Toen ik binnenkwam in de grote zaal wierp ik een snelle blik over de Zwadderichtafel, waar Draco naar me zat te kijken. Ik ging aan de tafel zitten met mijn gezicht richting zwadderich tafel en keek naar Draco, zoals hij ook terugstaarde, alsof we beiden zaten te dagdromen en ik daaruit ontwaakte om eten rond te geven en te nemen.

Ik had snel gedaan met eten, ondanks het dagdromen. Ik stond op en zei dat ik naar de leerlingenkamer ging.

"Wat?!" zei George, vol ongeloof. "Hoe kan je nu al klaar zijn?"

"Ik had niet zo'n honger."

"Joanne, je hebt amper iets gegeten!" vulde Harry ongerust aan.

"Waarom zou ik altijd veel moeten eten, ik heb gewoon geen honger!"

"Je wordt toch niet ziek?" vroeg Hermelien.

"Nee verdorie! Bij Merlijns grootmoeders strakste boxershort! Waarom kunnen jullie me niet eens gewoon laten doen?!"

"We willen alleen maar..", begon Ron, maar zijn broer onderbrak hem.

"Ik ben ook klaar, kom op." Fred nam mijn arm vast en trok me mee uit de grote zaal. Ik voelde me slecht, slechter dan ooit te voren, ze waren bezorgd en ik loog tegen ze. Ik liet me wezenloos meetrekken.

"Bedankt, Fred", zei ik zodra we om de hoek waren, maar voor hij kon antwoorden schrokken we van een bekende stem achter ons.

"Ja zeg, bedankt, rooie."

"Wat is in hemelsnaam jou probleem?" reageerde Fred fel. Hij liet mijn schouder los en ging voor me staan met zijn stok in zijn hand.

"Tja wat is mijn probleem he? Misschien weet je vriendinnetje dat wel!" spuwde Draco en ik schrok van zijn aanval.

"Bol af, Malfidus! Ze is de enige Grifoendor die al vriendelijk is geweest tegen je, heb nu wat respect!"

"Respect?" De rest hoorde ik niet meer. Draco's woede naar Fred was me te veel geworden. Zo gauw als één traan erin sloeg om weg te glippen, volgden er snel anderen. Ik wou dit verstoppen, ik huilde nooit, niemand mocht dit zien! In een poging om mijn tranen te verstoppen, veegde ik met mijn hand door mijn gezicht.

Draco en Fred keken elkaar woedend aan, maar dan klonk Draco's bezorgde stem.
"Joanne?" Hoewel hij duidelijk bezorgd was, herkende ik een jaloerse en kwade ondertoon. Fred draaide zich om.
"Joanne! ..Ben je.. huil je nu? Wat is er nu?" Freds verwarring greep me mijn keel dicht dus schudde ik gewoon mijn hoofd.

"Joanne...", herhaalde Fred en hij gooide zijn armen om me heen, ook Draco kwam dichter.

"Ga weg, Malfidus", zei Fred bot.

"Ik denk niet dat je het begrijpt, Wemel", zei Draco rustig, zonder zijn gebuikelijke spot en ik voelde hoe hij naar me keek.

"Ja -- wat weet jij daar nu van?!"
Maar ook Fred had opgemerkt hoe serieus de Zwadderaar geworden was.

"Meer dan jij denkt."

"Wat? Arrogant dat je bent! Denk je dat je alles weet omdat ik zo stom was van haar een week bij jou te laten?"

"Niet helemaal, nee."

Ik wou iets zeggen, maar ik wist niet wat. De tranen bleven komen terwijl ik ergens kwaad werd dat ze over me spraken alsof ik een voorwerp was.

"Fred--" Fred keek onmiddellijk weer naar mij."-Ik denk dat hij het inderdaad wel weet."

In zijn gezicht las ik teleurstelling en pijn. Ik kon hem niet langer aankijken en wendde mijn blik naar de grond. "Wat?" vroeg hij en hij liet me los. Zijn gezicht een en al onbegrip.
"Ik - ik -" Mijn ogen gleden naar Draco voor hulp. Draco stapte, duidelijk tegen zijn zin, een paar stappen dichter.

"Er is iets wat we je misschien zouden moeten vertellen, Wemel." Fred keek Draco woedend aan, maar wou weten wat hij bedoelde. "Joanne en ik konden het best goed vinden met elkaar in de kerstvakantie. We hadden enkel elkaar en dan leer je elkaar kennen, maar toen jullie terugkwamen was het al heel duidelijk dat we geen vrienden konden blijven en beëindigde jullie onze vriendschap. Het was wel te verwachten, maar we konden het zo goed vinden dat het soms moeilijk is om elkaar onuitstaanbaar te vinden."

"Zeker als we Verweer tegen zwarte kunsten hebben", vervolgde ik. Fred staarde ons om te beurten vol ongeloof aan.

"Joanne - wat?" Hij keek verafschuwd en die blik maakte me kwaad. Mijn gezichtsuitdrukking was het enige dat hij nodig had om te beseffen dat hij een lijn overschreden had. "Sorry", zei hij.

"Kan me niet schelen, Fred. Je heb het wéér gedaan!"

