Στις δύο βδομάδες που ακολούθησαν, η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει εντελώς για την Ντάστιν. Πολλές συμπεριφορές επίσης.

Ο Ανατόλ μπορεί να είχε ξεφουρνίσει παραμύθια στο Δίδυμο Μ την μέρα που τις έφερε στο εξοχικό σπίτι του, όμως κάποιες από τις λεπτομέρειες επαληθεύονταν σε τρομακτικό βαθμό. Ίσως επειδή δεν ήταν απλώς μέρος των φανταστικών περιπετειών που τάχα μου είχε ζήσει σε προηγούμενα σχολεία αυτών των παραμυθιών η Ντάστιν.

Επειδή ήταν πιότερο μια πραγματικότητα. Από τη μέρα που όλοι στο Ανατολικό του Ντένβερ είδαν τον ιδιοκτήτη της Άλφα Ρομέο και ότι σχετιζόταν με την νεοφερμένη την Ρωξάνη, η στάση πολλών άλλαξε ακαριαία γύρω από το 'φυτό'.

Οι πιο πολλοί από αυτούς την κοίταζαν με φανερή ανησυχία, ακόμη και όσοι ήταν αδιάφοροι προς εκείνη. Περισσότερο για τον 'αδερφό της' και το επάγγελμα που ασκούσε. Την απέφευγαν. Πολύ προτιμότερο κάτι τέτοιο για την Ντάστιν πάντως.

Οι πιο εύποροι μαθητές ήταν αυτοί που ήθελαν να χώνουν τη μύτη τους στο background της οικογένειας της Ρωξάνης. Η Ντάστιν αρχικά είχε ανησυχήσει πως σύντομα θα έβρισκαν κάποιο ψεγάδι, κάτι που να πρόδιδε τα ψέματα της. Όμως δεν έγινε καθόλου έτσι, κάθε άλλο.

Πληροφορίες για τον λεγόμενο Βαλεντίνο Σκουιλόνι υπήρχαν στο διαδίκτυο και τα social media και αν και λίγες, 'επαλήθευαν' πως ο συγκεκριμένος δικηγόρος μπορεί να ήταν αρκετά απλησίαστος και απόμακρος από το φως της δημοσιότητας ήταν όμως εξαιρετικά καλός στο επάγγελμα του και είχε κερδίσει πολλές υποθέσεις.

"Μα πότε πρόλαβε και έφτιαξε αυτές τις πληροφορίες;!" Αναρωτήθηκε το μέντιουμ σιωπηλά καθώς μελέταγε μια 'υπόθεση' του, που άμα δεν ήξερε καλύτερα θα το έχαβε πως ήταν αληθινή. Ερχόταν πλέον στο σχολείο με πιο τρέντι ρούχα και εμφάνιση που έβγαζε μάτι πως υπήρχε χρήμα.

Η ντουλάπα του 'δωματίου της' είχε πολλά κοριτσίστικα ρούχα, καλής ποιότητας. Μα πότε είχε προλάβει να βρει και εφοδιάσει την ντουλάπα με τόσα ρούχα; Μπερδευόταν και αναρωτιόταν όλο και περισσότερο η Ντάστιν, μα ήξερε πως ο Ανατόλ θα είχε το στόμα του ραμμένο στις ερωτήσεις της.

Την τρίτη μέρα από την παταγώδη αποκάλυψη και αφού ο 'Βαλεντίνο' είχε έρθει όλες εκείνες τις μέρες να παραλάβει την αδερφή του και τις 'εκλεκτές της φίλες' από το σχολείο για να τις στείλει σπίτι τους, τα πλουσιόπαιδα πείστηκαν παραπάνω πως η Ρωξάνη ζούσε την ζωή που προβαλλόταν για τον αδερφό της.

Και έτσι η Ντάστιν είδε και την αλλαγμένη τους συμπεριφορά σύντομα. Ή μάλλον απότομα.

Όταν η Μέλανι και η Μιράντα δεν βρίσκονταν κοντά της, στα διαλείμματα την πλεύριζαν κατευθείαν μαθητές από την 'καλή κοινωνική τάξη'. Εκεί που πριν την κοίταζαν κοροϊδευτικά και υποτιμητικά, τώρα την καλημέριζαν και επιδίωκαν να την ακούν να τους πει το οτιδήποτε.

