Το επόμενο πράγμα που ήξεραν όλοι τους, μια μεγάλη βόμβα καπνού εκσφενδονίστηκε μέσα από την αποθήκη και έσκασε μέσα στο γυμναστήριο. Όλοι άρχισαν να βήχουν μανιωδώς. Την επόμενη στιγμή κραυγές πόνου, ήχοι από μπουνιές και κλωτσιές και περισσότεροι πυροβολισμοί επέβαλλαν την παρουσία τους.

Σύντομα και η μεταλλική μυρωδιά του αίματος. Με τα μάτια πρησμένα από τον καπνό, οι μαθητές άκουγαν με αγωνία. Σε κάποιους από αυτούς σώματα έπεφταν απάνω τους και με την θολωμένη τους όραση έβλεπαν πως ήταν άντρες της αστυνομίας.

Όταν ο καπνός ξεκαθάρισε αρκετά, μεταξύ των πεσμένων σωμάτων φάνηκε και μία ψηλότερη που στεκόταν όρθια, με όπλο 40άρι στα χέρια. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε γρήγορα καθώς κοίταζε τριγύρω του. Πρόσωπο δεν φαινόταν. Μόνο ένα μαύρο κράνος με πράσινα μάτια και σιδερένια δόντια.

"Будь ты проклят, брат!" Είπε σε νευριασμένα και λαχανιασμένα Ρωσικά, που ακούγονταν βαθιά και σαν συνεχής βρυχηθμός.

Κοίταξε τριγύρω του σαν να έψαχνε μεταξύ των μαθητών κάτι. Κάποιον. Το βλέμμα του φάνηκε να στέκεται στο Δίδυμο Μ και με αυτό να καρφώνει τις κοπέλες έντονα. Η Μέλανι αγκάλιασε λίγο πιο δυνατά την Μιράντα. Λοιπόν, δεν το περίμενε ποτέ αυτό.

Ούτε που θα το υποψιάζονταν ποτέ, πόσο μάλλον ο οποιοσδήποτε. Ο Ίνγκλ Ρόμαν, ο τύπος που γνώριζαν όλα τα χρόνια του Λυκείου σαν τον γυμναστή του Ανατολικού του Ντένβερ ήταν κάποιος καταζητούμενος με το όνομα Θίοντορ Πάουκεβ...

Ξαφνικά ένας σχετικά κοντός και στρουμπουλός άντρας, φορώντας μόνο μαύρα ρούχα και σκούρα γυαλιά, έκανε εμφάνιση στο γυμναστήριο, κρατώντας ένα μικρό πιστόλι στα χέρια του.

Ατάραχα και με άνετες κινήσεις πήδηξε πάνω από τους μαθητές, έσπρωξε την Μέλανι, γράπωσε την Μιράντα και την σήκωσε απότομα. Τύλιξε τον καρπό του γύρω από τον λαιμό της και πίεσε το όπλο στον κρόταφο της. Ήταν κάτι πόντους κοντύτερος από εκείνη κι όμως είχε δύναμη μέσα του.

Την ανάγκασε να περπατήσει κεντρικά του γυμναστηρίου και απέναντι από τον γυμναστή. Η Μιράντα κατάφερε να κινηθεί αρκετά έτσι ώστε να ρίξει αγκωνιά στο πλευρό του άντρα, ο οποίος όμως δεν αντέδρασε καθόλου στον πόνο και ο καρπός του έσφιξε γύρω από τον λαιμό της μαυρομάλλας σαν τανάλια, ακόμη πιο δυνατά.

Η Μέλανι σηκώθηκε, σχεδόν έτοιμη να πλησιάσει. Ο άντρας γύρισε να την κοιτάξει και ακούστηκε κλικ από το όπλο. Η ξανθομάλλα πάγωσε με σφιγμένες γροθιές και δόντια. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, ο τύπος θα τίναζε τα μυαλά της Μιράντας άμα πλησίαζε κι άλλο.

