Craig

Voordat iemand haar kan tegenhouden, vliegt ze op Nico af.

In een opwelling gooi ik me tussen hen in. Ik weet niet waarom, op de een of andere manier voelt het als een plicht. Met mijn goede arm probeer ik Elynne aan de kant te duwen. Wat is dit? Wraak voor mijn pols of om een ruzie te voorkomen? Ik weet het niet. Mijn afweerpoging slaagt maar half. Het houdt Elynne, die nu net een stormram is, niet goed genoeg tegen. Ze duwt me aan de kant, maar ik sla mijn arm om haar nek. Ik weet echt niet wat me bezielt, het lijkt gewoon alsof iemand anders mijn lichaam bestuurt. Maar het is niet iemand anders. Ik ben het zelf.

Het komt me direct duur te staan dat ik mijn arm om haar nek sloeg. Met alle gemak slingert ze me over haar rug en smak ik tegen de grond. Ik kom keihard met mijn hoofd tegen de betonnen vloer aan. Het voelt alsof er een aardbeving plaatsvindt in mijn schedel. Alsof mijn schedel uit elkaar spat. Het bonkt in mijn hoofd en de omgeving lijkt ineens te bewegen. Als ik probeer op te staan, dansen er witte lichtjes door de ruimte. De witte lichtjes horen er niet te zijn. Bij elke millimeter die ik beweeg, voelt het alsof een onzichtbare hamer mijn hoofd in elkaar probeert te timmeren. Ik kan elk moment flauwvallen volgens mij. Met mijn handen om mijn hoofd gevouwen, blijf ik liggen. Ergens ver weg hoor ik hoe Elynne over me heen stapt en Nico alsnog aanvliegt. Ik moet hem tegenhouden! Opstaan lijkt een onmogelijke opgave te zijn. Nico schreeuwt en tiert als ze hem aanvalt.

Het lukt me nog net om op mijn andere zij te draaien, zodat ik kan zien wat er gebeurt. Elynne ligt bovenop Nico en wurgt hem. Ik zie zijn lichaam tegenspartelen. Hij probeert uit alle macht te ontsnappen uit haar greep. Zijn geschreeuw houdt langzaam op en maakt plaats voor stikkende geluiden.

Achter me hoor ik hoe Mike van de bank afkomt. Hij vloekt hard en springt bovenop Elynne. Van schrik laat ze Nico los. Mike trekt haar mee in zijn sprong en met z'n tweeën knallen ze tegen de salontafel. Mike beukt op Elynne in, en ze probeert hetzelfde bij hem.

Een oorverdovende knal klinkt door de ruimte. 'En nou is het afgelopen! Elynne, ga van Mike af! Anders knal ik je door je kop!' schreeuwt Catrice. Haar stem klinkt schel en boos. Elynne doet wat er van haar wordt gevraagd. Ze gaat van hem af, draait zich om en loopt naar het bed waar ze gister op sliep. Met een snelle beweging grijpt ze haar koffertje en beent naar de voordeur. Een klapperende deur volgt en dan is ze weg. Ik slaak een opgeluchte zucht. Eindelijk is ze opgerot. Voor nu.

Michiel legt zijn hand op mijn schouder. 'Gaat het?' vraagt hij bezorgd. 'Nee', is mijn simpele antwoord. Hij steekt zijn hand naar me uit. Ik neem hem aan en hij trekt me overeind. Veel te snel voor mijn gevoel. De omgeving begint opnieuw te duizelen en mijn hoofdpijn zwelt weer aan. Michiel begeleidt me naar de bank, die nog geen dertig centimeter van ons verwijderd is. Ik laat me in de kussens zakken. Het voelt heerlijk. Ik probeer mijn hoofd te ontspannen. De pijn wordt langzaam minder.

'Nico, kun je me horen?!' Catrice schudt aan zijn schouder. Mike's broer ligt roerloos op de grond. Hij reageert niet op het geroep van Catrice. Zijn ogen zijn gesloten. Hij is toch niet...

'Nico? Die bitch heeft je toch niet vermoord? Word wakker goddamnit!'  Mike is opgestaan en hinkelt naar zijn broer toe. Hij gaat naast hem zitten en schudt hem door elkaar. 'Niet zo wild!' waarschuwt Catrice. 'Nico!' Mike's schreeuw lijkt te echoën door het pand. Laat hem niet dood zijn.

Langzaam opent Nico zijn ogen. Hij kreunt zachtjes en wrijft over zijn keel. 'Dat rotwijf kneep mijn keel dicht. Ik kreeg echt een licht gevoel in mijn kop en toen werd het zwart', zegt hij zachtjes. 'Ik dacht dat je dood was!' 'Nee, het gaat wel weer.' Om zijn woorden kracht bij te zetten, gaat hij rechtop zitten. Tegen al mijn verwachtingen in, omhelst Mike zijn broer stevig. 'Fucking hell, je liet me schrikken.' Het lijkt Mike niks te kunnen schelen dat iedereen naar hem kijkt. Nico legt zijn hoofd op de schouders van zijn broer en geeft hem een klopje op zijn rug. Ik zie hoe ze beiden van dit moment genieten. Nico's ogen worden zelfs waterig, of is dat mijn verbeelding? Onbewust moet ik glimlachen. Ze kunnen echt niet zonder elkaar. Had ik maar zo'n broer. Die had je ook. Stop, ophouden, zeg ik tegen mezelf. Het is voorbij.

