Το γραφείο ήταν λίγο μεγαλύτερο από ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας. Ο απέναντι τοίχος από την είσοδο ήταν σχεδόν όλος τζάμι. Υπήρχαν βάζα αρκετά μεγάλα στις ακριανές γωνίες του δωματίου με καλλωπιστικά φυτά αλλά και μερικά λουλούδια.

Όπως έμπαινες, στα δεξιά δέσποζε ένα μεγάλο έπιπλο από ξύλο εβένου με 4 ράφια που έπιανε σχεδόν όλο τον τοίχο και ήταν γεμάτο βιβλία και τόμους, εκτός από το πιο ψηλό ράφι που ήταν γεμάτο πιστοποιητικά που βλέπεις συνήθως γιατρούς να μοστράρουν και αποδεικνύουν την εμπειρία και γνώση που έχουν. Flex!💪🏽

Στα αριστερά του γραφείου υπήρχε ένα μεγάλο αντικείμενο ακανόνιστου σχήματος έτσι όπως ήταν καλυμμένο με ένα μαύρο πανί, μα η Ντάστιν ήδη γνώριζε πως υπήρχε πιάνο από κάτω. Ένα τεράστιο ενυδρείο στερεωμένο πάνω σε μια ορθογώνια συρταριέρα και κολλημένο στον τοίχο ήταν γεμάτο με θαλάσσια φυτά και τροπικά ψάρια που κολυμπούσαν αργά και νωχελικά.

Λίγο πιο μπροστά από το τζάμι στο βάθος του γραφείου, ένα μακρουλό τραπέζι ήταν γεμάτο με κάθε λογής χαρτιά, έντυπα, φακέλους και ντοσιέ, καθώς και έναν υπολογιστή. Μια περιστρεφόμενη καρέκλα υπήρχε μεταξύ αυτού και του τζαμιού. Και πάνω σε αυτή τη καρέκλα καθόταν ένα τεράστιο σύννεφο καπνού.

Α συγνώμη. Εννοούσα να πω ένας κύριος που κάπνιζε σαν φουγάρο. Η Ντάστιν είχε καλυμμένη τη μύτη της πριν καν μπει μέσα, όχι επειδή το πρόβλεψε την τελευταία στιγμή πως το δωμάτιο θα ήταν ντουμανιασμένο μα επειδή είχε την εμπειρία από τις προηγούμενες φορές που είχε έρθει εδώ.

Ευτυχώς εδώ ο ανιχνευτής καπνού δεν ενεργοποιούνταν. Με το που μπήκε μέσα, η καρέκλα ξαφνικά έτριξε και μια ψιλόλιγνη μορφή έκανε την εμφάνιση της καθώς περπάτησε γύρω από το γραφείο με γρήγορα σβέλτα βήματα.

"Βρε βρε βρε, μα άμα δεν είναι η Ντάστουσκα!" Μια εύθυμη φωνή την καλωσόρισε και η Ντάστιν κοκκίνισε ακούγοντας το χαϊδευτικό. Την ενοχλούσε και την ίδια στιγμή την έκανε να αισθάνεται ντροπή. Ο άντρας στάθηκε μπροστά της με ένα τεράστιο χαμόγελο ως τα αυτιά.

"Γ-Γεια-."

"Που ήσουνα χαμένη όλους αυτούς τους μήνες βρε σκύλα;!" Ο άντρας ξαφνικά σοβάρεψε και τα μάτια του γίνανε λεπίδες έτοιμες να κόψουν σε φέτες την καημένη την Ντάστιν. Ωστόσο εκείνη σήκωσε κεφάλι και τον κοίταξε αμίλητη.

Ο 47 ετών Ανατόλ Σλάβικ Βόλκοβ, ρωσικής καταγωγής ήταν διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής του Πουέμπλο του Κολοράντο. Ωστόσο η φωνή του δεν πρόδιδε καμία ρωσική προφορά, όπως δήλωνε δεν του άρεσε να ακούγεται σαν Ρώσος, ενώ είχε μια εξαιρετική προτίμηση στα Ιταλικά και Κυπριακά.

