Nicole kon niet wachten om bij haar familie weg te gaan. Ze waren pas twee dagen weg, maar nu al galmden de hoge, gillende stemmetjes van haar nichtjes door haar hoofd. Nicole dacht niet dat ze ooit zelf kinderen zou willen krijgen.

'Willen jullie nu in de Villa Volta?' vroeg Michael aan zijn dochters.

'Jaaa!' klonken die twee gillende stemmetjes weer. Nicole nam een slok uit haar fles met koffie.

'Is dat niet veel te eng?' vroeg Debby. 'Mogen die kinderen dat wel? Bob, zeg er eens wat van.'

'Wat?' vroeg Nicoles vader verward.

'Ze willen in een of ander eng ding gaan,' snauwde Debby.

Gelukkig stapte Dave tussen hen in. 'Het is goed, mam, de kids mogen daar gewoon in. Als jullie niet mee willen dan kunnen jullie buiten wachten,' zei hij.

Debby bromde nog een beetje wat, maar aangezien ze alles van Dave aannam, zei ze niets meer.

'Wij wachten wel buiten,' zei Bob. 'Ik heb geen idee wat het is, maar ik blijf liever buiten.'

'Maar ik denk dat ik wel mee wil,' zei Debby bits.

'Ik weet niet of dat zo'n goed idee is,' zei Nicole, wat haar een boze blik van haar moeder opleverde.

'Het is wel een attractie waarbij je snel duizelig kan worden, mam. Je moet even kijken of je dat wel wil,' zei Katy.

'Bedankt, lieverd. Misschien dat ik inderdaad wel even buiten wacht met je vader,' zei Debby. Nicole stond er vol ongeloof naar te kijken, hoe haar moeder niets van haar aannam, maar wel van haar andere kinderen.

Ondertussen stonden Marianne en Dave rustig te overleggen. 'Ik blijf met Xylon bij Debby en Bob, Marianne gaat met jullie mee de attractie in,' zei Dave terwijl hij de baby overnam van zijn vrouw.

'Kom jij ook mee, Nicole?' vroeg Michael aan haar.

'Ja, zeker,' zei Nicole snel, liever dat dan met haar ouders en Dave achterblijven.

De rij voor Villa Volta was niet te lang, al snel liepen ze naar binnen. Nika en Melody wilden graag helemaal vooraan staan bij de voorshow, samen met hun ouders. Nicole nam veel liever een strategische plek achterin in, waar ze vergezeld werd door Marianne.

Marianne bleef stil en dat kon Nicole heel erg waarderen. Ze hadden niet veel gepraat sinds Marianne het had uitgemaakt, al die jaren geleden. Eerst omdat Mariannes affaire met Dave nog vers in hun geheugen lag, later uit gewoonte. Maar Nicole vond de vrouw nog steeds mooi. Het had zo leuk geweest als Marianne net zoveel van haar had gehouden als zij van Marianne.

Nicole kon wel genieten van de attractie en het verhaal erachter. Ze luisterde ingespannen naar de twee voorshows, ook om haar aandacht af te leiden van de rest van haar familie. Ze herinnerde zich weinig van Villa Volta uit haar eerdere bezoekjes, alleen de attractie zelf.

Nadat ze de tweede voorshow bekeken hadden en de deuren open gingen naar de attractie, stonden Nicole en haar familieleden achteraan. Ze waren dus de laatsten die gingen zitten, waardoor Nicole en Marianne samen achter Michael en Katy met de kinderen kwamen te zitten.

'Je houd niet zo van kinderen, of wel?' vroeg Marianne op een vriendelijke toon aan Nicole.

'Niet echt, nee,' zei Nicole, die zich ongemakkelijk voelde. 'Maar zeker niet van Melody en Nika. Of van huilende baby's,' voegde ze toe.

Daar moest Marianne zachtjes om lachen, wat Nicole wat achterdochtig maakte. 'Dan is het maar goed dat wij niets geworden zijn,' zei de vrouw. 'Ik had mijn kinderwens echt niet kunnen laten gaan.'

Dus ging je die kinderwens maar vervullen met Dave, wilde Nicole zeggen, maar ze slikte haar woorden in. Marianne was meestal zo zachtaardig, die verdiende dat niet.

De kinderen hadden Villa Volta heel erg leuk gevonden. Nika vond het een beetje eng, maar ze had stevig de hand van haar moeder vastgehouden en gedroeg zich nu alsof ze de hele wereld aan kon.

'Papaaaaa,' zei Melody vragend. 'Mogen we nu in de Droomvlucht?' vroeg ze.

'Ga dat maar even aan opa en oma vragen,' zei Michael. Ze waren die ochtend al eens in Droomvlucht geweest, maar waarschijnlijk zouden Debby en Bob het wel leuk vinden om nog een keer te gaan. Zeker als Melody het vroeg, waarschijnlijk niet als Nicole het vroeg.

Het meisje rende ervandoor, richting het plein waar Debby, Bob en Dave met de baby op een bankje waren gaan zitten. Haar zusje volgde met haar moeder aan de hand en Nicole, Marianne en Michael volgden langzaam.