"Εντάξει, αυτό τώρα είναι εντελώς δειλό που κάνεις." Σχολίασε ο Θίοντορ στοχεύοντας προς τον τύπο με το δικό του όπλο. Ο μαυροντυμένος άντρας γύρισε να τον κοιτάξει με αυτή την ατάραχη έκφραση στο πρόσωπο του.

"Ξέρεις τι να κάνεις." Είπε άψυχα.

"Σοβαρά Βασίλιεβ; Τόσο χαμηλά έχεις πέσει και απειλείς κοπέλες τώρα;"

"Άσε το όπλο κάτω."

"Τι σε κάνει να πιστεύεις πως νοιάζομαι αρκετά να σώσω-;"

"10, 9, 8, 7..." Άρχισε να μετράει ο κοντός στα Ρωσικά. Τα χέρια του Θίοντορ άρχισαν να τρέμουν.

"Μην. Τολμήσεις!"

"6, 5, 4..." Συνέχισε να μετράει ακάθεκτος ο άλλος.

"ΚΌΨΕ ΤΙΣ ΜΑΛ*ΚΊΕΣ ΚΑΙ ΈΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΜΕΤΡΉΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΟΎΤΡΑ ΑΝ ΕΊΣΑΙ ΆΝΤΡΑΣ!"

"3, 2, 1-."

Ο γυμναστής πέταξε με δύναμη και μακριά το όπλο.

"Άει γαμ*σου, ΚΑΛΆ!" Είπε νικημένος.

"Νοιάζεσαι Θίοντορ; Τελικά υπάρχει ακόμη καρδιά μέσα σου, ε;" Ρώτησε ο άντρας και το χέρι που κράταγε την Μιράντα την έσπρωξε μακριά. Την επόμενη στιγμή τράβηξε από την ζώνη του ένα τέιζερ όπλο. Με αυτό στόχευσε τον γυμναστή και του έριξε. Αφού τραντάχτηκε πατόκορφα, ο Θίοντορ έπεσε μπρούμυτα στο έδαφος.

Ο κοντός μόνο φευγαλεα κοίταξε την Μιράντα η οποία ήταν πεσμένη προς τα μπρος κρατώντας τον λαιμό της. Περπάτησε προς το μέρος του αναίσθητου Θίοντορ και τον σήκωσε στους ώμους του λες και ήταν πούπουλο. Ατάραχα κατευθύνθηκε προς την έξοδο του γυμναστηρίου.

"Ωχ σκ*τα, έρχεται!" Ψιθύρισαν μερικοί μαθητές. Όμως ο άντρας δεν ενδιαφέρθηκε για κανέναν τους. Απλά κοίταξε τους σκοτωμένους άντρες με απαξίωση.

"Бесполезные." Σχολίασε και εξαφανίστηκε. Μόνο πολλά λεπτά αργότερα οι μαθητές τόλμησαν δειλά-δειλά να σηκωθούν, κοιτώντας τριγύρω τους με μουδιασμένα βλέμματα. Η Μέλανι πρώτη από όλους είχε σηκωθεί και πάει στην Μιράντα αγκαλιάζοντας την.

"Είσαι καλά;;;" Ρώτησε ανήσυχα. Η μαυρομάλλα δεν απάντησε, απλώς έγνεψε.

"Αχ Ντάριους, σβήνω!" Ακούστηκε η Ντέιζι να παίζει απαίσιο θέατρο, παριστάνοντας την σχεδόν λιπόθυμη αλλά κοιτώντας τον Ντάριους, περιμένοντας τον.

για μισό, ποια είσαι εσύ;

α. λίγο άργησες να εμφανιστείς. καλωσόρισες πάντως.

ας συνεχίσουμε την αφήγηση.

"Αχ Ντάριους, σβήνω!" Ακούστηκε η φοράδα- εεε, η Ντέιζι να παίζει απαίσιο θέατρο, παριστάνοντας την σχεδόν λιπόθυμη αλλά κοιτώντας τον Ντάριους, περιμένοντας τον. Α την που-

https://www.youtube.com/watch?v=GvXbEO5Kbgc

(εντάξει, σταματάω😂)

Ίσα που την κοίταξε ο νεότερος Νιξ καθώς πλησίαζε και εκείνος κοντά στη Μιράντα.

