Η Μέλανι και η Μιράντα γνωρίζονταν μεταξύ τους από μικρά παιδιά.

Από τη Τρίτη Δημοτικού για την ακρίβεια.

Όλα ξεκίνησαν όταν 2 μήνες μετά το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς ανακοινώθηκε ότι στην τάξη της Μέλανι ερχόταν μια νέα μαθήτρια. Γιατί όμως άλλαξε σχολείο; Γιατί να έρθει σε άλλο; Εδώ; Η δασκάλα δεν το εξήγησε όταν η Μέλανι ρώτησε.

Μάλλον απέφυγε τις ερωτήσεις και πήγε κατευθείαν να ανοίξει την πόρτα της τάξης όπου το νέο κορίτσι περίμενε. Την έφερε μέσα. Μιράντα ΝτεΡόουζ. Έκανε τρομερή εντύπωση στην τότε οχτάχρονη Μέλανι Γκρέι. Δεν της έμοιαζε σε τίποτα.

Εκείνη είχε μακριά ξανθά, σχεδόν χρυσαφένια κυματιστά μαλλιά, το αριστερό της μάτι ήταν πράσινο και το δεξί γαλάζιο και είχε ροδαλό δέρμα. Το κορίτσι που μπήκε στην τάξη και η δασκάλα κράταγε από το χέρι είχε μαλλιά και μάτια σαν το κάρβουνο, λευκό χλωμό δέρμα και 1 τεράστιο χαμόγελο που άφηνε τα δόντια της να φαίνονται.

Ήταν αισθητά πιο λεπτή και αδύνατη, αλλά όχι και υποσιτισμένη. Ίσως το μόνο κοινό που να είχε η Μέλανι με την καινούργια έστω και λίγο, τελικά, να ήταν τα κυματιστά τους μαλλιά. Θα μπορούσε και στο ύψος κι όμως, η Μιράντα ήταν αισθητά πιο ψηλή από τη Μέλανι. Τα μάτια ήταν το πιο ενδιαφέρον μέρος.

Σχεδόν την έκαναν να φαίνεται σαν άψυχη κούκλα. Ήταν τόσο σκούρα που οι κόρες της δεν φαινόταν καν από απόσταση. Ίσως ούτε από πιο κοντά. Η Μέλανι ωστόσο μπορούσε να τα δει να κινούνται κοφτά και σιγά γύρω στο χώρο, να εξετάζουν εξονυχιστικά τα πάντα, ακόμη και τους μαθητές.

Οι οποίοι από τη στιγμή που είδαν τη Μιράντα ξεκίνησαν τα ψου ψου ψου ο ένας με τον άλλο. Κάποιοι από αυτούς την κοίταζαν με κάποια έκπληξη και φόβο, άλλοι χαχάνιζαν και σκουντούσαν ο ένας τον άλλο, δίνοντας μηδενική σημασία στα όσα λίγα είπε η δασκάλα για αυτή.

Ακόμη και την «Παρακαλώ κάντε τη να αισθανθεί ευπρόσδεκτη.» παράκληση στο τέλος. Ναι σιγά που τα νιάναρα θα το κάνανε αυτό. Η Μέλανι ωστόσο σηκώθηκε και την πλησίασε. Ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί πιο πολύ για άλλο παιδί. Να κάνει φιλίες. Να συστηθεί. Κάτι στο βλέμμα του νέου κοριτσιού την τραβούσε.

Κάποιος, να πούμε, προορισμός, κάτι γραφτό. Της έδωσε το χέρι σαν κυρία και συστήθηκε. Και παρότι η Μιράντα την κοίταξε για μια στιγμή ακίνητη και ακούνητη σαν άγαλμα, ανταπέδωσε τη χειραψία χαμογελώντας ακόμη πιο πλατιά, σε σημείο που κάποιος άνετα θα μπορούσε να σκεφτεί, «Θεέ μου, δεν την πονάει αυτό;!»

