Even later klopte ik op de deur van Anderlings bureau en liep dan binnen.

"Aha! Dhanes, kom erin" Ik liep naar de stoel voor haar bureau en ging zitten. "Kan je het wat vinden op school?" Ik knikte mijn hoofd

"Buiten het strafwerk." Anderling glimlachte.

"Ja, als Severus het eens op je gemunt heeft... Nu goed. Ik moet eens met je praten in verband met onze Zwerkbal kapitein." Verbaasd staarde ik haar aan, dat had ik dus niet zien aankomen. "Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, neemt hij zijn job niet zo serieus."

Ik kantelde bevestigend mijn hoofd, maar snapte niet wat ik hier zat te doen.
"Ik zou het aan Harry vragen, maar hij moet zo vaak bij het schoolhoofd langs, dat ik vrees dat hij de extra tijd niet kan opbrengen. Ginny is heel erg jong en ja de andere Wemels...."

Er begon zachtjes iets bij me te dagen en mijn kin zakte stilletjes naar beneden. "Dus vroeg ik me af of jij er wat voor zou voelen om zijn positie over te nemen, aangezien we volgende maand onze eerste wedstrijd hebben en ik kan me niet veel trainingen herinneren."

"Nu je het zegt."

"Dus, wat denk je?" verbluft staarde ik haar aan. Ze had me nog nooit op een bezem gezien.

"Natuurlijk, graag zelfs, maar. Ik.."

"Ik zal meneer Togers wel verwittigen, dat hoef jij niet te doen. Ik hoop dat je er je best wel voor doet?"  Ze keek me even semi-streng aan en ik lachte.

"Zeker! Dank u professor."

"JIJ bedankt, Joanne! Ga nu maar."

Een paar minuten later stond ik in de leerlingen kamer en vroeg Fred meteen.
"En?"

George, Leo, Harry, Ron en Hermelien hadden blijkbaar ook zitten wachten. "Uhm.." Ik keek rond in de zaal en zag de huidige kapitein zitten. George zag dat ik het niet zomaar luidop wou zeggen en duwde ons allemaal de trappen op naar hun kamer.

"Vertel", zei Harry toen we daar toe kwamen.

"Wel, ze wil dat ik kapitein word van het zwerkbalteam."

"Wat?!"

"Euh. Jah" ik haalde wat onbeholpen mijn schouders op.

"Dat is perfect!" zei Harry enthousiast: "Tot hier toe hebben we maar twee trainingen gehad!"
De drie Wemels gingen daarmee akkoord.

"Toch fantastisch! Gefeliciteerd!"

"Wel", vervolgde ik. "Omdat we hier nu toch al vijf van de spelers hier hebben, welke avonden kunnen jullie niet trainen?"

"Niet één!" zeiden ze allen tesamen.

"Ok, we hebben wat in te halen! Heeft Ginny bezette avonden?"

"Nee", zei Hermelien.

"Ok, ik heb het Togers nog niet gevraagd, maar ik kijk er naar uit!"

We trainden de rest van het weekend, waardoor we veel huiswerk meenamen naar de week erop. Maandag begonnen we dus allemaal met tegenzin aan de lesweek. Het tweede uur in de namiddag was juist afgelopen als professor Anderling haar stem verhief.

"Fred, George, Leo en Joanne. Kunnen jullie even wachten?" Dus keken we hoe de rest de klas verliet en richtten we daarna onze aandacht op Anderling. "Zo, hebben jullie eigenlijk maar één woord verstaan vandaag?"

"Ja natuurlijk!" antwoordden we bijna in koor. Anderlings rechterwenkbrauw krulde een beetje vreemd terwijl haar linkse zachtjes steeg.

"Dus dit is niet van jullie?" Ze nam een doos van haar bureau, deze zat vol met allerlei dingen die in het voorbije uur door de klas gevlogen hadden.

Een paar veren hadden om de zoveel seconden in brand vlogen, anderen hadden hun eigenaars gevolgd. De papiertjes die erbij in de doos zaten bevatten de instructies voor de veren. Het was een nieuwe en leuke uitvinding van Fred en George.

"Dat, professor, is helemaal niet dezelfde vraag!" zei Leo. Anderling keek eventjes kwaad, maar gaf toch wat toe.

"Goed dan, ik zal nakijken hoe snel jullie bij jullie volgende les zijn, afhankelijk daarvan krijgen jullie misschien geen straf."

We spurtten de klas uit en sprongen van de trappen en gleden in de bochten. We maakte een serieus tempo, jammer genoeg verstuikte ik mijn enkel nadat ik slecht was neergekomen met van de trap te springen.

Fred draaide zich om toen hij me hoorde vallen.
"Joanne! Je kunt echt niet nog meer strafwerk gebruiken!"

"Ja, Fred, volgende keer zal ik daar rekening mee houden!" zei ik driftig.