Περισσότερο τα κορίτσια 'κολάκευαν' το ντύσιμο της. Η καημένη η Ντάστιν που δεν της άρεσε και τόσο να πέφτει πάνω της τέτοια προσοχή κόμπιαζε και απλώς απέμενε να κοιτάζει τους συμμαθητές της. Ακόμη κι αν ήξερε πως αυτή η συμπεριφορά ήταν πέρα για πέρα ψεύτικη και υποκριτική μέχρι αηδίας.

Σιχαμένοι υποκριτές
Να πάτε να γαμ*θείτε
Να σας κάτσουν στο λαιμό τα ψέματα σας
Να κρεμαστείτε από γάντζους ανάποδα μέχρι το αίμα σας να στραγγίσει

Κάτι τέτοια οι πιο βίαιες φωνές στο κεφάλι της έλεγαν για τους μαθητές που την προσέγγιζαν, συγκρατιόταν όμως με το ζόρι και ήξερε καλύτερα από αυτό πως δεν μπορούσε να εκφραστεί έτσι.

Ευτυχώς συνήθως οι καταστάσεις στις οποίες αισθανόταν άβολα δεν κρατούσαν πολύ. Όταν το Δίδυμο Μ εμφανιζόταν, όπου φύγει φύγει τα πλουσιόπαιδα. Αφού έριχναν προς τη μεριά τους φαρμακερές ματιές, την έκαναν με γρήγορα πηδηματάκια.

"Συνειδητοποιείς πως σου λένε ψέματα να φανταστούμε, έτσι;" Την είχε ρωτήσει η Μιράντα από τις πρώτες 'γαλίφικες' προσεγγίσεις των παιδιών προς την Ντάστιν.

"Όπως και στα προηγούμενα σχολεία. Ναι ξέρω, το ίδιο πράγμα γίνεται." Είχε απαντήσει το μέντιουμ. Μα και να μην κράταγαν πολύ οι 'φιλικές' προσεγγίσεις των πλουσιόπαιδων προς εκείνη, είχε μια λύση για να ανέχεται την ψευτιά τους.

Όταν έφερνε στο μυαλό της τα δύο πιο αγαπητά σε εκείνη πρόσωπα στον πλανήτη, τον Σεραφείμ και τον Χένρι, κατάφερνε να κρατάει την ψυχραιμία της. Δεν έπιανε με όλους όμως. Η υπομονή της έφτανε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα στο αμήν και της ερχόταν να κάνει εμετό όταν την προσέγγιζαν η Ντέιζι και οι φιλενάδες της.

Αυτές, ωχ ΘΕΈ ΜΟΥ!

Ίδιο κοπάδι πιράνχα την περιτριγύριζαν, όλο γελάκια και 'τσαχπινιά', την ρωτούσαν για τη μέρα της, τι έκανε και τα λοιπά. Αυτές πιο δύσκολα πήγαιναν στα τσακίδια ακόμα κι όταν το δίδυμο βρισκόταν στο οπτικό πεδίο του μέντιουμ.

Το να βλέπει τα ματάκια τους βαμμένα μέχρι αηδίας να πεταρίζουν, τα χείλη τους να κουνιούνται ξεβράζοντας ψέματα και τα μανικιουρισμένα τους χέρια να την αγγίζουν τάχα φιλικά στον ώμο έκαναν τον δολοφόνο μέσα της ακράτητο σχεδόν. Αν και μια φορά, την έκαναν να θυμηθεί μια συγκεκριμένη ανάμνηση που τις έφερνε ακράτητα γέλια όταν την θυμόταν.

~

"Χένρι αλήθεια ή θάρρος;" Είχε ρωτήσει. Εκείνη και τα αγόρια βρίσκονταν στο σαλόνι του αρχηγείου, περνώντας χρόνο ας πούμε σαν φυσιολογική οικογένεια και όχι σαν εγκληματική ομάδα. Ήταν η σειρά της Ντάστιν να κάνει την ερώτηση και την είχε κάνει στον Χένρι.

"Χμμμ. Θάρρος! Δεν μπορείς να με τρομάξεις!" Η Ντάστιν χαμογέλασε. ΠΟΛΎ πλατιά.

