In de weken die volgde was ik verward, ik ging regelmatig langs bij Severus. Hij was blij om met mij hierover te kunnen praten en ik wou elke laatste update krijgen. Draco had mij opzij geschoven omdat hij me uit Voldemorts kluwen wou houden.

Zijn leven was daar echter niet makkelijker door geworden. Severus vertelde me dat Lucius razend was en dat Voldemort nog niet van de breuk afwist. Hij vertelde me dat hijzelf snel zou moeten opbiechten om zijn rol niet in gevaar te brengen.

"Maar wat gebeurt er dan met Draco?" vroeg ik en hij schudde het hoofd. Ik had nooit gedacht dat 'Professor Sneep' en ik zo verbonden zouden worden in deze gecompliceerde zaak, maar het sterkte me.

Ik ving regelmatig Draco's blik op, waarbij hij regelmatig naar me lachte. Ik kon niet anders dan teruglachen, ookal brak het elke keer mijn hart. Mijn vrienden merkten het ook. Draco was niet terug gekeerd naar zijn oude spottende zelf. Verwarring heerste, niemand kende het verhaal en ik kon het niemand uitleggen.

Ik kondigde in de kleedkamers aan dat naast ons ook Parkers en Kammfels door waren naar de volgende ronde. "Dit weekend gaan we naar Amerika", vertelde ik hen, met een dubbel gevoel. Ik was blij om mijn oude school nog eens te bezoeken en mijn vrienden er rond te leiden.

Aan de andere kant had ik inmiddels een paar brieven ontvangen van Stan en ik had geen zin om hem te zien.
"Ik ben redelijk zeker dat we winnen", ging ik verder. "Zij spelen daarna tegen Kammfels, om waarschijnlijk weer te verliezen. Als dat zo is, spelen we binnen drie weken de finale tegen Kammfels."

"Cool! We kunnen het WK ook echt winnen!"

"Rustig maar Ned, de overwinning is nog lang niet binnen. We moeten trainen, om te beginnen aan jouw penalties."

Ned schrok en bleef voor de rest van de training stil. Draco was ook stil, hij praatte met niemand, glimlachte niet en had wallen onder zijn ogen. Het enthousiasme van de anderen scheen niet tot hem door te dringen. Later die week leerde ik waarom.

Lucius had dan toch het nieuws bij Voldemort gebracht en die had heel kalm gereageerd met. 'Het is jouw zoon, Lucius. Los het op!' Severus zag er moe uit toen hij me dit vertelde. Hij zuchte voordat hij verder ging.

"Draco wordt onder serieuze druk gezet", hij pauzeerde even en zei dan: "En ik ook." Paniek begon me nu wel te overmannen. Hoe konden we hier ooit zonder kleerscheuren uit geraken? Veel tijd om na te denken had ik niet, want onze match tegen Parkers stond voor de deur.

"Laat het gepieker maar aan mij over", knipoogde Severus me toe, maar ik wist best dat hij net zo bang was als ik.

"Joanne!"Janice, Amy en Leyla vlogen me om de hals zodra mijn voeten op Amerikaanse bodem stonden. Ik lachte en begroette hen. Iedereen praate door elkaar, maar alle stemmen vielen stil als een zware stem mijn naam uitsprak.

"Bol af, Stan" spuwde leyla. Hij hief zijn handen onschuldig omhoog en zei dan: "Ik heb een even groot recht als jij om een vriendin te begroeten!"

Hij stak zijn hand naar me uit. Ik nam deze niet, maar stapte achter de meisjes vandaan. Ik keek hem aan en begroette hem koeltjes.
"Joanne", fluisterde hij. "Ik ben zo blij je te zien!" Hij streelde met zijn wijsvinder langs mijn wang. Ik schrok en wou hem wegduwen, maar Fred en George waren sneller.

George legde zijn hand op Stans schouder, toen Stan omkeek sloeg Fred hem hard in het gezicht. Stan greep naar zijn pijnlijke neus en vluchtte vloekend weg. George riep hem nog wat na, terwijl Fred zich bezorgd naar me toe draaide. "Alles goed?"

"Hij streelde mijn wang, hij heeft me niet verkracht ofzo!" giechelde ik, maar knikte dan dat ik in orde was. Fred had hard geslaan en Leyla, Amy en Janice waren enthousiast, het bleef het gespreksonderwerp voor de rest van de dag.

