Iets later kondigde Severus zijn vertrek aan.
"Ik moet nog even langs Albus vanavond. Lukt het jou alleen?" vroeg hij en ik knikte. Ik sloeg mijn armen om hem heen en fluisterde "Bedankt" in zijn oor, waarop een nauwelijks zichtbare glimlach zijn lippen sierde.

Toen Severus buiten was werd het weer even ongemakkelijk stil. Henry Dhanes keek me onderzoekend aan en ik haalde mijn schouders onbeholpen op. Hoe kon ik de man vertellen dat ik niet langer zijn dochter was? Dat ik nu volledig aanvaard had dat Severus Sneep mijn vader was en niet hij?

"Iemand nog wat bij?" vroeg Arthur opgetogen, in een poging om de ontstane spanning weg te krijgen. Ik stak vol overtuiging mijn glas omhoog en glimlachte naar Henry, hopend dat hij zou begrijpen dat ik hem niet meer van mezelf kon geven. Arthur ging de tafel rond en schenkte ieders glas weer vol.

"Op Joanne", zei hij met de fles omhoog. "Een fantastische meid, die eindelijk bij ons terug is", toastte hij. Molly keek hem even gespannen aan. Ik grinnikte Arthur Wemel had misschien al een glaasjes te veel op, ik boog mijn hoofd terwijl anderen hun glas nu ook hieven "Op Joanne". Tijdens dit vrolijke moment sloeg ik er voor het eerst in om Fred blik even vast te houden. Ik glimlachte even naar hem en kreeg een stroef lachje terug. De knoop in mijn maag draaide zich om.

De licht beschonken Arthur deed de glaasjes nog eens vol en kreeg een waarschuwende blik van zijn vrouw. Hij haalde zijn schouders op.
"Het is Kerst hoor, Molly!" mopperde hij en hij deed Fred's glas dubbel zo vol.
"Joanne, liefje. Blijf je straks graag slapen? Dan maak ik even een bed op. Die schatten van jou zijn namelijk al moe." Ik volgde haar blik naar mijn honden, die naast het vuur lagen te slapen. Zonder echt verder na te denken knikte ik. Ik had niemand meer die op me wachtte. Molly glimlachte "Dan maak ik eerst even Bill's oude bed klaar."

Ik zette mijn glas weer aan mijn mond en merkte de vele blikken niet op. Ik keek even naar Fred, die gesterkt door alcohol, nu naar me bleef kijken. Zijn ogen hadden een soort droefheid die ze nooit gekend hadden.

Ik slikte en wendde mijn blik af, want ik voelde dat mijn ogen prikte. Nog een drankje later geeuwde ik.
"Ik moest maar eens gaan slapen", zei ik en Molly knikte.
"Weet je de weg?" vroeg ze. Daar dacht ik even over na, ik was vroeger veel in het Nest geweest, maar nooit in Bill's kamer. Mijn ogen zochten even die van Fred, maar vonden ze niet.
"Nee", bekende ik. George sprong op. "Ik ga ook slapen, ik toon het je wel even", stelde hij voor en ik lachte hem dankbaar toe. George kneep even in Fred's schouder, die duidelijk niet goed wist wat hij moest doen.

"Neem Fred ook maar mee", zei Molly nu: "Die heeft genoeg op." Fred keek zijn moeder verwijtend aan, maar zette zich zuchtend recht. Hij gebaarde dat ik hem voor mocht gaan op de trap.
"Welterusten!" zei ik tegen de anderen en ik volgde George de trap op. George zwaaide boven een deur van een slaapkamer open.

"Dit is ze dan!" zei hij triomfantelijk en ik grinnikte. Hij plofte zich neer op het bed en klopte met zijn vlakke hand op de matras naast zich. Ik fronste even, maar ging zuchtend zitten. "Jij ook", beval George zijn broer nu.

Fred keek hem even argwanend, maar zijn alcohol bedwelmde geest vertelde hem om gewoon te gaan zitten. Zodra hij neerzat sprong George recht.
"Nu ga jij hem eens vertellen dat hij wat normaal moet beginnen doen", zei hij tegen mij en hij wandelde de kamer weer buiten. Ik zat hem even verbluft na te kijken, net als Fred. "Wel heb je ooit..." zei Fred ademloos en ik grinnikte. Hij keek nu om naar mij en staarde in mijn ogen. De knoop in mijn maag kreeg nu vleugels en ik voelde een tinteling over mijn armen en benen trekken. Zouden we nu weer terug zoals vroeger zijn?

"Het spijt me dat ik je zo op afstand houd, Joanne", zei hij moeilijk. "Ik heb gewoon zo lang er naar verlangd om je vast te houden. En je bent..." Hij stopte met praten en was duidelijk geschrokken van zijn eigen woordkeuze.
"Misschien moet ik de volgende keer een beetje minder drinken", gaf hij nu met een scheve blik toe en ik lachte. Ik wou hem geruststellen, maar ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik gooide mijn armen om zijn hals en voelde hem even verstarren. Dan trokken zijn stevige armen me tegen hem aan.

"Ik heb je zo gemist", fluisterde hij en ik knikte alleen maar. Hoe lang we in elkaar armen bleven kon ik nadien niet meer zeggen. Ik had me in zijn armen veilig gevoeld en, misschien nog belangrijker, niet alleen. Eenzaamheid had me zo zwaar geweest en hier was ik alles behalve eenzaam. Toen ik de omhelzing af brak zag ik tranen op zijn wangen. Hij veegde ze verontschuldigend weg.

"Nee, Fred. Het spijt mij." Hij keek op en ik vervolgde: "Ik had jou nooit mogen buitensluiten." Hij glimlachte zwakjes en hij speurde mijn gezicht af. Misschien was het de borrel die ons weer terug naar elkaar toe hielp, maar dat maakte niet uit.
"Laat je me nooit meer achter?" vroeg hij en ik schudde mijn hoofd.
"Nooit meer!"

Hij streek een lok haar uit mijn gezicht en gaf me een kus op mijn wang.
"Slaap zacht, Joanne", zei hij, voor hij de kamer verliet. Bij mij was er enkel de vreugde over mijn herwonnen vriendschap. Fred, mijn steun en toeverlaat was terug een deel van mijn leven. Ik probeerde het stemmetje in mijn hoofd te negeren. Dat was moeilijk, want het schreeuwde luid: "Dit kan je Draco niet aandoen!"