Evelyn had haar nieuwe kamer gekregen. Ze had er even voor moeten zeuren, maar uiteindelijk waren haar ouders overstag gegaan toen Evelyn aanbood dat het haar verjaardagscadeau kon zijn. De vijf kamers en bezemhok die aan de gang lagen bleken leeg te staan, op enkele spullen na die ruimte kregen in Evelyns oude kamer. Er werd grondig gewerkt om alles volgens Evelyns wensen te krijgen, maar net iets na haar tiende verjaardag was alles klaar.

Evelyn had dus veel mogen bepalen over haar nieuwe kamers. Daarom had ze gekozen om – net als in de zitkamers beneden – voor thema's van Nista te kiezen. Haar slaapkamer had het thema van de zee. Op de muren was een zeer realistische en gedetailleerde schildering van de golven te zien, maar zonder het strand dat in de zitkamer beneden te zien was.

In de kamer lag een nieuw tweepersoonsbed dat aansloot in het thema van de zee. Naast het bed stond de deur en tegenover de deur was een raam dat uitkeek op de stallen en het bos daar verder achter. Onder dat raam stond een tafel met spullen die Evelyn deden denken aan de zee.

In de tweede kamer – die naast haar slaapkamer lag – was haar nieuwe kledingkast gevestigd. Die kamer was het enige afwijkende aan de officiële thema's van Nista. De prinses had namelijk gekozen voor de markt die vaak in Hill gehouden werd. De kamer was de kleinste van de kamers in de gang en er was dus niet veel ruimte voor muurschilderingen, maar Evelyn had erop toegezien dat alle zintuigen in de kledingkast benut werden, net als op de markt.

De muur was beschilderd met allerlei verschillende kleuren die Evelyn aan de markt deden denken, bijvoorbeeld kleuren van stoffen uit verre landen of vreemde vruchten. Tussen de kleren stonden geurstokjes opgesteld in verschillende geuren van de markt en evelyns kleding was willekeurig opgehangen, alle kleuren en soorten door elkaar, waardoor dat ook op de markt leek. Alleen het proeven en horen kon op deze markt niet.

De derde kamer – die tegenover Evelyns slaapkamer opgesteld was – stond in het tegen van de kasteelmuren en was Evelyns studiekamer geworden. Alweer waren de muren prachtig en gedetailleerd beschilderd, dit keer met een patroon van bakstenen. Het grote raam werd ook benut als raam in de schilderingen en het leek wel zo te horen.

Onder het raam aan de linkerkant als je de kamer binnenkwam stond een tafel die als Evelyns bureau gebruikt kon worden. Maar aangezien Evelyn ook les kreeg van juf Laura, stond er in het midden van het raam ook nog een tafel. Die tafel stond loodrecht op het raam, kijkend op het schoolbord dat ook meegenomen was in de muurschilderingen. Voor dat bord stond nog een bureau dat voor juf Laura bedoeld was.

In de vierde kamer tegenover Evelyns kledingkast was het thema van bloemen sterk aanwezig. Het was Evelyns rust- en verzorgingskamer. Op de muren was vrij gedetailleerd een veld met wilde bloemen geschilderd, Evelyns favorieten. Alleen Evelyn zag dat de bloemen net iets anders waren omdat ze eindeloos land tussen de bloemen in de tuin had gelegen om ze te bestuderen. Wel vond ze het mooi dat de schilders ook insecten tussen de bloemen hadden gemaakt.

In de kamer zelf stond Evelyns vertrouwde tafel met spiegel waar May nog elke dag haar haren deed. Daarnaast stond een kastje met al Evelyns sieraden en daarnaast was de deur. Tegenover de deur was weer een raam dat uitzicht had op de binnenplaats van het kasteel en de stranden daarachter. Omdat er aan de andere kant van het kasteel geen verdiepingen zo hoog waren, had Evelyn een prachtig uitzicht.

In een hoek onder het raam stond een tafel met kleurspullen en lag een kleed waar Evelyn op de grond spelletjes op kon doen. Sowieso lag er op de grond van de kamer een zacht tapijt waardoor zelfs Endrew hier zo veilig als het maar kan kon spelen.

De laatste kamer was een zitkamer met het thema woud en lag tegenover de voormalige bezemkast aan het einde van de gang. Evelyn was in het bos geweest met haar vader, maar de wouden van Rotawa had ze nog nooit gezien. De schilders hadden verteld dat ze het gezien hadden om inspiratie op te doen en dus kon Evelyn zich van hun realistische schilderingen een goed beeld van het oerwoud vormen.