"Ωχ, την έβαψες γίγαντα." Είχε κάνει ο Ενρίκε. Η Ντάστιν είπε στα αγόρια να περιμένουν και πήγε πάνω στο δωμάτιο της. Λεπτά αργότερα είχε επιστρέψει κρατώντας κουτί καλλυντικών. Στάθηκε μπροστά από τον Χένρι και πήρε στα χέρια της λιπγκλος, ρουζ και μάσκαρα.

"Τώρα υποψιάζομαι και εγώ πως την έβαψες Χένρι." Είπε και ο Εφιάλτης.

"Χεχεχεεε~ Λοιπόν Χένρι, για το πρώτο σκέλος του θάρρους θα σε βάψω."

"Αμάάάν, την έβαψα." Έκανε ο Χένρι γελώντας νευρικά.

Το θάρρος όμως ήταν θάρρος και έτσι η Ντάστιν ασχολήθηκε με το πρόσωπο του κανίβαλου για τα επόμενα 5 λεπτά. Όταν είχε τελειώσει να του βάφει το πρόσωπο ο Ενρίκε είχε ξεραθεί στα γέλια ενώ ο Εφιάλτης με το ζόρι κρατιόταν να μην σκάσει μισό χαμόγελο.

Το στήθος του που τρανταζόταν ελαφριά ήταν ένα από τα στοιχεία του που πρόδιδαν πως πάλευε να μην γελάσει. Ο Χένρι είχε σταυρώσει τα χέρια του κάνοντας μούτρα. Μα το θάρρος δεν είχε τελειώσει ακόμη.

"Και τώρα Χένρι, για να κερδίσεις τον γύρο, θα πρέπει να σταθείς όρθιος και να πεις αυτό που θα σου πω." Κάνοντας του νόημα να χαμηλώσει, το μέντιουμ του είχε ψιθυρίσει τι να πει και πως.

Κάθε 2 δευτερόλεπτα χαχάνιζε σιγανά. Ύστερα έκανε πίσω και περίμενε. Αφού έβρισε κάτω από τα δόντια του ο γίγαντας, πήρε χαριτωμένη στάση, πετάρισε τις βλεφαρίδες του και με αλλαγμένη φωνή είπε,

"Είμαι μια μικρή χαριτωμένη πριγκίπισσα!"

Το τερμάτισε η Ντάστιν με το θάρρος που είχε σκεφτεί. Τον Ενρίκε τον είχε πιάσει λόξιγκας από τα γέλια ενώ ο Εφιάλτης είχε καλύψει τα μάτια του και χαμήλωσε το κεφάλι, ο τρόπος του να προσπαθεί να κρύψει πως χαμογελούσε.

"Δεν φτάνει που είσαι φρικτή στο να χρησιμοποιείς καλλυντικά μικρή καταστροφική προφήτισσα, το έκανες και πάνω στον Χένρι!" Είπε ο Ενρίκε μεταξύ των χαχανητών του, πράγμα που έκανε τον Χένρι να κοιτάξει κάτω άβολα και την Ντάστιν να αγριοκοιτάξει τον χάκερ.

"Μπορώ να σκουπιστώ τώρα;" Ρώτησε ο καημένος ο γίγαντας.

"Εγώ φρικτή στο να χρησιμοποιώ καλλυντικά! Θα σου δείξω εγώ!" Και τότε έκανε το ίδιο μακιγιάρισμα στον εαυτό της χωρίς καθρέφτη. Ύστερα κοιτώντας τον Χένρι, πετάρισε και εκείνη τις βλεφαρίδες της παίρνοντας δραματική πόζα. "Τώρα είμαστε και οι δύο μικρές χαριτωμένες πριγκίπισσες αρκούδε! Μην ακούς τον αγράμματο χωριάτη!" Δεν μπορούσε να μην γελάσει και ο Χένρι με αυτό. Όλες οι Σκιές γελούσαν. Μέχρι που το μέντιουμ ξανακοίταξε τον Ενρίκε. "Πρόσεχε εσύ Κάστρο, γιατί άμα το κάνω σε εσένα, μόνο που δεν θα γελάς!" Κατσούφιασε ο Ενρίκε.

"Για τόλμα." Είχε πει βγάζοντας τον σουγιά από την τσέπη του.

