Evelyn huppelde door de gangen van het kasteel met een steeds groter wordende groep mensen achter haar aan. Ze gingen verstoppertje spelen door het hele kasteel, en Evelyn had toestemming van haar ouders om iedereen die gemist kon worden op te trommelen. Dus daar waren ze nu mee bezig.

Toen ze haast alle bedienden hadden liep de groep naar de troonzaal. Daar sprong Evelyn op het podium met de tronen en legde ze het spel aan alle aanwezigen uit. Daarna vroeg ze om vrijwilligers om zoeker te zijn, en meteen gingen er een heleboel handen de lucht in. Evelyn haalde iemand naar voren en die begon te tellen, tot vijftig.

Evelyn rende giechelend samen met de anderen de troonzaal uit en vervolgde haar pad rechtstreeks naar de bibliotheek. Ze wist hier een heel goed verstopplekje waar niemand haar kon vinden. Maar ze moest snel zijn, want ze had al veel tijd verspild aan het rennen naar de bieb.

Dus dook Evelyn gemakkelijk onder tafels en bureaus door tot ze bij haar plekje tussen twee boekenkasten kwam. Je kon haar zo daar niet heel goed zien, maar als je je best deed wel. Evelyn verstopte zich hier vaak en werd nooit als eerste gevonden.

Het duurde best lang voordat ze eindelijk iets hoorde. Ondertussen zat ze haar volgende verstopplek al te verzinnen, ze had er zo veel! Ze gluurde heel even naar wie er binnen kwam en ze bedacht dat het een keukenhulpje moest zijn.

Er was een kamermeisje van haar moeder begonnen met zoeken, dus was Evelyn niet de eerste. Ze speelde zombieverstoppertje. Als de zoeker iemand gevonden had, werd hij of zij ook zoeker en zo ging het door tot de laatste gevonden werd en die was de winnaar.

Evelyn was nog niet vaak winnaar geworden, maar dat hoefde ze ook helemaal niet. Als je winnaar was moest ze namelijk daarna de zoeker zijn en dat vond Evelyn eng. Dus waren al haar verstopplekjes niet de allerbeste. Zo werd ze elke ronde niet als eerste, maar ook niet als laatste gevonden.

Het meisje – ze moet een jaar of vijftien zijn geweest – liep behoedzaam de bibliotheek door. Ze kwam recht op Evelyn af gelopen en het meisje hield haar adem in. Gelukkig liep het keukenhulpje verder, langs Evelyn. De jonge prinses hield het niet meer en giechelde heel zachtjes, heel erg zachtjes.

'Ik heb je gevonden!' Zei ze blij tegen Evelyn. Blijkbaar had ze het geluid opgevangen, wat niet gek was omdat Evelyn harder had gelachen dan ze dacht. Evelyn kwam beteuterd uit haar verstopplek.

'Mag ik met jou zoeken?' Vroeg ze aan het meisje dat haar gevonden had. Evelyn durfde niet in haar eentje te zoeken en dus vroeg ze altijd of ze samen met degene die haar gevonden had mocht zoeken. Iedereen wilde wel graag met de prinses van Nista zoeken, en dit meisje verschilde niet.

'Maar natuurlijk' zei ze. Waarschijnlijk was ze al vereerd om Evelyn te vinden, je vind niet elke dag de prinses bij verstoppertje. Zeker niet als je een simpel keukenhulpje bent. Maar dit meisje had vandaag geluk gehad.

'Dan gaan we nu in de keuken zoeken' zei Evelyn. Ze wist dat er best wat bedienden in de keuken verstopt zaten. Evelyn wist bijna zeker dat er niemand meer in de bieb was.

Het keukenhulpje knikte en samen met Evelyn liepen ze richting de keuken. Evelyn zag in de gangen al best wat gevonden zoekers lopen. Iedereen liep door elkaar, maar dat leek niemand iets uit te maken. Evelyn was zeker niet de eerste en ze vroeg zich af of er nog wel mensen in de keuken zaten, of dat ze al gevonden waren.

Maar nu liep ze al met het meisje de grote trap die naar de hal leidde op. Hij was bekleed met tapijt dat heerlijk aanvoelde aan Evelyns blote voeten - ze was haar schoenen ergens verderop verloren.

Ze sprong de ene na de andere trede af met het keukenhulpje nog steeds aan haar hand. Gelukkig was het meisje ook nog soepel en sprong ze met gemak achter Evelyn aan.

Halverwege de trap begon Evelyn nog iets harder te rennen en haar mede zoeker moest toen loslaten. Evelyn vloog de trap over en lachte vrolijk. Dit deed ze vaker en meestal dat ze de bedienden daarmee flink in de weg.