"Ok, ok, sorry", zei hij terwijl hij me overeind hielp. Terwijl hij zich voorover boog zag ik tot mijn ontzetting dat Draco in dezelfde gang naar ons keek.
"Kan je staan?' vroeg Fred.

"Ja.."

"Lopen?"

"Ik betwijfel het."

"Shit, Joanne, kom hier, godv.." hij zwierde mijn arm in zijn nek en hielp me met verder lopen, we haastten ons zo goed als kon met mijn zere enkel en lieten zo een teleurgestelde Malfidus achter.

De volgende les waren de jongens opeens verassend kalm, niet dat ze onder de indruk waren van Anderlings dreigement, maar ze achtten zichzelf schuldig voor mijn enkel. Hoewel madame Plijster deze, wat later op de dag, in twee minuutjes tijd weer helemaal beter maakte.

Het volgende uur had ik Verweer tegen Zwarte kunsten, Fred merkte dat ik er geen zin in had en stelde voor om met me mee te lopen. Toen we aan het lokaal kwamen waren de anderen er al.
"Van hier uit zal het wel lukken zeker?" veronderstelde hij.

"Ja dat zal wel", lachte ik en liep dan naar Ron, Harry en Hermelien, maar die laatste keek ik niet in de ogen.

Ik merkte wel dat ze mijn aandacht wou trekken in de les, maar negeerde haar zo goed ik kon. Toen we uit de klas kwamen kon ik haar echter niet langer ontlopen.
"waarom vermijd je me zo?" vroeg ze toen ze naast me kwam lopen.

"Ik vermijd je helemaal niet!" zei ik en ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Draco meeluisterde.

"Toe! Je hebt al twee dagen niet tegen me gesproken!"

"Ja de meest van mijn lessen..."

"Dat heeft er niks mee te maken, er scheelt wat. Ik kom er hoe dan ook achter wat het is, dus je kan het me beter zo zeggen!"

"Maar..."

"Ik had gelijk, of niet soms? Het is Malfidus of niet soms?" fluisterde ze nu.

"Ik moet naar Anderling, Hermelien, ze heeft al met strafwerk gedreigd!"

"Waarom vraag je Malfidus niet om je te vergezellen, hij zou het maar al te graag doen", siste ze nu kwaad, maar stil.

"HERMELIEN! Is het ooit in je opgekomen dat dit nu net kan zijn waarom ik je mijd?"

Ze keek geschrokken, maar het was niet van haar gewoonte om zich snel te verontschuldigen en dus wachtte ik daar ook niet op. Ik draaide me om en liep de trappen op naar mijn volgende les, die gelukkig niet samen met Hermelien was.

Eens uit het zicht vertraagde ik, ik had geen zin in de volgende les, zelfs niet met de drie vrolijke jongens, dus slenterde ik wat voort. Toen ik opeens voetstappen hoorde, draaide ik me om en zag een groepje Zwaderaars mijn richting uit komen. In het voorbijlopen kreeg ik verschillende keren een duw, maar ik had geen zin om er op in te gaan.

Plots greep een hand mijn arm, fel draaide ik mij in de richting van de hand en keek recht in de ogen van Draco. Hij keek en klonk ook bezorgd als hij vroeg: "Alles ok?"

Ik schrok en keek paniekerig rond, dit hoorde hij niet te doen! Als iemand dit zou zien...
"Ja, best" antwoordde ik stilletjes.

"Dat modderbloedje met haar open gepofte haarkruin.."

"Zeg dat niet!"

"Sorry, maar je gaf de indruk dat ze je kwetste."
Mijn ogen die heel de tijd de gangen hadden afgespeurd keken nu recht in de zijne. "Dat deed ze ook"

"Had het iets te maken met..je weet wel.."

"Ja"

"Hoe weet zij dat?"

"Ze is mijn vriendin en ze kent me, Draco, maar nu moet ik echt naar Anderling."

"Ja ok..dag" en hij drukte nog rap even zijn lippen tegen de mijne.

Die avond kwam Hermelien haar verontschuldigen in de leerlingen kamer, ik vergaf haar snel en liep dan naar Fred, die mijn naam riep over de hele kamer.

"Wat?"

"Niks, ik wou je gewoon uit Hermeliens klauwen redden."

"Fred, je bent fantastisch!"

"Dank u, dank u zeer."

"Werkelijk, je hebt de laatste tijd al ongelofelijk veel voor me gedaan..bedankt!"

"Uhm graag gedaan... Toe nu, wat had je dan verwacht, je verdient niet minder!"

Ik onderdrukte net de hevige drang om hem een knuffel te geven en volgde hem mee naar boven, waar Leo en George zaten. Daar ging ik op Freds bed zitten, zoals gewoonlijk, en ving nog net een blik van George naar Fred op. Niet helemaal beseffend wat die blik wou zeggen opperde ik het idee iets leuk met schrijfinkt te doen en doken we in een zoveelste brainstorm.