"Αλλού να δείχνεις τον σουγιά σου, όχι στην Ντάστιν!" Είπε ο Χένρι και είχε τις μπουνιές του έτοιμες.

"Εσείς θα καθαρίσετε τα αίματα άμα τα χύσετε." Είπε ο Εφιάλτης χτυπώντας το μέτωπο του που ακόμη και μέσα στο αρχηγείο δεν μπορούσαν να καθίσουν ειρηνικά χωρίς να είναι έτοιμοι να σπάσουν στο ξύλο κόσμο, ΓΙΑ 10 ΛΕΠΤΆ.

~

"Είμαι μια μικρή χαριτωμένη πριγκίπισσα!"

Τη μια αυτή φορά που η Ντάστιν το θυμήθηκε αυτό ενώ η παρέα της Ντέιζι την περιτριγύριζε, μόνο την τελευταία στιγμή πρόλαβε να προσποιηθεί πως έβηχε και πως δεν ήταν έτοιμη να πεθάνει στα γέλια. Το μακιγιάζ τους αυτό της θύμιζε και της έδινε την εντύπωση πως σε κάποια φάση κάποιο από τα κορίτσια θα το έλεγε αυτό.

Ήταν γελοίες όμως. Η Ντέιζι και η παρέα της. Από πάνω μέχρι κάτω και γ*μώ γελοίες. Από τη πρώτη μέρα της Ντάστιν στο σχολείο την κορόιδευαν και υποτιμούσαν. Τώρα ήταν χειρότερες από πεταλίδες. Λες και δεν είχε συμβεί τίποτα απολύτως, λες και είχαν ξεχάσει τι της έλεγαν. Ούτε καν αναφέρονταν στη συμπεριφορά που είχαν.

Τώρα ήταν γλυκερές, χαριτολογούσαν, τιτίβιζαν ασυναρτησίες, την αποκαλούσαν φιλενάδα. Φιλενάδα! Μα τι ήθελαν από εκείνη και κολλούσαν τόσο πολύ; Μόνο όταν μιλούσαν για την Μέλανι και τη Μιράντα οι γλώσσες τους έλεγαν τα χειρότερα δυνατά.

"Γιατί κάποια σαν εσένα να συναναστρέφεται βρωμιάρες;"

"Τι δουλειά έχεις με αυτές;"

"Μην τις εμπιστεύεσαι, θα σε χρησιμοποιούν για προσωπικό τους όφελος."

"Ω μην ανησυχείτε κυρίες, δεν τις εμπιστεύομαι, αλλά σίγουρα όχι περισσότερο από ότι εσάς ή τον οποιοδήποτε εδώ μέσα που μου φέρεται ωραία και εύθυμα." Σκεφτόταν η Ντάστιν και η επιθυμία να σπάσει τα κεφάλια των πλουσιοκόριτσων πότε με μεγάλη βαριοπούλα, πότε με ρόπαλο, πότε να τους τα σπάσει στα ντουλαπάκια του σχολείου, την κατέτρωγε ολόκληρη.

"Κολλάνε απάνω σου πάρα πολύ. Ασυνήθιστο ακόμα και για εκείνες." Είχε σχολιάσει η Μέλανι.

"Κάτι θέλουν από εσένα σίγουρα." Είπε και η Μιράντα.

"Σαν τι να θέλουν από εμένα; Την εύνοια μου;"

"Όχι όχι, δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Όλοι οι κακομαθημένοι σε χαϊδολογούν από τη μέρα που έδειξες πως είσαι του επιπέδου τους. Αυτοί θα θέλουν κυρίως την εύνοια σου τώρα που ξέρουν ότι έχεις πλούσιο δικηγόρο για αδερφό. Όμως η Ντέιζι; Σίγουρα θέλει κάτι παραπάνω από εσένα με την παρέα της. Να είσαι προσεκτική Ρωξάνη."

"Θα είμαι." Συμφώνησε η Ντάστιν, αν και είχε ήδη μαντέψει προ ημερών ΚΑΙ τεκμηριωμένα γιατί η παρέα της Ντέιζι της έκανε νίλες και γαλιφιές.

Είχε κάτσει να το σκεφτεί και από τις αναμνήσεις του παρελθόντος ήταν κατά 95% σίγουρη για το τι λόγους την προσέγγιζαν με φιλικές διαθέσεις. Ειδικά όταν συνειδητοποίησε ποια ήταν τα επίθετα τους.