Eindelijk kwamen ze bij de keuken aan en daar begon Evelyn meteen in de beste plekjes te zoeken. Ze vond wel drie mensen in de keuken, het keukenhulpje vond er nog twee en daarna kwamen door de gevonden mensen ook nog drie uit de kasten gezet. Dat waren weer zeven mensen minder om te zoeken.

Op dat moment klonk de bel die betekende dat iedereen die gevonden was naar de troonzaal moest komen om te kijken of iedereen gevonden was. Evelyn en de anderen in de keuken waren er in de buurt, maar kwamen niet als eerste aan. Iedereen keek rond en uiteindelijk werd duidelijk dat er nog een stuk of drie mensen verstopt zaten.

Dus vertrok iedereen weer op zoek naar de laatste drie. Het was nog een best zoektocht, maar Evelyn vond niemand meer. Toen de laatste was gevonden klonk de bel weer en liep Evelyn naar de troonzaal. Nu zou het nieuwe potje beginnen en Evelyn wist al war ze zich zou verstoppen.

De jongen die gewonnen had begon weer tot vijftig te tellen en Evelyn rende weg. Al snel kwam ze uit bij de plaats waar ze zich wilde verstoppen, de eetzaal. Daar stond een grote kast waarvan iedereen dacht dat hij niet open kon, maar Evelyn wist wel beter.

Ze was niet zeker over haar verstopplek, want niemand zou haar hier snel vinden. Maar het was al bijna etenstijd en dan gingen haar ouders haar zoeken, dat was pas leuk. Ze zouden niet denken dat ze zich in de kast verstopte, want ze had zelf gezegd dat ze het daar eng vond.

Dat was dan ook zo, maar ze zette haar angst aan de kant voor het gezicht van haar ouders als ze ineens uit de kast sprong nadat ze een hele tijd gezocht hadden. Dus dook ze in de grote kast.

Evelyn paste makkelijk in de kast en het zat eigenlijk nog best lekker. Nu moest ze dit waarschijnlijk best lang volhouden. Dus begon ze zichzelf in de kast te vermaken. Ze zocht de spullen die in de kast lagen en probeerde te raden wat het was.

Ze voelde al dat er iets van kleding in de kast hing, iets van een jas? Daarnaast voelde ze iets kouds en hards. Dat moest haar vaders harnas zijn. Of die van haar opa, of die van haar overgroot opa of iemand anders.

Ze merkte nog meer wapens en kleding op. Ook nog iets waarvan ze niet wist wat het was, het had allemaal bobbeltjes die Evelyn nu voorzichtig met haar vinger volgde. Het werkte kalmerend en Evelyn bleef maar de bolletjes voelen.

Uiteindelijk viel ze al bijna in slaap door de vormen van het voorwerp in haar hand en door het gefluister van de wind om haar heen. Gefluister van de wind? Evelyn besefte zich ineens dat ze de wind hier helemaal niet zou moeten kunnen horen.

Maar toen hoorde ze haar moeders stem die haar naam riep. Het was dus al etenstijd en Mary was op zoek naar haar dochter. Evelyn giechelde en was het voorval van de wind alweer vergeten. Ze legde het voorwerp weg en daarbij hoorde ze het geluid van metaal op metaal.

Ze voelde nog eens en prikte nu ineens haar vinger aan het voorwerp. Ze besloot dat het een zwaard moest zijn, en dat de vormpjes op de schede en het heft zaten.

'Evelyn?' klonk het nu ineens van dichtbij. Het was haar moeder, ze was natuurlijk nog steeds op zoek. Maar Evelyn wilde wachten tot haar vader er ook was.

'Kom maar hier meisje, het is etenstijd' hoorde ze nu haar vaders stem. Nu was het tijd om uit de kast tevoorschijn te komen. Ze legde het zwaard weer verder naar achteren en sprong uit de kast naar voren.

Haar ouders - die allebei erg dichtbij stonden - schrokken zich rot van Evelyn. Maar toen moesten ze wel lachen en haar vader tilde Evelyn weer gemakkelijk op. Hij zette haar neer op een stoel, maar toen haar moeder zat klom Evelyn toch weer bij haar op schoot.

'Ik zat goed verstopt, toch mama?' vroeg ze aan haar moeder. Evelyns ogen glommen omdat ze haar ouders zo verrast had. Ze kon nu alleen die verstopplek niet meer gebruiken.

'Zeker Lin, ik had je nooit kunnen vinden als je niet tevoorschijn was gesprongen' verzekerde Queen Mary haar dochter. Evelyn glimlachte tevreden en begon aan het avondeten.