Όταν ξεκίνησε το μάθημα, η Μέλανι της πρόσφερε μια θέση δίπλα της. Κανείς εξάλλου δεν καθόταν δίπλα της. Ούτε και ήθελε και απ' όσο θυμόταν, ούτε και την ένοιαζε. Προς ευχαρίστηση της, η Μιράντα δέχτηκε τη προσφορά. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, όλα έδειξαν ότι οι 2 τους θα γινόταν κολλητές.

Αν και όλη τη πρώτη μέρα που ήταν μαζί, η Μέλανι προσπαθούσε να καταλάβει τη Μιράντα καλύτερα. Ήξερε ότι υπήρχαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα εκτός από την ιδιαίτερη εξωτερική της εμφάνιση, άπλα με το μυαλουδάκι των 8 ετών που είχε, προφανώς δεν μπορούσε να το εξηγήσει.

Κάποιο ένστικτο. Αυτό που έκανε τους άλλους μαθητές να την κοιτάζουν παράξενα, εκείνη την έκανε να θαυμάζει και να αναρωτιέται.

Από τη δεύτερη μέρα, η Μέλανι θα γνώριζε τη Μιράντα από την ανάποδη της.

Στο προαύλιο του σχολείου στο διάλειμμα, ενώ οι άλλοι μαθητές ήταν ήδη έξω και χαλούσαν τον κόσμο με τις φωνές και τα γέλια τους, η Μέλανι είχε καθυστερήσει λίγο να βγει από την τάξη, για να τελειώσει μια ζωγραφιά που ήταν αποφασισμένη να τελειώσει.

Λάτρευε να ζωγραφίζει και για την ηλικία της ήταν ότι και ο Μότσαρτ στα 4 του στο μουσικό τομέα: ταλέντο. Όταν επιτέλους τελείωσε και κατέφυγε φουλαριστή για να βρει τη Μιράντα, ο ενθουσιασμός της θα κοβόταν σύντομα μαχαίρι.

Η Μιράντα καθόταν στη πιο χαμηλή κερκίδα με ένα μήλο στο χέρι. Δεν ήταν μόνη. Την είχαν περικυκλώσει 3 σχετικά ψηλότερα αγόρια. Το 1 στη μέση, πρώτο πρώτο η Μέλανι το αναγνώρισε από το κασκέτο που φόραγε και τα έξτρα παχάκια.

Ήταν ο Κρις, ο μεγαλύτερος νταής του σχολείου και τα 2 πιστά «σκυλάκια» του ο Φράνσις και ο Νίκολας που περισσότερο τον ακολουθούσαν στο «μεγαλειώδες» εκφοβιστικό του έργο από φόβο, παρά επειδή στ' αλήθεια το απολάμβαναν να εκφοβίζουν.

Όλοι από την Πέμπτη τάξη. Πάντα στοχοποιούσαν μικρότερα παιδιά, έκλεβαν φαγητό και χαρτζιλίκια και όποιοι αρνιόταν έστω και μια φόρα να κάνουν αυτό που ο Κρις τους έλεγε, τρώγανε ξύλο και μετά με απειλές έκλειναν τα στόματα των θυμάτων τους.

Απ' ότι φαινόταν βρήκαν το νέο τους θύμα: τη Μιράντα. Μόνη, χωρίς παρέα, σαν τη χαμένη ζέβρα έτοιμη να τη φάνε τα λιοντάρια. Η Μέλανι ήταν αρκετά τυχερή ώστε να μη γίνει πότε θύμα αυτών των αγοριών. Εφόσον δεν είχε φίλους και ήταν περισσότερο μόνη, ήξερε πότε οι νταήδες ήταν αρκετά κοντά για να σημαίνουν απειλή.

Γρήγορα έφευγε και έβρισκε ασφάλεια στον ίδιο χώρο όπου υπήρχε έστω και ένας δάσκαλος ή ενήλικας τέλος πάντων. Δεν τους ανέφερε ποτέ. Ήταν μάταιο. Τα έργα τους τα κάνανε όταν ήταν 1000% σίγουροι πως δεν υπήρχαν ενήλικες τριγύρω και μετά παριστάνανε τις αθώες περιστέρες.

