Aan Mariannes voorstel hielden ze zich, want de volgende ochtend zat Nicole met Michael in de auto om wat boodschappen te doen. Ze had na aandringen van haar ineens heel aardige zus en schoonzus aangegeven dat ze het fijn zou vinden om even weg te zijn van de familie.

'Ik vind het een beetje stom om te vragen,' begon Michael. 'Maar wat doe je nu de hele dag als je bij ons weg gaat?' vroeg hij. 'Als je het niet wil vertellen is dat ook helemaal goed, natuurlijk,' voegde hij er snel aan toe.

Nicole werd nog steeds een beetje achterdochtig van alle vriendelijkheid, maar koos ervoor om dat gevoel te negeren. 'Het klinkt een beetje raar om te zeggen,' begon ze. 'Maar ik heb op de eerste dag een vrouw ontmoet die ook in haar eentje door het park liep en er deze hele week is en ik trek de hele tijd met haar op,' antwoordde ze.

'Oh, wat grappig,' antwoordde Michael. 'Wat toevallig dan ook. Waarom is zij dan alleen, als ik vragen mag?' vroeg hij.

'Het is een lang verhaal,' zei Nicole, wetende dat ook zij nog niet het hele verhaal kende. 'Maar ze is hier met haar ex. Ze zijn al een half jaar niet meer samen en dus gaat ze niets met hem doen,' vervolgde ze.

Michael knikte. 'Dat kan ik begrijpen,' zei hij. 'Maar hoe zijn jullie elkaar dan tegengekomen?'

Nicole glimlachte. 'Dat was echt compleet toeval,' zei ze, waarna ze uitlegde hoe zij en Jennifer elkaar tegen waren gekomen bij de toiletten op de eerste dag. Daarna vertelde ze over de ontmoeting met de twee onbekenden en de rest van de eerste dag.

'Vertel verder, ik ben benieuwd,' drong Michael aan, dus Nicole bleef praten. Ze vertelde over alle dagen die ze met Jennifer doorgebracht had. De complete rit naar de winkel en het grootste deel van de terugreis.

'Het klinkt alsof jij tot nu toe een veel betere week hebt dan ik,' zei Michael.

'Oh, maar ik moet nog steeds de ochtenden en avonden met jullie doorbrengen,' wierp Nicole tegen.

Michael haalde zijn schouders op. 'Daar heb je een punt,' zei hij. Ondertussen draaide hij het parkeerterrein van Bosrijk op.

'Ik ga zometeen maar weer met Jennifer op pad,' zei Nicole. 'Ze zal zich vast afvragen waar ik geweest ben deze ochtend.'

'Zei je gisteren nu dat je lesbisch was?' vroeg Michael terwijl hij de boodschappentassen uit de achterklep pakte.

'Ja, klopt,' zei Nicole. 'Waarom?'

Michael haalde zijn schouders op. 'Oh, niets,' zei hij. 'Als je vanavond graag met Jennifer wil eten is dat goed hoor, ik ga je niet tegenhouden,' voegde hij even later toe.

'Oke?' zei Nicole vragend. Dat was raar.

'Help me nog even om dit naar het huisje te brengen,' zei Michael alsof er niets gebeurd was. Nicole pakte snel een tas en ze liepen samen naar het huisje.

'Ik wilde je trouwens nog bedanken,' zei Nicole.

'Oh?' vroeg Michael. 'Waarvoor?'

Nicole slikte een keer. 'Je hebt mijn ogen geopend voor een beeld van Katy dat ik helemaal niet toeliet in mijn hoofd. Ik heb eens op zitten letten en ik ben bang dat ik mezelf al jaren voor de gek hou. Dat ik een compleet verkeerd beeld van Katy in mijn hoofd vast had gezet,' legde ze uit.

Michaels gezicht klaarde helemaal op. 'Wat mooi,' zei hij.

Nicole knikte. 'Ik denk dat veel van de problemen die ik met haar had bij mijzelf lagen en ik denk dat ik die maar eens moet gaan oplossen,' zei ze.

'Wat een goed doel,' zei Michael. 'En blij dat ik je daarbij van dienst kon zijn.'

