Η βδομάδα πέρασε φυσιολογικά, όσο φυσιολογικά μπορούσε να είναι για τη Μέλανι και τη Μιράντα. Ούτε σούπερ, ούτε άσχημα. Ο Γενάρης ήθελε ακόμα τέσσερις μέρες για να φτάσει στο τέλος του και η σχολική χρονιά τελείωνε αρχές Ιούνη.

Από τόσο νωρίς, οι μεγαλύτεροι μαθητές κυρίως, σαχλαμάριζαν και συζητούσαν για τον χορό των αποφοίτων και το μεγάλο πάρτι που θα έριχναν. Ήδη υπήρχαν κάποιοι, αγόρια περισσότερο, που είχαν ζητήσει από κορίτσια εάν θα ήθελαν να είναι το ζευγάρι τους στο χορό, με φανταχτερούς και μη τρόπους.

Το δίδυμο Μ δεν το ενδιέφερε γενικά ο χορός των αποφοίτων. Ίσως και να μην ερχόντουσαν καν και να την αράζανε στο σπίτι, εάν η Μέλανι δεν έκανε ζουζουνιάρικες σκέψεις για τη Μιράντα.

"Μα Μιράντααα!"

"Όχι Μελ, δεν θα πάω στον χορό των αποφοίτων. Πήγαινε άμα θες όταν γίνει, δεν με ενδιαφέρει."

"Μα σκέψου τον Ντάριους!"

"Δεν πρόκειται να πάω στον χορό για χάρη των ματιών του."

"Και εάν σου ζητήσει να γίνεις η ντάμα του;"

"Τότε θα πω-."

"Μην τολμήσεις και του πεις όχι!"

Λογομαχούσαν οι δύο φίλες καθώς περπατούσαν προς την τάξη τους για το πρώτο μάθημα της Τρίτης.

"Αλλιώς;"

"Αλλιώς!" Η Μέλανι κοίταξε κάτω προσπαθώντας να σκεφτεί πως να απειλήσει τη Μιράντα. "Εεε, στάσου, θα βρω τι θα κάνω!" Η Μιράντα ρόλαρε τα μάτια της καθώς κοίταζε μπροστά σιωπηλή. Συνέχισε να περπατάει, αφήνοντας τη Μέλανι να κάψει τα εγκεφαλικά της κύτταρα.

"Τι 'υπέροχη' Τρίτη." Σκέφτηκε. Επιτέλους βρήκαν την τάξη και μπήκαν μέσα. Είχαν Ιστορία.

Έκατσαν στις θέσεις τους στο βάθος της αίθουσας και περίμεναν να έρθει η διδάσκουσα, η κυρία Χιλς, να τους σκάσει τα αυτάκια με τις τσιρίδες της. Αφότου οι περισσότεροι μαθητές είχαν πάρει τις θέσεις τους εδώ και 10 λεπτά, μπήκε μέσα επιτέλους και η δασκάλα, κρατώντας τεράστιους χάρτες σε ρολό, πιο ψηλούς από εκείνη.

"Καθυστέρησε ή μου φαίνεται;"

"Λες και δεν είναι καθυστερημένη η γυναίκα."

"Σκασμός θα σας ακούσει το κοράκι και τότε ποιος την ακούει!"

Σχολίαζαν οι μαθητές. Πράγματι η κυρία Χιλς ήταν απόλυτη στο να έρχεται επακριβώς στην ώρα της και να ξεκινάει το μάθημα της κατευθείαν. Σπάνιες φορές καθυστερούσε. Κάτι σημαντικό πρέπει να συνέβη.

Αυτό έγινε πιο κατανοητό επειδή η κυρία Χιλς δεν στρίγγλιξε "ΛΟΙΠΌΝ!" με το που άφησε τους χάρτες στην έδρα της, ο τρόπος της να δείχνει πως το μάθημα ξεκινούσε και εάν ερχόταν κάποιος καθυστερημένα, αφότου το ούρλιαζε αυτό ή συνέχιζε να μιλάει, έπαιρνε αποβολή.