'Opa en oma willen nog een keer in de Droomvlucht,' verkondigde Melody. 'Ik wil graag met mama,' voegde ze toe.

'Ik wil met opa en oma,' zei Nika trots.

Dave en Marianne besloten ook mee te gaan in de attractie en dus stonden ze even later in de rij voor Droomvlucht. Die rij was niet zo lang en al snel waren ze de eerstvolgenden om in een karretje te gaan zitten.

Zoals gezegd ging Melody met Katy en Nika met Debby en Bob in een karretje. Daarna kwamen Dave, Marianne en Xylon. Dat zorgde ervoor dat Michael en Nicole samen in het laatste karretje kwamen te zitten. Michael was misschien wel de enige in haar familie waar Nicole geen geschiedenis vol irritaties mee had, behalve dat hij met haar zus getrouwd was.

'Heb je het een beetje naar je zin in de Efteling, Nicole?' vroeg hij haar terwijl het karretje langzaam omhoog ging en Nicole haar best deed om niet tegen Michael aan te glijden.

Nicole haalde haar schouders op. 'Het is prima,' zei ze. Maar Michael leek nog niet klaar met het gesprek.

'Ik ben nu al acht jaar echt onderdeel van de familie en ik ken jullie al bijna tien jaar en ik heb zo ondervonden dat het best een lastige familie is, of niet?' vroeg hij.

'Iedereen heeft wel zo zijn problemen, maar meestal komt het erop neer dat ik het probleem ben,' antwoordde Nicole eerlijk.

Daarom moest Michael een beetje lachen. 'Ik denk niet dat jij altijd het probleem bent,' zei hij. Hij zuchtte. 'Katy is soms een lastige vrouw om van te houden,' gaf hij toe. 'Als ik het zo zie, is ze precies het product van haar ouders. Ze doet heel erg haar best, maar ze kan heel erg koppig en bazig zijn.'

'Maar toch houdt je van haar?' vroeg Nicole hem terwijl de droomlandschappen vol elfjes aan hen voorbij kwamen.

'Jazeker,' antwoordde Michael. 'Ze is niet altijd bazig. Ze is altijd vriendelijk tegen mij en ik denk dat ze een fantastische moeder is voor onze kinderen. Katy zal de meiden opvoeden om sterke en zelfstandige vrouwen te worden, dat zou ik niet alleen kunnen,' vertelde hij.

'Je moet weten,' begon Nicole. 'Dat jij de enige bent uit de familie waar ik geen verleden vol irritaties mee heb. Je bent echt een goede gozer en hoewel ik misschien niet alles wat je vertelt terugzie in mijn zus, geloof ik je wel,' zei ze.

'Heb je zelfs een probleem met baby Xylon?' vroeg Michael.

Nicole snoof. 'Zeker met baby Xylon. Dat kind huilt alleen maar als je wil dat hij stil is. En heb je ooit zijn naam gehoord? Kinderen zijn helemaal niets voor mij.'

Daar moest Michael weer om lachen. 'Zoiets kreeg ik al door van hoe je in de omgang bent met Melody en Nika,' zei hij. 'Ik heb niets te zeuren, ik hou van kinderen, maar de meiden kunnen mij soms ook wel flink vermoeien,' gaf hij toe.

'Misschien hou ik niet van kinderen omdat ik thuis altijd de jongste ben geweest, maar ook altijd degene die de minste aandacht kreeg. Misschien zie ik in kinderen wat ik vroeger nooit gehad heb en ben ik bang dat ik net als mijn eigen moeder zal worden,' zei Nicole.

Michael haalde zijn schouders op. 'Ik ben er zeker van dat er bij jullie allemaal een hoop trauma verscholen ligt, maar weet ook dat je helemaal niets moet. Je hoeft van mij helemaal geen kinderen te willen of te krijgen, doe gewoon waar je zelf gelukkig van wordt,' zei hij.

Daar keek Nicole een beetje van op. 'Je bent misschien wel de eerste die dat zo open tegen me heeft gezegd,' merkte ze op.

'Zoveel mensen blijven vastzitten in van die ouderwetse standaarden,' zei Michael geërgerd. 'Ik ben zelf gelovig opgevoed, maar heb al vrij snel de ouderwetse man-vrouw verdeling verworpen, het slaat helemaal nergens op! Ik doe veel liever het huishouden dan Katy, wat moet dat dan nog uitmaken?' zei hij.

'Ja, helemaal niets,' zei Nicole. 'Ik voelde me vroeger ook zo vastgezet in ongeschreven regels waar ik me tegen wilde verzetten. Dat de man altijd moest betalen voor de eerste date, of dat de man de vrouw ten huwelijk zou moeten vragen bijvoorbeeld. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik dat niet gewoon kon doen,' vertelde ze.

'Precies!' riep Michael uit. 'Jij valt op vrouwen, toch?' vroeg hij.

'Klopt,' zei Nicole.

