In de Droomvlucht had Jennifer besloten dat ze Nicole alles ging vertellen over haar en Brandon. Echt alles. Ze moest het bespreekbaar maken om de man uit haar hoofd te bannen. Ze wilde niets meer met hem te maken hebben na deze week. Ze had de afgelopen nacht amper geslapen, bang dat haar slot op de deur niet zou werken en hij haar in haar bed ineens zou overvallen.

'Zullen we even door het Sprookjesbos gaan lopen?' stelde Jennifer voor. Ze vond het lastig om te beginnen over het trauma dat ze aan Nicole bloot wilde leggen, maar dacht dat de rustige omgeving van het Sprookjesbos wel zou helpen.

'Goed plan,' zei Nicole. 'Daar ben ik nog helemaal niet geweest deze week,' voegde ze toe.

Jennifer glimlachte. 'Laten we maar gaan dan.'

Dus ze liepen samen richting de ingang van het Sprookjesbos. Er viel een ongemakkelijke stilte. Jennifer wist niet zo goed waar ze over moest praten. Ze wist dat je er uiteindelijk naartoe wilde om haar trauma bloot te leggen aan Nicole, maar daar kon ze niet zomaar mee beginnen.

'Het ziet eruit alsof je ergens mee zit,' zei Nicole terwijl ze door de heksenpoort van het Sprookjesbos liepen.

Jennifer bleef nog even stil, nog steeds niet zeker hoe ze daarop moest antwoorden. 'Ja,' zei ze uiteindelijk, nog steeds onzeker. 'Ik wil je dingen vertellen maar ik weet niet goed of je het wel wil aanhoren en ik wil je niet traumatiseren met mijn trauma en ik weet gewoon helemaal niet goed hoe ik dit wil doen.'

'Rustig,' zei Nicole. 'Ik zal luisteren naar wat je te vertellen hebt.'

'Ja, is goed,' zei Jennifer. Ze voelde zich zo ongemakkelijk. Ze had geen idee waar ze moest beginnen, wat ze wilde vertellen en wat het grote doel daarachter zou zijn. 'Ik denk dat mijn hele verhaal vertellen een grote stap is in het afsluiten van het hoofdstuk getiteld 'Brandon' en dat ik dan verder kan,' vertelde Jennifer.

'Dat klinkt zeker als een goede gedachte,' zei Nicole, ook een beetje ongemakkelijk. 'Praat maar gewoon wat. Ik heb de hele dag de tijd, het komt wel op gang,' spoorde ze aan.

Jennifer haalde nog eens diep adem terwijl ze langs het huisje van Roodkapje liepen. 'Ja, zal ik doen,' zei ze.

'Begin maar gewoon te vertellen wat er in je hoofd omgaat. Het kan me niet schelen als ik niets begrijp van wat je zegt, ik zal wel luisteren,' zei Nicole.

'Ja,' zei Jennifer voor de zoveelste keer. 'Ik moet gewoon beginnen met praten,' sprak ze zichzelf toe. Ze haalde nog eens adem en begon toen haar gedachten bloot te leggen aan Nicole, terwijl ze door het Sprookjesbos bleven lopen. 'Deze hele vakantie heeft me laten realiseren dat ik nog helemaal niet over mijn trauma met Brandon heen ben, wat ik wel dacht. Het ging al een paar maanden zo goed, maar ik denk dat ik mijn problemen gewoon aan het negeren was in plaats van ze op te lossen. Ik moet echt van Brandon afkomen, volledig. Ik moet me niet vastzetten in mijn verleden met hem, ik moet vooruitkijken, naar de toekomst. Ik moet mijn hele lading aan trauma kwijt en hem dan volledig uit mijn leven verdrijven, ik denk dat ik dat nodig heb,' zei Jennifer.

'Een heel goed plan. Vertel door, ik zal luisteren,' drong Nicole aan.

Jennifer haalde nog eens adem. 'Je weet al dat Brandon langzaam is veranderd in een niet zo'n lieve man. Ik denk er graag aan terug hoe hij vroeger was, de Brandon op wie ik verliefd ben geworden. Maar de Brandon die hij nu is, is niet zomaar een nare jongen, hij is een verschrikkelijk vies mens,' vertelde ze. 'Hij heeft nog ergere dingen gedaan dan ik al verteld had. Hij-' begon ze.

Nicole keek haar alleen maar zwijgend aan. Niet aan het oordelen, gewoon aan het luisteren.

