Enkele dagen daarna was Evelyn nog steeds een beetje moe na het nachtelijke uitstapje om haar kleine broertje te begroeten. Ze was zo opgewonden geweest dat ze daarna amper meer had kunnen slapen. Endrew James Hill hadden haar ouders het kleine prinsje genoemd. Dat vond Evelyn leuk, want zijn naam begon met dezelfde letter als die van haar.

Ze had al gefantaseerd wat ze allemaal samen met haar nieuwe broertje kon doen, maar haar vader had Evelyn uitgelegd dat haar broertje nog niet meteen alles kon. Hij moest eerst nog heel veel leren en heel veel groeien. Evelyn wist dat eigenlijk wel, want zij leerde ook allemaal dingen. Maar ze was in al haar enthousiasme vergeten dat Endrew praktisch nog niets kon.

Maar Evelyn had haar broertje al wel even mogen vasthouden en aaien. De baby had zijn oogjes dicht en Evelyns moeder zij dat Endrew sliep, hij sliep bijna altijd, en als hij niet sliep was hij aan het huilen of aan het drinken bij Mary.

Maar vandaag was het feest in het hele land voor de geboorte van de nieuwe prins. Evelyn vroeg zich af of er bij haar geboorte ook zo'n groot feest was gegeven, maar zelf wist ze dat niet meer, haar ouders waren aan het uitrusten en May was even nergens te vinden. De kamerdame zou binnenkort wel komen om Evelyn een mooie jurk aan te trekken en haar haren te doen, want ze zat nog in haar pyjama te spelen op de grond. Het was een riddertoernooi en de ridders vochten voor het hart van de mooie prinses.

Het feest zou een beetje lijken op een verjaardagsfeest, er was een grote markt, de koning en koningin zouden een toespraak houden en Endrew aan het volk laten zien en er was een fantastisch feestmaal in de avond. Er was zelfs een nieuw vuurfeest georganiseerd. Van verschillende grote eilanden zouden mensen naar Oasis eiland komen om de geboorte te vieren.

Alsof Evelyn haar met haar gedachten had aangeroepen kwam May door de speciale bediendedeur binnen. Evelyn stopte haar speelgoed in de kist die speciaal voor haar ridder- en prinsessenpoppetjes gemaakt was. Daarna stond ze op en klom op haar stoel voor de spiegel.

'Was er bij mijn geboorte ook zo'n groot feest?' Vroeg Evelyn aan May terwijl de kamerdame Evelyns klitterige, blonde haren begon te kammen. Evelyn zag in de spiegel dat May's rimpels op haar voorhoofd nog iets dieper werden van het nadenken. Evelyn wist dat oudere mensen vaker dingen vergaten, misschien was May haar geboorte alweer vergeten.

'Ik geloof het wel, meisje, maar dat kan je denk ik beter zo aan je ouders vragen. Ik heb al zo veel feesten meegemaakt' antwoordde May uiteindelijk. Evelyn knikte, dan vroeg ze het zo wel aan haar vader. May ging verder met Evelyns haar en het prinsesje volgde met haar ogen de krullen en bloemen die de rand van de spiegel sierde. Het was geverfd in een kleur die tussen roze, goud en zilver in zat. Evelyn had geen idee uit wat voor een materiaal het gemaakt was, het zal wel geen hout zijn geweest. Misschien een steensoort.

Ze herkende vooral rozen tussen de krullen. Dat zag ze aan de doorns die uit de kronkelige stelen staken. Er waren ook een boel bloemen die Evelyn niet kende, bloemen uit verre landen of misschien wel uit Orthnib, het land van de lente en bloemen.