In de kamer stond eigenlijk hetzelfde meubilair als in de woud-zitkamer beneden. Alleen lagen er hier verschillende kleuren kussentjes op, veertien in totaal, voor elk eiland in Nista eentje. Behalve voor Rotawa, maar aan dat eiland was de hele kamer als gewijd. Er stonden dus een groene bank, groene stoelen en een tafel van glas met gedroogde bladeren uit het woud in Rotawa tussen twee lagen glas.

In de oude bezemkast was wat verbouwd zodat het nu een ingang voor bedienden was naar Evelyns vertrekken. Maar wat de prinses het allermooiste plekje van haar nieuwe vertrekken vond, was dan wel het grote raam met uitzicht op de bloementuinen aan het einde van de gang.

De bloementuinen waren altijd al Evelyns favoriet. Je kon erin liggen en naar de wolken staren, ze verzamelde er bloemen voor Forel, het zag er altijd vrolijk uit en kon je opbeuren tijdens een slechte dag en het was een mooie manier om de natuur te bestuderen en erover te leren.

Op dit moment zat Evelyn op het grijze bankje zonder rugleuning aan het einde van de gang door het raam te kijken. Ze zat achterstevoren op de bank zodat ze vrij zicht had over de wilde bloemen. Er waren niet veel planten die in de winter groeide, dus het veld leek een stuk leger dan in de zomer, maar de tuinmannen hadden ervoor gezorgd dat er ook in de winter genoeg was om naar te kijken.

Evelyn hoorde de deur van de bediende ingang tegen de muur aan slaan. Iemand had hem blijkbaar te hard geopend, waarschijnlijk de schoonmaakster die ook haar karretje mee moest nemen. Maar toen Evelyn omkeek was het niet de schoonmaakster, maar Ave in haar paard rijkleding.

'Waarom sla jij zo met de deur?' vroeg Evelyn aan Ave. Het meisje had Evelyn nog niet gezien omdat ze de prinses eigenlijk in haar rustkamer had verwacht, waar de deur van open stond. De prinses had de deur niet dicht gedaan toen ze vanuit die kamer naar het bankje liep, maar nu schrok Ave dat haar stem van de verkeerde kant kwam.

'Ik was gewoon heel erg enthousiast. Het is vandaag een fantastische dag om te rijden, beter dan het de laatste weken is geweest dus het wordt onze eerste rit buiten de paleismuren zonder je vader' zei Ave met een grote glimlach. Ze liep naar Evelyn toe en ging naast de prinses op het bankje zitten.

'Dat is waar ook, daar had ik zelf eigenlijk nog niet aan gedacht. Vandaag nog niet tenminste. Het is zeker opgeklaard, maar binnenkort zal er wel sneeuw gaan vallen. Het is erg koud, ik ken het hierbinnen zelfs voelen' zei Evelyn.

'Precies, dus we moeten niet te lang wachten. Kleed je gauw om en dan gaan we ze meteen opzadelen' stelde Ave voor. Evelyn knikte en stond op van het bankje om naar haar kledingkast te lopen waar ze haar warme paard rijkleding aantrok. Zoals Evelyn al gezegd had zou het best eens binnenkort gaan sneeuwen en dus was het nu al erg koud. Dikke kleding was dus zeker niet overbodig.

Daarna liep ze samen met Ave over de gewone trappen naar beneden. Toen ze buiten kwamen sloegen beide meisjes hun jassen nog iets dichter om zich heen. Ze waren allebei redelijke voorbeelden van "perfecte" Nistaanse meisjes en daar kwam bij dat ze slank waren en niet veel vet op hun botten hadden. Dat was mooi voor anderen om naar te kijken, maar in de winter had Evelyn altijd liever een wat voller postuur gehad.

De pony's hadden allemaal een dikke wintervacht gekregen. Alleen bij Zeeanemoon en Zeevonk was hun vacht afgeknipt, zij hadden dikke dekens om voor de kou. Zeevonk zou deze winter verkocht worden en daarvoor moest ze op haar mooist zijn, een dikke vacht paste niet in dat ideaal. Zeeanemoon deed deze winter mee aan wedstrijden en daarbij moest ze ook aan het schoonheidsideaal voor paarden voldoen.

Evelyn vond het voor Forel het belangrijkste dat hij het gewoon warm had en daar zorgde de natuur voor door hem een dikke wintervacht te geven. Een bijkomend voordeel was dat de pony nu als een zachte teddybeer aanvoelde als Evelyn met hem knuffelde.