'Mike, ik maak me meer zorgen om jou.' Nico laat zijn broer los en wijst naar diens knie. Door de confrontatie met Elynne is zijn knie weer flink opgezwollen. Je kunt zijn knie bijna niet meer herkennen. De botten die je normaal ziet door de huid, lijken kris kras door elkaar te zitten en zijn totaal misvormd. Het is echt goor als je er te lang naar kijkt.

Mike gaat in een andere houding zitten en steunt op zijn armen. Hij probeert zijn pijn te verbergen, maar ik kan aan zijn gezicht aflezen dat het ontzettend zeer moet doen. Als hij zijn been probeert te bewegen, onderdrukt hij een schreeuw.

'Anders leggen we je gewoon in een bed. Beter voor jou en dan is de bank ook niet meer bezet', stelt Amila voor. Mike knikt kort. Catrice en Amila tillen hem voorzichtig op. Hij kreunt zachtjes als ze hem op het bed neerleggen.

'Hey Michiel, gooi dat kussen even', zegt Catrice, terwijl ze haar handen omhoog houdt. Michiel schrikt op uit zijn gestaar. Sinds Elynne begonnen is met vechten, heeft hij geen woord gezegd. Net als Amila.

Michiel gooit het kussen naar Catrice toe en het ding wordt behendig gevangen. Amila loopt achter Catrice aan en Michiel volgt. Ze blijven hangen bij Mike. Het kwelt me een beetje dat Catrice niet bij mij komt kijken. Met z'n vieren beginnen ze wat te praten. Ik kan het niet goed verstaan en richt mijn blik naar voren. Nico staat langzaam op. Hij steunt even op de bank en ploft dan naast me neer. 'Jezus, dat voelde echt raar', zegt hij hees. Nico wrijft over zijn keel en kucht een keer. 'Het voelt alsof iemand over mijn keel gewalst heeft. En ik voel me nog steeds licht in mijn hoofd', klaagt hij. 

Het is wel duidelijk dat Nico nog niet helemaal bij zinnen is. Anders was hij allang achter Elynne aangestormd en had wraak genomen. Ik ben ergens wel blij dat hij de puf niet heeft om haar iets aan te doen. Ik ben wel klaar met die ruzies hier. Als Mike niet op Elynne gesprongen was, was Nico misschien wel dood geweest. Aan de manier waarop hij tegenspartelde, leek het er niet op dat Elynne hem los zou laten. Ze is een monster. Ze moet uit onze buurt blijven. Ze moet weg. Maar ze moet hier blijven, het zijn orders van Clayton. Daar kunnen we niet omheen. Kutzooi. Ik denk niet dat ik iemand zoveel gehaat heb in mijn leven.

Als ik opzij kijk, zie ik dat Nico weggedommeld is. Hij lijkt echt op zijn broer nu. De gedachte van slaap wordt steeds verleidelijker. Ik zou nog wat bij kunnen slapen en ik hoef mijn hoofdpijn niet te voelen. Alleen één ding houdt me tegen; de kans dat ik droom. Zou ik weer een nachtmerrie krijgen? Of droom ik niks? Dat ik daarop het antwoord niet weet, maakt me gek. Hoe langer ik er over nadenk, hoe erger het wordt. Straks wurg ik weer iemand, of ga ik huilen. Ik wil niet huilen waar iedereen bij is. De gedachte dat Elynne me ziet janken, maakt me kotsmisselijk. 

Mijn hoofdpijn lijkt mijn slaapbehoefte aan te willen moedigen. Meer gebons en gezeur. Weer begint de omgeving te kantelen. Duizeligheid. Met een zucht doe ik mijn oog dicht en wacht tot de slaap me komt halen. Asjeblieft, laat het geen nachtmerrie zijn. 

Over dit hoofdstuk deed ik echt veel te lang :') Waarschijnlijk staat er ergens nog een lelijke fout ook. Zeg als je er eentje ziet! Nou dit is dus het hoofdstuk waar ik iedereen mee aan het lekker maken was xD Ik hoop dat het geen teleurstelling is.

Over het volgende hoofdstuk: dat gaat nog wel even duren. Door een wijziging in mijn planning heb ik mijn voorraad (die net weer een beetje aangevuld was) door het raam gegooid en nu heb ik echt helemaal niks meer xD Ook komt er bij mij de toetsweek aan dus daar moet ik ook voor gaan leren :c

En natuurlijk ook weer een collage. Deze keer is het die van Amila.