'Misschien moet ik ook maar kijken of mijn gevoelens over Dave en Marianne tussen mijn oren zitten,' zei ze.

'Maar met hun heb je een minder goede geschiedenis dan met Katy, niet?' vroeg Michael.

Nicole knikte. 'Dat is waar, maar dat is ook weer jaren geleden. Daar zouden we toch al wel overheen kunnen zijn?'

Michael haalde zijn schouders op. 'Het is wel iets hoor, als ik de verhalen mag geloven, maar ik denk dat jullie het best goed kunnen maken,' vertelde hij.

'Vertel me eens hoe jij Marianne en Dave ziet,' spoorde Nicole aan.

'Dat is goed,' zei Michael en hij begon te vertellen over Marianne en Dave. 'Ik ken ze natuurlijk niet zo goed als ik Katy ken, maar ik krijg best de indruk dat het goede mensen zijn. Marianne is wat stil, maar heel rustig en vriendelijk. Ik zie haar kijken naar Dave en ze is echt verliefd op hem - sorry, dat is misschien niet heel handig om tegen jou te zeggen,' begon hij.

'Maakt niet uit,' zei Nicole. 'Ik heb al lang die gevoelens niet meer voor haar.'

'Dave lijkt me ook een goede gozer. Hij is meer een doener dan een denker, maar volgens mij kan je goed met hem een biertje drinken en een grap maken, maar ik denk ook dat hij als vader heel erg goed is voor Xylon. Hij neemt alleen vaak klakkeloos over wat zijn moeder zegt, dat is echt wel een vervelend trekje van Dave,' vertelde Michael.

'Interessant,' zei Nicole. Michael vertelde nog door over Dave en Marianne en Nicole luisterde ingespannen. Ze vertrouwde zichzelf helemaal niet meer om een goed oordeel te vormen over iemand, dus wiste ze haar kennis en liet ze Michael alles invullen. Daarna zou ze wel gaan observeren of ze het zelf ook zag.

Ondertussen kwamen ze weer aan bij het park en Nicole had besloten om eerst even mee te gaan naar haar familie. Om te kijken of de dingen die Michael verteld had ook zichtbaar waren voor haar.

De familie stond op het punt om naar Max en Moritz te gaan. Daar zouden Dave en Marianne gebruikmaken van de babyswitch voor Xylon, dus had Nicole zich naast Marianne opgesteld die als eerste met Xylon zou wachten. Ze hadden het gezelschap in tweeën gesplitst zodat Marianne de attractie niet alleen zou rijden en nu stond Nicole dus weer naast de vrouw waar ze vroeger verliefd op was geweest. Ze besloot een gesprek te beginnen.

'Bevalt het om moeder te zijn?' vroeg ze met een blik op de baby in Mariannes armen.

De vrouw knikte. 'Ik vind het prachtig,' zei ze. 'Het is soms zwaar, maar hem vrolijk zien is alles waard. Echt alles.'

'Wat mooi,' zei Nicole, niet goed wetend wat ze nu moest zeggen.

Gelukkig nam Marianne het over. 'Denk je dat jij ooit kinderen wil?' vroeg ze.

Nicole schudde haar hoofd. 'Ik denk dat dat niets voor mij is. Ik ben echt niet een persoon voor kinderen, ik vind ze zacht gezegd irritant. Ik denk niet dat ik gelukkig zou zijn als moeder,' zei ze.

'Dat kan ik ook begrijpen,' zei Marianne. 'Het is zeker niet voor iedereen weggelegd en de Nicole die ik kende zou het zeker niet leuk hebben gevonden om moeder te zijn.'

'De Nicole van het heden ook niet,' zei Nicole.

'En dat maakt helemaal niet uit,' zei Marianne.

Het karretje kwam voorrijden en de tweede helft van hun gezelschap kon instappen. Echter wilden Melody en Nika allebei nog wel een rondje, maar er kon maar één van hen een extra rondje mee.

'Gaan jullie maar allebei,' bood Nicole aan. 'Ik hoef niet zo nodig.'