Ούτε όμως είχε τα κότσια και ύψος να τους αντιμετωπίσει. Εξάλλου όποιος τολμούσε να υπερασπιστεί μαθητή που εκφοβιζόταν από τον Κρις, θα γινόταν στόχος του μέχρι να πάνε γυμνάσιο, ή μέχρι τα θύματα να αλλάζανε σχολείο εξαιτίας του εκφοβισμού.

Για να πούμε όλη την αλήθεια, η Μέλανι κατά βάθος δεν ενδιαφερόταν καν να υπερασπιστεί κάποιον. Κανείς δεν την συμπαθούσε ιδιαίτερα, γιατί να βοηθήσει; Βλέποντας όμως τη Μιράντα περικυκλωμένη από τους νταήδες, αυτή τη φορά, η ψυχούλα της δεν της το επέτρεπε να αδιαφορήσει.

Ήταν έτοιμη, για μια φορά στη ζωή της να υπερασπιστεί κάποιον, ακόμη κι αν δεν ήξερε πως να παλεύει πραγματικά. Ο Κρις είχε αποκαλέσει την Μιράντα φρικιό και πως είχε ακούσει για εκείνη. Την είχε προειδοποιήσει ότι κάνει αυτός κουμάντο στο σχολείο και καλύτερα να προσέχει.

Ύστερα, απαίτησε να του δώσει το μήλο της. Η Μέλανι ήταν στ' αλήθεια έτοιμη να του χιμήξει. Όμως προς έκπληξη της η Μιράντα ούτε καν φάνηκε να ανησυχεί. Αντίθετα κοίταξε τον Κρις κατάματα στενεύοντας τα μάτια της. Η ειρωνεία και υποτίμηση ήταν διάχυτα στο πρόσωπο της.

"Άκουσα κάτι λίγα και εγώ, για σένα πιο πολύ. Κρις, σωστά; Τι λες καλύτερα να σταματήσεις να τρως το φαγητό των άλλων μπας και χάσεις βάρος χοντρέ; Που ο Σρεκ και ο Οβελίξ δίπλα σου φαίνονται σαν οδοντογλυφίδες." Τον κατακεραύνωσε ήρεμα. Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια της και που κάθε φορά μια από τις 2 φίλες το ανέφεραν, θυμόντουσαν επίσης πόσο αξιολύπητος ήταν ο Κρις τότε.

Όσοι μαθητές παρακολουθούσαν εκείνη τη σκηνή και περίμεναν 1 από τα 2 κλασικά σενάρια που είχαν μάθει και ήξεραν όταν υπήρχε εκφοβισμός από τον Κρις, είτε η Μιράντα να φοβηθεί και να δώσει το μήλο της, είτε να προετοιμαστεί για ξύλο, γούρλωσαν τα ματάκια τους διάπλατα. Πολλοί από αυτούς χαχάνιζαν με τις μπηχτές που ξεστόμισε.

Ακόμη και οι 'μπράβοι' του Κρις, ο οποίος πέρα από γουρλωτά μάτια είχε γίνει επίσης κατακόκκινος από θυμό. Πλησίασε απότομα τη Μιράντα με τις γροθιές του έτοιμες να βαρέσουν. Η Μέλανι που ως εκείνη τη στιγμή άσθμαινε από τα γέλια, όταν είδε τον Κρις έτοιμο να επιτεθεί, ξαφνικά ανησύχησε. Ετοιμάστηκε να τρέξει.

Μα το πρώτο βήμα που έκανε θα ήταν και το τελευταίο.