"Πονάς Μιράντα;" Ρώτησε με γνήσια ανησυχία στο πρόσωπο του. Η Μιράντα γύρισε αλλού το βλέμμα της.

"Απλά μου έσφιξε το λαιμό, δεν με έσφαξε." Είπε και ακούστηκε σαν ενοχλημένη.

"Θα μπορούσε να σε είχε πυροβολήσει όμως!" Συνέχισε ο Ντάριους. Επιτέλους η Μιράντα τον κοίταξε με περισσότερο σκοτάδι στο βλέμμα της.

"Δεν πέθανα. Δεν πονάω. Δεν αισθάνομαι." Είπε αργά-αργά. Ο Ντάριους άνοιξε στόμα έτοιμος να μιλήσει, να πει κάτι. Τότε οι πόρτες του γυμναστηρίου άνοιξαν απότομα και άντρες με στολές αστυνομικών μπούκαραν κρατώντας όπλα στα χέρια τους.

"ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ ΝΤΈΝΒΕΡ!"

Ε μα για μισό λεπτό τώρα!

"Άμα αυτοί είναι η αστυνομία του Ντένβερ, τότε ποιοι είναι αυτοί οι τύποι;!" Έκανε την εύλογη ερώτηση ένα αγόρι και ολονών οι τρίχες σηκώθηκαν στο σβέρκο τους κοιτώντας τους νεκρούς άντρες.

"ΝΤΆΡΙΟΥΣ!"

Το αγόρι σηκώθηκε απότομα και γύρισε να κοιτάξει τον μπαμπά του καθώς πλησίαζε προς το μέρος του. Με την φόρα που είχε, ο Ντάριους τα χρειάστηκε. Ο Άλμπερτ φρέναρε, στάθηκε μπροστά του και τον κοίταξε έντονα στα μάτια.

"Ν-Ναι κύριε;" Ρώτησε ο νεαρός.

"Πού είναι ο γυμναστής;!" Ρώτησε.

"Έχει να κάνει με το ότι ο κύριος Ρόμαν δεν ήταν αυτό που έδειχνε τόσα χρόνια και στην πραγματικότητα είναι μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης του Πάουκεβ;" Ρώτησε ο Ντάριους και ξεροκατάπιε. "Άμα είναι για αυτό..."

Ωχ Θεέ, ο Νιξ θα είχε να ακούσει μια φοβερή ιστορία!

~

"Ξύπνα Θίοντορ."

Μουγκρίζοντας στην προσπάθεια να ξυπνήσει, ο άντρας άνοιξε με το ζόρι τα μάτια του. Όταν η όραση του καθάρισε αρκετά, το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησε ήταν πως καθόταν σε μια καρέκλα. Το δεύτερο πως τα χέρια και τα πόδια του ήταν δεμένα στην καρέκλα.

Σήκωσε κεφάλι και κοίταξε μπροστά. Μεταξύ εκείνου και του άλλου άντρα που καθόταν απέναντι του, ένα γραφείο τους χώριζε. Βλέποντας την χαμογελαστή φάτσα του, ο Θίοντορ άρχισε να τραντάζεται προσπαθώντας να απελευθερωθεί.

"Ω ΝΑ ΣΟΥ ΓΑΜ*ΣΕΙ!"

"Και εγώ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω." Είπε ατάραχα ο άλλος.

"ΤΙ ΔΙ*ΟΛΟ ΘΕΣ ΑΠΌ ΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ ΠΆΛΙ;! ΣΟΥ ΕΊΠΑ, ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΈΧΩ ΚΑΜΊΑ ΣΧΈΣΗ ΜΕ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΟΡΓΆΝΩΣΗ! ΓΙΑΤΊ ΜΕ ΚΥΝΗΓΆΣ, ΓΙΑΤΊ;!"

"Θέλω τις υπέροχες σου ικανότητες να τις χρησιμοποιήσεις για κατιτίς που μου είναι απαραίτητο."

