De volgende morgen had ik wel een rustige morgen. Toen ik wakker werd was Hermelien al weg en dus kon ik rustig het ontbijt overslaan en aan Draco denken. En aan Fred, die goeie lieve Fred. Toen ik uiteindelijk opstond sloop ik naar buiten, naar het zwerbalterrein en ging in de tribune zitten.

Ik wist dat ik eigenlijk beter niet te veel aan Draco dacht, maar ik wou graag alleen zijn en dan dwaalde mijn gedachten automatisch naar hem af. Een tijdje later hoorde ik stemmen en toen ik opkeek zag ik het Zwadderich team toekomen. Ik zag Draco voorop lopen, gefascineerd volgde ik zijn bewegingen. Ze pasten de slurk rond en begonnen dan aan hun training.

Ik keek naar de rest van hun training en zag dat Draco eigenlijk heel goed was met zijn bezem. Griffoendors zeiden dit nooit omdat ze vertikten van dit te zien. Twee uur later zat hun training er op en hoorde ik hem zeggen: "Goed werk jongens, ga maar douchen, ik ruim de ballen wel op."

Hij stak de slurk in de koffer terwijl zijn team het veld verliet. Hij draaide zich om en kwam mijn richting uitgestapt. Ik legde mijn boeken opzij en stond op. Ik begon ook naar hem toe te stappen.

Zonder er aan te denken dat er misschien iemand keek begon ik naar hem te rennen. Ik 'vloog' in zijn armen en hij trok me tegen hem aan, hij brak bijna mijn ribben door me met zijn sterke armen vast te houden.
"Het spijt me zo, Joanne!" hijgde hij.

"Weet ik, maar het komt wel goed", antwoordde ik. Ik keek op en lachte bij het zien van zijn verwarring.

"Fred...", begon hij.

"Fred draait al bij", antwoordde ik en we deden samen de koffer ballen weg. We liepen een paar rondjes rond het veld, gewoon genietend van het bij elkaar zijn. Dan gingen we om te beurten naar de grote zaal.

"Joanne!" Fred sprong recht, nu sprongen ook George, Leo, Ron, Harry en Hermelien op. "Waar ben jij geweest?" vroeg hij.

"De hele dag?" vulde George aan.

"Sorry, ik wou gewoon wat tijd voor mezelf."

"We waren bezorgd!"

"Sorry zei ik toch", antwoordde ik een beetje geërgerd.

Waarom stopten ze niet een met hun constante bezorgdheid? Ik wist dat Draco het hele gebeuren gevolgd had.

"Maar waar ben je geweest? We konden je nergens vinden!" zei Fred weer.

"Ja en als wij het al niet kunnen..", vervolgde George half lachend.
"Maakt dat nu uit?" vroeg ik brutaal terwijl ik de schaal vlees nam. Niemand antwoordde.

Donderdagavond wachtte Draco me op aan de trap en ik nam nerveus zijn hand vast voor we naar Sneeps lokaal liepen. Dinsdag was Sneep afwezig geweest en ik werd nu toch benieuwd wat hij van me wilde. "Ah Joanne, Draco kom erin!"

Het was best vreemd hoe vriendelijk hij was, hij klonk bijna opgewekt. "Dus.." ging hij verder. "Het is ondertussen wat langer geleden, maar ik neem aan dat je nog weet hoe kwaad je geworden bent in mijn klas."

"Je gaf me straf zonder reden!" verdedigde ik mezelf.

"Zeg eens, hoe komt het dat ik het gevoel krijg dat jij de enige leerling bent op deze hele school die niet bang van me is."

"Uh..ik denk niet.."

"Nee?" Ik had gezien hoe zijn linkermondhoek even omhoog ging en er een liche glinstering door zijn ogen ging.

"Ik ..uh.."

"Ik ben, toen duidelijk werd dat jullie een stel waren beginnen nagaan wie jij nu eigenlijk bent, Joanne. Je moet begrijpen dat ik Lucius al lang ken. Hem vertellen dat zijn zoon...zondigde was niet makkelijk. Hoe dan ook beloofde ik hem je bloedlijn na te gaan." Hij stopte even met praten en ik fronste, ik had wel een vermoeden waar dit heen ging. "Dhanes", zei Sneep plechtig. "Een relatief zuivere lijn. Dat heb ik Lucius ook verteld. Alleen..." hij pauseerde weer even en nam mijn gezicht in zich op. "Alleen ben jij geen Dhanes." Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog, bijna net zo hoog als Ron dat kon.

"Sorry, professor", begon ik terwijl Sneep een woord fluisterde. Een fel wit licht ging vooraf aan een beeld van aantal maanden geleden. Ik zag mijn vader inpakken, hij vertelde me dat we moesten verhuizen. Dat ik moest stoppen met er over te discusiëren en dat het allemaal wel goed kwam.

Ik schudde mijn hoofd en keek recht in Sneeps donkere, gefascineerde ogen.
"Dat recht heeft u niet!" riep ik hem toe. Een van Sneeps wenkbrauwen ging lichtjes omhoog. "Ik ben redelijk zeker dat een leerkracht niet in de hoofden van leerlingen mag zitten!" vervolgde ik nog kwader. "Hoe durft u!"

Naast me stond Draco ons beiden verbaasd aan te kijken.
"Schreeuw je altijd zo tegen mensen, Joanne?"

"Natuurlijk, dat is wat mensen doen als ze kwaad zijn!" Weer volgde een fel wit licht, nu gevolgd door een herinnering van een paar dagen eerder. Fred keek me teleurgesteld aan. "Je hebt het weer gedaan!" riep ik.

"NEE!" brulde ik nu en keek Sneep woest aan om wat hij deed, hij had weer een poging gedaan om in mijn herinneringen rond te neuzen.

"Zeer indrukwekkend, Joanne. Normaal kan je je geest niet zomaar afsluiten als je kwaad bent. Ben je wel kwaad?"

"Ben ik wel kwaad?!" schreeuwde ik, ik was recht gesprongen en in alle staten. "Waarom ben ik hier eigenlijk?! Opdat jij je wat zo kunnen experimenteren met de je studenten?"

"Nee Dhanes, dit is meer dan dat", zei hij uitermate kalm.

"Dat is het niet!" schreeuwde ik als een waanzinnige.
"Jawel", antwoordde Sneep nog steeds rustig. Waardoor ik schrok van mijn eigen houding en in twee seconden tijd volledig bedaarde en weer ging zitten.  "Je mag gaan, ik denk dat je met wat training een van de betere occlumensen zou kunnen worden, Joanne. Dat je zo makkelijk kwaad wordt in mijn buurt is nog een ander gegeven, maar ik kan zien dat ik je al ver genoeg geduwd heb voor vandaag. Jullie mogen gaan", zei Sneep toen hij zag dat ik mezelf weer onder controle had.

Draco en ik verlieten verward het lokaal. In de gang keek hij me bezorgd aan. "Wat was dat allemaal?" vroeg hij.

"Ik snap het zelf niet goed. Hij probeerde in mijn herinneringen te zoeken, maar ik heb hem afgeblokt. Waar hij naar zocht weet ik niet."

"Waarom zei hij dat je geen Dhanes bent?" vroeg Draco en ik fronste.

"Dat mag hij mij ook wel een keer uitleggen!"