Donderdag 19 juli
17:22
school

P.o.v: Michael

Na een tijdje laten we elkaar weer los. Ik sta op en help Phoebe ook omhoog. Snikkend pakt ze Brandons telefoon en maakt een foto van hem. Precies zoals hij zei...

Ook Luke staat op, terwijl hij z'n tranen wegveegt. Hij slaat een arm om Phoebe heen, die helemaal aan het trillen is, en ze legt haar hoofd op zijn schouder.

Ik zie hoe Emily Coopers hand vastpakt. 'Coop? Als zijn beste vriend laat ik de keuze aan jou over... We kunnen hem hier laten, zoals hij nu ligt, maar we kunnen ook het metaal er nu uithalen en hem meenemen... Wat jij wilt...' fluistert ze hees.

Cooper slikt en knikt. 'Hij verdient een mooi graf en een begrafenis, en niet hier onder al het puin... Ik wil hem meenemen...' mompelt Cooper, en een traan rolt over zijn wang.

Emily knikt begrijpend en bijt op haar lip. Ze veegt zijn traan weg en zegt:'Als dat is wat jij wilt, doen we dat.' Een voorzichtig, dankbaar glimlachje verschijnt op Coopers gezicht. Emily glimlacht terug en slaakt een diepe zucht.

Dan pakt ze het ijzer vast en met een snelle beweging trekt ze het eruit. Het bloed stroomt uit de wond en ik zie Phoebe wegkijken. Ergens wil ik precies hetzelfde doen, maar ergens voelt het ook als een verplichting tegenover Brandon...

Emily gaat snel te werk; ze bindt verband strak om zijn wond en trekt voorzichtig z'n shirt uit die ze eromheen knoopt, zodat het blijft zitten.

Ik loop ernaartoe en samen met Cooper til ik Brandon op. Met z'n allen lopen we terug naar het lokaal waar we net ook zaten.

'Kunnen we niet het raam open doen en roepen dat we hier zijn?' vraagt Phoebe verslagen. Luke schudt zijn hoofd:'Van mij mag je het proberen, maar we zitten te hoog dus ze zullen ons niet horen...'

'Wat is trouwens dat irritante geluid?' vraagt Emily. Ik haal m'n schouders op en Cooper antwoordt:'Dat zal de radio wel zijn.'

Ik zet het geluid van de radio harder, maar er komt alleen maar muziek uit. Fronsend spits ik mijn oren. 'Het wordt harder...' mompel ik.

'Het is een helikopter!' roept Phoebe ongelovig terwijl ze uit het raam kijkt. 'Wat?!' Snel ga ik naast haar staan en kijk omhoog, waar inderdaad een helikopter vliegt.

'Ik heb een idee.' zegt Emily. Ze pakt een groot vel papier en een stift en begint driftig te schrijven. 'Ga allemaal bij een raam staan en doe hem open.' zegt Emily.

We doen meteen wat ze zegt. 'Oké, en nu?' vraagt Luke. 'Bewegen en schreeuwen. We moeten zorgen dat we hun aandacht krijgen.' antwoordt ze simpel. We beginnen allemaal te schreeuwen en met onze armen te zwaaien, Emily met het papier dan.

'Breaking news! We onderbreken dit programma met een belangrijke mededeling. De school die te maken heeft met een bomaanslag wordt in de gaten gehouden door een helikopter, en er is zojuist vermeld dat de helikopter mensen heeft gezien die nog in het gebouw zitten. Het gaat hier om vijf leerlingen, hun indentiteit nog onbekend. Ze zijn op de eerste verdieping en trekken de aandacht van de piloot door te schreeuwen en zwaaien. Eén van hen heeft een vel papier vast met een boodschap: Help ons! We zitten hier vast, en onze vriend is dood... Wijzelf zijn hier en daar ook gewond! Dit is natuurlijk een traumatische ervaring voor hen. Hopelijk komen ze er snel uit! We houden jullie op de hoogte, lieve luisteraars!' hoor ik na een paar minuten uit de radio.

'Het werkt!' roept Phoebe blij. Uitgeput laten we onszelf op de grond zakken.

'Goed idee, Em!' zegt Luke. 'Tha-' Ze wordt onderbroken door nog een knal, die de vloer onder onze voeten laat trillen...

Gepubliceerd 28-01-2021