De dagen die daarop volgde dwaalde ik wat verward rond, ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik had mijn eigen afzonderlijke wereld in welke ik wachtte op mijn ziel. Ik voelde me schuldig voor het wegdringen van het verleden, maar als ik dat niet deed, moest ik verwerken. Verwerken, dat had ik helemaal niet gedaan...Ik had enkel geweigerd het aan te nemen. Ik wist nu ook dat Draco nog niet volledig bij me weg was en kon hem hier niet alleen laten.

Maar Sneep en Perkamentus hielden vol in hun missie. Ze stonden regelmatig aan de deur, in een poging het gezaghebbende meisje, dat ik ooit geweest was, terug te vinden. Ik was vervreemd van de hele mensheid, inclusief mijzelf.

Sneep wist het, hij wist ook hoe het kwam. Iedereen dacht dat dit mijn manier van verwerken was, maar Sneep zou iedereen er op wijzen dat ze fout waren. Ik verwerkte helemaal niks, ik schoof opzij. Dit was de eerste keer dat ik iets in mijn hoofd niet durfde aan te pakken.

Perkamentus had het vaak over hoe mooi alles was, nu Voldemort weg was, maar het deed me niks, ik luisterde er nauwelijks naar. Als Sneep het over het steeds groeiende succes van de tovertweeling fopshop had, voelde ik me echter vreemd. Hij zei dat ze niet zo goed waren als ze eigenlijk echt waren, veel van hun vrolijkheid was zoek.

'Fred', dacht ik dan. 'Was hij niet degene die er echt altijd voor me was? Toen Draco het gedaan maakte, toen Draco...' Tranen blonken in mijn ogen en ik besefte goed genoeg dat het niet was omdat Sneep's woorden me raakte, het was veeleer omdat ik herinnerd werd aan een vorig leven.

Elke week kwamen ze samen langs, op de vijfde november brachten ze een radiootje mee, maar ik weigerde er naar te luisteren. Het was te snel, het ging te snel. Ze vielen hier binnen en dwongen me om terug zoals vroeger te worden, ze beseften niet wat dat concreet betekende. Ik kon Draco niet achterlaten en dat zou niet aanvaard worden, zoals ook onze liefde moeilijk aanvaard was. Toen had ik het nauwelijks aangekund, maar toen was ik sterk geweest, niet zoals nu.

Perkamentus en Sneep waren teleurgesteld dat ik niet naar de radio wou luisteren.
"Je mag het hen wel zeggen", zei ik toen zacht. Beide mannen keken op in verbazing. "Niet waar ik ben, maar dat je me gevonden hebt...Dat ik hen wel weer zal zien. Dat ik in orde ben"

Blij met deze vooruitgang knikten ze. "Vandaag ben ik drie jaar alleen op weg. Ik weet dat je boos op me bent omdat ik hen binnengelaten heb, Draco", zei ik dan luidop en de mannen keken elkaar even aan.

"Joanne..", begon Severus.

"Je moet me niet geloven, verwacht gewoon niet dat ik dat ook niet ga doen."

"Je hebt zijn dood nog niet verwerkt."
Ik keek Perkamentus kwaad aan. "Het is normaal dat je..."

"Ik meen het, hij is het echt. Hij is vast gewoon kwaad omdat ik jullie binnengelaten heb."

Het gordijn van het keukenraam viel op de grond. Sneep en Perkamentus schrokken op, maar ik lachte en zei: "Of misschien ook niet."
Perkamentus keek me verbluft aan.

"Dat gordijn kan onmogelijk van zichzelf vallen", verklaarde ik. "Als ik hem een vraag stel, is dat hoe hij antwoordt. Zo heeft hij Ploke's naam ook gekozen."

Het leek alsof Perkamentus een raadsel gevonden had dat hij moest oplossen, zo'n dingen was hij vast verslaafd aan, want de keren erop zag ik enkel Severus, al duurde dat ook enkele weken.

Ik vond het niet erg dat hij niet zo vaak kwam. Ik kon me niet van het idee ontdoen dat Draco's aanwezigheid minder duidelijk was wanneer ze vaak kwamen. Toen Severus weken later aan de deur stond, zag hij er opgejaagd uit.

"Ik had het de tweeling eerst verteld, maar ze sloten hun winkel en volgde me zowat overal waar ik ging, in de hoop dat ik hen naar je toe zou brengen. Ze willen je echt zien", verklaarde hij meteen.

Er volgde een kleine stilte voor hij vervolgde. "De anderen zijn heel blij om te horen dat je in orde bent en respecteren jouw wens om nog in afzondering te blijven. Je vader was ook blij dat je in orde was, maar was razend kwaad op me omdat ik hem niet naar hier bracht.
Toen ik zei dat ik evenzeer jouw wensen respecteer als hij dat ook drie jaar terug gedaan had ging hij zowat door het lint." Ik knikte en reageerde niet op het feit dat Severus het woord 'vader' zo vreemd had uitgesproken.