Καμιά φορά έδινε περισσότερο αέρα Ιταλού πάρα Ρώσου! Είχε μια εξαιρετικά μεγάλη φήμη για τις γνώσεις του και μεθόδους στο να βοηθάει ανθρώπους που είχαν χάσει τα λογικά τους, είχαν ψυχικές ασθένειες και θεωρούνταν χαμένες υποθέσεις στο να γιατρευτούν.

Δεν σήμαινε πως κατάφερνε πάντα να θεραπεύει τους πάντες από τις ψυχικές τους ασθένειες. Αλλά είχε καταφέρει να μειώσει τον αριθμό αυτών εξαιρετικά. Ήταν θαυματοποιός ως ψυχίατρος, αλλά ανυπόφορος σαν προσωπικότητα, τόσο που ήθελες να τον στραγγαλίσεις.

Άμα μπορούσες να τον φτάσεις δηλαδή. Ο τύπος είχε ύψος 2,40. Μόλις κάτι εκατοστά κοντύτερος από τον Χένρι! Με τους ασθενείς του κράταγε απολύτως επαγγελματικές σοβαρές σχέσεις και 'συνεργαζόταν' μαζί τους καλά. Με τον φυσιολογικό κοσμάκη έδειχνε μια αδιαφορία, ίσως ακόμη και γενική αντιπάθεια.

Ήταν αγενής, σκληρός, ήξερε τι κουμπιά να πατήσει για να κάνει κάποιον να βρεθεί σε δύσκολη θέση και να επηρεάσει ψυχολογικά, κάτι που τον έκανε και χειριστικό άτομο. Λογικό από αυτό να είχε πάμπολλους που τον αντιπαθούσαν, αρκετούς που τον μισούσαν μέχρι θανάτου και ελάχιστους που να τον συμπαθούσαν.

Πάνω από όλα όμως, σχεδόν όλοι όσοι τον γνώρισαν, τον φοβόντουσαν. Η αύρα του, ο τρόπος που μιλούσε, ο τρόπος που σε κοίταγε με μάτια στο χρώμα σχεδόν της φωτιάς, το τραχύ του κοφτερό πρόσωπο το εκφοβιστικό του ύψος και η χειριστικότητα του.

Ναι, όλα αυτά και πολλά ακόμα τον έκαναν να φαίνεται εκφοβιστικός σαν αρχιμαφιόζος. Ειδικά όταν είχε και το τσιγάρο στα χείλη του. Παρότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυε και ούτε καν αποδειχτεί, δεν ήταν λίγοι αυτοί που το πίστευαν...

Ήταν αμφίβολο άμα είχε φίλους ή θεωρούσε στ'αλήθεια κάποιον ως φίλο του. Ενώ δεν ήθελε πάρε δώσε με πολλούς και είχε πολλά,

πολλά,

ΠΑΡΆ ΠΟΛΛΆ κουσούρια, στην δουλειά του δεν εκμεταλλευόταν την κατάσταση των ασθενών και των συγγενών αυτών.

Ακολουθούσε πίστα τον κώδικα τιμής των γιατρών και η περισσότερη από την αρνητική του συμπεριφορά ήταν off limits σε αυτό. Παρέμενε όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατό τίμιος, με το που κατάφερνε να τελειώσει όμως μια δουλειά ή να βελτιωθεί σημαντικά η κατάσταση του ασθενούς, έστελνε τους πάντες στα τσακίδια.

Υπήρχε αναφορά για τον Ανατόλ πως αφού κατατάχθηκε στα νιάτα του στο στρατό και είχε συμμετάσχει σε μια εκστρατεία, από'κει πήρε ένα παρασημάκι ανδρείας. Δεν ανέφερε ποτέ ποια, απλώς ότι πήγε. Ίσως από αυτή την εκστρατεία να απέκτησε και εκείνη την ουλή που είχε στο δεξί του μάγουλο.

Από τη ζωή που είχε, συμπεραίνεται εύκολα πως ήταν πλούσιος. Ναι, σε αηδιαστικό βαθμό. Πλούσιος, ακόμη σχετικά 'δανδής' αν και μεσήλικας, με φροντισμένο σώμα (αφού νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ) και εξαιρετική ευφράδεια λόγου, ο άτιμος, παρά την κακή κοινωνική του φήμη είχε μια ιδιαίτερη γοητεία απάνω στις γυναίκες.

