Enkele dagen later stuurde ik Sneep furieus buiten, hij had me verteld dat hij mijn vrienden de herinnering aan het radio-moment gedeeld had.
"Je had geen recht om hem dat te laten zien!"

"Hij moet weten hoe moeilijk het voor je is", had hij zichzelf verdedigd, maar mijn woede had hem wel enkele weken weg gehouden. Hij had misschien wel beseft dat het niet eerlijk was. Niet alleen was ik beschaamd, ik was er zeker van dat het Fred gekwetst had en dat was het laatste dat ik wou.

"Ik heb die arme Fred al zo vaak gekwetst", vertelde ik tegen Draco. De gedachte aan Fred, die te zien kreeg hoe sterk ik op zijn stem gereageerd had, maakte me onrustig. In de bakkerij deed ik meer uren om mezelf af te leiden. Ik was er niet klaar voor om Draco in mijn huis achter te laten, maar ik moest Fred toch ook laten weten dat het niet aan hem lag?

"Nu hij een belangrijke boodschap moet brengen blijft Severus weg. Dat zal je altijd zien?" klaagde ik twee weken later. Ik nam het stuk permanent waar ik meteen een boodschap voor Fred had opgeschreven en las het nog eens na.

Fred,

Het spijt me voor wat je gezien hebt, ik ben zelf redelijk kwaad dat Severus dat getoond heeft! Wees niet overstuur, toe? Ik reageerde zo omdat jouw stem, me zwaarst viel, je betekent meer voor me dan anderen. Je bent er altijd voor me geweest toen het moeilijk was. Het is nu gewoon niet mogelijk om me te helpen. Ik wil kunnen staan, voor ik leer lopen, snap je? Ik wil je graag voorbereiden, Fred. Weet dat als je me zult zien, ik niet de Joanne meer ben die je kent, ver daarvan.  Hij zit nog in mijn hart, Fred, onder mijn bleke huid zit hij nog steeds.

Ik ben al vaker in bochten gewrongen, maar nog nooit zo gebroken als nu, ik probeer mezelf er soms van te overtuigen dat hij er niet meer is, Fred. Echt waar, maar ik denk dat ik dat doe omdat ik wil terugkeren. Ik kan niet terugkeren omdat het niet waar is, hij is hier wel en ik kan hem niet achterlaten. Ik ben bang, Fred. Bang dat hij vast zit. Bang dat hij het zou afkeuren als ik naar je toe zou komen. Bang dat zijn aanwezigheid zou vervagen. Ik ben bang, zo bang..

Joanne

Ik schudde mijn hoofd. Dat laatste deel zou hij nooit geloven, bedacht ik me. Ik nam me voor om Severus te vragen om de herinneringen met het gordijn ook te delen, zodat ze mij zouden geloven, maar dan bedacht ik me dat Severus misschien niet meer durfde terug te komen.

Toen ik nog een week later begon te overwegen om de brief per uil te verzenden, stond Severus dan toch aan mijn deur.
"Je woont hier dan toch nog", begroette hij me koeltjes en stapte het huisje binnen. Ik hield, bij wijze van antwoord de envelop omhoog met Fred's naam er op.

"Hij heeft recht op een uitleg na wat jij hem aandeed." Severus staarde me nu emotieloos aan.

"Joanne, er is iets wat jij ook eens moet begrijpen." Ik keek verbaasd op, zijn stem was harder dan ik die in jaren gehoord had. Hij had al maanden heel voorzichtig met me omgegaan en klonk nu bijna verwijtend. "Weet je wel hoe moeilijk het is voor mij om jouw boodschapper te zijn?"

Ik liet me stilletjes in een stoel glijden en keek hem onzeker aan. "In eerste instantie ben ik niet graag bij mensen. Ik ben graag bij jou, maar andere mensen houd ik liever op afstand.
Al maanden wordt ik belaagd met vragen en ze dringen zich steeds meer op. Ten tweede nemen ze het mij kwalijk dat ik de enige ben met wie je contact hebt. Want zij willen ook liever niet bij mij in de buurt komen. Hoe verder dit evolueert, hoe grover ze eisen dat ik hen vertel waar je bent."

Ik slikte even en knikte.
"Je hebt gelijk, daar heb ik niet aan gedacht", zei ik zacht en hij zuchtte opgelucht.

"Ik dacht als ik die herinnering toonde dat ze het zouden snappen...", zei hij en ik knikte alweer.

Ik was met stomheid geslagen en voelde me plots ontzettend egocentrisch.
"Ik ben hier nu even niet geweest. Dat heb ik hen ook gezegd. Ik vertelde hen dat je me buiten gezet had en ik een paar weken niet zou komen. Zo lieten ze mij ook wat met rust."

"Het spijt me, Severus", bracht ik uit en hij schudde zijn hoofd.

"Dat hoeft helemaal niet, ik wou gewoon dat je het begreep."

Ik knikte en vroeg dan hoe het met Fred was. Hij keek me doordringend aan en ik wist dat hij mijn gezicht memoriseerde voor Fred.
"Hij is geschrokken, dat lijkt me logisch. Ik heb hem verteld dat dit nu eenmaal de reden is dat ik je adres niet doorgeef en hij heeft er niet verder op gereageerd."

"Heb je hem nadien nog gehoord?" vroeg ik hoopvol, maar hij schudde zijn hoofd.

"Ik heb een brief voor hem", zei ik met een dun stemmetje en Severus keek me serieus aan.

"Ik denk dat je hem meer vertelt dan mij!" Ik sloeg grinnikend mijn blik af.

"Wil je hem graag zien?"

"Nee", antwoordde ik snel en duidelijk. Severus knikte. Ik liet hem iets later buiten en keerde dan terug bij Draco en mijn gedachten.

"Ik kan dit niet van Severus blijven vragen, Draco. Dat snap je toch wel?" Het keukengordijn viel op de grond en een gevoel van geruststelling gleed over me heen. "Ik wil niet dat hier steeds bezoek is", ging ik verder terwijl ik het gordijn weer ophing. "Ik zou hen wel eens kunnen opzoeken. Dan kom ik daarna gewoon weer naar huis. Naar jou."

Het gordijn viel weer verrimpeld op mijn voeten. Ik grijnsde even en staarde dan naar de leegte naast me. Ik stak een hand uit in een poging om hem te voelen, om iets te voelen, maar er was niks.

De teleurstelling deed tranen in mijn ogen springen. "Wat zou ik jou graag in mijn armen houden", fluisterde ik en ik wist zeker dat hij dat ook wou. Ik hing het gordijn op en legde me, gehuld in Draco's mantel in mijn zetel. Ik viel in slaap en droomde dat Draco naast me lag, met zijn armen om me heen.