"Βρες πρόσβαση στα αρχ*δια μου πρώτα να δεις αν θέλω να βοηθήσω!"

"Ω έλα τώρα Θίο. Έκανες που έκανες τη δουλειά που θα έκανα ούτως ή άλλως, κάνε μου κι αυτή τη χάρη." Ο Θίοντορ χαχάνισε ειρωνικά.

"Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι τα έχω εγώ;"

"Και εσύ πώς μπορείς να με πείσεις ότι δεν θα το έκανες εσύ;" Ο άλλος άντρας έβγαλε από την τσέπη του ένα ζευγάρι κόκκινα γυαλιά. Ο Θίοντορ χλώμιασε. "... Είναι μεγάλο δέλεαρ αυτά τα γυαλιά του Κάστρο τελικά, ε; Τόσο μεγάλο αυτό που κρύβουν μέσα τους, που ακόμη και άτομα σαν εσένα, Θίοντορ, που ορκίστηκες τάχα μου πως δεν ήθελες να έχεις σχέση ποτέ ξανά με το έγκλημα σε ξεσήκωσαν και σου θύμισαν τα παλιά. Θα είχες το τρομερό πλεονέκτημα της πρόσβασης οπουδήποτε κι αν ήθελες και δεν θα σκεφτόσουν καν να μοιραστείς μαζί μου." Το σαρδόνιο χαμόγελο του μεγάλωσε κι άλλο. "Καλή η προσπάθεια σου να κρυφτείς, αλλά όχι αρκετά καλή. Όπου σταθεί η αράχνη, απλώνει δίχτυα. Ό,τι πέσει στο δίχτυ της, το αισθάνεται. Αυτή το στιγμή, το Ντένβερ είναι ο ιστός μου-."

"Μπλα μπλα μπλα. Έχεις πηγές και κατασκόπους παντού, το 'δίκτυο' σου και με την παρομοίωση της αράχνης προσπαθείς να μου πεις πως ανακάλυψες τι πήγα και έκανα." Τον έκοψε ενοχλημένα ο Θίοντορ.

"Εξακολουθεί να σου πάει η στολή πάντως." Ο Θίοντορ ρουθούνισε σαρκαστικά και ρόλαρε τα μάτια του. "Λοιπόν, ήδη ξέρεις για τι ακριβώς θέλω βοήθεια και σε έφερα εδώ, οπότε-."

"Βοήθεια ζητάς, αρχ*δια θα πάρεις."

"Σχεδόν με προσβάλλεις βρε Θίο. Είσαι σίγουρος πως δεν θες να με βοηθήσεις με το καλό; Μήπως θες να σου αλλάξω μυαλά με το κακό;"

"Να κρατήσεις το αέριο σου μακριά μου!" Ο Θίοντορ πάλι τραντάχτηκε στην καρέκλα του. "Δεν θα μου κάνεις πλύση εγκεφάλου, δεν θα με κάνεις μαριονέττα σου!"

"Τότε με το καλό θα με βοηθήσεις να-."

"ΣΚΌΤΩΣΕ ΜΕ ΤΏΡΑ, ΔΕΝ ΚΆΝΩ ΚΑΜΊΑ ΧΆΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΕΝΤΙΆ ΣΟΥ!" Ούρλιαξε ο Θίοντορ. Ο άλλος άντρας σηκώθηκε αργά-αργά από την καρέκλα του και περπάτησε γύρω από το γραφείο. Στάθηκε πίσω από τον Θίοντορ και έμεινε σιωπηλός για κάμποσα δευτερόλεπτα.

"Εάν ήσουν απλώς δυνατός σωματικά Θίοντορ, θα μπορούσα είτε να σε αφήσω να συνεχίσεις να ζεις και προπονείς νεαρά μαλθακά Αμερικανάκια, ή να σε σκοτώσω επιτόπου για να μην σε βρω μπροστά μου στο πιθανό μέλλον. Μα ακόμη και με τις ικανότητες που έχεις, θα μπορούσα και πάλι να σε βρω και σου ρουφήξω το αίμα επειδή εγκατέλειψες την οργάνωση."

