Elynne

De weg waar we rijden is erg saai. Je ziet niks van de omgeving door de muren aan de zijkant van de snelweg. Ik ontspan en doe mijn ogen even dicht. Wat zou ik toch weer graag bij mijn vader zijn. In zijn dure kar met een flesje whisky in mijn handen, mijn haar in de wind en iedereen met een grote snelheid voorbij rijden. Ik probeer het me voor te stellen, maar deze auto gaat verre van hard. Mijn vader zou nog stug doorrijden als zijn been er half af lag. Deze gast daarentegen, piept al als ik zijn knie trap.

De rest van de rit is het stil. De auto mindert opeens vaart. Niet omdat Mike's rijgedrag weer wat gebreken toont, maar omdat dit onze eindbestemming is. Een verlaten benzinestation met een kleine loods erachter. Wij zijn de enige bezoekers. Het tankstation heeft ook een winkeltje, maar die lijkt gesloten. In die loods is vast de garage.

'Uitstappen', commandeert Mike. Echt, ik schop hem het liefst nog een keer. Snel gooi ik het portier open en snuif de frisse buitenlucht op. Het is lekker koel. In de auto was het echt een zweetbende. Ik pak mijn bagage eruit en dan gaat de auto op slot.

Mike steunt op het dak van de auto. Als hij merkt dat ik naar hem kijk, steekt hij zijn middelvinger op.

'Ik geef het geld wel even aan die ouwe. Ben zo terug.' Mike wandelt naar de shop van het tankstation die er nogal dicht uitziet. Hij doet een poging om normaal te lopen, maar het mislukt jammerlijk. Ik begin te lachen. Zijn pogingen zijn zo zielig. Ik voel me even superieur aan hem. Het lijkt alsof ik hem op zijn plek gezet heb. Ik sta boven hem. Ik ben beter. Hij verdwijnt in het winkeltje zonder iets te zeggen. Ik hou langzaam op met lachen.

'Wow', hoor ik Michiel achter me fluisteren. Weer diezelfde zucht van Danielle.

'Als hij straks terugkomt houden jullie allebei je mond dicht', zegt Danielle fel. Weer doen alsof ik een kleuter ben. 'Wat ben jij? Mijn moeder?!' schreeuw ik in haar gezicht. Nou ben ik het echt zat. Fuck this. Ik wil terug naar waar ik thuishoor. Danielle's gezicht betrekt.

'Geen bitchfight, oké?' probeert Michiel. Ik denk dat ik een nieuwe uitbrander krijg, maar in plaats daarvan draait ze zich om en steekt een sigaret aan. Ze keurt me geen blik meer waardig en loopt weg bij de auto. Michiel en ik blijven achter.

'Leuke kleren heb je aan', zegt Michiel opeens. Ik draai me om en schenk hem een klein lachje. Zo'n compliment kan ik wel waarderen. 'Dank je.' Ja, hoor. Hij is echt de enige waar ik mee op zal kunnen schieten. En eigenlijk wil ik dat niet eens. Je bent zielig, zegt het stemmetje in mijn hoofd. Deze bende is zielig, zeg ik terug tegen het stemmetje.

'Die jas ziet er cool uit. Hij past heel goed bij je broek. De kleuren vind ik mooi.' Hij kijkt me aan met een observerende blik en geeft me een onzeker lachje. Er is geen sarcasme in te zien. Hij meent het echt. Ik voel me er wat ongemakkelijk bij. Het lijkt bijna op een halve flirtpoging. Ik kijk hem aan met een vragende blik. Hij negeert mijn blik en ratelt door over mijn kleding.

'En die schoenen maken het helemaal af. Ze zijn best duur. Hoe kom je eraan?' vraagt hij nieuwsgierig. Ik kijk even naar zijn eigen schoenen. Ze zijn duidelijk gebruikt, maar zien er duur uit en er zitten weinig vlekken op. Mijn eigen schoenen heb ik twee weken geleden gekregen.

'Die kreeg ik van mijn vader. Als afscheidscadeau', antwoord ik. Ik zeg het helemaal niet bitchy tegen hem. Ergens vind ik het fijn om zo over mijn kleding te praten. Gewoon zo casual, of zo. Ons gesprek geeft me een gevoel van rust.

'Oh, wow. Mijn schoenen zijn al minstens zes jaar oud, maar ze lopen nog goed. Het liefst ga ik nieuwe kleren halen, maar dat is niet zo'n slim idee.'

'Hoezo niet?'

'Wij jatten alles bij elkaar, dus constant nieuwe dingen halen werkt niet. Straks worden we gepakt en dan is het definitief voorbij.'

'Zijn jullie arm dan?'

'Soort van. Het meeste geld gaat op aan de douche en zo en aan bier. En dan blijft er niet veel over. Nieuwe kleren wordt hem dus niet', zegt hij een beetje teleurgesteld.

Leven ze echt zo? Bier vind ik lekker, maar ik zou kleding boven bier verkiezen. Daar gaat het blijkbaar anders. En ik vraag me af hoe hun huis er dan uitziet. Dat zie ik zo wel. Ondertussen geeft Michiel me alweer een ander compliment.

'Je haar ziet er ook chique uit. Het past goed bij je kleding.' Doet hij het er nou om? Of is het misschien gewoon een grap of zo. Hij kijkt nog steeds serieus. Ik knik als bedankje. Dit is pas echt gênant. Echt, ik vind het aardig dat hij het zegt, maar ik heb er niks aan. Dit is toch een criminele bende?

Mike komt weer aanstrompelen. Hij zucht dankbaar als hij steun vindt op de auto. Danielle zie ik in mijn ooghoek ook weer teruglopen. Haar peuk doet ze netjes in het asbakje.

'Nou, nog vier kilometer lopen en we zijn er. Yay', zegt Mike. Serieus?! Ik moet nog vier kilometer lopen om naar dat huis te komen? What the fuck is dit voor bende. Zielige boel. Gadverdamme.

'Zeg, als jij hem nou even ondersteunt tijdens het wandelen, dan is dat ook weer opgelost. Wordt jullie 'vriendschap beter op', dat laatste zegt 'moeder' Danielle vooral sarcastisch. 'Doei. Die klojo loopt zelf maar naar jullie kuthuis toe.' De rust die ik voelde tijdens het gesprek met Michiel is helemaal verdwenen.

De klap komt onverwachts. Een  vuist van Mike belandt tegen mijn slaap. Ik klap tegen de grond en wil overeind krabbelen als hij tegen mijn hoofd trapt. De omgeving duizelt. 'Rot je nou eindelijk een keer op met je tyfus-kop?!' Zijn stem klinkt ver weg. Ik voel nog net hoe mijn hoofd op de stenen valt en dan verlies ik het bewustzijn.

Muhahaha een soort van cliffhanger-iets op het eind xD slechteauthorsnote.nl Thank you for reading :D