Jennifer schudde haar hoofd. 'Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Het is zo'n groot en ingewikkeld verhaal, maar ik begin maar gewoon met zijn situatie nu te schetsen,' zei ze. 'Hij is nu samen met Sara, zij is twintig. Ze zijn nu iets minder dan een half jaar verloofd en wonen samen in het huis dat ik gekocht heb.'

'Dus ze zijn eigenlijk meteen verloofd nadat jij en Brandon uit elkaar zijn gegaan?' vroeg Nicole.

Jennifer knikte. 'Precies nadat Brandon en ik uit elkaar zijn gegaan. Sara was een van de meisjes waarmee hij vreemdging terwijl wij een relatie hadden. Hij heeft zeker vier van de zes jaar dat we samen waren ook relaties aangehouden met andere vrouwen en meisjes, die hij soms zelfs bij ons thuis uitnodigde. Als ik er niet was, natuurlijk,' vertelde ze.

Nicole keek haar met grote ogen aan. 'Je had me wel verteld dat hij vreemd was gegaan en dat jullie daardoor uit elkaar waren gegaan, maar meerdere vrouwen en meisjes? Vier jaar lang?' vroeg ze verbaasd.

Jennifer knikte verdrietig. 'Helaas wel. Die man kan zijn lul niet houden uit plekken waar hij niet thuishoort,' zei ze. 'Ik denk zelfs dat hij nog ergens kinderen rond heeft lopen, maar daar heb ik geen bewijs voor. Ik heb enkel veel te veel chats in zijn telefoon gevonden die vol stonden met liefkozende woorden, hartjes en naaktfoto's. Opvallend veel naaktfoto's van andere vrouwen dan ik en opvallend weinig van hemzelf. Hij was echt verslaafd aan seks, kan je wel zeggen. In het begin was het nog grappig, vond ik het nog grappig, maar blijkbaar was een enkele vrouw niet genoeg om in zijn behoeftes te voorzien.'

'Ik dacht dat je zou beginnen met het minste van je trauma's,' onderbrak Nicole haar, die duidelijk al geschokt was door het verhaal dat Jennifer vertelde.

'Dit is het minste van mijn trauma's,' gaf Jennifer toe. 'Het wordt nog zoveel erger, met als hoogtepunt misschien wel deze week,' voegde ze toe.

Nicole produceerde een reeks gefluisterde scheldwoorden.

'Hij dreigde op het laatst wel eens met geweld, als ik zei dat ik geen zin in seks had,' ging Jennifer verder. 'Ik ben bang dat hij dat geweld nu echt bij Sara gebruikt. Hij heeft me deze week verteld dat ze weet dat hij vaak genoeg seks heeft met andere vrouwen. Dat ze daar niets over zegt, als een goede vrouw hoort te doen,' vertelde ze. Hier werd het verhaal lastig. Jennifer wist niet of ze het emotioneel wel aankon om Nicole dit allemaal nu al te vertellen. Maar ze was eraan begonnen en ze zou het ook afmaken.

Ze sloot haar ogen en ademde nog eens goed in, waarna ze alles begon te vertellen. 'Hij vertelde dat hij Sara's zusje van zeventien zwanger heeft gemaakt. Hij doet al de hele week pogingen om een gesprek met me aan te gaan, om me te verleiden naar zijn bed,' vertelde Jennifer. Woede borrelde op terwijl ze vertelde hoe hij haar de vorige ochtend nog had proberen mee te sleuren naar bed, hoe hij haar pil had gestolen en hoe ze nu een slot op haar deur geplaatst had.

Nicole stond alleen maar met open mond en grote ogen te kijken. 'Die man is ziek,' fluisterde ze. 'Die man is psychisch gestoord.'

'Klopt,' zei Jennifer. 'Ik denk dat ik hem aan zou kunnen geven bij de politie, voor alles wat hij gedaan heeft,' gaf ze toe. 'Maar ik weet niet zeker of ik daar klaar voor ben.'

'Daar kan ik me wel iets bij voorstellen,' zei Nicole. 'Wat je allemaal vertelt, dat is vreselijk.'

'En dan heb ik het ergste nog niet eens verteld,' zei Jennifer. 'Hetgene wat me nog steeds het allermeest dwars zit moet nog komen,' zei ze terwijl er tranen opwelden in haar ogen.

Nicole keek haar begripvol aan en zei niets.