Ξύπναγε και πεθαμένους με τέτοια τσιρίδα, όπως αστειεύονταν οι μαθητές μεταξύ τους. Αντίθετα όμως, η δασκάλα άφησε τους χάρτες και κοίταξε μέσα στο σημειωματάριο της συγκεντρωμένα και σιωπηλά για κανένα λεπτό. Ξαφνικά σήκωσε κεφάλι και έκλεισε το σημειωματάριο απότομα.

"Λοιπόν!" Είπε, όχι όμως τόσο δυνατά όσο συνήθιζε. Οι μαθητές την κοίταξαν παράξενα. Η κυρία Χιλς στάθηκε μπροστά από τον πίνακα με τα χέρια πίσω από την πλάτη της. "Καθυστέρησα σήμερα λίγο παραπάνω, λόγω του ότι είχα να κατατοπίσω τη νέα μαθήτρια και συμμαθήτρια σας, που ίσως έχετε ακούσει πως εγγράφηκε στο σχολείο."

Α ναι. Τις τρεις τελευταίες μέρες της σχολικής εβδομάδας υπήρξαν φήμες πως ερχόταν νέος μαθητής στο Ανατολικό του Ντένβερ και όλοι οι μαθητές έφτιαχναν εικασίες για το πως θα ήταν. Ή τι υποδοχή θα είχαν στο νέο πρόσωπο. Κλασικά, καρφί δεν καιγόταν στο δίδυμο Μ για το πως θα ήταν. Μόνο ένα πράγμα είχε σημασία.

"Καλύτερα να έχει αρκετό μυαλό έτσι ώστε να μην τα βάλει μαζί μας."

"Μπορείς να μπεις." Είπε η κυρία Χιλς ξερά κοιτώντας προς την πόρτα της αίθουσας, η οποία άνοιξε σιγά σιγά. Την εμφάνιση της έκανε ένα σχετικά ψηλό κορίτσι με διπλές ανοιχτές καστανές πλεξούδες και γυαλιά. Δεν άργησαν να έρθουν και τα πρώτα γελάκια.

"Φυτό μας έφεραν." Σχολίασε μία κοπέλα στη διπλανή της.

Η νεοφερμένη στάθηκε δίπλα από την κυρία Χιλς και κοίταξε αργά αργά όλη την αίθουσα με τα χέρια μπροστά της να πειράζουν λίγο τις πτυχές της φούστας της. Έδειχνε μια ελαφριά νευρικότητα, παρότι το πρόσωπο της παρέμενε στο μεγαλύτερο μέρος του ανέκφραστο, σχεδόν βλοσυρό.

"Συστήσου και πες κάτι για τον εαυτό σου." Είπε η δασκάλα αδιάφορα και πλησίασε την έδρα της. Δεν κοίταζε πλέον κανένα μαθητή και ασχολιόταν με ένα χαρτί και στυλό, γράφοντας κάτι.

"Με λένε Ρωξάνη Σκουιλόνι, είμαι από Ιταλία καιι... λόγω κάποιων θεμάτων στο προηγούμενο σχολείο μου αναγκάστηκα να μετακομίσω στο Ντένβερ και ολοκληρώσω τη χρονιά εδώ." Έκανε παύση η νεοφερμένη. Φάνηκε να μην έχει ιδέα τι άλλο να πει. Κοίταξε κάτω και άρχισε να τρίβει το πάτωμα με την άκρη της μπότας της.

Απαλό κύμα από γελάκια κατέκλυσε πάλι την τάξη με αυτήν την αμηχανία. Ένα από τα αγόρια, ο Ίαν, διάσημος στην τάξη για το ότι δεν μπορούσε να περάσει βδομάδα χωρίς να φάει αποβολή άρχισε να γράφει σε ένα κομμάτι χαρτί κάτι. Πολύ σύντομα έκανε το χαρτί μπάλα και κοίταζε προς την Ρωξάνη.

"Καημένη. Φαίνεται κατσούφα και νευρική." Είπε η Μέλανι ψιθυριστά στη Μιράντα.

"Χμμμ..." Έκανε ψυχρά η μαυρομάλλα καθώς συνέχιζε να κοιτάει τη Ρωξάνη με μάτια-στιλέτο, συγκεντρωμένη και αφοσιωμένη. 'Το βλέμμα σκάνερ'.