'Kom Evelyn, dan trekken we je jurk aan' zei May toen Evelyns haar goed zat. De jonge prinses zag dat May een rode jurk met gouden, oranje en gele accenten, de jurk leek wel in brand te staan. Waar in Nista groen en de natuur voor meisjes symbool stond, stond rood en vuur symbool voor jongens. Die kleuren werden gebruikt bij geboortes, maar jongens die wilde laten zien dat ze op jongens vallen gaven dat ook graag aan met rood in hun kleding, en meisje die op meisje vallen met groen. Er liepen ook wel mensen rond in bruin, de kleur van hout, waarmee ze aangaven dat ze zich tussen het groen van de meisjes en het rood van de jongens bevonden.

Het was echter niet gek om als meisje een rode jurk te dragen zoals die Evelyn nu voor zich had liggen. Bij verjaardagen van vaders of broers werd vaak rode kleding aangetrokken, en ook natuurlijk bij geboortefeestjes. Evelyns ouders zouden ook wel wat roods aan hebben. De jonge prinses probeerde zich haar ouders voor te stellen in groene kleding toen zij geboren was.

'Kijk maar even naar jezelf in de spiegel' zei May tegen de prinses toen haar jurk aan was. Evelyn liep snel naar de spiegel toe, waar ze zichzelf verwonderd aankeek. Ze droeg bijna nooit deze kleur rood, maar het stond prachtig in contrast met haar groene ogen en haar blonde haren leken bijna net zo rood als dat van Evelyns moeder.

'Heeft mama net zo een jurk aan als deze?' Vroeg Evelyn aan May. Haar kamerdame knikte en pakte Evelyns hand. Evelyn draaide een half rondje waarbij het leek alsof haar jurk in brand stond.

'Ik vind hem mooi, May' zei Evelyn.

'Ik vind hem ook mooi, meisje. Laten we nu naar je ouders gaan' antwoordde May. Evelyn wierp nog een blik in de spiegel, maar trippelde toen achter May aan.

Tot haar verbazing werd Evelyn niet naar boven, naar het grote balkon gebracht, maar naar beneden, maar een van de zitkamers. Daar zat Evelyns moeder met de kleine Endrew op schoot. Evelyns vader zat naast zijn vrouw op de zachte bank.

'Hier is uw dochter, hoogheid zei May tegen koning James terwijl ze Evelyns hand losliet. De koning wenkte Evelyn en de prinses liep snel naar hem toe en ging tussen haar vaders benen staan. Ze keek naar haar moeder, wiens rode jurk bij haar borst een beetje scheef zat, waarschijnlijk had Endrew net gedronken. Daarna keek ze naar haar kleine broertje. Hij had zelf, net als zijn vader, een rood pak aan, maar dan natuurlijk super klein.

'Ben je bijna klaar om te gaan, Mary?' Vroeg de koning terwijl hij Mary's jurk weer goed deed. De koningin knikte en stond meteen op, met de kleine prins in haar armen. Koning James stond ook op en pakte Evelyns hand vast.

Op de gang was May nergens meer te bekennen. Evelyn liep aan de hand van haar vader, tussen hem en haar moeder in, naar boven, naar het grote balkon. Daar zou het hele volk klaarstaan om Endrew te verwelkomen. Hoewel Endrew nog veel te klein was om hem goed te kunnen bekijken, hoorde Evelyn hoe dichter ze bij het balkon kwamen dat er veel mensen waren gekomen.

Iemand op het balkon kondigde hun aan en toen stapte Evelyn aan de hand van haar vader het balkon op. Ze bleef netjes naast hem staan toen hij begon te praten. Evelyn luisterde eerlijk gezegd niet naar zijn toespraak.

'Onze zoon, Endrew James Hill!' Sloot de koning zijn toespraak af. Na die woorden bracht koningin Mary haar armen met de jonge Endrew naar boven. Evelyn zag haar moeders armen trillen onder het gewicht van de baby, maar gelukkig ondersteunde haar vaders sterke armen zijn vrouw. Het volk begon als een gel te juichen en Evelyn werd net zo enthousiast. Ze had een broertje die ze kon knuffelen, mee kon spelen, mee kon lachen en huilen als hij ouder was. Dit was háár broertje, voor altijd.