"Dat werd eens tijd!" was de algemene opinie. Amy herhaalde dit, met een fonkel in haar ogen, waar door de sproeten op haar neus duidelijker waren dan ooit. Ik lachte naar haar en schrok dan, net als de anderen toen Draco langs kwam.

Hij duwde zijn lippen even in mijn hals en liep dan door. Ik wendde mijn ogen naar de grond, bang voor wat nu zou komen.
"Jo.." Ron stopte al en ik keek op naar hem en volgde dan zijn blik naar Fred.

Hij had een vraag-er-niet-naar-want-ze-wil-er-niet-over-praten-en-je-kan-altijd-eindigen-zoals-Stan-blik. Ik keek hem dankbaar aan en Fred lachte zwakjes terug. Dan wendde hij snel zijn blik af.

Schuldgevoel kroop langs mijn ruggegraat omhoog. Waarom kon Draco ook niet gewoon kiezen of er met me over praten. Moest hij mij en daarbij alle anderen dan echt tonen hoe zeer hij me in zijn grip had?

Iets later kwam Leyla met een melding. "Stan speelt niet", grijnsde ze. "Hij vertelde het schoolhoofd dat hij zich niet zo goed voelde." Ik grijnsde naar de tweeling en we gingen ons klaar maken voor de match.

Zacht uitgedrukt overweldigden we Parkers. "We hebben hun vernederd!" riep Ned enthousiast in de kleedkamer.
"Erger nog!" riep zelf Ginny buiten zinnen.
"Erger dan Huffelpuf vorig jaar!" zei Ron grijnzend. Het was geëindigd op 680-40! Zelfs Ron had gescoord.

Zonder Stans beukers hadden we zo goed als vrijspel gekregen. We namen afscheid van Amy, Leyla en Janice. Stan kwam niet meer buiten en Zweinstein verliet Amerika in glorie. Toen we daar toekwamen hoorde ik Draco mijn naam roepen.

Ik keek hem vragend aan en hij vroeg of ik zin had om rond het meer te wandelen, zonder nadenken keek ik naar Fred. Hij keek naar Draco en nu snel en een beetje geschrokken naar mij. Ik keek weer naar Draco, die vragend zijn hoofd kantelde. Mijn hart riep ja, maar mijn verstand en mijn hoofd verboden het me.

Ik voelde hoe mijn hart mijn hoofd dwong om te knikken. Hij nam mijn hand en trok me zachtjes me naar het meer. Ik ving een blik van Fred. Teleurstelling? Ik zuchtte en volgde Draco naar de andere kant van het meer, in stilte. Af en toe keek ik om. De eerste twee keer zag ik Fred nog, daarna was hij verdwenen.

Halverwege stopte Draco met lopen.
"Wat is er mis met ons?" vroeg hij en ik trok mijn wenkbrauwen op.
"Hoe bedoel je?"

"Je weet wat ik bedoel!"

"Maar jij hebt het..."

"Ik weet het. Het was een verschrikkelijke fout ook...Ik wil het terug."

Hij zuchtte en hurkte neer met zijn zijn handen in zijn haar.
"Joanne", zei hij terwijl zijn ene hand uit zijn haar gleed. Hij kantelde zijn hoofd weer wat naar boven om me aan te kijken, met de andere hand nog in zijn haren geklemd. Ik hurkte neer om mijn vinger op zijn lippen te leggen.

"Ik hou van je, Draco. Dat zal altijd zo zijn." Hij legde zijn geloste hand nu in mijn hals en keek me aan.

"Ik ook van jou. Meer dan ik voor mogelijk hield", fluisterde hij bijna onhoorbaar. Hij legde zijn lippen voorzichting op de mijne en ik kon niet anders dan hem laten begaan. Hij kuste mij en ik kuste hem terug, niet in staat om de kus te breken, ondanks alles wat Sneep me gezegd had.

Op mijn hurken verloor ik mijn evenwicht en viel achterover. Hij volgde, zonder de kus te lossen. Zijn handen gleden langs mijn lichaam en ik kon niet anders dan me volledig aan hem over te geven.

Zijn hand glipte onder mijn shirt, maar dan schraapte hij zijn keel en zei hij schuldig: "We liggen aan het meer..."

Ik giechelde. Hij stond op en trok me weer recht, nam mijn gezicht in zijn handen en drukte zijn lippen stevig tegen de mijne. Daarna liepen we elk naar onze leerlingenkamer...met een sterk gemengde gevoelens.