"Είσαι νευριασμένος επειδή εσύ πρώτος ήθελες να την κάνεις μα σε πρόλαβα και δεν την έπαιρνε την οργάνωση να μην έχει έστω και έναν διάδοχο." Έστριψε το μαχαίρι ο Θίοντορ. Ο άλλος αναστέναξε ενοχλημένος.

"Αλήθεια. Ωστόσο, παρότι είμαι νευριασμένος μαζί σου για όλα αυτά τα χρόνια που εσύ έκανες αυτό που ήθελες, μπορώ ακόμη να δείξω επιείκεια Θίοντορ. Τα γυαλιά δεν θα τα κρατήσεις για τον εαυτό σου, μα την ζωή σου ναι. Θα σου κάνω βολική συμφωνία. Θα σε αφήσω να φύγεις χωρίς να πειραχτεί μια τρίχα από τα μαλλιά σου αν δεχτείς εντέλει να βοηθήσεις. Θες να ξέρεις γιατί;"

"Τι έκανα που ξαφνικά σε έκανε τόσο 'ύποπτα καλό' Βασίλιεβ;" Ρώτησε ο Θίοντορ. Αισθάνθηκε τα χέρια του άλλου στους ώμους του και την ανάσα του κοντά στο αυτί του.

"Προτού έρθω να φέρω τα πάνω κάτω στη ζωή σου, παρατήρησα για χρόνια το τι έκανες στην δουλειά σου-."

"Α, τέλεια! Εδώ και χρόνια ήξερες που κρύβομαι!" Διέκοψε ο Θίοντορ.

"Δεν μπορούσα πάρα να παρατηρήσω την συμπεριφορά που είχες. Γενικότερα και με μια συγκεκριμένη φατσούλα. Για αυτή και μόνο τη λεγάμενη φατσούλα έχω διάθεση να δείξω επιείκεια." Ο Βασίλιεβ έσκυψε πιο κοντά στο αφτί του Θίοντορ. Λες και είχε την αίσθηση πως κάποιος που δεν έπρεπε, θα άκουγε τα επόμενα λόγια του.

Η έκφραση του Θίοντορ με το δευτερόλεπτο γινόταν όλο και πιο κατάπληκτη, όλο και πιο σοκαρισμένη όσο άκουγε. Όταν ο Βασίλιεβ σταμάτησε να ψιθυρίζει μετά από κάπου 5 λεπτά και στάθηκε κανονικά, ο άλλος προσπάθησε να γυρίσει να τον κοιτάξει.

"Δεν μπορεί! Μου λες ότι εκείνη-! Για αυτό-..." Έγειρε το κεφάλι του πίσω. "Όλο αυτό το καιρό;!"

"Ναι, Θίοντορ." Ο Βασίλιεβ έγνεψε καθώς στεκόταν δίπλα από τον άλλο.

Σύντομα κινήθηκε και έκατσε στην καρέκλα του απέναντι από τον Θίοντορ και τον κοίταξε με βλοσυρότητα. Το χέρι του που κράταγε τα γυαλιά του Ενρίκε σύρθηκε προς το μέρος του άλλου και τα άφησε μπροστά του. Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν βαθιά, σχεδόν αγριοκοιτάζοντας. Στο τέλος ο Θίοντορ κούνησε το κεφάλι του.

"Αν μου τα πεις όλα από την αρχή, άμα μου εξηγήσεις όλες τις σημαντικές λεπτομέρειες, έχεις τον λόγο μου πως κανείς άλλος δεν θα μάθει για αυτό και θα σε βοηθήσω. Μετά θα εξαφανιστώ."

"Αφού κάνεις την δουλειά σου, ναι, θα εξαφανιστείς και θα πας σε οποιαδήποτε άλλη ήπειρο εκτός εδώ ή την Ευρώπη. Άλλαξε όνομα, πρόσωπο, ζωή." Ο Θίοντορ έγνεψε.

