Για όλο το υπόλοιπο της ημέρας στα διαλείμματα, η Ντάστιν τραβολογιόταν από τη Μέλανι γύρω από όλο το σχολείο, μαθαίνοντας έτσι τα κατατόπια και αναπτύζοντας τον νοητικό χάρτη μέσα της.

Αισθανόταν τόσο άβολα! Αλλά υπέμενε και μάθαινε. Έπρεπε όσο το δυνατόν πιο σύντομα να ξέρει που και πως να κατευθυνθεί στο σχολείο. Ειδικότερα, να θυμάται ποιους μαθητές να προσέχει. Και εάν έπρεπε η Ντάστιν να κάνει έναν χονδρικό προϋπολογισμό, κάτι λιγότερο από τα 3/5 του σχολείου ήταν κίνδυνος.

"Μα τι στο δι*ολο σχολικό σύστημα είναι αυτό που επιτρέπει στους μαθητές να φέρονται σαν μαλ*κες;;;" Είχε αναρωτηθεί καθώς η Μέλανι ονομάτιζε το πεντηκοστό έκτο... πεντηκοστό έβδομο...

Είχε χάσει το μέτρημα με το πόσοι ήταν αυτοί που ήταν απλώς πρόβλημα! Τέλος πάντων. Δεν πήγαινε να είναι και το παιδί του δημάρχου που φερόταν σαν μαλ*κισμένο; Το παραμικρό να της έκανε θα το έκανε να εύχεται να μην είχε γεννηθεί.

Καμία εξουσία δεν θα το έσωζε. Εξάλλου, στις Σκιές το είχε μάθει πολύ καλά αυτό, πως τα άτομα με οποιαδήποτε εξουσία και δύναμη την πατούσαν χειρότερα. Όσο πιο διεφθαρμένος κάποιος με μεγάλη εξουσία ή 'κύρος', τόσο πιο πολύ κάνανε χαλάστρα.

"Επειδή έτσι γουστάρω και επειδή μου τη δίνουν στα νεύρα όταν σκέφτομαι ότι απλά αναπνέουμε τον ίδιο αέρα σε αυτόν τον πλανήτη, για αυτό τους χακάρω." Είχε πει ο Ενρίκε όταν τον ρώτησε γιατί γενικώς ληστεύει τους πλούσιους τόσο συχνά.

Ήταν ίσως ο μόνος που δεν είχε πάντα ισχυρούς λόγους το γιατί προκαλούσε μπελάδες με το να κλέβει τεράστια χρηματικά ποσά ακόμα και όταν δεν είχε η ομάδα αποστολές. Απλώς επειδή κάποιος δεν του άρεσε. Από την άλλη ίσως βαριόταν, νευρίαζε να εξηγεί ώρες ώρες και κράταγε για τον εαυτό του όλους τους λόγους το γιατί έμπαινε στο ρουθούνι των λεφτάδων.

"Έτσι όπως το πάω θα αρχίσει να μου λείπει και η γκρίνια του Ενρίκε για το οτιδήποτε." Σκέφτηκε η Ντάστιν μιας και είχε φέρει στο μυαλό της τον χάκερ. Αναστέναξε.

"Ρόξι, καλά είσαι;" Ρώτησε η Μέλανι και το μέντιουμ σχεδόν ξέχασε πως το ψευδώνυμο της ήταν Ρωξάνη.

"Εεε ναι. Απλώς όλη αυτή η πληροφορία που ακούω είναι τόση πολλή που δεν μου χωράει άνετα στο μυαλό και μου βγαίνει από τη μύτη και το στόμα." Η ξανθομάλλα γέλασε.

"Μα έχεις πολύ πλάκα εσύ!"

"Έχω;" Ρώτησε τον εαυτό της η Ντάστιν.

