P.O.V. Norah

Liam pakt zijn telefoon. Hij opent met een code het hek die dan automatisch openschuift. Ik kijk mijn ogen uit. De tuin die aan de zijkant van het huis ligt, lijkt wel een park! Het ziet er echt fantastisch uit. Ik durf nu al met iemand te wedden dat ik in dit gigantische huis de weg grandioos ga kwijt raken.

Eerst zie ik een grote, houten veranda. Daar kom je blijkbaar als je door de glazen buitendeuren vanuit de woonkamer en de keuken loopt. Als je dan een stukje doorloopt, kom je bij een zwembad. Die is heel groot, er ligt nu alleen een zeil overheen.

Dan kom je bij een grasveld. Er staan twee doelen aan elke kant, en er zijn ook een aantal witte lijnen op het veld te zien. Ik gok zomaar dat dit een voetbalveld is.

We rijden de oprijlaan van het huis op. Daar parkeert Liam de auto in de garage die naast het huis gebouwd is.

“Wil je eerst een rondleiding?” vraagt Louis enthousiast. Nog niet helemaal beseffend dat ik hier ga wonen, knik ik. Harry stapt uit en houdt de autodeur voor me open. Lachend ga ik ook uit de auto.

Niall rent al vanuit de garage naar hun huis toe. Ons huis. Nog steeds klinkt het raar. Ik grinnik zachtjes.

Harry kijkt me met een glimlach aan. “Al een beetje over de schrik van net heen?” vraagt hij.

“Yep,” antwoord ik zeker.

Harry woelt met zijn hand door mijn haar. Ik probeer zijn hand weg te slaan, maar het lukt me niet.

Dan buk ik ‘om mijn veters te strikken’, waardoor de hand van Harry van mijn hoofd afglijdt. “Loop maar door, hoor. Ik kom er zo aan,” zeg ik tegen Harry, die op me staat te wachten. Hij haalt vragend zijn schouders op, en loopt dan langzaam weer verder met duimen in zijn broekzakken.

Kort daarna ren ik naar Harry toe. “Vangen!” roep ik uitgelaten. Dan spring ik op zijn rug en hij pakt mijn benen vast. Nu zit ik op Harry’s rug. “Loop maar weer!” lach ik, terwijl ik druk met mijn hand door zijn donkere, zachte, krullende haar woel.

Harry loopt lachend, met mij op zijn rug, verder naar Liam en Louis. Niall is al naar binnen gerend. Liam staat lachend naar ons te kijken.

Louis kijkt Liam smekend aan. “Ik wil ook op jouw rug!” zeurt hij. Liam schudt lachend zijn hoofd. Toch springt ook Louis op Liam zijn rug.

“Wie als eerste bij de voordeur is!” roept Harry hard. Gelijk begint hij met rennen, met Liam achter hem aan.

“Harder rennen, Leeyum!” roept Louis. “Hup, paardje!” lacht hij er nog achteraan. Toch liggen Harry en ik nog steeds voor.

Dat blijft ook zo, want wij zijn uiteindelijk als eerste aangekomen. Waarschijnlijk ligt dat ook aan Louis, die heel de tijd wild met zijn armen aan het zwaaien was. Daarbij zwaaide hij ook steeds met zijn handen heen-en-weer voor het gezicht van Liam.

Liam en Louis komen ook aangerend, en Louis glijdt van Liam zijn rug af. Harry haalt zijn armen onder mijn benen vandaan, waardoor ik weer op de grond terechtkom.

We lopen naar binnen, en ik kijk mijn ogen uit. We komen eerst in een ruime, witte hal terecht. De tegels van de vloer zijn glanzend wit. Aan de muur is een kleine spiegel bevestigt. Ook is er een kapstok, waar een aantal jassen aan hangen. Daaronder kan je je schoenen kwijt.

Liam doet een deur open. Mijn mond valt open, als ik de grote woonkamer zie. Ik weet even niet waar ik moet beginnen om alles te omschrijven. Even denken…

In de hoek van de kamer, vlakbij de ramen vanaf de vloer tot het plafond, staat een grote, lichtgrijze, stoffen hoekbank. Daarnaast staan twee grote, ruime, grijze stoelen.

In de hoek staat een platenspeler, waar ook een groot aantal platenhoezen bij liggen.

Er zijn grote, lange ramen waardoor de ruimte er heel ruim uit ziet en er veel licht van buitenaf naar binnen komt.

Bij de hoek die ontstaan is door de hoekbank, dus in de binnenruimte van de hoekbank waar je benen normaal gesproken zijn, staat een donker grijze, vierkante tafel. Er staan nog wel meer spullen, maar ik krijg niet de tijd om alles te bekijken. De jongens sleuren me alweer met zich mee.

Nu ben ik terecht gekomen in een open keuken, inclusief een kookeiland. In het midden bevindt zich onder andere een elektrische kookplaat en ook de wasbak. De keuken heeft vooral de bruinige kleur van hout en zwarte tinten. Om het kookeiland staan hoge barkrukken. Daar zien we Niall de koekjestrommel openmaken. Hij slikt net nog iets door, terwijl hij ons betrapt aankijkt en ons dan onschuldig probeert te kijken.

“Hier was je dus!” lacht Liam.

“Als je Niall kwijt bent,” zegt Louis, “kun je het beste in de keuken kijken, daar is ‘ie altijd.”

“Niet waar!” zegt Niall verontwaardigd. Ik grinnik. Dan loop ik naar mijn broer toe, en gris een koekje uit de trommel.