"Τελευταία φορά που κάνω αυτές τις μπούρδες. Και άμα με ξαναβρείς, προτιμώ να με σκοτώσεις." Ο Βασίλιεβ χαχάνισε σιγανά.

"Σύμφωνοι μικρέ."

"Μικρότερος αλλά είσαι κοντύτερος μου." Σχολίασε ο Θίοντορ. Ο άλλος ρόλαρε τα μάτια του. "Το προτιμούσα όταν ο Σλάβικ είναι εδώ. Αυτόν πως τον διαχειρίζεσαι;" Ρώτησε. Ο Βασίλιεβ γέλασε σιγανά.

"Χάνει τον έλεγχο το καημένο το ανθρωπάκι." Είπε και τότε γέλασε πιο δυνατά.

"Είσαι σίγουρος;" Ρώτησε ο Θίοντορ.

"Γίνεται αδύναμος. Ναι..." Έκανε παύση ο Βασίλιεβ προτού ξανακαρφώσει το βλέμμα του στον Θίοντορ. "Λοιπόν, έχω μια ιστορία να ακούσεις και να πειστείς. Μετά από αυτό πιάνεις δουλειά και φτιάχνεις βαλίτσες μετά."

"Εντάξει. Αλλά τώρα λύσε με, έχουν πιαστεί οι γαμ*μένοι οι καρποί των χεριών μου."

~

Εντάξει. Δεν πήγαινε άλλο. Ο μπαμπάς του είχε παραφρονήσει περισσότερο. Μια βδομάδα είχε περάσει από την εξαφάνιση του Θίοντορ Πάουκεβ και δεν έλεγε να το χωνέψει ακόμα πως κάποιοι άλλοι τον πρόλαβαν. Η σιωπή και μυστικοπάθεια είχε μεγαλώσει κι άλλο. Ο Ντάριους δεν ήξερε πια τι να κάνει και πως να κινηθεί.

Τώρα ήταν που δεν ήξερε που μπορούσε να απευθυνθεί. Πώς να ξεκαθαρίσει τα ερωτήματα του, τα μυστήρια πράγματα που γίνονταν; Αισθανόταν πως βρισκόταν βαθιά στο σκοτάδι την άγνοιας. Με το πέρας της εξαφάνισης του γυμναστή, αντί η αστυνομία να ηρεμήσει έκανε πολλές περιπολίες έξω από το σχολείο.

Κάτι άλλο ψάχνανε; Τι; Ο Ντάριους δεν ήξερε. Δεν καταλάβαινε. Είχε κουραστεί από αυτό ήδη. Μα τι μπορούσε να κάνει; Σε ποιον να απευθυνόταν. Είχε επιλογές πως να κινηθεί; Ίσως μόνο μία, που μέχρι τώρα την θεωρούσε αδύνατη, ή... τρελή.

"Για να με βρεις θα πρέπει να γνωρίζεις πότε παραμένω στάσιμος και που κρύβομαι. Και για να μου μιλήσεις, πρέπει να αισθανθείς ο ίδιος πως πας να γίνεις εντελώς τρελός ή απελπισμένος. Αλλιώς μην με αναζητήσεις."

Ντύθηκε καθημερινά και δήλωσε πως πάει βόλτα στο κοντινό μίνι μάρκετ. Δεν ήξερε αν ο Άλμπερτ τον άκουσε, πάντως και πάλι το είπε. Περπάτησε προς τα εκεί. Δεν είχε μπει πολλές φορές εκεί. Πάει πάντως, είχε σίγουρα τρελαθεί για αυτό που πήγαινε να κάνει. Ειδικά και στην κατάσταση που ήταν ο μπαμπάς του. Αλλοίμονο άμα μάθαινε τι σχεδίασε να κάνει.

Θα τον έθαβε 10 πόδια κάτω από το έδαφος. Όμως ο Ντάριους αισθανόταν πως υπήρχε κάποια ανάγκη να το κάνει. Ήταν πράγματα που κατά κάποιο τρόπο δεν θα μπορούσε να τα πει στην οικογένεια, στους φίλους του... Κατά τ' άλλα θα πήγαινε να τα πει σε κάποιον που κατονομαζόταν και κατονόμαζε τον εαυτό του τρελό!