~

Στο τέλος της ημέρας, οι τρεις κοπέλες είχαν γνωριστεί αρκετά καλύτερα. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Η Ντάστιν είχε μία ιστορία στο μυαλό της για την 'οικογενειακή της κατάσταση' και την είχε κάνει πρόβα για να μην τα σκ*τώσει εάν τύχαινε κάποιος να την ρώταγε. Που δεν πίστευε ότι θα ρώταγε κάνεις...

Μα να που είχε διαψευστεί! Ωστόσο δεν την είπε ακόμα στο δίδυμο Μ με το πρόσχημα ότι δεν αισθανόταν και πολύ άνετα να μιλάει για αυτό, τουλάχιστον ακόμη. Οι δύο φίλες απλώς έγνεψαν. Εκείνη είχε μάθει για αυτές πάντως την οικογενειακή τους κατάσταση, το πως ζούσαν και... σε μέσες γραμμές το 'Ατύχημα'.

"Ω... Λυ-Λυπάμαι." Είπε διστακτικά χωρίς να είναι σίγουρη εάν το εννοούσε.

"Δεν έχει σημασία..." Αποκρίθηκε στεγνά η Μιράντα και στα μάτια της έπεσε περισσότερο σκοτάδι από όσο είχαν.

"Να τι μου θύμιζαν τα επίθετα τους." Σκέφτηκε η Ντάστιν. Ναι, θυμόταν το ρεπορτάζ απάνω σε αυτούς τους φόνους. Ακόμη και σήμερα δεν υπήρχε κάποιο σίγουρο κίνητρο, κάποιος λόγος που να υποδεικνύει γιατί δολοφονήθηκαν τα θύματα. Ήταν απολύτως αθώα και καθαρά. Όσο για το ποιος το έκανε, ακόμη λιγότερες εικασίες.

Εξεπλάγη η Ντάστιν αρκετά με το πόσο ήσυχα και ήρεμα τα δύο κορίτσια της αποκάλυψαν πως οι γονείς τους είχαν όλοι δολοφονηθεί στο ίδιο μέρος, πλην της μαμάς της Μέλανι. Ή τουλάχιστον η ξανθιά. Η Μιράντα μέσα σε όλη αυτή τη γενική απάθεια που έδειχνε από την αρχή, έδειχνε ξεκάθαρα πως τέτοιες κουβέντες ήταν βαριές για εκείνη, ακόμη και μετά από χρόνια.

"Συγχώρα με Μιράντα, είπα ίσως παραπάνω από όσα έπρεπε." Είπε η Μέλανι χτυπώντας απαλά τον ώμο της φίλης της, η οποία δεν φάνηκε να αντιδράει.

"Τουλάχιστον οι γονείς τους τις αγαπούσαν για όσο έζησαν από όσα βλέπω." Σκέφτηκε πάλι η Ντάστιν πικρόχολα και γύρισε αλλού το κεφάλι της για να ρολάρει τα μάτια της. Και οι δικοί της γονείς την αγαπούσαν στην αρχή.

Ύστερα με την ανάδυση των μαντικών ικανοτήτων της είχαν αρχίσει να φέρονται παρανοϊκά και προληπτικά. Από πάντα ήταν προληπτικοί, μα άλλο το να τους βλέπεις να είναι προληπτικοί στο οτιδήποτε εκεί έξω και άλλο το να είναι έτσι στην κόρη τους.

Έψαχναν να βρουν πως να την 'θεραπεύσουν'. Σαν έτρωγαν όλοι γύρω από το τραπέζι, της έριχναν κοφτές φοβισμένες ματιές. Όταν την άφηναν στο σχολείο, της απάγγελναν ένα σωρό προειδοποίησεις, συμβουλές και κανόνες, πιο πολλούς από τα γραμμένα της Βίβλου. Τρόπος του λέγειν.

