Ik loop voorzichtig verder het bos in. Overal kan nu een val zitten, iedereen kan ons verraden. Al een uur lang sluipen we nog verder het bos in. We zijn radeloos, kleine groepjes soldaten hebben verderop in het bos al hun tenten opgeslagen om alarm te slaan.

We weten dat we omsingeld zijn door het ijzeren leger, maar we geven niet zo snel op. De mist is onze enige dekmantel voor hun arendsogen en daar vertrouwen we op. Hoe verder we het bos in gaan, hoe dikker de mist wordt. Ik wordt er bang van, maar weet dat het onze enige bescherming is.

Ondertussen zijn we nog maar met een enkel groepje over. Alle jongste soldaten die ze niet zomaar veel risico kunnen laten lopen zitten in deze laatste, veiligste groep. Ik ben bang voor wat de nacht brengen zou met deze dichte mist en de oorlog in zicht.

Het ijzeren leger zit waarschijnlijk te wachten tot de nacht valt, om dan een aanval uit te voeren. Ik ben bang, en wens dat ik niet zo roekeloos was geweest om me aan te melden voor deze operatie. Ze hebben me gewaarschuwd, neem nooit zomaar operaties aan.

Maar er is nog een licht in deze duistere tijd. Het licht dat ik toch nog levend uit deze oorlog kom. Het is fijn om te weten dat het licht nog steeds fel schijnt en me de warmte voor de nacht geeft. Snel duik in in mijn slaapzak, in de tent die ik met twee anderen deel.

Ik moet nu slapen, dan ben ik uitgerust voor de strijd van morgen. Want iedereen weet het, morgen vechten we. Hoewel het nooit hardop is uitgesproken. Maar de slaap kan niet komen. In mijn hoofd malen allerlei gedachten door mijn hoofd over de zware taak van morgen.

Ik ril van de kou en ik ben bang dat het licht is uitgedoofd. Zou het ijzeren leger al door onze linies zijn gebroken? Hebben ze met hun vlijmscherpe zwaarden mijn licht doormidden gesneden om het daarna met mijn keel te doen?

Ik moet aan iets anders denken, ik moet hoop houden. Hoop houd me warm, hoop is een vuur. Ik denk aan het moment na de oorlog. Dat is een gedachte van hoop, hoewel mij ook nare beelden te binnen schieten.

Het zijn de beelden die iedereen vergeet na een oorlog. Iedereen is dan blij, maar kijk naar de woedende kinderen. Kinderen die hun ouders, broers of zussen zijn verloren. Die kinderen hebben vaak niet eens een lichaam om bij te huilen.

Ik moet nu echt gaan slapen, wachten tot het gevecht voorbij is. Ik moet slapen voor vandaag, maar morgen vechten we.

~~
@Megandragon hier is mijn liedverhaal. De titel van dit hoofdstuk is de titel van het liedje en ik heb hem bovenaan dit hoofdstuk ingevoegd. I hope you like it!