"Waar zijn de jongens?" vroeg ik Hermelien terwijl ik naast haar aan de eettafel ging zitten. Ik had nog een laatste keer rond het meer gewandeld met Draco voor we straks op de trein moesten.

"De jongens?" herhaalde Ron verontwaardigd, "Wat zijn wij dan?" hij wees op Harry en zichzelf. "Och je weet toch wat ik bedoel!"

"Daar zou ik zo zeker niet van zijn hoor!" lachte George achter me.

"Ja, er zijn een zo een paar dingen die je moet weten over ons kleine broertje!" vulde Fred aan.
"Hou jullie mond maar gewoon!" mopperde Ron.

"Mam zou hem beter een trui maken met waarschuwingen op de voorkant!" ging George vrolijk verder.

"En de achterkant!" vulde Fred even vrolijk aan.

"Waarschuwing 1: Complete idioot", grijnsde George.

"2: Kan ongewoonlijke gezichten trekken", grijnsde Fred nog wijder.

"In vreemde situaties, activeert een piepend alarmsysteem", lachtte George.

"Bij jaloezie, activeert rood licht!" lachtte Fred nu ook. Leo en ik barstten in lachen uit, denkend aan de piepende geluiden die Ron soms maakte en hoe zijn gezicht dezelfde kleur als zijn haar kon krijgen.

Harry en Hermelien probeerde zich in te houden, maar ook zij zagen er de humor van in. Twee minuten later spuwde Leo bijna zijn eten uit toen Ron "Wat?" piepte naar Hermelien. Ik proestte het dan weer uit toen Ron daardoor rood werd.

Na het eten liepen we naar de slaapzalen, waar iedereen nog ging pakken. Ik was al klaar en liet me in een zetel zakken, waar mijn gedachten terug dwaalden naar die ochtend. Ik was halverwege het meer gewandeld toen ik opschrokken was van twee sterke armen om mijn middel.

"Oh Draco, moet je dat nu altijd doen?"

"Jij loopt altijd weg!" had hij, met gespeelde verontwaardiging, gegrijnsd.
"Morgen gaan we naar huis", had ik gezegd. Hij had geknikt terwijl zijn ogen van mijn ogen naar mijn lippen en terug gleden.
"Ik ga je missen", had ik gefluisterd. Hij had me daarop gekust en gezegd: "Maar we zullen elkaar zien." Toen ik hem gevraagd had hoe hij dat zo zeker wist, had hij geantwoord: "Omdat we wel moeten. Ik heb dit jaar al bewezen dat ik geen twee maand zonder je kan! Dat overleef ik niet. We moeten elkaar elke week zien."

"Straks zijn we onderweg naar huis!" zei Ron blij, hij haalde mij daarbij uit mijn heerlijke gedachten.

" Hoorde je dat Fred?" riep George opgewonden en hij liet zich naast me in de zetel vallen: "Wat een genie!"

"Waarschuwing 5: Kan je overvallen met geniale invallen!" proestte Fred het uit. Iedereen lachte, behalve Ron die gefrustreerd iets onverstaanbaars mompelde.

Iets later zochten we een leeg compartiment op de trein en namen plaats.
"Zeg Joanne. Hermelien en Harry komen langs in het Nest deze vakantie, wil jij ook komen?" vroeg Ron. Ik wou antwoorden, maar net op dat moment kwam Fred binnen en zei: "Zeg, Joanne. Je komt toch eens op bezoek deze zomer?"

We lachtten en iets later zaten we met zijn zevenen in een compartiment. We waren de vakantie aan het regelen als de deur terug open ging. Iedereen keek naar de deuropening.

Verlegen keek Draco binnen "Ik miste je", fluisterde hij. Ik trok hem aan zijn dreuzeljas naar binnen, duwde hem op mijn plaats en ging op zijn schoot zitten. Er heerste een ongemakkelijke stilte, maar die negeerde ik. Draco en ik zouden elkaar snel moeten missen, dat moesten ze maar snappen.

Ik speelde met Draco's haar terwijl hij me zat aan te turen.
"Waar zijn Korzel en Kwast?" Hij trok zijn schouders op. "Ik snap echt niet waarom je met die mensen blijft rondhangen, Draco!"