Εάν τα άλλα παιδιά της προκαλούσαν μπελάδες και καλούσαν τους γονείς της στο σχολείο, αντί να υπερασπιστούν την Ντάστιν, άρχιζαν να την ελέγχουν και πιέζουν περισσότερο να φέρεται 'σωστά και φυσιολογικά'. Ακόμη και ιερέα κάλεσαν να την εξετάσει επειδή στο τέλος νόμιζαν πως ήταν δαιμονισμένη!

Θα ήθελε το μέντιουμ να πιστέψει αληθινά πως όλες αυτές οι δράσεις των γονιών της τότε ήταν γιατί νοιάζονταν υπερβολικά και ήθελαν να την βοηθήσουν, αλλά το έβρισκε αρκετά αδύνατον σαν θυμόταν πως την αποκαλούσαν όταν νόμιζαν πως δεν τους άκουγε.

Αλλοπαρμένη

Ασταθής

Τρελή

Και στο τέλος όταν καμία θεραπεία ή 'βοήθεια' έπιασε, Përbindësh. Το οποίο έγινε και η αιτία να το σκάσει από το σπίτι και προκάλεσε τόσο ψυχικό πόνο στους γονείς της, που αυτό τους σκότωσε και κατέληξε στο ίδρυμα.

Τα 3 αγόρια των Σκιών έδειχναν πως είχαν όλα κάποιο πρόβλημα με τους πατεράδες τους. Ο Εφιάλτης δεν αναφερόταν στους δικούς του γονείς. Μόνο ελάχιστα για τη μαμά του που και που και το πρόσωπο του γλύκαινε ελαφρά. Για τον μπαμπά του κιχ. Μόνο μια δολοφονική έκφραση που έπαιρνε, έλεγε όλα τα απαραίτητα και καταλάβαινες πως ήταν προτιμότερο να σωπάσεις.

Ο Ενρίκε δεν έλεγε πολλά για τη μαμά του, ακουγόταν αρκετά αδιάφορος. Μίλαγε ελάχιστα. Την περιέγραφε με σκέτα επίθετα. Καλή, υπομονετική, δίκαιη. Τέτοια. Ακόμη λιγότερο μίλαγε για την μεγάλη του αδερφή που έλεγε πως έχει.

Καθόλου δεν μίλαγε για τον μπαμπά του όμως. Ούτε και ποτέ είχε ανοιχτεί για όσο καιρό η Ντάστιν, μα ακόμα και ο Χένρι ήταν στις Σκιές. Όταν συνήθιζε να τον ρωτάει το μέντιουμ και να τον πρήζει για αυτό το θέμα, το πρόσωπο του ξαφνικά έπαιρνε μια χαμένη άψυχη έκφραση.

Ύστερα τράβαγε τα κορδόνια του φούτερ του για να κλείσει η κουκούλα γύρω από το πρόσωπο του. Δεν ήταν σίγουρο εάν ανακαλούσε τραυματικές εμπειρίες ή τέλος πάντων τι πραγματικά αισθανόταν. Με άλλο τρόπο όμως εξέφραζε πως κάτι από το παρελθόν τον στοίχειωνε.

Εφιάλτες

Κατά μέσο όρο, η Ντάστιν ξύπναγε 10 νύχτες ανά μήνα όταν άκουγε τον Ενρίκε να ουρλιάζει στα Πορτογαλικά και ήχοι σαν να χτυπιόταν στο πάτωμα μπορούσαν να ακουστούν από το δωμάτιο του. Στη χειρότερη, η Ντάστιν είχε ζήσει να ακούσει και πυροβολισμούς να πέφτουν, αλλά αυτό είχε γίνει μόνο δύο φορές όλες κι όλες.

Συνήθως ο Ενρίκε ηρεμούσε όταν ο αρχηγός έμπαινε στο δωμάτιο του, χωρίς δισταγμό και έτοιμος να τον καθησυχάσει έως ότου μπορούσε να ξαναπέσει για ύπνο. Πάντως όταν έβλεπε εφιάλτες, το πρωί ήταν πάντα πιο σιωπηλός, σκυθρωπός και κατσούφης. Και δεν έλεγε καθόλου τι του συνέβαινε.