'Dan heb je misschien wel de beste manier gevonden om je tegen die stomme regels van de maatschappij te verzetten. Betaal lekker zelf voor je eerste date,' zei hij.

Daarna viel het even stil, tot Nicole haar mond weer open deed. 'Hoe is het om getrouwd te zijn met Katy? Ik heb me dat nu altijd afgevraagd,' zei ze.

Daar moest Michael om lachen. 'Katy is een bijzonder persoon, maar ik geloof dat ze een goed mens is. Je moet alleen met haar om kunnen gaan en zij met jou. Ze houdt van mij en de meiden en zal werkelijk alles voor ons doen, maar ik denk dat het bij jullie dwars ligt dat ze niet snel vergeeft. Volgens mij kan ze het niet zo goed met jou vinden omdat er nog ruzies uit jullie kindertijd open liggen,' vertelde hij.

'Moet ik daar dan iets aan doen?' vroeg Nicole zich hardop af.

'Van mij niet, hoor,' zei Michael. 'Je hoeft het helemaal niet fantastisch te kunnen vinden met je zus. Je hoeft van mij helemaal niet ons vaak te komen bezoeken. Het is natuurlijk leuk, maar wij overleven ook prima zonder familiebezoekjes,' zei hij.

De attractie kwam nu bijna tot zijn einde en Nicole en Michael moesten zich gaan voorbereiden om uit te stappen. 'Bedankt,' zei Nicole tegen haar zwager. 'Je hebt me goede inzichten gegeven.'

Michael glimlachte. 'Geen dank,' zei hij, waarna hij uitstapte en naar zijn vrouw en kinderen liep. Nicole bleef even staan kijken, alsof ze een film aan het bekijken was. Ze keek toe hoe Michael in een vloeiende beweging een lachende Nika optilde en Katy ondertussen liefdevol een kus op haar wang gaf. Daarop glimlachte Katy als een verliefd tienermeisje.

Het was alsof Michael ineens haar ogen geopend had, alsof hij haar de bril had voorgehouden waardoor ze ineens van alles wel kon zien. Katy was na bijna tien jaar nog steeds tot over haar oren verliefd op Michael. Het was raar, hoe zo'n kort gesprek in de Droomvlucht haar zus in zo'n ander licht kon zetten.

'Nicole, kom je?' klonk de stem van Michael dwars door haar gedachten heen. Nicole realiseerde zich dat haar familie al verder was gelopen en snelde de groep achterna.

De rest van de dag verliep zonder vreemde, wereldveranderende gesprekken en eindigde in het Ruigrijk. Nicole had haar familie weer afgeschud en was zelf even van een paar achtbanen gaan genieten, gebruikmakend van de single rider rij.

'Hey, Nicole!' klonk een stem van achter Nicole toen ze de rij van de Python uit liep. Ze had zojuist een succesvol ritje in de achtbaan achter de rug en keek op haar telefoon wat ze hierna zou gaan doen. 'Nicole!' klonk de stem weer.

Nicole keek om, naar achter haar, maar er liep niemand achter haar. Toen keek ze naar de single rider rij die naast de uitgang liep, waar een vrouw in een blauwe jas naar haar stond te zwaaien. 'Jennifer!' riep Nicole verrast uit.

'Kom, nog een rondje,' zei Jennifer en ze gebaarde Nicole om bij haar in de rij te komen staan.

Nicole deed precies dat en sloot bij Jennifer aan in de single rider rij. Dit betekende dat ze niet naast elkaar zouden zitten, maar dat maakte ze niet uit. 'Daar zijn we dan weer,' zei Nicole.

Jennifer moest lachen. 'Ja, wij komen elkaar maar steeds weer tegen,' zei ze. Daarna werd haar toon iets serieuzer. 'Ik zat te denken, misschien moeten we eens nummers uitwisselen, dan kunnen we gewoon ergens afspreken in plaats van dat we maar steeds op het toeval moeten vertrouwen,' zei Jennifer.

'Dat klinkt helemaal niet als een slecht plan,' gaf Nicole toe. Ze opende haar telefoon en ging naar haar contacten. 'Toets je nummer maar in,' zei ze tegen Jennifer terwijl ze haar telefoon gaf.

'Gelukt,' zei Jennifer even later. Ze hadden nu geen excuus meer om maar te wachten tot de ander voorbij kwam, ze zouden echt kunnen afspreken wanneer dat het makkelijkst uitkwam.

'Ik kan niet wachten om morgen met je te appen,' zei Nicole glimlachend nadat ze de Python gereden hadden en weer afscheid namen, Nicole moest naar het avondeten met haar familie.

Jennifer nam glimlachend afscheid en ze gingen ieder weer hun eigen weg. Nicole onderweg naar haar familie, Jennifer onderweg naar haar eigen avondeten.

Maar nog voordat Nicole bij het restaurant aangekomen was, kreeg ze een appje binnen van een nieuw contact genaamd Jennifer Smeets. Nicole las het bericht en moest lachen. Deze vakantie had ineens een grote upgrade gekregen.

Jennifer Smeets:
Morgen pas, zei je?