Op weg naar de kerkers donderdagavond stond Draco me op te wachten. Ik keek snel rond en wierp me dan in zijn armen, eindelijk. Sinds ons duelleermoment die ochtend had ik zo verlangd om hem gewoon te omarmen en te kussen.

"Waarom ben jij hier?" bermerkte ik toen ik hem losliet.

"Sneep's visie op het partnerwerken en nablijven verband", lachtte hij. "Dat en het feit dat ik ik er echt nood aan had om jou te zien." Ik drukte mijn lippen nog even tegen zijn lippen.

"Dan zullen we maar eens gaan horen wat Sneep te zeggen heeft zeker?"

Hij nam mijn hand en we liepen naar de kerkers. Toen we op de deur klopte klonk een inmiddels gekende stem "Binnen...Ah Joanne! Ik ben blij dat je gekomen bent!"

Naar Sneeps normen zag hij er ook soort van gelukkig uit, hij lachte niet, maar hij had een schittering in zijn ogen.
"Maar..." Zijn ogen werden weer donker en koud. "Ik moet naar professor Perkamentus, Kan je morgen komen?"

"Uh..We hebben wel training", antwoordde ik onzeker, ervan overtuigd dat dat hem niks kon schelen.
"Ja natuurlijk, volgende week dan?"

"Ok", antwoordde ik verdwaasd.

"Heel goed. Draco, jij hoeft niet perse mee te komen hoor. Het is geen straf."

Hij liep langs ons om naar het kantoor van het schoolhoofd te gaan. Wij keerden ook terug richting de trappen.

"Volgende week..?" vroeg ik, nog steeds een beetje verward.

"Ik kom", antwoordde hij. Ik glimlachtte en liet me in zijn armen glijden. Hij kuste mijn voorhoofd en keek dan in mijn ogen. Zijn ijsblauwe ogen stonden teder en vol verlangen.

De volgende dag bracht ik bijna mijn hele dag door met de tweeling en Leo. Het voorlaatste uur had ik echter Verdediging van zwarte kunsten. Ik kwam altijd als eerste Griffoendor aan, omdat de anderen van de astronomietoren kwamen.

De Zwadderaars waren er meestal wel vroeger. Ik bleef altijd een beetje op een afstandje wachten, om Draco te bekijken. Vaak entertainde hij de hele klas. Ik betrapte mezelf er op dat ik soms lachtte met iets waarmee ik normaal nooit zou lachen. Het voelde vreemd, soms haatte ik die Malfidus. Diep in mijn gedachten verzonken, schrok ik op van een stem achter me.

"Hoi Joanne"

"Hey jongens!"

"Je schrok?" zei Harry

"Ik was in gedachten verzonken", lachte ik.

"Ok dan" zei Ron met een voor hem typerende uitdrukking. Met zijn wenkbrauwen hoger opgetrokken dan voor de meeste mensen mogelijk is, keek hij naar de grond.

Rons vertrouwen in mijn mentale gezondheid had een deuk gekregen sinds mijn uitbarsting. Ik nam het hem niet kwalijk.

Iets later gingen we het lokaal binnen. Ik glimlachte even toen Draco subtiel mijn hand raakte, terwijl we door de deur binnen gingen.
"Klaar voor de vernedering, Dhanes?" siste hij, zodat niemand op onze handen lette.

"Jij?" kaatste ik terug.

"We gaan een beetje moeilijkere duels doen," begon de professor "maar eerst moet ik nog een paar wijzigingen doen in de patners. Jullie beginnen als vorige les en dan kom ik rond om te kijken waar het nog niet compatibel is."

De klas begon, maar ik was nog niet geconcentreerd als Draco al een ontwapeningsspreuk op me af stuurde, ik verloor mijn evenwicht en viel op de grond. Draco zat binnen de seconde naast me.

"Sorry" fluisterde hij, maar dan sprong hij recht en zei hij uitdagend: "Misschien zoek je beter een zwakkere tegenstander voor Dhanes."

Hij had een minachtende blik, maar stak zijn hand naar me uit. Ik speelde het spel mee en sloeg zijn hand weg. Ik stond op, wetende dat ondertussen de hele klas de conversatie volgde. Ik nam mijn stok, sneller dan ik me ooit had kunnen voorstellen in aanslag en vuurde dezelfde spreuk op Draco af, dit keer was Draco niet voorbereid en viel hij om.

"Wat zei je, Malfidus?" zei ik en reikte hem mijn hand, hij sloeg die op zijn beurt weg en de hele klas keek nu mee hoe Draco zijn tweede spreuk op mij afvuurde, dit keer was ik echter voorbereid.  "Protego!"

Er klonk een galmend geluid toen Draco's spreuk mijn schild raakte. En het zelfde gebeurde omgekeerd toen ik weer een spreuk afvuurde.

"Wel, wel indrukwekkend!" besloot de professor. "Aan de hand van deze simpele spreuken kan ik zien dat jullie sterke en waardige tegenstanders zijn! Een zwakkere tegenstander heeft juffrouw Dhanes niet nodig hoor, meneer Malfidus!"

Draco trok een vuil gezicht en enkel ik wist dat hij deed alsof. Van binnen genoot hij hiervan. Net als ik. Aan het eind van de les waren Draco en ik een van de enige onveranderde paren.