Όλα του φταίγανε, αντιδρούσε με το παραμικρό σε καθετί που δεν του άρεσε και δεν χρειαζόταν καν να είσαι κοντά του για να αρχίσει να αισθάνεται άβολα. Και να ανέπνεες προς το μέρος του αυτό μόνο του τον έκανε επιθετικό. Έπαιρνε την ίδια έκφραση που έπαιρνε κάθε φορά όταν η αφηφοβία του ενεργοποιούνταν με το παραμικρό άγγιγμα.

Τρόμος και παράνοια. Εάν βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο με κάποια άλλη από τις Σκιές και είχε σηκωμένα τα μανίκια του φούτερ του, κατευθείαν τα κατέβαζε και έβαζε κουκούλα στο κεφάλι του. Ακόμη και γύρω από τον Εφιάλτη. Όταν όλες οι Σκιές μαζί τρώγανε, δεν μπορούσες να πάρεις θέση δίπλα του.

Το τραπέζι ήταν αρκετά μεγάλο ευτυχώς και τα μέλη 4, οπότε υπήρχε άνεση. Η Ντάστιν μια φορά είχε χρειαστεί να απειληθεί η ζωή της για να καταλάβει πως έπρεπε να σταματήσει να ρωτάει τον Ενρίκε για το παρελθόν του και τον μπαμπά του.

Μήνες πριν όταν τον είχε ρωτήσει για δέκατη φορά πάνω στο θέμα του μπαμπά, επειδή απλώς δεν μπορούσε να το βουλώσει, όπως καθόταν στο γραφείο του δωματίου του, ο Ενρίκε ξαφνικά άνοιξε ένα συρτάρι, έβγαλε από μέσα ένα 45άρι και κυριολεκτικά την στόχευσε με αυτό, λέγοντας της με τον πιο ψυχοπαθητικό τρόπο να ξεκουμπιστεί από το δωμάτιο του.

Εκείνη τη μέρα η Ντάστιν όχι απλώς έφυγε τρεχάτη, έκανε το πιο σύντομο αλλά γρήγορο σπριντ της ζωής της αφού πρόβλεψε να πέφτει πυροβολισμός 4 δευτερόλεπτα αργότερα. Η ζωή της είχε σωθεί για άλλη μια φορά χάρη στη μαντική.

Δεν ξαναπροσπάθησε να τον ρωτήσει από τότε.

Μόνο ο Εφιάλτης έριχνε στον χάκερ βλέμματα κατανόησης, εκεί όπου ο Χένρι πάντα έδειχνε μπερδεμένος με τις αντιδράσεις του Ενρίκε και η Ντάστιν αγανακτούσε. Πάντως ήταν σίγουρη πως ο Εφιάλτης ήξερε, εκείνος με τον Βραζιλιάνο γνώριζαν πράγματα ο ένας για τον άλλο που εκείνη με τον Χένρι δεν ήξεραν...

Ο γίγαντας πάντως περιέγραφε τη μαμά του πάντα με τα καλύτερα λόγια.

Λες και ήταν άγγελος Κυρίου που έπεσε από τον Παράδεισο. Πόσο πάλευε και δυσκολευόταν να τον φροντίζει για 15 χρόνια! Ύστερα εκείνη η μοτοσικλέτα την ξαναέστειλε στους ουρανούς και ο Χένρι έμεινε μόνος :'(. Δεν ήξερε τι να πει για τον δικό του μπαμπά ωστόσο.

"Δεν τον γνώρισα ποτέ μου εξάλλου. Απλώς έφυγε και παράτησε τη μαμά μου. Εκείνη πάλι δεν μίλαγε για αυτόν πολύ. Εάν υπάρχει ωστόσο Κόλαση, θα πάω να τον συναντήσω τον μαλ*κα εκεί και να μου εξηγήσει γιατί την παράτησε. Και καλύτερα να έχει κάποιον καλό λόγο το γιατί το έκανε, γιατί θα του φέρω ακόμα περισσότερη Κόλαση."