Ο δρόμος από το σπίτι του στο μίνι μάρκετ ήταν 5 λεπτά. Αυτά τα 5 λεπτά ήταν τα πιο αγχώδη για τον Ντάριους, καθώς κοίταζε τον περίγυρο του με πολλή προσοχή και άγχος. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που του έστελναν από πίσω σωματοφύλακα, φανερό ή κρυφό...

Επιτέλους όμως μπήκε στο μίνι μάρκετ χωρίς να εντοπίσει από πριν κάτι ύποπτο ή ότι τον ακολουθούσαν. Αντί όμως να αρχίσει να περιπλανιέται και αγοράσει κάτι, κοίταξε πρώτα στην τηλεόραση πάνω από το ταμείο που έδειχνε τις κάμερες και έδειχναν στους διαδρόμους.

Αφού αποθήκευσε στη μνήμη του τις εικόνες και σκέφτηκε, κατευθύνθηκε σε έναν από τους διαδρόμους. Και τότε, κοιτώντας τριγύρω του για να σιγουρευτεί πως δεν τον έβλεπε κανείς παρότι είχε λίγο κόσμο εκείνη τη στιγμή το μίνι μάρκετ, άφησε το κινητό του πίσω από τις κονσέρβες με τα κουτιά γάλα.

Ύστερα βγήκε έξω και κοιτώντας τριγύρω στους δρόμους λες και είχε κλέψει κάτι, κατευθύνθηκε στο τηλέφωνο θαλάμου που στεκόταν κοντά στο μαγαζί. Έβγαλε από τις τσέπες του μερικά νομίσματα, τα έβαλε στη σχισμή, πληκτρολόγησε έναν αριθμό και έφερε το ακουστικό κοντά στο αυτί του.

Δεν ήξερε πόσο καιρό το κινητό του παρατηρούνταν, ίσως εδώ και χρόνια, μα ήξερε πως κλήση από εκεί δεν θα μπορούσε να κάνει. Και έπρεπε να βιαστεί, άμα άφηνε το κινητό για πολύ ώρα ακίνητο, ίσως το κόλπο του θα αποκαλύπτονταν και θα έκανε μια τρύπα στο νερό. Περίμενε λίγο ακόμη...

ADX Florence, πως μπορούμε να εξυπηρετήσουμε;

Ο Ντάριους πήρε μια βαθιά ανάσα και την έβγαλε γρήγορα. Έπρεπε για πολύ λίγο να ξεχάσει το καλόπαιδο. Υιοθέτησε σοβαρή και πέτρινη έκφραση.

"Καλησπέρα, είμαι ο Ντάριους Νιξ. Θέλω να κλείσετε μια προσωπική επίσκεψη και..." Ευτυχώς η παύση ήταν εξαιρετικά σύντομη, αλλιώς θα ακουγόταν πως δίσταζε. "... είναι άκρως σημαντικό να μην βγει παραέξω."

Από την άλλη γραμμή υπήρξε παύση. Για λίγο.

... Για ποιον είναι το επισκεπτήριο;

Ο Ντάριους προετοίμασε τον εαυτό του ψυχολογικά και παρακάλεσε από μέσα του να μην το μετανιώσει αυτό που πήγαινε να κάνει.

"Για τον Εφιάλτη."

Παράλληλα με το τηλεφώνημα, ένα αεροπλάνο απογειωνόταν από την Αμερική προς την Αυστραλία, παίρνοντας μακριά και υπό την ασφάλεια μιας μεταμφίεσης και πλαστών στοιχείων έναν άντρα που μέχρι πριν μια βδομάδα δίδασκε ακόμη γυμναστική σε παιδιά σχολείου.

2710 λέξεις

πολλά συνέβησαν και σε αυτό το κεφάλαιο. τι θα συμβεί στο μέλλον όμως; μέχρι την επόμενη φορά, μικρό χαριτωμένο ρωξάνιο 😈

U-U *πατ πατ πατ πατ πατ*