De derde ochtend van wakker worden in dezelfde kamer als Brandon brak aan. Jennifer had eindelijk een beetje goed geslapen. Ze was zo moe geweest van de afgelopen dagen dat het eindelijk gelukt was om door te slapen tot de ochtend. Ze werd gewekt door het licht dat door de ramen kwam omdat ze vergeten was de gordijnen te sluiten.

Ze begon met zich omkleden. Ze had de afgelopen nacht niet van haar pyjama gebruikgemaakt, maar ze wilde de kleding van de vorige dag niet aanhouden. Dus kwam er een nieuwe set kleding uit haar koffer tevoorschijn. Terwijl ze zich aan het aankleden was lichtte haar telefoonscherm op.

Nicole Schuurman:
Al aan het ontbijten?

Jennifer Smeets:
Nee nog niet, pas aan het aankleden

Straks weer een volledige maaltijd naar binnen werken in zijn aanwezigheid

Nicole Schuurman:

Succes
Als je twee hoge stemmetjes goedemorgen hoort roepen, dat zijn de nichtjes. Ik denk dat ze iedereen in het hele park willen wekken vanochtend

Jennifer Smeets:

Hahaha ik zal erop letten

Nicole Schuurman:

Ik moet gaan, spreek je later wel weer

Jennifer Smeets:
Succes daar

Jennifer veegde naar boven, de berichtengeschiedenis met Nicole door. Het was het bewijs van het eindeloze appgesprek dat ze de vorige avond gevoerd hadden. Volgens Jennifer hadden ze het allebei fijn gevonden om wat afleiding te hebben in de vorm van de berichtjes naar elkaar.

Jennifer zuchtte en legde haar telefoon weer weg. Ze zou nu echt weer Brandon onder ogen moeten komen en samen met hem gaan ontbijten. Het werd er niet beter op.

'Het is tijd. Kom je?' vroeg Jennifer aan Brandon. Maar ze wachtte niet op hem, ze liep de deur uit en naar beneden. Ze hoorde hoe Brandon haar op de voet volgde. Op de plek waar hij hoorde, achter haar, zodat zij vrij baan had naar waar ze ook naartoe wilde.

Deze ochtend hadden ze een tafel in een iets drukker gebied van het restaurant. Dat kon Jennifer wel waarderen, aangezien ze zich zo niet alleen voelde met Brandon. Alweer deed ze haar best om snel haar eten bij elkaar te rapen en Brandon verder met rust te laten, te ontwijken.

'Je ziet er nu niet erg gelukkig uit, Jennifer,' merkte Brandon op.

Jennifer zuchtte. Ze begon moe te worden van de volwassen man die zich als een soort grote kleuter gedroeg. 'Ik zou het kunnen waarderen als je mijn naam niet zei. Als je helemaal niets meer tegen me zei, eigenlijk,' zei ze.

'Vind je het niet leuk als ik je zo noem, Jennifer?' vroeg hij. 'Heb je soms liever dat ik je liefje noem, dat vond je vroeger altijd zo leuk.'

Rillingen liepen over Jennifers rug. Waarom kon hij niet gewoon weggaan? Waarom kon hij niet gewoon wegrotten in de hel, waar hij thuishoorde?

'Alles kan weer zo worden als het was, liefje,' zei Brandon. 'We kunnen doen alsof er niets gebeurd is, verdergaan waar we gebleven waren. Ik weet dat je de seks mist.' Hij legde zijn warme hand op Jennifers bovenbeen en hield haar daar vast.

Jennifer begon te trillen. De woorden, de toon, de hand op haar been, het bracht alles terug. De herinneringen aan momenten waar ze niet trots op was, waar ze zwak en breekbaar was.

'Ik weet dat je altijd de wens hebt gehad om jong kinderen te krijgen,' zei Brandon. 'Ik kan je die geven, je hebt niemand anders om die te verwekken. De tijd tikt.'

Jennifer begon haastig adem te halen. Beelden verschenen op haar netvlies. Vijf kleine kopietjes van Brandon, jonge kinderen die uitgroeiden tot ze precies als hun vader waren. Vreselijke, manipulatieve, vieze mannetjes. 'Je hebt je kans om mijn kinderen te verwekken verspilt, Brandon,' wist Jennifer er fluisterend uit te krijgen.