~

Η μέρα τελείωσε και τα τρία κορίτσια είχαν βγει στην είσοδο του σχολείου να αποχαιρετηστούν. Η Μέλανι είχε πάλι δώσει μια μεγάλη αγκαλιά στην Ντάστιν, που για άλλη μια φορά την έκανε να αισθανθεί παράξενα και άβολα.

"Χαίρομαι πάρα πολύ που γνωριστήκαμε καλύτερα Ρόξι!"

"Εεε... αλήθεια;"

"Μην με αμφισβητείς! Και βέβαια! Δεν βρίσκουμε κάθε μέρα άτομα που να μην μας βλέπουν με μισό μάτι κατευθείαν."

Πολλές κακές φήμες είχε ακούσει το μέντιουμ από άλλους μαθητές για το δίδυμο Μ και από τα βλέμματα τους προς εκείνες. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως ό,τι κι αν ήταν αυτό που κάνανε η Μέλανι και Μιράντα, ήταν ικανές να το κάνουν πολύ καλά και για αυτό ήταν επικίνδυνες.

Δεν έπρεπε να ξεγελαστεί στιγμή η Ντάστιν από την φιλική αύρα της Μέλανι και την ήρεμη, ψυχρή φύση της Μιράντας, κρύβανε κίνδυνο και οι δυο τους. Πάνω απ'όλα, αφού είχε τραβήξει τη προσοχή τους, έπρεπε να προσέχει πάρα πολύ πως θα έπαιζε το μικρό της θεατράκι μέχρι να βρει αυτό που αναζητούσε.

"Φαίνονται ικανές ωστόσο. Εάν μάθω αρκετά για εκείνες, θα ξέρω πως να τις χρησιμοποιήσω αργότερα. Οι μαθητές έχουν μεγάλα στόματα, κλασικό χαρακτηριστικό ηλιθίων. Ειδικά δεν φαίνονται να το βουλώνουν λεπτό όταν βλέπουν αυτές τις δύο, τροφοδοτημένοι από μίσος. Μπορούν να μου πουν πολλά για τα κορίτσια άμα ρωτήσω τριγύρω."

Ναι, άμα είχε κάμποσες πληροφορίες για το δίδυμο Μ ενώ την ίδια στιγμή πήγαινε με τα νερά τους, θα είχε στο πλευρό της δυο ισχυρές συμμάχους. Παρά τα νεύρα της με τόσους μαθητές να φέρονται σαν μαλ*κισμένοι, η Ντάστιν αισθάνθηκε πως ίσως η πρώτη της μέρα στο σχολείο δεν πήγε και τόσο άσχημα.

Είχε βγάλει κάποιους καρπούς. Παρότι οι δύο φίλες δεν έκρυβαν ιδιαίτερα το γεγονός το γιατί ο περίγυρος τους φαινόταν να τις μισεί, την ίδια στιγμή, ειδικά η Μέλανι, φαινόντουσαν αποδεκτικές και έτοιμες να πιάσουν κουβέντα με τον οποιοδήποτε.

"Τα ξαναλέμε αύριο λοιπόν!" Διέκοψε τις σκέψεις η ξανθομαλλούσα.

"Εεε, ναι. Ναι. Φυσικά!" Επιβεβαίωσε η Ντάστιν άβολα. Μα καθώς τις έβλεπε να περπατάνε μακριά από το λεωφορείο, παραξενεύτηκε. "Λεωφορείο δεν παίρνετε;"

"Προτιμότερο να μην, προκαλείται χαμός." Είπε η Μέλανι.

"Τότε περιτρυγυριζόμαστε από κουφιοκέφαλους." Πρόσθεσε η Μιράντα. "Εξάλλου μας κάνει καλό το περπάτημα."