Door het opzadelen – wat Ave en Evelyn nu grotendeels zelf deden – werden de meisjes lekker warm. Maar ze besloten wel lekker door te rijden met hun pony's omdat ze niet zo warm bleven. Al snel hadden ze het weer koud, nog voordat ze de laatste weides bereikt hadden. Ze wisten allebei dat ze nog een tijdje zouden moeten stappen voordat ze konden gaan draven.

Evelyn zag haar vader bij de uitgang naar het bos met een bewaker praten. Ze had hem al een tijdje niet gezien en wilde eigenlijk graag met hem praten, maar waarschijnlijk kon dat niet omdat ze het anders te koud kregen. Het was trouwens best bijzonder dat de koning direct tegen de bewakers praatte, meestal ging dat via een officier. Waarschijnlijk had deze jongen James nog nooit van dichtbij gezien. Het moest voor hem een hele eer zijn om nu met de koning te praten.

'Evelyn, je weet dat je niet buiten de muren mag rijden in je eentje' zei de koning streng toen de prinses en haar vriendin al bijna bij de muur waren. Dat zag Evelyn niet aankomen, haar vader wist van de afspraak dat ze in haar eentje naar buiten mocht als ze tien was en haar verjaardag was al een paar weken geleden.

'Maar papa-' begon Evelyn, maar de koning gaf haar geen tijd om haar zin af te maken.

'Het is te gevaarlijk en dat weet je. Het verbaast me eigenlijk nog dat je het probeert als ik hier bij de muur sta' zei James steng terug. Zo kende Evelyn haar vader helemaal niet, meestal was hij aardig en rustig, de koning leek wel iemand anders.

'De afspraak was dat als ik tien was ik zelf naar buiten mocht' zei Evelyn boos voordat haar vader kon reageren, maar James deed alsof hij haar niet gehoord had.

'Je gaat echt niet naar buiten Evelyn, als moet ik hier blijven staan tot de nacht valt' zei de koning steng. Nu pas viel het de prinses op dat de koning haar geen meisje, maar Evelyn noemde. Hij noemde haar bijna nooit Evelyn.

'Je hebt die afspraak zelf met mij gemaakt!' riep Evelyn. Ze begon het erg koud te krijgen en wist zeker dat Ave daar ook last van had. Ze wilde gewoon naar buiten, dat haar vader ineens iemand anders leek maakte haar heel erg boos.

'Maar als jij je niet aan die afspraak houdt kan ik hem veranderen wanneer ik wil' antwoordde de koning. Evelyn had nooit gedacht ooit echt ruzie te maken met haar vader, maar nu was het moment daar dan toch. Evelyn had er niet eens schuld van, omdat ze wist dat zij gelijk had.

'Waarom houd ik me niet aan de afspraak ineens? Jij houdt me hier tegen terwijl ik al tien ben, wie houdt zich hier niet aan de afspraak?' riep de prinses boos tegen haar vader.

'Jij bent hier degene die stiekem voor je tiende verjaardag al buiten ging rijden' wierp de koning tegen. Evelyn staarde hem met open mond aan, ze was helemaal nooit zonder haar vader buiten de muren van het kasteel gaan rijden.

'Echt niet! Ik ben alleen samen met jou naar buiten geweest!' riep Evelyn uit. 'Ave kan bevestigen, ze is bijna constant bij me geweest sinds ze op het kasteel is aangekomen' zei Evelyn. Als ze wist welke dag de koning precies bedoelde zou ze voor nog meer bewijs kunnen zorgen.

'Dat klopt, majesteit. Zolang in bij de prinses was is zij niet zonder u buiten de kasteelmuren gegaan' zei Ave, maar de koning keek nog steeds boos naar de twee meisjes op hun paarden.

'Maar jij bent gehoorzaam aan Evelyn, Ave Morgan. Ik kan er niet op vertrouwen dat je dit van Evelyn moet zeggen' zei de koning tegen Ave. Het meisje schrok van de boze koning die nu ineens dingen tegen haar zei en haar er ook nog eens van beschuldigde niet betrouwbaar te zijn.

'Als je gewoon zegt welke dag ik naar buiten ben gegaan, kan ik voor meer bewijs zorgen als je dat zo graag wil' wierp Evelyn terug. Ze zag Ave zitten trillen op Felicia en ze verwachtte niet dat ze van angst trilde, maar van de kou.

'Je hoeft geen bewijs te leveren, mijn wachten moeten het toch ergens vandaan hebben' snauwde de koning.

'Maar de wachten kan ik niet vertrouwen, die gehoorzamen volledig aan jou en jij kan ze net zo goed verteld hebben mij te beschuldigen. Wat je redenen daarvoor ook mogen zijn' wierp Evelyn terug. Dat had de koning niet verwacht en hij stond even met zijn mond vol tanden, waardoor Evelyn de tijd had om nog een opmerking naar zijn hoofd te slingeren.

