boos was.

"Waarom vraag je het niet aan haar?" stelde Oliver voor met volle mond.

Alle jongens draaide om. "Is er iets dat je niet verteld hebt?" vroeg JJ.

JJ ogen spotte mijn camera en barstte in lachen uit.

JJ draaide terug naar Oliver. "Dat is gewoon perfect." 

"Ik begrijp het niet." zei Xander verward.

JJ gaf Oliver een klap op zijn schouder. "Oliver en Stella hebben elkaar al eerder ontmoet."

"Begrijp het nog steeds niet."

"Het fotograaf meisje." Iedereen draaide om en keek Alec aan. Het was het eerste dat hij had gezegd. 

"Dat klopt." zei JJ.

"Zij is het meisje van de Starbucks."

****

HEY 

Hoofdstuk 5 alweer! Het boek heeft trouwens de 100 reads gehaald. THANKS iedereeen !! Ook bedankt iedereen die gestemd heeft. Ik ben benieuwd wat jullie er tot nu toe van vinden, dus comment :) 

xo

ps. ik  wilde dit hoofdstuk gisteren uploaden, maar wattpad had dit hele hoofdstuk verwijderd. :( Maarjaa hier is die dan alsnog.