"Ik ook niet", antwoordde hij eerlijk. "Ze zijn nogal...dom."

"Hier kan je ook niet enkel intelligentie vinden", zei George serieus. Draco keek verbaasd op.
"Ons broertje is ook niet bepaald intelligent", verklaarde Fred. Ik barstte in lachen uit en ook Draco kreeg een brede glimlach op zijn gezicht, terwijl hij naar Ron keek.

"Jongens! Jullie horen aan mijn kant te staan!" siste deze terug.

"Staan we toch?!" zeiden de jongens tegelijk en breedgrijnzend.

"Dat is toch nog niet te vergelijken hoor", zei Draco en de tweeling keek hem nu verwachtingsvol aan. "Die jongens hebben het geheugen en inlevingsvermogen van een dode goudvis. Ze zijn nog makkelijker met koekjes te lokken dan een uitgehongerde hond!" Iedereen lachtte.

"Eerlijk, Malfidus als je hen zo haat, waarom blijf je dan bij hen hangen?"

"Ik weet het eerlijk gezegd zelf niet.." Er volgde een ongemakkelijke stilte tot Draco zei: "Ik kan hen beter maar even gaan controleren."

"Hoezo? Ben je hun babysitter dan?" plaagde ik hem.

"Soms voelt het wel zo ja."

"Blijf", fluisterde ik zacht. Hij wendde zijn blik af en keek naar mijn knie. "Kan ik niet", fluisterde hij bijna onhoorbaar.

Hij was oncomfortabel tussen mijn vrienden, hij voelde zich slecht op zijn gemak. Hij stond op, gaf me een kus en liep naar het eind van de trein. Van zodra hij de deur sloot begon iedereen gelaten te praten en ik voelde een zekere kwaadheid, maar die bande ik weg, ze deden hun best.

Wat later vertraagde de trein en reden we het station binnen. We namen ons gerief samen en stapten af.
"Ginny! Ron! Fred! George!" riep mervouw Wemel. "Ah goed, kom kom!Harry kom hier!" Ze knuffelde Harry en dan ook Hermelien. "Oh Joanne, Het spijt me zo dat je niet kon komen deze winter!"

"Dat is al goed hoor", antwoordde ik en ze gaf me een knuffel.
"Ze heeft haar redelijk goed gehad", grijnsde Fred. Maar ik luisterde niet niet meer en zocht Draco. Iets verder stond hij naar de trein te kijken.

"Ik kom direct terug", zei ik en ik liep naar hem toe. Hij draaide zich om en glimlachtte. Hij drukte me tegen zich aan en kuste me. Hij loste mijn lippen en begroef zijn gezicht in mijn lange haren.
"We schrijven wel. En dan spreken we af, ok?"

"Ja", ik trok mezelf nog eens stevig tegen hem aan en hij greep me strak vast. Dan duwde ik mijn lippen even tegen de zijne en loste dan mijn grip. "We zien elkaar gauw weer", fluisterde hij en liet me dan los.

Ik liep terug naar de Wemels. Molly en Arthur probeerden inmiddels hun geschokte gezichten glad te krijgen.

"In heel ons leven is het ons nog nooit gelukt hen zo te doen schrikken!" zei Fred achteraf. "Brilliant!" voegde George daar dan aan toe.

"Iedereen moet wel zwerkbal kunnen oefenen deze vakantie!" zei ik toen ik me terug bij hen voegde.

"Nou, dan blijven jij en Harry toch gewoon bij ons de week voor de match", opperde Ron. Ik keek naar Molly die toestemmend knikte. "Fantastisch! Bedankt Mervouw Wemel!"

"Dat is toch het minste...", haalde Molly haar schouders gevleid op.

Mijn vader verscheen en ik nam snel afscheid. Bij Fred gooide ik echter mijn twee armen om hem heen en hij hield me stevig vast.
"Ik zal je persoonlijke peptalks missen", fluisterde ik. Hij glimlachte en ik liep naar mijn vader die vrolijk naar de Wemels knikte: "Nieuwe vrienden?"

Ik knikte en begon hem over hen, Draco en Zwerkbal te vertellen. Hij was net zo enthousiast als ik...