Με τέτοιου είδους βλέμμα, τα κορίτσια έμπαιναν σε μια πρώτη διαδικασία ανακάλυψης λεπτομερειών κάποιου άλλου, καινούργιου προσώπου, από τα πρώτα λεπτά που το έβλεπαν. Βοηθούσε έτσι ώστε να ξέρουν και πως να διαχειριστών αργότερα κάποιον. Ή εκμεταλλευτούν.

Τους βαρετούς αδιάφορους μαθητές δεν τους έδιναν σημασία για παραπάνω από δευτερόλεπτα προσοχή ή ενδιαφέρον εάν τους πετύχαιναν στο δρόμο τους. Στα πλουσιόπαιδα έδιναν τη χειρότερη ψυχολογική κακομεταχείριση εάν αποφάσιζαν να τις κοροϊδέψουν. Στους νταήδες έριχναν ξύλο όταν πήγαιναν να προσποιηθούν τους ψευτοπαλικαράδες.

Τα λεγόμενα bad boys τα είχαν στο χειρότερο γράψιμο μα έτοιμες με το roasting στην άκρη των γλωσσών τους εάν έκαναν κάποιο από τα 'κολπάκια' τους, αν και τουλάχιστον αυτοί γρήγορα μαθαίνανε να μην αντιμετωπίζουν το δίδυμο Μ, ειδικά μετά από μία καλή γονατιά στα-

https://www.youtube.com/watch?v=4YKpBYo61Cs

Οι φύτουλες του σχολείου συνήθως δεν ήταν αρκετά δυνατοί να φέρουν αντίσταση ή να φερθούν με τρόπο που θα μετάνιωναν. Περισσότερο από κάθε άλλο μαθητή, είχαν ελάχιστες σχέσεις και πάλευαν να αποφεύγουν τον οποιοδήποτε που δεν ήταν καλά μαντάτα.

Κι όμως, τα περισσότερα από τα άτομα αυτής της κατηγορίας ήταν αυτοί που τα είχαν κάπως καλά με τη Μέλανι και Μιράντα. Όχι φίλοι, αλλά αρκετές φορές συνεργάτες στο έγκλημα, υποβοηθούσαν το δίδυμο Μ να κάνει χαλάστρα στους άλλους.

"Η νεοφερμένη μου λέει πως πράγματι φαίνεται για φυτό. Τι λες εσύ;" Ρώτησε η Μέλανι τη Μιράντα.

"Κυμαίνεται μεταξύ φυτού και βαρετής. Εάν αποδειχθεί σκράπας στα μαθήματα, απλώς βαρετή. Δεν θα αξίζει τον χρόνο μας." Σχολίασε η μαυρομάλλα.

"Ο Ίαν φαίνεται πως θέλει πάρα πολύ να πετάξει αυτή τη χαρτόμπαλα πάνω της. Ποιός ξέρει τι της έχει γράψει."

Η Ντάστιν, που έως τώρα ήταν εντελώς αποροφημμένη να κοιτάει το πάτωμα και να αγνοεί τα σχόλια των άλλων μαθητών που δεν σταμάταγαν να την αποκαλούν φυτό, πάλευε να μην χαμογελάσει.

"Βλάκες και κορόιδα όλοι τους."

Ξαφνικά τινάχτηκε και έσκυψε, τάχα κάτι της είχε πέσει. Άκουσε τον απαλό ήχο από τσαλακωμένο χαρτί πίσω της που έπεφτε στο πάτωμα. Όπως το είχε προβλέψει. Χαρτόμπαλα από ηλίθιο. Στάθηκε ξανά όρθια και κοίταξε γύρω της για μερικά δευτερόλεπτα. Όλοι οι μαθητές είχαν τα κεφάλαια χαμηλωμένα.

Τάχα κάνεις τους δεν πέταξε τη χαρτόμπαλα και δεν ήξεραν τίποτα. Εκτός από δύο κοπέλες στο βάθος. Κοίταξε πρώτα την ξανθομάλλα η οποία την χαιρέτησε πρόσχαρα. Κοίταξε και την μαυρομάλλα, που το παγωμένο βλέμμα της ήταν σχεδόν δολοφονικό. Ένα ισχυρό σφίξιμο καταπλάκωσε το στήθος της Ντάστιν.