Μπροστά στα μάτια τουλάχιστον 100 παιδιών, παίχτηκε το σενάριο που σαν κι αυτό ποτέ δεν είδαν: η Μιράντα γλίστρησε ελαφρώς προς τα αριστερά, απέφυγε τη μπουνιά του Κρις, τον έπιασε από τον καρπό του και λες και ήταν άδειο σακί, τον τράβηξε προς το μέρος της και του έδωσε μια δυνατή γονατιά στο στομάχι, που, αφήνοντας τον, τον έκανε να διπλωθεί στα 2 και να πισωπατήσει. Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, περισσότερο η Μέλανι.

"ΤΙ ΣΤΈΚΕΣΤΕ ΡΕ ΗΛΊΘΙΟΙ;! ΑΠΟΤΕΛΕΙΏΣΤΕ ΤΗ!" Ούρλιαξε τότε ο Κρις, ακόμη διπλωμένος. Τα γέλια του Φράνσις και του Νίκολας κόπηκαν μαχαίρι και κοίταξαν τη Μιράντα με τρόμο. Ξεκάθαρα, παρ' ότι ήταν δύο εναντίον μιας, δεν τολμούσαν να τη πλησιάσουν.

Βλέποντας τον 'αρχηγό' τους να χτυπιέται από ένα τόσο δα μικρότερο και λεπτότερο κορίτσι, δεν τολμούσαν να φανταστούν τι θα πάθαιναν εκείνοι. Και έτσι, πισωπάτησαν. Η Μιράντα κάγχασε ειρωνικά, τον ίδιο ήχο που έβγαζε όταν θυμόταν πόσο ΑΚΌΜΑ πιο αξιολύπητα ήταν αυτά τα 2 αγόρια.

"Τι γενναίοι πολεμιστές. Πώς τρέμω λες και γίνεται σεισμός!" Και εκεί σοβάρεψε, τα σκοτεινά μάτια της έγιναν ακόμη πιο σκοτεινά και τρομακτικά. "Την επόμενη φορά που θα προσπαθήσετε να πουλήσετε μαγκιά σε εμένα, να ελπίσετε ότι από τις άλλες φορές που το κάνατε, να έχετε βγάλει αρκετά λεφτά για το νοσοκομείο." Και χωρίς άλλη κουβέντα έκατσε ξανά στη κερκίδα και ξεκίνησε να τρώει το μήλο της ήσυχα και γαλήνια, σαν να μην έριξε γονατιά στο στομάχι ενός αγοριού μεγαλύτερης τάξης. Ή σαν να μην απείλησε ποτέ.

Οι νταήδες φύγανε γρήγορα. Ο όχλος τριγύρω σκόρπισε. Αλλά κανένα παιδί δεν σταμάτησε να κοιτάζει προς το μέρος της Μιράντας, κοιτώντας τη με κάποιο θαυμασμό αλλά περισσότερο τρόμο. Μόνο η Μέλανι την πλησίασε γρήγορα, όλο ενθουσιασμό.

"Αυτό ήταν απίθανο! Δεν έχω δει ποτέ κανέναν να χτυπάει τον Κρις έτσι!" Έπειτα από λίγο όμως την κοίταξε λίγο ανήσυχα. "Μα κι αν πει ότι τον χτύπησες? Τι θα κάνεις τότε?" Ρώτησε. Η Μιράντα την κοίταξε με 1 ειρωνικό χαμόγελο.

"Θα ήθελα πολύ να τον δω να το κάνει. Θα είναι πολύ δύσκολο για τους δασκάλους να πιστέψουν ότι 1 κορίτσι Τρίτης τάξης βάρεσε έναν μεγαλύτερο. Και άμα άλλοι 'μάρτυρες' λέγανε τι συνέβη, πάλι απίστευτο θα ακουγόταν και σαν κάποιο «Απίθανο παραμύθι που αρέσει στα μικρά παιδάκια να φτιάχνουν». Μόνο άμα το έβλεπαν οι ίδιοι." Δήλωσε ήρεμα παίρνοντας άλλη μια δαγκωνιά από το μήλο της.

