'Jay!'

Mijn wanhopige stem klinkt luid in de stille nacht.

'James, praat tegen me! Zeg iets!'

Zijn hoofd ligt op mijn schoot en ik zie het leven in zijn ogen even snel verdwijnen als de plek bloed op zijn parelwitte hemd groter wordt.

'Alsjeblieft James!' Klink ik gesmoord.

Het schot klinkt nog altijd na in mijn oren.
Het liefst wil ik dat dit allemaal een enge droom is. Dat James deze nacht niet is weggegaan, na 10 uur 's avonds, terwijl dat verboden is in Het Centrum. En dat ik hem niet was gevolgd. Maar dat is niet echt het geval.

'Ik bel wel een ambulance', probeer ik troostend uit te brengen, 'hou vol. En vooral niet doo..' het was bedoeld als een soort van grap maar ik krijg het woord 'doodgaan' niet over mijn lippen. Doodgaan.

'Geen ambulance...' hoor ik James' zachte, vertrouwde stem opeens fluisteren. Ik zie dat hij moeite heeft met ademhalen.

'Maar James...' Mijn woorden sterven weg. Ik weet niet wat ik zou moeten zeggen.

'Ga naar huis en kom niet terug, als iemand je iets vraagt, dan weet je niet wat er gebeurd is en je was er niet bij.'

'Maar-'

'Begrepen?' onderbreekt hij me. Ik knik hopeloos. Ik weet ook wel dat een ambulance ons niet zou helpen.

'Ik houd van je.' Snik ik. Een traan rolt van mijn wang op zijn wang.

'Ik ook van jou. Vertrek Grace, en kom niet meer terug.'

En wanneer hij voor de laatste keer sluit, doe ik dat. Ik sta op en ren. Ren alsof mijn leven er van af hangt.