Με τον Ντάριους δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική αλλαγή στην συμπεριφορά του. Όπως υποδέχτηκε και φέρθηκε στην Ρωξάνη από τις πρώτες μέρες καλοσυνάτα και με λεπτότητα, έτσι και μετά την αποκάλυψη συνέχιζε να φέρεται το ίδιο. Φυσικά είχε και εκείνος εκπλαγεί, αλλά μέχρι εκεί.

Αν και κάμποσες μέρες μετά από αυτή την αποκάλυψη, πλησίασε το Δίδυμο Μ καθώς ήταν με την Ρωξάνη και ζήτησε να την πάρει παραπέρα για λίγο και να συζητήσουν. Όταν το μέντιουμ με τον νεαρό Νιξ βρέθηκαν κάπου απόμακρα, μπήκε κατευθείαν στο ψητό. Ήθελε να της κάνει... παράπονο. Ποιο ήταν αυτό το παράπονο;

"Χαίρομαι την φιλία που έχεις με την Μιράντα και την Μέλανι, αλλά σε παρακαλώ άφησε τες καμιά φορά χωρίς να σας πάρει με το αυτοκίνητο του ο αδερφός σου. Δεν έχω ξαναβρεί ευκαιρία να τις πάρω εγώ μαζί μου." Είπε και τα μάγουλα του είχαν ροδίσει λιγάκι που έλεγε κάτι τέτοιο. Εξεπλάγη η Ντάστιν.

"... Ζηλεύεις;" Ρώτησε διστακτικά. Δεν απάντησε αμέσως ο Ντάριους.

"... Λίγο."

Αν είναι δυνατόν.

Ήξερε πολύ καλά η Ντάστιν γιατί ζήταγε κάτι τέτοιο. Φυσικά και παραπονιόταν επειδή δεν είχε την Μιράντα κοντά του, για αυτή κυρίως έκανε το παράπονο. Μα πόσο ερωτευμένο ήταν πια αυτό το παιδί;!

"Σαν εμένα είναι πανάθεμα με. Εκείνος είναι κολλημένος με μια κοπέλα και εγώ με έναν παίδαρο. Με διαφορά πως το crush μου ούτε που ξέρει πως υπάρχω. TnT" Σκέφτηκε. "Και τι θες να κάνω για αυτό; Να σταματήσω να τις παίρνω μαζί μου ολοκληρωτικά;"

"Θεέ μου, όχι κι έτσι! Μπορούμε όμως κάπως να συνεννοούμαστε μήπως;"

Το μυαλό της Ντάστιν είχε αρχίσει να στροφάρει. Είχε μπροστά της τον γιό του μπάτσου που ήταν υπεύθυνος οι φίλοι της κατέληξαν στην στενή. Άμα κατάφερνε να τον έχει υπόχρεο σε εκείνη, άμα αποκτούσε φιλικές και συνεργατικές σχέσεις μαζί του, ίσως μπορούσε να του αποσπά πληροφορίες για το ποιες θα ήταν οι πιθανές επόμενες κινήσεις του μπαμπά του.

Έπρεπε ωστόσο να ήταν προσεκτική πως τον χειριζόταν. Ο Ντάριους μπορεί να ήταν ευγενικός και καλόψυχος, δεν ήταν όμως και αφελής, πλην τα όσα αφορούσαν το Δίδυμο Μ από ό,τι φαινόταν. Έρως τυφλός σου λένε. Οι λάθος κινήσεις και ερωτήσεις όμως θα μπορούσαν να της στοιχίσουν.

"Χμμμ. Εντάξει. Μπορείς να πηγαίνεις να με βρίσκεις και να μου λες πότε μπορείς να είσαι εσύ αυτός που παίρνει την Μέλανι και την Μιράντα. Το κάνω τόσο πιο συχνά εξάλλου, κάθε μέρα σχεδόν."

"Σε ευχαριστώ Ρωξάνη."

Η συμφωνία είχε κλείσει. Η Ντάστιν αποφάσισε πως δεν θα τον άρχιζε τον Ντάριους τώρα στις ερωτήσεις, έπρεπε πρώτα να σιγουρευτεί πως είχαν σίγουρα εντάξει σχέσεις. Μα είχε ιδέα για το πως θα τον ψάρευε και θα τον έκανε να είναι πιο χαλαρός και ανοιχτός μαζί της.