Η Μέλανι έκατσε δίπλα της ακόμη πιο εντυπωσιασμένη. Αυτό το κορίτσι δεν φαινόταν απλώς διαφορετικό, μιλούσε και διαφορετικά. Υπήρχε αρκετή λογική και γνώση στα λόγια της, σαν να είχε προμελετήσει βαθιά μια τέτοια κατάσταση.

Δεν ίδρωνε το αυτί της για τις συνέπειες. Την ρώτησε που είχε μάθει να βαράει έτσι. Η Μιράντα παραδέχτηκε ότι από 4 χρονών αρχικά, οι παιδικές ταινίες με μάχες στην τηλεόραση την ενθουσίαζαν και προσπαθούσε να μιμηθεί κινήσεις. Αργότερα οι γονείς της την έστειλαν να μάθει πολεμικές τέχνες.

Παρότι τόσο μικρή, μάθαινε γρήγορα και αποτελεσματικά με συνέπεια να κριθεί σύντομα κατάλληλη να συμμετάσχει σε τουρνουά (προφανώς με αντιπάλους της ηλικίας της). Μάλιστα είχε κερδίσει και πρώτη θέση. Σήμερα ωστόσο, πρώτη φορά οι πολεμικές γνώσεις της χρησίμευσαν εκτός ορίων ελεγχόμενης εκπαίδευσης.

Ή εκτός μάχης με κανόνες και περιορισμούς που να μην σου επιτρέπουν να κάνεις τη μούρη του άλλου κρέας ολοκληρωτικά. Όπως δήλωσε αργότερα, άμα δεν ήταν τόσο φιλεύσπλαχνη με τον Κρις, δεν θα έδειχνε τον παραμικρό οίκτο να του σπάσει τα χέρια.

Επειδή όμως ήταν μόνο η δεύτερη της μέρα στο καινούργιο σχολείο, προτίμησε να μην καλέσουν τους γονείς της τόσο σύντομα για φασαρίες που προκάλεσε. Κάπως έτσι παραδέχτηκε στη Μέλανι πως στο προηγούμενο σχολείο που ήταν, από τον πρώτο μήνα υπήρχαν αρκετά παιδιά που διαρκώς την ενοχλούσαν.

Την κορόιδευαν για την εξωτερική της εμφάνιση. Αυτό δεν την πείραζε. Όμως ένα από τα παιδιά, ένα κορίτσι, είχε αρκετό "θάρρος" ώστε να την σπρώχνει από πίσω. Και αυτό σιγά σιγά της έσπαγε τα νεύρα. Μια μέρα ωστόσο το ίδιο κορίτσι θέλησε να την ξανασπρώξει.

Και δυστυχώς για αυτή, όταν προσπάθησε να το κάνει, η Μιράντα, που στεκόταν στη κορυφή κάτι σκαλιών την αντιλήφθηκε έγκαιρα. Την απέφυγε και νευριασμένη όπως ήταν την έσπρωξε χωρίς να συνειδητοποιήσει προς τα που. Ειλικρινά, το μόνο που ήθελε εκείνη τη στιγμή ήταν το παιδί «Να πάρει μια γεύση από το ίδιο του το φάρμακο».

Αναγκάστηκε να έρθει ασθενοφόρο να παραλάβει το κορίτσι που είχε γυρίσει το χέρι της καθώς είχε κατρακυλήσει από τις σκάλες και χτύπησε το κεφάλι της αφήνοντας τη αναίσθητη. Άλλα παιδιά, μάρτυρες στο περιστατικό ανέφεραν τη Μιράντα στη διευθύντρια, η οποία κάλεσε τους γονείς της.

Παρότι η Μιράντα δήλωσε πως και τα άλλα παιδιά την ενοχλούσαν διαρκώς για περισσότερο καιρό και πως και εκείνο το κορίτσι θα την είχε σπρώξει από τις σκάλες άμα δεν αντιδρούσε, η διευθύντρια ούτε λίγο δεν τα βρήκε σαν ελαφρυντικά για την πράξη της.