“Dank je!” grijns ik. Niall kijkt zielig naar me, totdat ik het hele koekje heb opgegeten. “Hoe kan jij nog zo dun zijn?” vraag ik lachend aan mijn broer.

“Hoe kan jíj nog zo dun zijn?” vraagt Niall als weerwoord.

“Ik eet lang niet zoveel als jij, hoor,” lach ik.

We lopen weer een stukje door, of eigenlijk: ik word weer meegesleurd door je jongens naar waarschijnlijk de filmkamer. Aan het plafond en op de muur zijn led lichtjes bevestigd. Twee zwarte, stoffen hoekbanken staan tegen elkaar geschoven. Hierdoor ontstaat er dus één lange, horizontale kant, en twee extra verticale stukken vanaf de hoek. Een megagrote televisie is bevestigt op de muur.

In de hoek staat ook nog een popcornmachine. De jongens zetten de lichtjes aan. Hierdoor komen er verschillende kleurtjes in de kamer. Ook kan je de lampen instellen op maar één kleur.

“Hoeveel verschillende kamers hebben jullie eigenlijk wel niet?” vraag ik aan de jongens. Als we zo door blijven gaan, zijn we na vandaag nog niet klaar met alle ruimtes bekijken.

“Ehm, en aantal,” grinnikt Harry.

We lopen een trap af naar beneden. Als Harry het licht aandoet, wordt het duidelijk waar we zijn. “Waarom hebben jullie überhaupt een spórtzaal in jullie huis?” roep ik verbaasd uit.

“Ja, Liam: wáárom hebben we die ook al weer?” grinnikt Niall.

“Hier is Liam meestal te vinden”, zegt Louis. Liam doet zijn armen half omhoog, en laat grijnzend zijn spieren zien. “Uitslover”, grinnik ik.

Liam kijkt me grijnzend aan, en gooit me dan over zijn schouder. “Laat me los!” roep ik, terwijl ik lachend op zijn rug sla.

“Pas als jij zegt dat ik geen uitslover ben,” grinnikt Liam. Ik kijk naar Harry. Die kan ik nog net zien, omdat hij achter Liam staat. Lachend rol ik mijn ogen. “Nee,” pest ik hem.

Liam duwt me nog iets verder over zijn schouder. Hierdoor is mijn gehele bovenlichaam over zijn schouder en Liam houdt alleen maar mijn enkels vast.

“Oké, oké! Je bent geen uitslover,” zucht ik.

“Is ‘ie wel,” fluister ik zo zacht mogelijk naar Harry. Hij slaat lachend zijn hand voor zijn mond wanneer er een raar lachgeluid uit komt. Daardoor proest ik het weer uit.

Dan sta ik op de grond, omdat Liam me éíndelijk heeft losgelaten.

Ik voel een arm om mijn schouder en ik kijk om me heen. Harry loopt naast me en trekt me tegen zich aan. “Je… ik ben zo blij dat je nu hier bent,” zegt Harry. “En niet meer bij… bij hem,” mompelt hij binnensmonds erachteraan.

Ik leun even tegen hem aan. “Ik ben ook blij dat ik nu bij jullie ben,” zeg ik oprecht gemeend.

Dan lopen we weer verder. We komen nog langs een soort van rommelhok, en gaan dan weer de trap op.

“Wil je je slaapkamer zien?” vraagt Niall, die er inmiddels bij is komen lopen.

“Heb ik die dan al?” vraag ik verbaasd. Hoelang weten ze nou eigenlijk dat ik bij hen kom wonen? Net een kleine dag?

Liam merkt mijn verbaasde blik op. “We hebben flink geklust de afgelopen dagen, omdat we al het plan hadden om te vragen of je hier wilde komen wonen. En nu is je kamer klaar! Nou ja, je mag ‘m natuurlijk nog wel veranderen zoals je wilt, maar voor nu is hij klaar als ‘kamer’. Binnenkort kunnen we nog wel spullen kopen?” Dat laatste vraagt hij.

Ik knik enthousiast. “Yes!” We lopen met z’n vijven naar de verdieping van de slaapkamers.

“Hier slaap ik,” Niall wijst een deur aan, “daar Liam, Louis slaapt daartegenover en daar Harry.”

“En dit is jouw kamer!” Mijn broer trekt met een wijds gebaar de deur open.

Ik loop naar binnen, en kijk om me heen. Het is echt een grote en ruime kamer! Bij mijn vorige huis had ik een best wel kleine kamer en daar paste misschien nog niet eens de helft in van wat hier, in deze kamer, staat.

Het eerste wat ik zie, is een megagrote tweepersoons boxspring. Er komt genoeg licht binnen via de immens grote ramen. Die kan je ook openschuiven, en dan kom je op een balkon terecht.

Ook bij mij op de muur is er een televisie bevestigt. Aan een andere muur hangt de Ierse vlag. Als ik die opmerk, draai ik me lachend om naar Niall.

Rechts zie ik nog een deur. “Open maar!” zegt Louis enthousiast, terwijl hij op zijn voeten aan het heen-en-weer-wippen is van ongeduld. Achter die deur verschijnt er een grote inloopkast.

“Wauw!” Mijn mond valt verbaasd en sprakeloos open.

“Dat is nog niet alles!” zegt Liam.

“Kijk daar!” Niall trekt nog een deur open, en wanneer ik daar naar binnen loop, zie ik een grote badkamer.

“Voor mij?” stamel ik. De jongens knikken enthousiast.

“Wow… dit had echt niet gehoeven!” zeg ik dankbaar.

“Tuurlijk wel!” zeggen ze allemaal tegelijk. Dan belanden we in een groepsknuffel.

“Bedankt… echt!”