De volgende morgen ontwaakte ik door de geur van koffie en eieren met spek. Tijdens het ontbijt vertelde ik mijn vader verder over het schooljaar dat ik achter de rug had. Hij was trots over mijn prestaties als zwerkbalaanvoerder, maar toen ik hem vertelde dat Severus Sneep wou langskomen, zei hij resoluut 'nee'.

Hij zei me dat ik vrij was om naar Sneep toe te gaan, maar hij wilde mijn moeders minaar niet in zijn huis. De eerste twee weken van de zomervakantie had hij vrij genomen om met mij te kunnen spenderen.

Ik begreep hem wel en was blij dat hij wel heel benieuwd was om Draco te ontmoeten. Hij stelde me voor om Draco dat weekend uit te nodigen.

Nerveus keek ik uit naar het weekend, ik hoopte dat mijn vader en Draco beter zouden opschieten dan Draco en mijn vrienden. Vrijdagavond liep ik een beetje nerveus rond in de woonkamer.

Om half acht stipt verscheen Draco in het haardvuur. Door de zenuwen die al de hele dag door mijn lijf gierden kon ik me niet inhouden en sprong ik meteen rond zijn hals. Zijn armen trokken me nog dichter tegen zich aan en hij slaakte een zucht.

"Man, ik heb je gemist!" bracht hij uit, met zijn ogen gesloten. Ik besefte nog net dat mijn vader achter ons stond en met een beetje een roodaangelopen gezicht stelde ik hen aan elkaar voor.

Mijn vader vroeg Draco helemaal uit, zo nieuwschierig als hij was. Draco vond het niet erg, zolang ik maar binnen zijn handbereik was. Rond elf uur gingen we naar boven.
"Ik wist dat ik je ging missen, maar ik had nooit gedacht dat het zo erg zou zijn", zei hij, terwijl hij naast me in het bed kwam liggen. Ik trok me tegen hem en hij keek me verliefd aan. Hij streelde door mijn haren. Zijn lippen streelde de mijne en zijn handen gleden over mijn lichaam. Opwinding gierde door mijn lichaam terwijl ik hem dichter tegen me aantrok. Mijn lief, mijn vlam, mijn perfecte match. Ik wou alleen maar bij hem zijn.

De rest van het weekend verliep gelijkaardig. Mijn vader mocht Draco wel en dat was verademend. Alsof wij een gewoon koppel waren, zonder rondhangende drama!

Zondagochtend ontving ik een brief van Perkamentus, waarin hij mij het wedstrijdschema meedeelde.

Hongaskan (Hungarije)-Zweinstein Juni

Graicon(Griekenland)-Beaubatons(Frankrijk) Juni

Kammfels(Bulgarije)- Glioscan(Schotland) Juni

Parkers(Amerika)-Jogertsa (Spanje) Juni

Hochein(Duitsland)- trouchbaniah (Marokko) Juni

Beabatons - Hongaskan Juli

Kammfels - Jogertsa Juli

Trouchbaniah -Parkers Juli

Kammfels- Hochein Juli

Glioscan-Zweinstein Juli

De winaars gaan door. Teams die tweemaal verliezen liggen uit de competitie. Teams die eenmaal verliezen spelen in Augustus tegen elkaar. Ik geef je zo snel moelijk de volgende matchen!

-Prof. Perkamentus

Mijn vader merkte over mijn schouder ook meteen mijn oude school Parkers op. Ik hoopte lang genoeg in de competitie te blijven om tegen hen te spelen.

Het weekend was te snel voorbij en we hadden het even moeilijk toen Draco weer naar huis ging. De week daarop genoot ik van het samen zijn met mijn vader en van zijn lof over Draco.

De maandag daarop was mijn vader al naar zijn werk vertrokken toen ik door het haardvuur naar het Nest vertrok. Ik werd warm verwelkomd in het gezelligste huis dat ik ooit gezien had. Ik vertelde Molly zo'n vijftig keer dat ik reeds gegeten had en geen eten meer moest hebben. Na het eten ging Meneer Wemel Harry oppikken en Molly twijfelde of ze Hermelien een uil zou sturen.

"Mam, die verveelt zich gewoon tussen al die zwerkbal!" kloeg Ron. "Hoe trainen de anderen eigenlijk, Joanne?"

"Geen idee, maar ik denk dat we een training krijgen voor de match."

"Tegen wie spelen we?"

"Glioscan, Schotland."

"Zeg Joanne", onderbrak Ginny me later terwijl we Harry begroetten: "Hoe is het met Draco?"

"Goed. Hij is zelfs langsgekomen en pap mag hem wel. Dat is al wel een week geleden hoor."

"Je overleeft het wel zeker?" plaagde Ginny.

"Je pa mag hem? Blijkbaar kan liefde mensen wel degelijk veranderen..", antwoordde Ron verwonderd.

"Hoorde je dat Fred?" riep George blij: "nummer zes: Komt traag op gang."