Στην πραγματικότητα τα προβλήματα που τα παιδιά προκαλούσαν εις βάρος της Μιράντας τα βάφτισε ως «αθώο παιδικό πείραγμα» ΚΑΙ σχεδόν μετά απείλησε τους γονείς της πως θα μπορούσε να τους καταγγείλει και να τους πάει φυλακή για "κακή διαγωγή". Πως την διδάσκανε να είναι βίαιη.

Πως οι πράξεις της σχεδόν σκότωσαν ένα παιδί και πως θα το έκανε άμα δεν παίρνανε το παιδί τους να το πάνε σε άλλο σχολείο. Ούτως ή άλλως οι γονείς της Μιράντας θα τις αλλάζανε σχολείο. Μπορεί αυτό που έκανε να οδήγησε σε σχεδόν επικίνδυνες συνέπειες, εντάξει, το αναγνωρίζαν.

Όμως το γεγονός πως η διευθύντρια ούτε καν βοήθησε να σταματήσει το πείραγμα και το αγνόησε μέχρι που η Μιράντα αντέδρασε, τους είχε βγάλει από τα ρούχα τους. Και έτσι, μετά από δυο βδομάδων χαρτούρα και επικοινωνίας, μπόρεσαν να την εγγράψουν στο σχολείο της Μέλανι.

Την συμβούλεψαν να προστατεύει τον εαυτό της αν πραγματικά χρειαζόταν άλλα να προσπαθήσει να μην κάνει μεγάλο κακό όπως την προηγούμενη φορά. Το υποσχέθηκε. Η Μέλανι το βρήκε όλο αυτό άδικο, σαν μικρό παιδί που ήταν και που δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη σωστά.

Υπερασπίστηκε την Μιράντα και πως αυτό το παιδί από το προηγούμενο σχολείο «had it coming». Και στον Κρις σήμερα άξιζε η κλοτσιά, αλλά τουλάχιστον η Μιράντα δεν τον άφησε αναίσθητο ή με σπασμένα άκρα. Όλα σχετικά καλά ακόμα.

Η Μιράντα βρήκε στο πρόσωπο της Μέλανι κάποια που μπορούσε να εμπιστεύεται. Της εκμυστηρεύτηκε αυτό το περιστατικό και βρήκε καλή ανταπόκριση. Μα από την αρχή εξάλλου, ήταν η μόνη που δεν την κοίταζε κοροϊδευτικά ή εχθρικά και συστήθηκε φιλικά.

"Θα με μάθεις και μένα να παλεύω σαν και σένα;" Ρώτησε ξαφνικά η Μέλανι.

Δεν χρειαζόταν καν να συνεννοηθούν με λέξεις. Οι 2 τους από εκείνη τη μέρα το κάνανε ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι θα γινόντουσαν κολλητές. Σιγά σιγά, οι συναντήσεις τους στο σχολείο μεταφέρθηκαν και στα σπίτια τους.

Και οι γονείς τους γνωρίστηκαν μεταξύ τους, μόνο και μόνο για να πέσουν πάνω σε μια μεγάλη σύμπτωση: Τόσο ο μπαμπάς της Μέλανι όσο και οι γονείς της Μιράντας δούλευαν στο ίδιο εργοστάσιο. Στην πραγματικότητα γνωρίζονταν ήδη, πριν καν τα 2 κορίτσια γνωριστούν.

Αυτό έκανε τις σχέσεις ευκολότερες. Και οι 2 οικογένειες ήταν χαρούμενες και ικανοποιημένες με τις κόρες τους. Όπως συζητήθηκε μια φορά που ήταν όλοι στο σπίτι της Μέλανι για τσάι, η Μιράντα είχε προβλήματα να δημιουργεί φιλίες και η Μέλανι σχεδόν ποτέ δεν ενδιαφερόταν.

Κι όμως, οι κοινωνικές τους δεξιότητες ήταν φυσιολογικές. Οι γιατροί δεν βρήκαν τίποτα παράξενο. Απλώς η Μέλανι ήταν λες και ήταν μες στη ζάχαρη συνέχεια και η Μιράντα πιο ήρεμη φύση. Άμα ήθελαν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν φιλίες πανεύκολα.

