De volgende dag zag ik Severus en Perkamentus op een bankje zitten dat er nooit gestaan had. Ik had Draco's mantel om en vroeg hem steeds opnieuw wat ik nu moest doen, ik werd radeloos en wanhopig. Ik hield me aan zijn brieven en mantel vast, nog wanhopiger dan ervoor, ik kon geen kant op. Ze zouden niet weggaan en zouden dat van mij ook niet toelaten. Het was gedaan met wegrennen.

"Wat moet ik toch doen, Draco?" Enkele dagen gingen voorbij zonder dat Draco antwoordde en de vastberaden mannen bleven waar ze waren. Iets later stuurde ik Mayjin naar buiten. Ik keek door het raam hoe de hond op hen afliep. Even leken ze te denken dat ik de hond gestuurd had om hen weg te jagen. Mayjin ging zitten, toen ze aanstalten maakten om weg te gaan en Severus besefte dat de hond hen kwam halen. Ik zag hen de hond volgen en werd nerveus.

Ze kwamen binnen en gingen in stilte aan de tafel zitten, waarop drie kopjes thee klaarstonden.

"Bedankt", zei Severus, die met waterig ogen naar me staarde. Ik antwoordde niet.

"Kunnen we praten?" vroeg hij voorzichtig en ik haalde mijn schouders op. "Mensen gaan zo blij zijn als ze horen dat we je gevonden hebben!" Nu keek ik op, het idee dat er straks nog meer mensen zouden komen joeg me angst aan "Ze missen je, Joanne! Ze weten niet waar en of je er bent."

"Hoe is het met hen?" vroeg ik met enige moeite.

"Redelijk goed, ze hebben allemaal een leven opgepikt. Dat was echter niet zo van vandaag op morgen. De tweeling heeft een jaar lang hun winkel gesloten en een zoektocht naar jou gedaan. Leo zakte in een depressie, hij is sinds vijf maand uit zijn opname ontslagen. Ook Harry bleef mijmeren dat hij zich schuldig voelde.
Ginny en Ron zeiden er eigenlijk nooit wat over. Hermelien en je vader constant. Ned heeft een team samen gesteld dat heel Engeland afspeurde. En wij hebben je ook drie jaar lang gezocht.
De tweeling gaf het op 'ze is weg' zeiden ze. 'we zijn haar kwijt'. George opende de winkel weer en Fred ging dan maar mee. Ze zijn niet meer de oude, grappen doen ze bijna niet meer.
Ned's enthousiasme is meer dan gehalveerd. En als er wat volk is in het nest, wordt er steeds gespeculeerd over waar je nu toch bent", zei Perkamentus en nu ging Sneep verder.

"Elk jaar op vier augustus, wordt op de radio het verslaan van Voldemort gevierd. De minister bedankt jou dan, hij zegt dan dat jij dapperder was en meer had opgeofferd dan iemand zich kan voorstellen. Op vijf november wordt er dan nog eens een ode aan je gehouden. Er zijn talloze verhalen rond je verdwijning ontstaan.

Eén van de meest aangenomen theorieën was dat je zelfmoord had gepleegd en je lichaam voor eeuwig zoek was, maar nog meer mensen geloofden in ons en onze zoektocht."

"Niemand moet het al weten", zei ik afwezig en de mannen knikte begrijpend.

"Je verlost ze toch eens uit hun lijden?" vroeg Perkamentus en ik knikte.

"Ooit."

Er viel een lange stilte, tot Perkamentus naar de honden knikte. "Ik zie dat je niet volledig alleen bent?"

"Helemaal niet, ik heb veel aan de honden."  Ik pauzeerde even en zei dan: "Hij is hier ook."

"Wie?" vroeg Sneep. Hij keek in mijn ogen en schrok door wat hij er in las: het ontbreken van enige wil.

"Hij", antwoordde ik simpel. "Draco"

"Hoe bedoel je?"

"Ik praat tegen hem, en hij hoort me."

"Ok", knikte Perkamentus. Ik voelde me lichtjes boos. Ik was perfect normaal, voor hen was ik geisoleerd. Ze dachten dat ik mijn verstand verloren had. Mijn verstand had ik niet verloren! Mijn ziel, die was ik kwijt. Ik had echter geen zin in een discussie, wat de nieuwe versie van Joanne typeerde.

Ze besloten te vertrekken en zodra de deur dicht was vroeg ik. "Wat nu, Draco, Wat nu? Ze gaan me hier weghalen, weg bij jou." Ik ruimde wat op en liep dan met de honden rond het meer. Draco's mantel hing losjes rond mijn schouders en wapperde achter me.