TBPAP: XI

Tanging itim ang aking nakikita, hanggang sa dahan-dahan kong pinilit na imulat ang aking mga mata. Ramdam ko ang panghihina ng aking katawan, para akong nadaganan ng isang malaking elepante. Doon lamang muling rumehistro sa akin ang nangyari bago tuluyang mawalan ng malay. Ipinilit kong gisingin ang diwa kong tulog pa.

Kung kanina ay puro dilim ang nakikita ko, ngayon ay puro naman puti na may tila spark pa. I blink my eyes three times. Nang nakakaaninag na ako ng ilaw ay unti-unti kong pinilit na bumangon. Isang braso naman ang kaagad na umalalay sa akin. Napaangat kaagad ako ng tingin. Bakas sa kanyang ekspresyon ang pagsisis, takot, at pag-aalala. Humawak ako ng mahigpit sa kanyang braso. Kwestiyunable siyang tinitigan sa mga mata.

"Jace," napadako ang palad ko sa aking tiyan, hindi na ito malaki. Mas lalo akong kinabahan nang ma-realize na hindi na maumbok ang tiyan ko. "Jace, asan si baby? S-Si baby?" nagsimula nang mag-unahan ang aking mga luha pababa sa aking pisngi.

Jace let out a deep breath. Nagaalangan pa siyang sagutin ang tanong ko ngunit tinitigan ko siya na may pagmamakaawa. Did we lost our baby? Nakunan ba ako?

"Jace, sagutin mo naman ako," mangiyak-ngiyak kong sabi.

Mas lalong humigpit ang pagakap ko sa kanyang braso, umaangat baba na rin ang aking dibdib sa hindi ko maipaliwanag na dahilan. "Shhh..." pagpapatahan niya sabay hagod sa likod ko.

Kumalas siya sa pagkakayakap at hinawakan ang magkabilaang balikat ko. Hinuli ng kanyang kamay ang mukha ko't hinalikan ako sa noo. "She's safe, love. Our baby is safe. Nasa incubator lang siya dahil kailangan pa niya ng sapat na temperature sa katawan. Safe siyang lumabas sa 'yo, love."

Kumalma ako bigla dahil sa sinabi ni Jace. Buhay ang baby namin, walang problema sa kanya. Tumingin ako sa mga mata niyang bakas pa rin ang pag-aalala. "Bakit ganyan ang ekspresyon mo?" tanong ko.

"I'm so sorry. No'ng nag-bleeding ka wala ako sa tabi mo, tapos no'ng naulit iyon wala ulit ako sa tabi mo. Love, takot na takot ako habang nasa daan kami ni Miguel no'n. Halos sabihin ko na sa kanya na ilipad ang sasakyan. When Rika call him, I regret that I go to that meeting. Kung nandoon ako, baka hindi-"

I gently caressed his face. Slipping my one finger on his cheeks and smile. "Jace, tulad nga ng sabi ko, hindi naman natin na-pre-predict ang mangyayari e. Don't resent yourself too much, huh? Ang mahalaga ay ngayon, kasama mo ako... si baby. Alam na ba nila?"

"Tuwang-tuwa sila na babae ang apo nila. One week ka nang nandito, love. Hinihintay na lang natin ang go signal ng doctor kung kailan ka pwedeng ma-discharge. Kung hanggat maaari sana e dito ka na muna para makapahinga ka pa, baka mabinat ka lalo," pahayag ni Jace.

Umirap na lamang ako sa kanya. Hindi pa rin siya nagbago, oa pa rin. Nakiusap ako kay Jace na gusto kong samahan niya ako na pumunta kung nasaan ang anak namin. No'ng una ay todo-pigil siya ngunit sa huli ay napapayag ko rin. He always check if I'm okay. He was too over caring.

"She's so beautiful like you, Thalara. Ang ganda-ganda ng anak natin," he said while his eyes dartes to our daughter.

Nakakasabik lang na marinig sa baby namin na tawagin niya kaming Mommy and Daddy soon. I hugged Jace. "She got your nose and smile, Jace," I said to him.

"Yeah. But she got your charming eyes, eyebrow-our daughter got your beauty... you both scream perfection, love. I can't wait to see my mother and daughter walking on a runaway," excitement in his tone of voice injected.

Sabik na sabik siya para sa anak namin. Ang swerte namin sa kanya. And I already know that he will be the best dad to our daughter.

"Love, may naisip ka na bang pangalan ni baby?" tanong niya sakin habang yakap-yakap ako.

"Hmm... naisip ko... Dawn Hope," sagot ko.

Sandali siyang natahimik. "Dawn Hope? Is it special to you?" he asked

"Dawn embodies the promise of a new day and the potential for hope and dreams to unfold. As we stand on the threshold of parenthood, the dawn symbolizes the promise of new hope and growth. Despite the challenges we may face, each new day offers us the opportunity to become better role models for our daughter," I explained to him.

Matagal ko nang napagisipan iyan. Hope lang sana ang ipapangalan ko pero narealize ko na siya ang bago naming pag-asa, sa bawat sikat ng araw sa kalangitan siya ang may hatid na panibagong pagsubok at lesson's para sa amin ni Jace.

"I like it, love. Dawn Hope Alonzo-Evasquez," he said while smiling from ear to ear and kissing my forehead.

Nakakakilig na talagang isinama niya ang apelyido niya sa pangalan ng anak namin. Bigla naman akong napaisip kong kailan ko rin kaya maririnig sa kanya ang salitang Will you marry me?

Napahawak ako sa glass na nakaharang, nagsisilbing paraan upang makita namin si Dawn na nagpapalakas sa incubator. Jace is right, Dawn got my beauty. She's so adorable and cute.

Hi baby, I'm your Mommy. I can't promise you the perfect world for us but what I can promise is that no matter how much the world throws tantrums at you, I will always shower you with love. Me and your Daddy will love you as much as we can give you, sweetie. Kaya magpalakas ka dahil nandito kami ng daddy mo, hinihintay ka.

As days passed, Jace stayed and took care of me while I was still recovering from giving birth. Si Miguel raw muna ang nasa company nila at namamahala roon. Malaki at malawak ang silid ko, may mini sala at kitchen pa. Jace showered me with his love for me. Minsan pa ay pinaguusapan namin ang future kasama si Dawn. And it was so perfect.

Naisip rin naming sa UK magstay after makarecover rin ni baby Dawn sa hospital. Palagi namang nasa hospital ang parents namin pareho para masilayan si baby. Tuwang-tuwa at planado na nila kung anong araw sila magbabysit sa anak namin.

Bukod kay Jace, mukhang pati sa lolo at lola niya ay spoiled ang anak namin. Ngayon pa lang may mga plano na sila na lugar na pupuntahan, mga toys na bibilhin at clothes. Ramdam ko ang nag-uumapaw na pagmamahal na ibibigay ng grandparents ni Dawn sa kanya.

"Thank you for completing me as a man, love. I finally achieved my goal in life... that's having you and Dawn in my arms," he whispers as we listen to our parents muttering and complaining.

Now I'm complete too. As long as I am with Jace and Dawn, nothing could ever replace that scenery. It was an irreplaceable thing that money couldn't even do something to have it.