Ήταν πάντα η εξωτερική εμφάνιση που έκανε τους περισσότερους να ανησυχούν για το τίποτα, να κρίνουν και δαχτυλοδείχνουν. Τι κι αν η Μέλανι είχε διαφορετικά χρώματα ματιών και προτιμούσε περισσότερο να ζωγραφίζει εν ειρήνη? Τι κι αν η Μιράντα είχε τόσο μαύρα μαλλιά, χλωμό δέρμα και δεν έδειχνε τον ίδιο ενθουσιασμό σε παιχνίδια?

Δεν υπήρχε τίποτα κακό το να είσαι διαφορετικός εμφανισιακά ή να προτιμάς διαφορετικούς τρόπους να διασκεδάζεις. Πάντως τα δύο κορίτσια ταίριαξαν τέλεια, σαν δυο κομμάτια παζλ. Μπορούσαν να δείξουν τα ενδιαφέροντα τους και να μάθουν η μία από την άλλη διάφορα άλλα πράγματα.

Μαζί μπορούσαν να παίξουν όσα παιχνίδια μπορούσαν να παιχτούν και με δύο, που κάποτε δεν μπορούσαν επειδή τα άλλα παιδιά τις απέρριπταν. Η ζωή ήταν τέλεια ως είχε για τις δύο φίλες. Το σχολείο είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' όταν γνωρίστηκαν.

Πάμπολες φορές, με την άδεια των γονιών τους, οι δυο περπατούσαν μαζί στο σπίτι πότε της μιας πότε της άλλης και εκεί περνούσαν χρόνο, μέχρι οι γονείς να έρθουν να παραλάβουν το παιδί τους. Και συνήθως ήταν οι γονείς της Μιράντας που ερχόταν να παραλάβουν την κόρη τους από το σπίτι της Μέλανι.

Υπήρχαν αρκετές μέρες σερί που μένανε παραπάνω ώρα στο εργοστάσιο και εφόσον δεν πείραζε τη μητέρα της Μέλανι μπορούσαν να τακτοποιήσουν τις δουλειές τους ευκολότερα, ξέροντας ότι η Μιράντα ήταν σε φιλικά και ασφαλή χέρια.

Και αναφέρεται μόνο η μητέρα, γιατί και ο μπαμπάς της Μέλανι ήταν απασχολημένος στο εργοστάσιο πολλές φορές. Ειπώθηκε ότι δούλευε στο ίδιο μέρος με τους ΝτεΡόουζ. Δεν υπήρχε θέμα. Να πάρει, τόσο χρόνο περνούσε η Μιράντα στο σπίτι της Μέλανι, που είχε αρχίσει να αποκαλεί τη μαμά της εκτός από θεία, καμιά φορά και μαμά!

Όμορφα χρόνια, διασκεδαστικές μέρες, υπέροχες στιγμές. Μα όταν οι δυο φίλες γίνανε 10 χρονών, ένα περιστατικό θα άλλαζε τις ζωές τους απότομα και θα κατεδάφιζε τον κόσμο που ξέρανε και αισθανόντουσαν.

2790 λέξεις.

εεεμ. λοιπόν. καλησπέρα ελληνόπαιδα. αυτός ήταν ο πρόλογος. αν σας άρεσε μπορείτε να υποστηρίξετε αυτή την ιστορία και όσα κεφάλαια έρθουν αργότερα πατώντας το αστέρι. και μην διστάζετε να κάνετε comments. μου αρέσουν. ό,τι σας προκαλεί σκέψεις ή/και συναισθήματα σε κάθε κεφάλαιο, εκφράστε το. θα χαρώ να βλέπω και διαβάζω όλα τα σχόλια σας.

θα τα ξαναπούμε σε επόμενα κεφάλαια. γειά σας. 👋🏽