'De afspraak was dat ik na mijn tiende verjaardag alleen buiten de muren mocht rijden en omdat we elkaars getuigen niet vertrouwen hebben we geen bewijs, dus we kunnen maar beter doen alsof er niets gebeurd is' zei Evelyn. De prinses vond zelf haar argumenten sterk en verwachtte dat ze deze ruzie van haar vader zou winnen. Maar de koning gaf niet snel op.

'We kunnen elkaar niet vertrouwen, dus we kunnen beter jou niet naar buiten laten gaan totdat we een oplossing hebben' zei de koning streng. Hij stapte naar voren en greep met zijn hand naar de teugels van Forel. Dat ging Evelyn te ver, maar voordat de prinses wist wat ze moest doen had Forel al een zet gedaan. De pony moest de spanning tussen Evelyn en de koning gevoeld hebben en hij wist dat zijn ruiter nu niet zo blij was met de koning. Dus toen James naar Forels teugels greep steigerde de pony een klein beetje. Evelyn gilde even kort en greep Forels stevige manen vast.

Forel schoot langs de koning en zette het op een vlot drafje richting het bos. Evelyn zorgde dat ze de greep op Forels manen nier verloor en ze hoopte dat Ave hen volgde. Toen ze net het hek door waren had Evelyn genoeg stabiliteit gevonden om weer rechtop te gaan zitten en haar teugels in handen te nemen. Ze keek achterom en zag dat Ave en Felicia haar en Forel volgde, en dat achter hen de koning stoom stond af te blazen. Hij ging gelukkig niet de moeite doen om Ave en Evelyn te volgen.

Toen Evelyn en Ave de eerste bocht om waren begon Evelyn te huilen. Ze had tegen haar eigen vader staan schreeuwen, ruzie met hem gemaakt en ze was daarna gevlucht. Ze had verdomme haar vader, de koning, woedend achter gelaten. Evelyn kon niet bedenken wat er nu met haar ging gebeuren, maar het zou vast vreselijk zijn. Je hoorde als meisje geen ruzie te maken, en al helemaal niet met je vader, de baas van het huishouden.

'Het komt vast allemaal weer goed, hij moet waarschijnlijk alleen maar even stoom afblazen. Het is normaal dat meisjes van onze leeftijd wat opstandiger worden. In de meeste gezinnen krijgt ze dan meer werk, bijvoorbeeld op de boerderij of gaat ze afwassen in de taverne' zei Ave om Evelyn gerust te stellen. Ze was er zelf eigenlijk ook niet zeker van of de koning het Evelyn wel zou vergeven, maar daar moesten ze nu niet aan denken.

Ze reden nog een stukje zwijgend verder. De enige geluiden kwamen van de vogels, de wind door de bladeren, de hoeven van de pony's op de bosgrond en Evelyns gesnik. Toen ze bij de zandvlakte tussen de heide en het bos aankwamen stapte ze af. Ave zei tegen Evelyn dat ze op een pol heidegras moest gaan zitten en daarna bond ze de paarden aan een boom.

'We kunnen altijd vluchten' zei Evelyn tussen haar snikken door nadat Ave naast haar was komen zitten. 'Ik weet waar May's boshuisje staat. We zouden op boerderijen kunnen gaan werken om geld te verdienen. Dan zouden we een tocht op een schip kunnen betalen om naar een ver land te varen, waar ze ons nooit zouden kunnen vinden' vervolgde ze.

'Nee' was Ave's enige antwoord. 'Nee, dat doen we niet, daarvoor houd je te veel van Nista, van Hill. Ik ken je, Evelyn, jij zou nooit verder dan de kust van Orthnib reizen en dan nog zal je met je gezicht naar Hill staan. We zouden dan ook te lang moeten werken, alleen iemand die zijn doodvonnis ondertekend heeft koopt een goedkoop tochtje op een schip, wie weet verkopen ze je als slaaf' zei Ave. Evelyn wist dat haar vriendin het meende, en dat ze gelijk had.

'Je hebt gelijk, Ave. Ik zal altijd in Hill blijven. Als je me zoekt, zal ik altijd in Hill zijn' gaf Evelyn toe. Ze legde haar hoofd op Ave's schouder en sloeg haar armen om zichzelf heen terwijl ze de tranen liep stromen. De prinses voelde dat Ave haar arm ook om haar heen sloeg. Zo bleven ze nog een tijdje zitten, Evelyn af en toe huilend en voor de rest allebei voor zich uit starend en luisterend naar de pony's die rustig van de heideplanten graasde.