"Ω Θεέ, η Wednesday Addams χωρίς πλεξούδες με κοιτάζει σαν να θέλει να με σκοτώσει." Σκέφτηκε ξεροκαταπίνοντας και ανταπέδωσε την χαιρετισμό στη Μέλανι.

Δεν το πέταξε αυτή

Ούτε η μαυρομάλλα

Πρόσεχε την αυτή

Δεν είναι καλά μαντάτα

Το ίδιο και η ξανθιά με τα διαφορετικά μάτια

Μα ιδίως η μαυρομάλλα

Μπερδεμένες οι φωνές στο κεφάλι της την προειδοποιήσαν. Θέλοντας να κρύψει την ταραχή της, η Ντάστιν σήκωσε το χαρτομπαλάκι που κάποιος από τους μαθητές της πέταξε πριν λίγο.

"Με τέτοια ατμόσφαιρα δεν θέλω καν να κάνω μαθήματα..." Σκέφτηκε. Μα τότε, ξεχνώντας τη δολοφονική μαυρομάλλα... χαμογέλασε. "Ωωωχ όχι. Κάποιος να με σταματήσει, επειδή είμαι έτοιμη να προκαλέσω απολαυστικό χάος χωρίς συνέπειες." Κρυφογέλασε σαρκαστικά και έψαξε τις τσέπες της. "Εξάλλου... κάθε μέρα είναι ωραία για χάος." Αντί να ανοίξει τη χαρτόμπαλα που πιθανώς να είχε γραμμένο κάτι προσβλητικό, έβγαλε από την τσέπη της το κινητό της. Άρχισε να πληκτρολογεί.

Μιγκέλ, εντόπισε εάν υπάρχουν κάμερες στο δωμάτιο και κάνε τα μαγικά σου

Περίμενε. Σύντομα το κινητό της έγραψε μια μικρή λίστα:

Θερμοκρασία: 20 βαθμοί Κελσίου
Ζωντανοί οργανισμοί: 25
0 κάμερες
0 ανιχνευτές κίνησης
1 ανιχνευτής καπνού
23 κινητές συσκευές

Συστήματα ασφαλείας στο δωμάτιο: ανύπαρκτα
Απενεργοποιήση συσκευών στο δωμάτιο: αχρείαστη

"Υπέροχα." Η Ντάστιν έβαλε το κινητό στη τσέπη της και έχωσε το χέρι της στην άλλη. Αυτή τη φορά έβγαλε κρυφά από μέσα έναν αναπτήρα. Τον έκρυψε και την χαρτόμπαλα πίσω από την πλάτη της και κοίταξε γρήγορα την τάξη.

Όλοι οι μαθητές ξαναχαμήλωσαν τα βλέμματα τους χαχανίζοντας. Η Μέλανι και η Μιράντα είχαν ανοίξει βιβλία, βαριεστημένες από ό,τι φαινόταν αφού η κυρία Χιλς εξακολουθούσε να μην δίνει σημασία, έγραφε στο χαρτί της και δεν έκανε το μάθημα της.

Τέλεια ευκαιρία

Στείλε τον αναπτήρα στο αγόρι με την σκούρα μπλε μπλούζα αργότερα

Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν Ίαν

"Πιθανόν και ο βλάκας που μου πέταξε τη χαρτόμπαλα ε;" Σκέφτηκε η Ντάστιν και χαμογέλασε πιο πλατιά. Ξερόβηξε ελαφρά τη στιγμή που ενεργοποιούσε τον αναπτήρα για να καλύψει τον ήχο. Μπορούσε να αισθανθεί το χαρτί να παίρνει σιγά σιγά φωτιά, η μυρωδιά του καπνού να πλανάται στον αέρα.

Όχι ακόμα αρκετά εμφανέστατα όμως. Με μια αστραπιαία κίνηση και προτού προλάβει το χαρτομπαλάκι να κάψει τα δάκτυλα της, το μέντιουμ το πέταξε στην έδρα και άγγιξε τους χάρτες της κυρίας Χιλς, οι οποίοι, ω Θεέ, άρχισαν να λαμπαδιάζουν ταχύτατα.

"ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ;!" Ούρλιαξε η κυρία Χιλς βλέποντας τους χάρτες να καίγονται. Όλοι οι μαθητές σήκωσαν κεφάλια και κοίταξαν σοκαρισμένοι την έδρα να παίρνει φωτιά. Ο ανιχνευτής καπνού ενεργοποιήθηκε και άρχισε να πετάει νερά κάνοντας κυρίως τα περισσότερα κορίτσια να αρχίσουν να τσιρίζουν.

Όσο για την Ντάστιν, αυτή είχε πάρει μια τάχα σοκαρισμένη έκφραση κοιτάζοντας παντού γύρω της, σαν να μην το περίμενε καθόλου κάτι τέτοιο. Κακό, φωνές, φασαρία, η τάξη εκκενώθηκε κάποιος έφερε πυροσβεστήρα να σβήσει πιο σύντομα τη φωτιά και η κυρία Χιλς οδύρονταν για τους χάρτες της λες και ήταν παιδιά της.

Την αμέσως επόμενη στιγμή απειλούσε πως θα έστριβε το λαρύγγι όποιου είχε αρχίσει τη φωτιά. Μα ήταν από τις δασκάλες που μισούσε το δίδυμο Μ. Δεν άργησε να αρχίσει να επιρρίπτει κατηγορίες σε βάρος τους και μετά βίας κρατιόταν να μην τις σκυλοβρίσει.

Όσο κι αν την έπνιγε η αδικία τη Μέλανι, παρέμεινε σιωπηλή σαν την Μιράντα. Αυτό με τη φωτιά ήταν τόσο ξαφνικό και απρόβλεπτο που απλώς με το αρνούνται ότι δεν ξεκινήσανε εκείνες τη φωτιά θα τα κάνανε χειρότερα. Εξάλλου δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Μα τότε, η 'Ρωξάνη' πλησίασε διστακτικά.

"Εεε, κυρία;"

"ΤΙ;!" Ούρλιαξε στα μούτρα της η κυρία Χιλς και εκείνη τη στιγμή η Ντάστιν φαντάστηκε φευγαλέα ένα μαχαίρι στο λαιμό της γυναίκας. Τα ουρλιαχτά την έκαναν να τρελαίνεται χειρότερα και να γίνεται επιθετική.

Συγκρατήσου Ντάστιν

"Εεε, νομίζω πως είδα ποιος ξεκίνησε τη φωτιά." Και ξεφούρνισε στην εμβρόντητη ιστορικό πως είδε ένα από τα αγόρια, "Να, ένα με σκούρα μπλε μπλούζα.", να ανάβει ένα χαρτομπαλάκι με τον αναπτήρα του και να το πετάει στην έδρα.

Πως το αγόρι είχε βγάλει τον αναπτήρα από την τσάντα του και έκανε ό,τι έκανε. Εάν έψαχναν την τσάντα του θα έβρισκαν τον αναπτήρα μέσα. Φυσικά, πριν εκκενώσει την τάξη, το μέντιουμ είχε διακριτικά πετάξει τον αναπτήρα στην τσάντα του Ίαν για να φτιάξει 'ψεύτικες αποδείξεις'.

Η κυρία Χιλς μπλάβισε από θυμό. Παράτησε τη Μέλανι και τη Μιράντα και άρχισε να τραβάει από τα αυτιά έναν μπερδεμένο και ξαφνιασμένο Ίαν, ο οποίος άρχισε να τσιρίζει σαν γουρουνάκι που το πάνε στη σφαγή.

"ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΛΈΝΕ ΜΑΊΡΗ ΧΙΛΣ ΆΜΑ ΔΕΝ ΣΕ ΠΕΤΆΞΟΥΝ ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ ΆΘΛΙΟ ΜΠΆΣΤΑΡΔΟ! ΠΟΥ ΈΧΕΙΣ ΟΡΈΞΕΙΣ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΤΟΝ ΠΥΡΟΜΑΝΉ!"

"Μα, κυρία!"

"Συγκρατήσου Μελ." Είπε η Μιράντα στην ξανθομάλλα, η όποια φαινόταν έτοιμη να πέσει στο πάτωμα από τα γέλια με αυτό το θέαμα. Κοίταξε προς το μέρος της Ρωξάνης με σηκωμένο φρύδι. Και την πλησίασε. Η Ντάστιν κοίταζε τον Ίαν καθώς η ιστορικός τον τράβαγε με το ζόρι να πάνε στον διευθυντή και πάλευε να μην χαμογελάσει θριαμβευτικά.