'Ik was zwanger,' begon Jennifer haar verhaal. 'Dat moest ook haast wel, met de hoeveelheid seks die Brandon van me eiste. Dit was begin dit jaar, net januari, dat ik me besefte dat ik zwanger moest zijn. Tot ik dat ineens niet meer was.'

Jennifer voelde de tranen over haar wangen lopen. Ze sloot haar ogen en op haar netvlies verscheen weer het beeld dat haar al de hele week achtevolgde. Het moment dat ze erachter was gekomen dat we weer was gaan bloeden. Dat ze uit de douche was gestapt en zich op haar knieën had laten vallen en zich realiseerde hoe het kon dat ze de verpakking van abortusmedicatie in de prullenbak had gevonden eerder die week. Het leven dat was gaan groeien in haar baarmoeder, wat ze in de korte tijd dat de zwangerschap had mogen duren had liefgehad en gekoesterd, was niet meer. Het toekomstbeeld dat ze van zichzelf geschetst had als moeder, verdwenen. Iets in haar was compleet gebroken die avond dat ze koud en alleen op de badkamervloer had doorgebracht. Bloedend, huilend en naakt. Ze had het deel van zichzelf dat een moeder was daar op die badkamervloer achtergelaten. De kans dat ze dat trauma nog eens mee zou moeten maken had haar wil om kinderen te krijgen compleet verbroken.

'Kom hier,' fluisterde Nicole terwijl ze haar armen voor Jennifer uitstrekte.

Jennifer gaf toe en nestelde zich in Nicoles armen. Ze vertelde de andere vrouw fluisterend over hoe ze had uitgevonden dat Brandon de medicatie door haar eten of drinken had gedaan, hoe hij bij hoog en bij laag had beweerd dat het haar eigen schuld was. Hoe dit verlies voor haar misschien wel de grootste reden was geweest om Brandon te verlaten.

Nicole was er stil van. Ze waren ondertussen bij het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes aangekomen en stonden daar stil. Zwijgend, huilend, nadenkend.

'Wil je naar binnen, om te kijken?' vroeg Nicole aan Jennifer.

Jennifer knikte. Binnen zou het donker zijn en konden ze rustig nog even uithuilen. Het sprookje zelf was natuurlijk ook heel erg zielig.

Op het moment dat ze binnen waren begon er net een nieuwe voorstelling te spelen. Jennifer en Nicole kozen een plekje achterin, nog steeds dicht tegen elkaar aan. Ze waren stil terwijl ze keken en luisterden naar het verhaal over het meisje met de zwavelstokjes, een van de allermooiste sprookjes.

Op het moment dat ze naar buiten kwamen huilden ze nog steeds een beetje, maar in ieder geval viel het niet meer zo op. Wie moest er nu niet huilen bij het meisje met de zwavelstokjes?

'Voelt het beter nu alles eruit is?' vroeg Nicole Jennifer nadat ze hun tranen weer wat gedroogd hadden en iets meer afstand van elkaar genomen hadden.

Jennifer knikte. 'Het voelt wel iets beter, maar het is niet ineens allemaal weg of zo. Het is in ieder geval fijn dat iemand het nu weet,' vertelde ze.

'Dat is mooi,' zei Nicole terwijl ze een arm om Jennifers schouders sloeg. Het voelde vertrouwd. Jennifer realiseerde zich niet dat ze deze vrouw pas een paar dagen kende. Het voelde alsof het altijd al zo geweest was, alsof ze elkaar al net zo lang kende als ze Brandon gekend had.

Het voelde alsof alles precies zo bedoeld was, alsof er een onzichtbare draad was die Jennifer op die maandagochtend de toiletten achter Polles Keuken in had geleid. Is het niet prachtig om je voor te stellen dat het lot alles zo bepaald had, dat er een gouden draad was die Jennifer en Nicole naar elkaar geleid had? Om samen over hun trauma heen te komen, om samen te helen en daar een vriendschap aan over te houden. Een onzichtbare draad die Jennifer met Nicole verbond.

'Zullen we weer verder gaan?' stelde Nicole voor. 'Misschien kunnen we nog een keer in Droomvlucht. We hebben alle tijd van de wereld,' stelde ze voor.

Jennifer glimlachte. 'Graag,' zei ze. Ze pakte Nicoles hand en samen liepen ze de warme septemberzon tegemoet, verder het sprookjesbos in.

Als Jennifer voorbeeld moest nemen aan Brandon, dan had ze ruim te tijd genomen om na hem weer verder te gaan in haar liefdesleven. Maar wat was een normale periode om tussen twee relaties te hebben?