"Dhanes, Malfidus, kan ik jullie even spreken?" vroeg de professor als iedereen het lokaal verliet. Toen hij zeker was dat iedereen het lokaal verlaten had, sloot hij de deur en wendde zich tot ons: "Jullie hebben beiden talent voor duelleren, voor mij is dat fantastisch, veel goede tovenaars zijn niet goed in het duel, jullie zeker wel. Maar we gaan wel andere, sterkere spreuken gebruiken dan enkel ontwapenen. Ik wil niet dat jullie elkaar verwonden, nog veel minder wil ik jullie een partner geven die niet tegen jullie opgewassen is. Snappen jullie waar ik naartoe wil?"

We knikten beiden. "Ik zal voorzichtig met hem zijn", zei ik.
Draco snoof en rolde de ogen.

"Eén incident," waarschuwde de professor "en jullie krijgen enkel theorie voor de rest van het jaar!" De professor keek even van de een naar de ander en zei dan: "Jullie haten elkaar niet zo hard als je zelf gelooft."

We verlieten het lokaal en schoten in de lach zodra we om de hoek kwamen. Zijn ogen fonkelde terwijl hij lachte: "We moesten aan een acteercarrière denken!"
Een beetje later klopte we op de deur bij en gingen binnen in het lokaal Toverdranken. Sneep had duidelijk al een uitleg gekregen voor onze afwezigheid.

"Goed weekend", mompelde Sneep op het einde van de les.

"Ik durf te wedden dat hij dat moet zeggen van Perkamentus", grijnsde Harry terwijl we naar de leerlingenkamer liepen. Tot mijn verbazing én geruststelling vroeg niemand naar waarom Draco en ik langer hadden moeten blijven die middag.

De volgende morgen verkondigde Leo dat 'we' naar buiten gingen. Hem afschudden was geen optie aangezien Fred me aan mijn arm meesleurde. We gingen naar buiten en zette ons op de grond onder de boom, ons vaste plekje. Met mijn gedachten was ik bij Draco en dat bleef niet onopgemerkt.

Ik dacht over hoe fout het was, ik was al bij hem thuis geweest, op Nieuwjaar dan nog! Niemand van mijn vrienden wist ervan. Mijn gevoelens voor Draco werden enkel sterker, hoe langer dit duurde hoe erger het zou worden wanneer het uitkwam.

"Joanne?" vroeg Fred. Ik keek op.

"Alles ok?" vervolgde George.

"Ja, ik ben gewoon moe."

"zeker?" Ik knikte en ging in het gras liggen.

Na het middageten trok in naar de slaapkamers, waar enkel Hermelien me lastig kon vallen. Ik wist dat ze het niet zou doen, want ze was bij Hagrid. Ik schrok toen er iemand op de deur klopte.

"Ja", zei ik en viel bijna uit mijn bed van verbazing toen Fred binnenstapte. "Wat doe jij hier..en hoe ben je hier geraakt? De slaapvertrekken van de meisjes zijn toch onmogelijk te betreden voor jongens?"

"Er zijn maar weinig plaatsen op Zweinstein waar George en ik effectief niet binnenraken, Joanne", zei Fred lachend. Ondanks dat ik perfect wist wat hij bedoelde, verbaasde het me toch. "Ik vroeg me af of alles echt wel goed met je is", zei hij voorzichtig terwijl hij de kamer binnen kwam en de deur zacht sloot.

"Ja alles is ok"

"Zeker?" vroeg hij terwijl hij naar me toe kwam.

"Ja..denk ik", zei ik vertwijfelend, ik begon de situatie maar vreemd te vinden.

"Denk je?" vroeg hij en hij kwam naast me op mijn bed zitten.

"Alles is goed met me, Fred."
Hij keek me aan alsof hij probeerde mijn gedachten te lezen. "Echt!"drong ik aan.

"Joanne..", begon hij en hij keek daarbij naar de grond, zijn stem klonk ernstig en treurig, zoals ik hem nog nooit gehoord had. "Ik ken je nu al een tijdje, ik kan echt wel zien dat er wat mis is", vervolgde hij en keek me aan met een blik die ik niet verwachtte van Fred, een blik die volgens mij veel mensen ooit gezien hadden. Gekweld en bezorgd, zijn ogen schreeuwden om hem uit het onwetende te verlossen.

"Ik..ik.." Ik was geschrokken door zijn kwetsbaarheid en voelde me er niet goed bij dat ik hem niet gewoon de waarheid kon vertellen.

"Wat het ook is, je kan het me vertellen", drong hij verder aan en hij nam mijn hand vast terwijl hij dichter bij me kwam zitten. Ik werd bang en was niet zo zeker dat ik het hem inderdaad kon vertellen.

"Uh.. wel..Ik"

Ik keek hem aan en zuchtte, dan keek ik naar de grond. Hij merkte hoe moeilijk het voor me was en legde zijn wijsvinger tegen mijn kaak en trok zo zachtjes mijn gezicht terug in zijn richting.

"Vertel het me", zei hij zacht, diep in mijn ogen kijkend. Ik keek hem aan en voelde tranen opwellen, die ik wegslikte. Hoe kon ik het hem vertellen, ik wist best hoe hij zou reageren.

"Ik kan het niet, Fred."
Hij was duidelijk teleurgesteld.
"Ik denk..ik denk dat ik moeite heb met het interpreteren van mijn eigen gevoelens", zei ik dan toch. Hij keek verbaasd op en ik hoopte gewoon dat hij me niet verkeerd begrepen had.

"Hoe bedoel je?"

"Ik wil het er nog niet over hebben.."

"Ga je het wel doen?" Ik knikte en hij trok me tegen zich aan. "Wanneer je er klaar voor bent!"