'De abortus was mijn schuld niet, Jennifer,' zei Brandon. Dat woord. Abortus. Alles kwam terug, de vreugde, de verwarring, het verdriet. 'Ik weet dat je nog steeds denkt dat ik dat was, Jennifer,' ging Brandon door. 'Maar de waarheid is dat het je eigen dronken zelf was. Je moet mij niet overal de schuld van geven. Ik heb het beste met je voor, altijd.'

Jennifer trilde nu zo hevig dat Brandon het wel moest voelen. Waarschijnlijk genoot hij ervan. De man die abortusmedicatie in haar drinken gedaan had. Die de ontwikkeling van nieuw leven in haar baarmoeder had stopgezet. Die haar toekomstige kind vermoord had. Ze wist dat hij het geweest was, hoewel Brandon nog steeds volhield dat het was gekomen door de alcohol die Jennifer zelf gedronken had. Maar Jennifer wist dat ze zwanger was en had bewust geen alcohol gedronken. Ze had wel de verpakking van abortusmedicatie gevonden in de afvalcontainer. Ze herinnerde zich het veel te goed.

Brandon verplaatste zijn hand, schoof hem over Jennifers bovenbeen richting haar romp. Jennifer kon niets doen, was verstijfd door de shock van de herinneringen die terugkwamen. Ze kon alleen naar zijn hand kijken die in de hare gleed en die stevig vastpakte.

'Ik weet dat je de seks gemist hebt, Jennifer,' fluisterde Brandon in haar oor. 'Ik heb de seks gemist,' gaf hij toe. Hij trok Jennifer aan haar hand overeind. 'Maar we kunnen dat nu meteen weer goedmaken.'

Jennifer had nog steeds niet de controle terug over haar eigen lichaam, zat nog steeds vast op die bebloede badkamervloer, kotsend en huilend terwijl de resten van de embryo die in haar lichaam gegroeid had uit haar vloeiden. Dus liet ze Brandon haar meevoeren, hij had haar hand te stevig vast en zij had niet genoeg kracht om hem los te rukken.

'Wij gaan vandaag heel veel plezier hebben,' fluisterde Brandon in Jennifers oor. Zijn vrije hand gleed tussen haar benen en vanuit daar naar boven, naar haar borsten. Ze waren jaren lang samen geweest, Brandon wist precies waar hij moest zijn. Helaas voor hem wekte dit Jennifer uit haar shock.

'Nee,' zei Jennifer. 'Nee,' herhaalde ze, om de herinneringen weg te jagen en weer terug te komen in het heden. Want in het heden moest ze weg zien te komen bij Brandon. De enige manier om haar trauma te overwinnen was om haar ex onder ogen te komen en hem te overleven.

'Wat zeg je?' vroeg Brandon. 'Je hebt zojuist gezegd dat je dit graag wilde, je hebt toestemming gegeven.' Dat had ze niet. Zeker weten, dat zou ze nooit doen.

'Nee,' zei Jennifer. 'Nee, dat heb ik niet gedaan en dat zal ik nooit doen.'

'Toe nou,' begon Brandon, maar Jennifer liet hem niet uitpraten.

'Blijf uit mijn buurt,' zei ze hem stellig toe, haar hand losrukkend uit de zijne. Ze snelde naar de tafel waar ze haar tas pakte en via de achteringang wegsnelde. Ze zou niet langs haar kamer gaan, ze had alles wat ze nodig had in haar tas zitten. Ze liep meteen door naar het park.

~

Ze had niets ontbeten, dus dat was het eerste wat ze deed toen ze in de Efteling aankwam. Ze kon haar gedachten nog niet van Brandon afzetten, wat hij had willen doen. Hij had een verloofde, nota bene.

Maar Jennifer kon er niet bij wat hij had gezegd over kinderen verwekken, want Brandon wist dat ze de pil slikte. Hij was binnengelopen in de badkamer toen ze de vorige avond haar pil aan het innemen was. Hij zou wel gewoon vergeten zijn, maar iets geroepen hebben.