"1-0 μαλ*κα."

"Ρωξάνη;"

Τινάχτηκε. Γύρισε αργά να κοιτάξει τη Μιράντα. Παρότι ήταν λίγο ψηλότερη από εκείνη, μπορούσε να αισθανθεί την απειλή στον αέρα.

"Ωχ αμάν. Με κατάλαβε;" Σκέφτηκε κρύβοντας τα χέρια πίσω από την πλάτη της για να μην φανεί πόσο τα έσφιγγε μεταξύ τους.

"Είσαι εντάξει;" Ρώτησε η μαυρομάλλα στεγνά. Η Ντάστιν γύρισε να την κοιτάξει ελαφρώς έκπληκτη. Δεν απάντησε αμέσως και πάλεψε να κρατήσει οπτική επαφή με την Wednesday- εεε, Μιράντα. Στο τέλος απλώς κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. "Με αυτόν το χαμό που έγινε, απέφυγες μαρτύριο από το μάθημα της κυρίας Χιλς. Τυχερή είσαι για τη πρώτη μέρα."

"Α." Έκανε απλώς η Ντάστιν. "Τελικά δεν με κατάλαβε." Παρακολούθησε τη Μιράντα καθώς απομακρύνοταν με τη Μέλανι πιασμένες αγκαζέ. Κάτι πάνω σε αυτές της φάνηκε ενδιαφέρον. Κάτι λίγο παραπάνω στη Μιράντα. Τι ήταν αυτό το κάτι στη σοβαρή ψυχρή συμπεριφορά της;

"Μέλανι... πρέπει να είναι αυτή η ξανθιά με τα παρδαλά μάτια που καθόταν στο βάθος μαζί με τη μαυρομάλλα. Και ποια είσαι εσύ;" Σκέφτηκε κοιτάζοντας τη Μιράντα.

"Τι της είπες της Ρωξάνης;" Ρώτησε η ξανθούλα τη Μιράντα, η οποία δεν άργησε να αρχίσει να εξηγεί πως πρόλαβε να δει τη νεοφερμένη να πετάει το χαρτομπαλάκι που της πέταξε ο Ίαν φλεγόμενο στην έδρα και πάνω στους χάρτες. Η Μέλανι κάλυψε το στόμα της κατάπληκτη. "Ε όχι, δεν το έκανε! Και μετά έριξε το φταίξιμο στον Ίαν! Σατανικό!"

"Τα παίρνει τα γράμματα γρήγορα η νεοφερμένη για το πως πρέπει να αντιμετωπίζει ηλίθιους σαν τον Ίαν. Από την άλλη, με τέτοιου είδους τρικ πρέπει να την πετάξανε από το προηγούμενο σχολείο. Ίσως να την πιάσανε να κάνει παρανομίες."

"Ίσως πρέπει σύντομα να την προσεγγίσουμε και την πάρουμε με το μέρος μας."

"Μπορεί. Μα έχει ακόμα αρκετά να αποδείξει. Θα περιμένουμε να δούμε εάν αξίζει τον κόπο μας."

Roxane691, το ψευδώνυμο της ντάστιν παρμένο από εσένα ως μία μορφή αφιέρωσης, επειδή μόνο εσύ φανερά και ξεκάθαρα υποστηρίζεις αυτή την ιστορία. thank you my sweet child🥲👍🏽

2430 λέξεις. καλή τύχη στην ντάστιν να επιβιώσει στο σχολείο. άραγε θα καταλάβει το δίδυμο μ την πλάνη και τον ΑΚΌΜΗ μικρό κίνδυνο σύντομα; ή τουλάχιστον έγκαιρα;

πιθανόν μετά από πολύ λίγα κεφάλαια, η ιστορία θα στραφεί ξανά στην ADX Florence και στις σκιές, όπου θα συγκεντρωθούμε σε ένα από τα τρία αγόρια που-

μάζεψε τα σάλια σου ρωξάνη, δεν είναι σίγουρο πως θα συγκεντρωθεί η αφήγηση στον ένρικε!