"Άμα θες κάποιος να μοιραστεί μαζί σου αργά ή γρήγορα αυτό που επιθυμείς να μάθεις, πες του αυτό που ξέρεις ότι θα ήθελε να ακούσει." Είχε συμβουλέψει ο Εφιάλτης.

"Παρακαλώ." Είπε στον Ντάριους, ενώ φανταστικά κέρατα διαβόλου φύτρωναν στο κεφάλι της με τα σχέδια που έβαζε στον νου της. Εκείνη και ο Ντάριους θα τα πήγαιναν ΠΟΛΎ καλά. Εξάλλου με τον καιρό είχε γίνει πολύ πιο άνετη στην επικοινωνία με αγόρια παρά με κορίτσια.

~

"Είσαι πολύ πιο σκεπτικός από ότι συνήθως." Σχολίασε ο Ενρίκε. Νύχτα είχε πέσει στην ADX και οι φύλακες στην μονάδα H λαγοκοιμόντουσαν, χωρίς να ξυπνούν ωστόσο από την ψιθυριστή φωνή του χάκερ.

Στο διπλανό κελί από το δικό του σιωπή απόλυτη επικρατούσε. Ο Ενρίκε γνώριζε. Άμα σιωπούσε και δεν ακουγόταν το παραμικρό από τον Εφιάλτη, σκεφτόταν βαθιά. Καμιά φορά τόσο πολύ που δεν αντιλαμβανόταν ότι κάποιος του μιλούσε.

Μάλιστα σε βαθμό ακόμη που γινόταν ένα με το περιβάλλον. Περίμενε, για πολλή ώρα ο Ενρίκε, μέχρι που βαρέθηκε να περιμένει. Τη στιγμή όμως που ήταν έτοιμος να πλαγιάσει στο κρεβάτι του ο Εφιάλτης έσπασε την σιωπή του.

"Θα έρθει σύντομα."

"Έλα μου;" Έκανε ο Ενρίκε.

"Θα θελήσει να μάθει."

"Α, αυτός;" Ο χάκερ ακούστηκε αδιάφορος, σαν να είχε καταλάβει από τα λιγοστά λόγια του Εφιάλτη τι εννοούσε, απόλυτα. "Πού το ξέρεις;"

"Οι σπόροι έχουν σπαρθεί, χρόνια πριν. Τους έσπειρα στο μυαλό του. Τη μέρα που θα θελήσει να μάθει, ξέρω πως θα έχουν καρποφορήσει εντελώς. Τώρα που είμαστε στάσιμοι σε ένα σημείο, είναι καιρός. Θα θελήσει να μάθει, θα σκάσει άμα δεν μάθει."

"Και; Τι θα πεις;"

"Σίγουρα όχι αλήθειες κατευθείαν, αυτό θα ήταν εύκολο, πολύ εύκολο. Μα εξάλλου δεν θα μου επιτρεπόταν να πω πράγματα που θα σκανδάλιζαν τους φύλακες. Δεν πρέπει να καταλάβουν τι λέω, όχι ακόμη. Ό,τι πω την μέρα που θα γίνουν όλα αυτά, πρέπει να τον βάλει να σκεφτεί ακόμη περισσότερο."

Έμειναν σιωπηλοί οι δύο φίλοι. Ώσπου ο Ενρίκε ξαναμίλησε.

"Δεν ξέρουν ωστόσο ακόμη. Ο Χένρι και το emo, δεν ξέρουν την αλήθεια."

"Ξέρω."

"Τι θα κάνεις την μέρα που θα μάθουν και εκείνοι για... σένα;"

"Τότε, θα επιλέξουν αν θα συνεχίσουν να με ακολουθούν ή όχι. Θα είναι κρίμα αν όλα τα χρόνια που είμαστε ομάδα πεταχτούν στα σκουπίδια πάντως, ξεχνώντας τα όσα περάσαμε μαζί." Είπε παγερά ο Εφιάλτης. Οι δύο Σκιές δεν ανταλλάξανε άλλες κουβέντες ύστερα.

2515 λέξεις. ΜΟΥΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑΑΑ

γειά :3