Dat konden de meisjes erg waarderen en Nicole sloot zich aan bij het deel van haar familie dat net uit de attractie kwam. Dit keer ging ze naast Dave staan, die Xylon van Marianne had overgenomen.

Dave zag Nicole naar de baby kijken. 'Wil je hem ook even vasthouden?' vroeg hij.

Nicole moest echt haar best doen om niet meteen te zoeken naar een addertje onder het gras, maar besloot toch het verzoek af te slaan. 'Nee, dank je. Ik vind het prima om naar hem te kijken als jij hem vasthoudt,' zei ze.

Dave begon zijn zoon nu ook te bekijken. 'Hij is prachtig, niet?' vroeg hij. 'Net zo mooi als zijn vader.'

'Nou,' begon Nicole.

'Beledig je me nu?' vroeg Dave. Pas op dat moment zag Nicole de plagerigheid van haar broer. Hij bedoelde die vraag niet letterlijk, hij maakte een grap. 'Nee, jij houdt niet zo van kinderen, dat weet ik,' voegde hij daarna toe.

Nicole keek hem een beetje verbaasd aan, haar broer was aardig tegen haar? 'Ja, klopt,' zei ze ongemakkelijk. Xylon glimlachte alleen maar naar haar. Het kind was wel schattig.

'Ik snap wel waarom het lastig is om een partner te vinden,' zei Dave. Het moest niet gekker worden. Hij leefde daadwerkelijk met haar mee? 'Niemand zit te wachten op een vrouw die geen kinderen wil,' vervolgde hij. Oke, schrap dat, de aardigheid was maar van korte duur.

'Jennifer wel,' flapte Nicole eruit, tot haar eigen verbazing.

'Wie is Jennifer?' vroeg Dave. 'Je geheime vriendinnetje?'

'Nee, nee. Gewoon een vriendin,' antwoordde Nicole hem. Een paar meter verderop stond Michael haar betekenisvol aan te kijken. Wat moest die man nu weer?

Ondertussen kwam het treintje weer binnen en moest het gezelschap toch echt uitstappen. Ze liepen naar de uitgang van de attractie en Nicole pakte ondertussen haar telefoon erbij. Ze had wel weer genoeg van haar familie en wilde niets liever dan naar Jennifer gaan.

Michael zag Nicole met haar telefoon en keek haar vragend aan.

Nicole knikte naar hem, ze zou naar Jennifer toe gaan.

Michael knikte. Het was een stille afspraak dat ze gewoon kon verdwijnen en dat hij de rest wel zou afhandelen.

'Bedankt,' zei Nicole tegen hem zonder geluid. Michael stak alleen zijn duim op voordat hij zijn kinderen bij de hand nam en Nicole in de menigte verdween.

Nicole Schuurman:

Ben de familie weer zat. Waar ben jij?

Jennifer Smeets:

Momenteel in de balzaal bij Symbolica

Waar ben jij?

Nicole Schuurman:

In een attractie?

Ik ben bij Max & Moritz

Jennifer Smeets:

Als je mijn kant op komt dan ontmoeten we elkaar bij de uitgang van Symbolica

Nicole Schuurman:

Zal ik doen. Zie je zo!

Nicole stopte haar telefoon weer weg en begon richting de attractie te lopen, waar Jennifer blijkbaar in zat te appen.

Tegen de tijd dat Nicole bij de uitgang aan was gekomen stond Jennifer daar al te wachten. Ze had een vrolijke glimlach op haar gezicht en daar klaarde Nicoles humeur ook van op.

'Zat jij nu te appen in een attractie?' vroeg Nicole.

'Tegen niemand zeggen,' fluisterde Jennifer.

Nicole moest lachen. 'Dat zal ik niet doen,' zei ze. 'Maar wat willen we nu gaan doen? We hebben alle tijd, want ik heb toestemming gekregen van mijn zwager om zelfs weg te blijven bij het avondeten,' zei Nicole.

'Wat gezellig,' zei Jennifer. 'Zullen we dan nu beginnen bij Droomvlucht?' stelde ze voor.

'Goed plan,' zei Nicole en ze waren onderweg.