"Als dit andersom was zo je net hetzelfde reageren!" verdedigde Fred zichzelf.

"Wat?" vroeg ik brutaal.

"Ja, als ik zoiets had met Park bijvoorbeeld."

"Doe me niet lachen, Fred!"

"Precies!"

"Nee, zo bedoel ik het niet, jij zou het niet over je hart krijgen, stel je eens voor jij vriendjs met een Zwadderaar!"

"Goed, ik dacht je Zwadderaars haatte zoals elke echte griffoendor."

"Een échte griffoendor, Fred?!"

"Beste maatjes met Malfidus? Het is een Malfidus, het is Draco verdomme, Joanne!"

"Wel dan weet je bij deze waarom ik je niks zei, Fred, waarom ik tegen je loog, waarom ik me zo verdomd slecht voel!" De tranen vloeiden over mijn kaken. Mijn beste vriend, ik raakte hem nu al kwijt en toch was ik kwaad op hem. Zo groot was mijn liefde voor Draco.

Ik draaide me om en liep naar mijn slaapkamer. Ik rende zo snel als ik kon, omdat ik wist dat Fred sneller was, eens hij besliste achter me aan te komen. Toen ik de deur van de slaapkamer sloot hoorde ik het portret openen. Ik dacht dat Fred te kwaad was om naar boven te komen en schrok toen hij de deur zonder kloppen opende. Zijn ogen waren rood van pure woede en ik besefte dat hij alles eerst goed herdacht had.

"Hoe kon je?"

"Hoe kon ik? Hoe kon ik?!" Ik stond op.

"Ja! Ik kan niet snappen hoe je zoiets kan doen, Joanne."

"Ga weg, Fred. Laat me met rust!"

"Nee! Verdomme", zei hij en zwaaide de deur achter zich dicht. "Ik wil weten hoe je in godsnaam met jezelf kan leven! Hoe je me dit kon aandoen!"

"Ga weg!" schreeuwde ik.

"Ik heb je zitten troosten!" schreeuwde hij terug. "Ik heb het voor je opgenomen tegen iedereen," Hij wees naar de deur "Tegen mijn eigen broer!" voegde hij daar woedend aan toe, terwijl hij op me af stapte."Hoe kon je?" herhaalde hij. Ik sloeg hem op zijn borst.

"Stop daarmee!" Ik sloeg hem nog eens en duwde hem dan verder van me af. "Denk je dat ik hiervoor kies? Denk je dat ik ben opgestaan met de gedachte ik ga nu Fred eens pesten?"

Fred ademde luid en keek me kwaad aan. Dan begon hij te ijsberen.
"Ik begrijp je kwaadheid, Fred", ging ik iets kalmer verder. "Ik was bang dat je boos zou zijn, ik durfde het je niet vertellen, ik was bang dat onze vriendschap het niet aan zou kunnen."
Fred bleef nu onbeweeglijk staan. "Dit bewijst gewoon dat ik gelijk had", zei ik meer tegen mezelf dan tegen Fred. Ik liet me op mijn bed vallen. "Dat is de échte reden dat ik me slecht voel. Niet om Draco."

Fred kromp ineen bij het horen van die naam, maar ik sprak gewoon verder. "Maar omdat ik er tegen mijn vrienden niks over kon zeggen. Tegen niemand. Alleen tegen hem. Ik voelde me als de verrader, net zoals jij dat nu vindt."
Ik draaide me op mijn zij, weg van Fred. "Dat is alles wat ik er over te zeggen heb." Fred bleef aan de deur staan. Minuten passeerde en dan kwam Fred naast me zitten.

"Ik ben gewoon gekwetst, Joanne. En ik begrijp het niet. Maar ik beloof je dat onze vriendschap dit wel aankan." Ik keek op en hij staarde voor zich uit. Ik ging rechtopt zitten en gooide mijn armen rond hem en hij hield me vast.

"Sorry, Joanne... Ik heb het niet makkelijker voor je gemaakt."

"Ik snap het wel, ik weet gewoon niet wat ik moet doen."

"Het is goed, we komen er wel door", fluisterde hij. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap, iets wat ik al een hele tijd niet meer echt gedaan had. Ik had heel veel heel lang mijn ogen gesloten, maar slapen was al een tijd moeilijk.

Een uur later maakte Fred me wakker. "Joanne?" fluisterde hij terwijl hij wat haar uit mijn gezicht streelde.

"Hmm", ik opende mijn ogen, mijn gezicht lag op zijn borstkast.

"Alles ok?" Ik knikte.

"Niemand hoeft het al te weten." Hij grinnikte even en vervolgde dan: "We kunnen wel raden hoe de reacties zouden zijn." Ik knikte nog eens.

"Bedankt Fred."

Nu knikte hij en hij streelde alweer mijn haar. Hij had een soort melancholisch blik. "Ik zou hier de hele middag kunnen liggen", grijnsde hij "maar we hebben training binnen een kwartier." Terwijl we ons naar de kleedkamers begaven dacht ik aan Draco, die geen Fred had om hem te troosten.

Ik vraag dit niet zo vaak, maar ik krijg wel graag reacties 💖💖 Ook stemmen meer dan welkom!🌟🌟