Evelyn lag die avond in haar bed te woelen. Niet dat ze niet kon slapen, ze sliep juist. Maar ze droomde zo vreemd, ze kon niet precies bestempelen of ze de dromen leuk of niet leuk vond. Maar toch lag ze steeds maar toe woelen in haar slaap. Af en toe werd ze even wakker, waarna de slaap weer de overhand kreeg.

Tot haar dromen veranderde. Nu waren het niet meer haar fantasiebeelden die ze voor ogen kreeg, maar ze zag het kasteel. Gewoon, precies hoe het eruit zag. Haar ouders waren er ook, en alle bedienden die ze zo goed kende.

Maar ineens begon Evelyn te groeien, of de wereld begon te krimpen. Evelyn was op weg naar de stal van Forel geweest. Toen ze buiten kwam steeg haar hoofd net boven het plafond van de begane grond uit. Ze kon door de lange ramen in de gang naar binnen kijken.

Toen ze naar de paardenstal keek zag ze dat ook alle paarden boven het gebouw uitstaken. Daaruit concludeerde Evelyn dat de wereld aan het krimpen was. Maar dat was nog niet het ergste, ze zag dat Forel in blinde paniek op haar af gestormd kwam.

Toen het paard dichterbij kwam merkte Evelyn dat hij nog steeds even groot was in verhouding. Net als haar ouders trouwens, waarvan ze de hoofden boven het dak van het kasteel uit kon zien steken. Ineens was Evelyn met haar hoofd ook boven het kasteel uit, de aarde begon steeds sneller te krimpen.

Ze zag in het dorp al enkele mensen van de aarde af vallen, want nu was hij lang niet meer groot genoeg voor iedereen. Evelyn zag niet eens dat iedereen viel, of dat de aarde nog veel kleiner begon te worden. Ze was bezig met Forel verlossen van een stuk dak dat om zijn nek klem zat.

Ze keek pas weer op toen ze een angstaanjagende gil hoorde. Ze zag nog net hoe haar ouders hand in hand van de aarde vielen. Maar meteen moest Evelyn door, want Forel kon zijn achterpoten amper meer ergens neerzetten.

Evelyn was niet snel genoeg en ze zag Forel glimmend worden en hij kreeg vleugels waarna hij zonder om te kijken wegvloog. Wat Evelyn niet gezien had was zijn lichaam dat door zijn poten zakte en van de aarde af de diepte in gleed.

Ze stak huilend haar hand uit richting Forel, maar hij keek niet meer om. Ondertussen voelde ze dat haar voeten bijna weggleden en ze ging op de aarde zitten. Ze bleef maar staren naar de plek waar Forel verdwenen was. Ze huilde al het vocht uit haar lichaam, zelfs toen ze op de aarde ging liggen bleven de tranen stromen.

Tot ze in haar eigen bed in het kasteel weer wakker schrok. Evelyns hele gezicht was nat en warm door het vele huilen en haar kussen was haast doorweekt. Snel zocht ze haar knuffelbeer, die door het vele gewoel naast haar bed was beland. Daarna gleed ze soepel, maar nog steeds schokkend van het huilen, uit haar bed.

Voorzichtig opende ze haar deur en keek ze de donkere gang in. Met haar blote voetjes rende ze het eerste kleine stukje over het koude marmer. Een paar wachters keken even op toen ze het kletterende geluid van Evelyns voeten hoorde, maar toen ze het silhouet van de jonge prinses herkende bestede ze er geen aandacht meer aan.

Het volgende stuk van de route naar het veilige bed van haar ouders was tapijt en nu liet Evelyn geen wachters meer opschrikken. Al snel kwam ze aan bij de juiste deur, ze had de route dan ook best vaak in het donker moeten volgen.

Zonder te kloppen deed ze de deur open en liep de kamer in. Ze sloot de deur en rende naar haar moeders kant van het bed. Daar klom ze in waardoor Queen Mary langzaam wakker werd. Ze kreunde even en draaide zich van haar man af om naar haar dochter te kijken die op de rand van haar bed zat.

'Wat is er aan de hand, Lin?' Vroeg Evelyns moeder slaperig. Ondertussen hield ze de deken open voor haar dochter en die kroop er dankbaar onder.

'Ik had een enge droom, mama' zei Evelyn. Haar moeder aaide rustig over haar hoofd en daardoor kalmeerde Evelyn een heel eind. Ze was ook gestopt met schokken van het huilen.

'Gelukkig ben je bij ons veilig, toch James?' Vroeg ze aan de persoon die naast de koningin lag te slapen. Hij was blijkbaar al wakker geworden want er klonken instemmende geluiden van zijn kant.

'Mag ik bij jullie verder slapen?' Vroeg Evelyn voorzichtig.

'Maar natuurlijk, Lin. Voor jou is er altijd een plekje bij ons in bed' zei Queen Mary. Evelyn kreeg weer een glimlach op haar gezicht en knuffelde haar moeder.

'Kom maar tussen ons in liggen' voegde haar vader toe. Evelyn klom over haar moeder heen en kroop daarna dicht tegen haar aan. Gerustgesteld door de warme lichamen van haar ouders viel ze daarna weer in slaap.