"Doet me denken aan nummer zeven: Niet ongewoonlijk dingen niet te weten", antwoordde Fred.

"Kom op jongens! Laten we zwerkbal spelen!"

We trainden zo'n drie uur aan een stuk en waren kapot toen we ons om te beurten konden opfrissen. Molly dwong ons te eten. We hadden allen wel honger, maar we waren ook allemaal zo enthousiast dat we geen hap door onze kelen kregen.

De dag daarop keerden we na het ontbijt naar boven. Ik genoot van het samen zijn met mijn vrienden. Ik trok me mee terug op de kamer van de tweeling, waar we uren bijpraatten.

"Ga je weer naar huis na Zwerkbal?" vroeg Fred me. Ik schudde mijn hoofd. "Ik ga een paar dagen naar Draco. Tegen dan heb ik hem meer dan twee weken niet gezien."

"Geen details als je wil!" viel George in en ik lachte.

"Als je vader nog moet werken enzo, kan je altijd nog eens terug naar hier komen.."

"Bedankt George! Mijn vader wil jullie trouwens ook allemaal graag ontmoeten. Vooral Harry moet ik bekennen."

"Je kan hem niks verwijten, ik heb je gezicht wel gezien in het station vorig jaar", plaagde Fred. Ik bloosde een beetje en lachtte.

"Nu ja in Amerika is hij slechts een legende dus.."

"Is goed hoor. Maar vertel eens wat was je eerste indruk van de rest van ons, van Malfidus?"

"JONGENS!!HET ETEN IS KLAAR!" schreeuwde Molly van beneden. Ik glipte snel de kamer buiten en de tweeling grijnsden. Beneden was ik echter nog niet verlost van ongemakkelijkheid.

"Zeg eens Joanne", vroeg Mevrouw Wemel. "Je hebt nogal invloed op de meeste mensen in dit huis. Hoe komt dat toch?"

"Eerlijk gezegd, Mervouw Wemel. Ik heb geen idée, maar het talent dat deze mensen hebben zit in hunzelf, Ik stop het daar niet."

"Plank kreeg ze niet naar het WK", antwoordde ze.  Er volgde een beetje een vreemde stilte, maar dan veranderde het gespreksonderwerp naar Arthurs werk. Het zinde me echter niet dat Molly's blik me de rest van de dag volgde.

De week die volgde trainden we elke dag. Ook dagelijks kreeg ik een brief van Draco, die ik zo hard miste. Draco's brieven werden ook elke dag wanhopiger. Eén van de laatste, was de liefste brief die ik ooit kreeg.

Joanne,

Nooit gedacht dat ik je zo zou missen
Niet half zo hard als ik nu doe
Nooit gedacht dat ik me als dit kon voelen
Als hoe ik me door jou voel
Van zodra dat ik wakker word
Elke nacht, elke dag
Ik weet dat ik je nodig heb
We zeggen veel met weinig woorden
Maar dit wil ik er toch met genoeg zeggen
Ik wil bij je zijn
Elke nacht, elke dag
Op welke manier ook, anders dan bij jou
Kan ik niet gelukkig zijn
Ik hou van je
En ik mis je...héél erg

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Draco

Op de vierentwintigste vertrokken we naar het station. Ik zag Draco niet en stapte op de trein met de Wemels, Harry en Hermelien. We vonden een groot compartiment en konden er met zijn allen in.

Een half uur later opende een blonde jongen de deur en stak zijn hoofd binnen. Iedereen keek op, maar wendde zich ook meteen weer af, aangezien ik mezelf op Draco gooide.

Ik trok mezelf tegen hem aan en kuste hem, voor hij de inhoud van het compartiment volledig gezien had. Zijn hand liet de deur los en hij hield me stevig vast.
"Ik heb je zo gemist", fluisterde hij. "Ik jou ook!" antwoordde ik en we verlieten het compartiment om mijn vrienden van hun walging te verlossen.

"Mijn geachte studenten!" Sprak Perkamentus de grote zaal wat later toe: "Zoals jullie allen weten zijn we hier vandaag niet voor lessen, maar voor Zwerkbal!" In de zaal werd gejuicht, gefloten en op de tafels geklopt. "Eet smakelijk!"

Tijdens eten liet ik mijn ogen door de zaal glijden. Het was alsof school terug begonnen was. Er zullen wel een aantal studenten afwezig geweest zijn, maar toch niet veel. Het deed me deugd te zien dat Draco inmiddels terug door Zwadderaars omringd werd.

Na het eten nam Perkamentus opnieuw het woord. "Ik ben blij dat jullie hier allemaal zijn. Het team kan vanavond nog trainen, ik stel voor dat iedereen goed slaapt en we morgen in Schotland eens goed uitpakken!"grijnsde hij breed en hij gaf me een knipoog.

Een paar uur later was het hele team paraat voor training. De training verliep die avond ongeloofelijk vlot. Iedereen had zijn spel onderhouden, zoveel was duidelijk.