De weken die volgden vroeg niemand me naar Draco of naar Hayat, zelfs Fred durfde me niet te vragen wat ik wou. Ik besloot mijn volle aandacht op mijn nieuwe doel te vestigen: ons zwerkbalteam. Kruml had jaren geleden de naam 'Dracon Flights' laten registreren. Het was een verberging van Draco Fights. Hij had toen niet geweten hoe toepasselijk die naam zou zijn.

De dag van onze eerste match stonden we nerveus in de kleedkamer. Ik raapte mijn moed bij elkaar, al was die al jaren ver zoek. Ik was aanvoerder en werd dus wel verondersteld mijn team toe te spreken voor de match. Mijn ogen zochten even die van Fred. Hij gaf me een geruststellende glimlach. We hoorden de tribunes volstromen en de nervositeit werd enkel groter. Ik schraapte mijn keel en het team keek me belangstellend aan.

"Dit is het begin van Dracon Flights. Dit is hoe wij de geschiedenis in gaan en ik wil dat het een goede start is. Meer dan dat, wil ik dat het een fantastische start wordt. Een start, waardig naar zijn spelers. Ik wil dat jullie allemaal niet in de het publiek kijken, kijk er over of ernaast, maar denk enkel aan deze wedstrijd. We kunnen dit! Iemand die aan zichzelf twijfelt?" Iedereen hield zijn mond. Fred keek me aan en ik begreep hem meteen. "Je zult het fantastisch doen."

" Verdorie, we hebben matchen gespeeld als jullie allemaal kwaad op me waren! In de lucht moeten alle zorgen weg zijn, dan is er één ding belangrijk: de wedstrijd. Vandaag heb ik mijn Griffoendor vrienden nodig. Degenen die het aankunnen om iedereen omver te gooien van verbazing!"

Het team joelde luid en ik grijnsde breed, heel even voelde ik me terug als mezelf. Zelfzeker en gelukkig met mijn vrienden. Mijn lange Zwerkbal outfit fladderde rond mijn benen en het voelde vertrouwd, alsof ik dit al die jaren had gedaan. Ik stapte op mijn bezem en mijn vrienden volgden U mijn voorbeeld. Ik vloog de arena binnen op een vrolijk deuntje. Ik liet mijn blik over het gekleurde publiek glijden, een speelse glimlach vormde zich op mijn lippen. "Succes", zei ik terwijl ik de aanvoerder van onze tegenstander de hand schudde. Hij knikte en ik trok mijn wenkbrauwen op toen ik geen 'jij ook' kreeg.

Ned ving de opgegooide slurk en paste die meteen naar Ginny. Harry en de zoeker van de tegenstanders schoten de lucht in en Fred sloeg al een beuker bij Ginny weg. De slurk kwam nu bij mij en ik gooide hem richting doel, met grotere snelheid dan ik zelf verwacht had. Leo's stem klonk enthousiast door het volle stadion. Het stond 10-0 en er was nog geen halve minuut voorbij.

De match verliep gewoon té vlot. Onze tegenstanders kwamen slechts enkele keren tot bij Ron en hun schoten waren zo zwak dat Ron evengoed mee had kunnen doen als jager. Het werd 340-0 en Leo riep hysterisch hoe we de tegenstander in gemaakt hadden, vernederd tot op het bot. Na een kort interview liep ik naar de kleedkamers. Waar mijn grijnsend team zich al opfriste.

De chaos die volgde, overweldigde me. In de cafetaria kwamen mensen om handtekeningen vragen. De dagen nadien werd er zelfs in de winkel om handtekeningen en foto's gevraagd. Eén wedstrijd en dit team stond meteen op de kaart.

"Allemaal dankzij jou", zei Fred terwijl hij de ochtendprofeet in de lucht zwaaide. Ik wou de krant aannemen, maar hij trok die speels van me weg. Ik keek hem met geveinsde ergernis aan en hij grinnikte. "Wil je het lezen dan?" plaagde hij. Met zijn vrije hand trok hij me tegen zich aan. Hij kuste me en staarde dan even in mijn ogen. De warmte van zijn bruine ogen bleef me bekoren, ongeacht hoe vaak ik er al in verdronken was. Hij gaf me de krant aan en zag een grote foto van ons team en Kruml op het midden van de pagina. Voor ik kon beginnen lezen, kwam George met een bedrukt gezicht binnen.

"Wat is er?" vroeg Fred meteen.

"Perkamentus is hier", mompelde George terug. Fred zuchtte luid en ik wist dat hij hetzelfde dacht als ik.

"Stuur hem weg George. Ik wil hem vandaag niet spreken", zei ik en George knikte snel. Hij nam niet de moeite om zijn opluchting te verbergen. Fred haalde verontschuldigend zijn schouders op, maar ik schudde mijn hoofd. Natuurlijk wou George dat ik niet op Perkamentus inging, dat ik mijn leven verder leidde zoals ik dat nu deed. Een groot deel van mezelf wilde dit ook, maar ik wist dat ik vroeg of laat toch op zoek moest naar een oplossing. Een oplossing om mijn leven verder te leiden met Draco er weer in, als spook.

Vroeg of laat, maar niet nu, nu wou ik de krant lezen.