Jennifer wilde toch even haar toilettas checken. Die had ze de hele nacht in de badkamer laten staan en die ochtend in haar tas gestopt omdat ze zich niet klaar wilde maken met Brandon die ineens binnen kon komen lopen. Ze was van plan geweest om bij de toiletten in het restaurant haar tanden te poetsen en haar make-up te doen, iets wat ze dus nog steeds niet gedaan had.

Ze opende haar toilettas en zag meteen dat de rits van het vakje waar ze altijd haar anticonceptiepil bewaarde open stond. Dat maakte niet zoveel uit, want het was zo gemaakt dat haar pil er alsnog niet uit kon vallen. Maar de strip pillen die er normaal gezien in zou moeten zitten, ontbrak. Brandon had haar pillen gepakt en weggegooid, de vorige avond al aan het plannen wat hij later die week zou willen doen.

Jennifer voelde zich ineens helemaal niet meer veilig met haar ex in een kamer. Ze zou die middag naar het dorp gaan om iets te kopen om haar deur mee op slot te kunnen doen en gaan douchen bij het zwembad. Ze zou Brandon waarschijnlijk aan kunnen geven bij de politie, realiseerde ze zich. Maar dan zou ze moeten vertellen wat hij haar had aangedaan en ze was nog niet helemaal klaar om dat aan wie dan ook te vertellen.

~

Het kostte haar tot in de rij van de Droomvlucht voordat ze haar gedachten van Brandon af had gekregen. In plaats daarvan vulde Nicole haar hoofd. De vrouw zou nu waarschijnlijk ook wel aangekomen zijn in het park. Jennifer hoopte dat ze elkaar die dag weer konden ontmoeten, maar ze durfde niet degene te zijn die het vroeg.

Al snel stapte ze in haar eentje in het karretje van de Droomvlucht. Het was een donderdagochtend in september en er waren maar weinig bezoekers in het park.

Ze bleef aan Nicole denken tijdens haar rit door de droomwereld. Ze kenden elkaar natuurlijk pas sinds maandag, slechts een paar dagen, maar Jennifer kon nu al zeggen dat ze Nicole erg aardig vond. Ze zouden echt contact moeten houden als ze weer thuis waren. Misschien was Nicole de eerste stap naar het weer opbouwen van een vriendengroep nadat Brandon al haar vriendschappen had verwoest.

Nicole had waarschijnlijk ook zo haar eigen vriendinnen en misschien kon Jennifer hen ook leren kennen. Ze moest haar netwerk weer uitbreiden en meer nieuwe contacten leggen om de herstellen van Brandon. Ze zou herstellen van Brandon, ze zou deze week haar trauma onder ogen komen en de schade herstellen. Misschien moest ze Nicole vertellen over haar trauma, Jennifer had gehoord dat dat vaak hielp bij het verwerken van trauma's.

Ja, als Nicole daar open voor stond, zou Jennifer dat doen. Ze moest haar verhaal kwijt en Nicole zou waarschijnlijk wel luisteren. Jennifer mocht de vrouw dan nog niet zo lang kennen, maar ze was er zeker van dat Nicole haar goed advies zou geven, mee zou leven en haar steun zou bieden.

Jennifer kwam Droomvlucht dus uit met een missie, maar dan moest ze wel nog even de moed verzamelen om Nicole een appje te sturen. Waarschijnlijk kon Nicole niet eens zo makkelijk weg bij haar familie weg en zou ze alsnog langer moeten wachten.

Ze moest niet zo gek doen, ze kon altijd gewoon appen. Nicole zou reageren wanneer het haar uitkwam. Ze moest gewoon communiceren als een gewone volwassene. Dus pakte ze haar telefoon uit haar broekzak, waar het scherm op dat moment van oplichtte. Jennifer had een bericht binnen gekregen. Heel even was ze bang dat het Brandon was, tot ze de naam zag.

Nicole Schuurman:

Tijd om naar het Ruigrijk te komen?

Ik heb behoefte aan een paar achtbanen

Jennifer Smeets:

Ik kom er meteen aan!Ik kan ook wel een goede achtbaan gebruiken