Ik snapte best dat mijn vader hier moeite mee had, zijn grootste angst was altijd geweest da ik hem door Severus zou vervangen. Ik beloofde Severus toen ik hem iets later buiten liet dat ik een brief zou schrijven voor Fred en George.

"En de anderen?" vroeg hij.

"Die hebben het zo hard niet nodig."

"Juist.." hij ging er niet verder op in en vertrok.

Ik ging weer naar binnen en nam Freds laatste brief. Er waren nog plekken op waar mijn tranen zich met de inkt vermengd hadden.Ik las hem even door en legde hem dan opzij. Ik nam een stuk perkament en schreef een korte boodschap, omdat ik niet meer kon opbrengen.

Ik zal je nooit vergeten, Fred.

Geef me gewoon even tijd.

Alsjeblieft?

Joanne

Ik vouwde het dicht en schreef er 'Fred' op, dan nam ik een ander stuk Perkament.

Hey George,

Ik heb gehoord dat jullie levens zijn zoals ze horen. Goed zo, verpest dat niet door het najagen van iemand die niet nagejaagd wil worden.

Ik vouwde ook deze samen en schreef er 'George' op, het waren korte zinnetjes, maar meer kreeg ik er niet uit.

"Zouden ze het begrijpen, Draco? Wat me bij hen weghoudt?"

Severus had echter een nieuwe missie in zijn leven: mij terug 'normaal' krijgen. Hij kwam zo vaak langs als hij maar kon. Hij deed dat om bij me te zijn en als boodschapper, want hij had elke keer een brief bij. Een week nadat ik de eerste kleine briefjes had meegegeven, stond Severus voor de deur met de antwoorden in zijn hand.

Ik nam het aan en legde het op tafel. Ik zou lezen zodra Sneep weer buiten was. Ik keek mijn biologische vader aan.
"Severus?" vroeg ik zacht. Sneep keek op. "Hoe gaat het met hem?" Sneep slikte even.

"Zo goed als jij", antwoordde hij dan. "Laat het hen begrijpen, Joanne. Ze weten niet half wat er gebeurd."

"Hoe hebben ze.."

"Als hongerige wolven op een stuk vlees. Fred bedankte me zelfs. Ik denk niet dat Fred Wemel mij ooit al voor iets bedankt heeft", zei hij bedenkelijk en ik knikte.
"Ik zal het hen proberen uitleggen in een brief."

"En ik zal het hen zeggen", antwoordde hij blij. Ik glimlachte en liet hem buiten. Ik keek naar de envelop op tafel, maar liet hem liggen.

Ik was bang en de angst hield me tegen om de brieven te openen. Angst voor wat ik zou lezen, angst voor wat ik zou voelen, angst dat ik hier zelf weg zou willen. Toen Severus een paar dagen later langs kwam had hij de ongeopende enveloppen op de tafel zien liggen. Hij gaf me een smekende blik voor hij buiten ging. Voor het eerst in jaren voelde ik de drang om mijn armen om hem heen te slaan. Deze geweldige, bewonderenswaardige man die mijn vader was.

Ik onderdrukte die drang, want ik wist dat zijn verwachtingen meteen zouden stijgen. Het was een vreemd gevoel. Warm en toch beangstigend dat ik naar zijn bezoekjes begon uit te kijken.

"Kom nou, Draco. Je weet zo goed als ik dat niemand op deze planeet me zo goed begrijpt als hij. Dat ik het nu wel eens leuk vind dat hij langskomt wil niet zeggen dat ik bij je weg ga." mopperde ik en het keuken gordijn viel weer op de grond.

Ik grinnikte voor ik het gordijn weer ophing. Toen ik terug in de living kwam lag de envelop met Fred en George's brieven op mijn lege theekopje. Ik zuchtte luid.

"Ja, ja. Ik heb het begrepen. Al vind ik het behoorlijk vreemd dat je zo graag wil weten wat er in die brief staat."
Ik schraapte mijn keel terwijl ik de brief open vouwde en begon hem hardop voor te lezen.

Joanne,

Ik kan je niet uitleggen hoe blij ik ben om, eindelijk, nog eens van je te horen! Ik wou dat ik je kon zien! Ik kan niet uitleggen hoe moeilijk het is, na drie jaar angst en onzekerheid, om je dan niet te mogen zien. We missen je en dat heeft invloed op ons. Data hebben speciale betekenis, net als zwerkbal! Zweinstein heeft nog steeds niet opnieuw aan het WK meegedaan. Griffoendor zou ook de schoolcompetitie niet meer gewonnen hebben. Eén keer per jaar gaan we er heen, weet je. Om een dienst te bewijzen aan de school. Het hele Zweinstein team gaat dan naar de school, de bewondering van die kinderen is zo enorm groot. Zo groot als die van ons voor jou. Je ziet de spijt in hun ogen, omdat jij als aanvoerster niet tussen ons staat. Het eerste jaar gingen Fred en ik niet mee, ik geloof dat we toen in Hongarije zaten...Op zoek naar jou. Het tweede jaar gingen we wel, ik denk dat we toen beseft hebben waarom je school opgegeven hebt. Herinneringen aan jou jaagde ons allen na en het was geen vrolijke bijeenkomst...Ik hoop je snel te zien, Joanne.