"Καλά, εντάξει. Γ-Γειά σας." Αποχαιρέτησε η Ντάστιν και παρακολούθησε το δίδυμο Μ να απομακρύνεται πιασμένο αγκαζέ. "Φίλες σίγουρα δεν μπορώ να τις πω, μόνο μια μέρα γνωριζόμαστε, αλλά, ίσως τις έχω πείσει για αρχή." Σκέφτηκε καθώς έβρισκε θέση στο βάθος του λεωφορείου. Έβαλε στα αυτιά της ακουστικά και σιγά σιγά άφησε την k-pop μουσική να γεμίσει το κρανίο της. Κοίταξε προς το παράθυρο. "Ελπίζω να τα καταφέρω. Αλλά σκέψου Ντάστιν, εσύ δεν είσαι κλεισμένη σε φυλακή, σε σχολείο πας. Όσο δύσκολο κι αν μου είναι εμένα το σχολείο, τα αγόρια ζορίζονται περισσότερο. Κουράγιο αρχηγέ, Ενρίκε, Χένρι..."

"Κάτι δεν με πείθει πάνω της." Είπε η Μιράντα καθώς περπάταγε δίπλα από τη Μέλανι.

"Τι δεν σε πείθει;" Παύση, καθώς η μαυρομάλλα το σκεφτόταν βαθιά.

"... Μου δίνει τα ίδια κακά προαισθήματα της προηγούμενης βδομάδας. Όταν σου είπα πως 'αισθάνομαι' κάτι κακό πρόκειται να συμβεί."

"Το πιστεύεις πράγματι πως μπορεί να έρθει τόσο κακό από μία κοπέλα σαν τη Ρωξάνη;"

"Είναι σαν κι εμάς Μέλανι." Η Μιράντα γύρισε να αντιμετωπίσει τη φίλη της. "Οτιδήποτε πάρα αθώες είμαστε κι όμως, καταφέρνουμε να ξεγλιστράμε από προβλήματα επειδή γνωρίζουμε πως να τα αποφύγουμε. Όταν σου είπα πως την είδα να καίει τους χάρτες της κυρίας Χιλς, ακόμη και εγώ σχεδόν δεν πρόλαβα να τη δω. Είναι επιδέξια και παριστάνει την αθώα. Δεν ξέρω πως το έκανε και απέφευγε τη κάθε μαλ*κία που οι άλλοι προσπαθούσαν να κάνουν εις βάρος της, μα δεν νομίζω πως είναι απλά τυχερή. Παριστάνει την απρόσεκτη και αδύναμη."

"Οπότε θα μπορούσε ακόμη και να παριστάνει πως έχει ΔΕΠΥ;"

"Πιθανόν."

"Το ένστικτο σου τα λέει όλα αυτά για την Ρόξι;" Ρώτησε η Μέλανι. Η άλλη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. "Λοιπόν, εγώ το ένστικτο σου δεν το αμφισβητώ Μιράντα, όμως μέχρι να σιγουρευτούμε πως οι υποψίες σου έχουν βάση, θα χρειαστούν πολλές παραπάνω μέρες παρατήρησης. Εξάλλου είναι μόνο η πρώτη της μέρα στο σχολείο μας."

"Εξακολουθώ να μην την εμπιστεύομαι."

"Δεκτό. Τότε η Σινιόρα Σκουιλόνι θα πρέπει να παλέψει σκληρά για να αποδείξει πως κάνεις λάθος για τις υποψίες σου. Θα δούμε Μίρα, μην ανησυχείς." Επιβεβαίωσε η Μέλανι και το χέρι της που έπιανε αγκαζέ της Μιράντας, πέρασε γύρω από τους ώμους της.

2840 λέξεις. ορίστε το κεφάλαιο σου μικρό χαριτωμένο παιδάκι, που μου το ζήτησες τόσο ευγενικά😂.

καληνύχτα, καλά χριστούγεννα και καλές γιορτές

*pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put pat pet pot pit put*