Knuf. Xx George

Joanne!

Ik ben zo blij dat ik je mag schrijven! Ik bedoel, ik heb je al vaak geschreven, maar ik wist nooit naar waar ik ze moest sturen. Ik heb geprobeerd, maar zelfs de beste uilen schenen niet in staat om jou te vinden. Ik ben ontzettend blij dat ze je gevonden hebben. Ik weet niet goed wat ik moet schrijven, George heeft alles al gezegd. Sneep zegt dat brieven moeilijk zijn, dus laat ik het hier maar bij, ik wil je snel zien!

XXXX Fred

Ik zuchtte en liep nerveus het huis rond. Draco beantwoorde geen enkele van mijn ontelbaar vele vragen meer.

Het deed me twijfelen, hij wilde dit niet. Hij wou dat ik bij hem bleef, zo was het. Hij had me de brieven doen lezen, maar nu mijn vrienden me wilde zien twijfelde hij, net als ik.

Naar de bezoekjes van Severus keek ik wel uit. Hij dierf zelf lachen toen ik opperde dat de spanning er voor Perkamentus uit was nu hij me gevonden had. De man had drie jaar naar me gezocht en nu hij me gevonden had leek hij zelf verdwenen.

"Ik kan wel eens iemand anders mee brengen?" opperde Severus en schudde snel mijn hoofd. Hij smeekte me om de brieven van Fred en George te beantwoorden voor hij vertrok. Toen ik daar uiteindelijk aan begon, duurde het weken voor ik er in sloeg om hem af te krijgen.

Hey jongens,

Ik kan niet echt uitleggen hoe moeilijk dit voor me is, zelfs als ik dat zou kunnen, zouden jullie het nog niet begrijpen. Maar ik wil het proberen. Het heeft lang geduurd voor ik deze brief af had. Ten eerste: Sorry jongens, voor wat ik jullie aandoe..

Contact met jullie roept een ongelooflijke angst bij me op. Ik heb er al veel met Severus over gepraat, waardoor ik een redelijk goed beeld heb van wat er gebeurd. Iets veranderen aan mijn huidige manier van leven is daarom niet meteen makkelijk. Bijna vier jaar...De eerste maanden heb ik geprobeerd te verwerken wat er met Draco gebeurde, maar de constante confrontatie met bijvoorbeeld de school was me te veel. Daarna sloeg ik op de vlucht, ik rende weg van een gevoel dat ik niet kende: smart.. verdriet.. pijn.. hulpeloosheid.. machteloosheid... Ik rende er van weg en focuste me op het verbergen ervan. Ik praatte met Draco en heb in die periode een soort van eigen wereld gecreëerd. Eentje waarin ik niet bang ben, maar Draco gewoon bij me is en er niks gebeurd is. Ik probeerde dus gewoon om het te negeren, naast me te leggen. Dat jullie allemaal terugkomen, dwingt me op een stap terug te zetten, terug naar mijn eigenlijke leven, met de echte waarheid...Het trekt me uit deze fantasiewereld die ik in al de tijd op mijn eentje gecreëerd heb. Contact met jullie betekent terugkeren naar de wereld waarin ik wel verdriet heb over een verlies dat ik niet verwerkt gekregen heb, door het te ontkennen. Het is geen volledige fantasiewereld hoor, ik ben nog niet gek geworden. Draco waakt over me. Ik heb ondertussen twee nieuwe honden die me verder gezelschap houden. En, Fred. Zoals jij ooit instemde met een naam die Draco bedacht: Mayjin. Stemde hij nu in met een naam die jij ooit voorstelde: Ploke. Ik ben alleen niet zeker hoe hij tegenover contact met jullie staat. Ik denk dat hij het niet leuk vindt. Sneep zegt dat ik gewoon in deze wereld die ik gecreëerd heb, het gedacht heb dat ik samenleef met Draco. Dat ik zo echt zijn dood ontken. Hij denkt dat Draco een hersenspinsel is en dat ik dus zijn antwoord wil, maar hij het niet kan geven omdat ik het niet weet wat dat antwoord moet zijn. Ik ben heel zeker dat dat niet waar is! Hij is er wel, daar ben ik echt zeker van!

Severus en ik zijn het eens dat als jullie hem de volgende keer zien, hij een herinnering met jullie zal delen, zo kunnen jullie me een beetje zien. Ik ben er zelf nog niet klaar voor, ik hoop dat ik uitgeklaard heb waarom? Jullie brieven waren vol begrip, dus hoop ik dat dit nu ook zo is. Je hebt er geen idee van hoe moeilijk dit was!

Joanne