Απολάμβανε να τις φλερτάρει, να τους προκαλεί ταραχή και να τον κυνηγούν. Συνήθως μέχρι εδώ όμως. Δεν είχε όρεξη να τις αγγίζει, αν και θα μπορούσε κυριολεκτικά οποιαδήποτε στιγμή. Κατέληγε να τις φτύνει στο τέλος. Όπως δήλωνε, δεν είχε όρεξη να πηδιέται με λυσσασμένες και εύκολες και να αφήσει καμία κατά λάθος έγκυο.

Είχε και μια κάπως αστεία 'φιλοσοφία' για όλο αυτό τέλος πάντων:

"Οι εύκολες γυναίκες μπορούν να σου προσφέρουν κατευθείαν την ευχαρίστηση να τις κάνεις ό,τι θέλεις, μα εύκολα γίνονται βαρετές. Οι δύσκολες αποτελούν τροφή για σκέψη, καθώς πρέπει να προσπαθήσεις παραπάνω για να τις ρίξεις. Είναι όπως και με τους πιο απαιτητικούς μου ασθενείς, όσο πιο δύσκολη η υπόθεση, τόσο πιο πολύ θα απολαμβάνω την επιτυχία στο να τους θεραπεύσω."

Πάντα προτιμούσε να δουλεύει εντατικά και έξυπνα σε ό,τι έκανε, όχι εύκολα και βολικά. Αυτό του φαινόταν βαρετό τελείως. Όσο πιο δύσκολη μια υπόθεση, τόσο πιο πολύ τον ιντρίγκαρε και κράταγε το ενδιαφέρον του ζωντανό.

Και η Ντάστιν;

~

Α, βέβαια.

Πώς την γνώρισε πάλι;

Όπως ειπώθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, η Ντάστιν έζησε σχεδόν 8 ολόκληρα χρόνια σε ίδρυμα. Χαμένη, ταραγμένη και ακόμη πιο αγχωμένη όταν δεν καταλάβαινε τις ικανότητες της, οι υπεύθυνοι του ιδρύματος καλούσαν γιατρούς και ψυχίατρους να την εξετάσουν μπας και έβγαζαν διάγνωση για το τι της συνέβαινε.

Για πολύ καιρό δεν γινόταν τίποτα. Οι γιατροί είτε δεν έβγαζαν άκρη και απλώς έκαναν συνταγογράφηση φαρμάκων για παραισθήσεις και νεύρα, είτε τρομοκρατούνταν από τις μικρές τυχαίες προβλέψεις της Ντάστιν και έφευγαν όσο γρήγορα ερχόντουσαν. Στο τέλος τέλος την διέγνωσαν με ΔΕΠΥ και έκλεισαν την υπόθεση της!

Μα μετά βιας δύο μήνες μετά την τρίτη χρονιά παραμονής της Ντάστιν στο ίδρυμα, όχι πολύ καιρό μετά την εσφαλμένη διάγνωση της, ο γιατρός Βόλκοβ μπούκαρε στην υπόθεση της απρόσκλητος. Τα... συνήθιζε κάτι τέτοια. Είπε πως είχε ακούσει φήμες για το νεαρό κορίτσι με την περίπλοκη και ακατανόητη υπόθεση και ήθελε να την δει ο ίδιος.

Οι υπεύθυνοι αρχικά δεν τον θέλανε μέσα αφού τάχα την είχαν διαγνώσει ήδη, συν του ότι γνωρίζανε τι κόπανος ήτανε, μα εντέλει τον αφήσανε να κάνει συνεδρία με την Ντάστιν. Ούτε δέκα λεπτά αργότερα όμως, ο Ανατόλ είχε καταλάβει τα πάντα.

Βρήκε τι συνέβαινε με την Ντάστιν πραγματικά. Για αρχή ο ψυχίατρος είχε αφήσει πάνω στο γραφείο τα χαρτιά του και ένα στυλό. Μα πριν προλάβει καλά καλά να το κάνει αυτό, άρχισε να βλέπει τα πρώτα σημάδια της μαντικής της Ντάστιν.

"Το καημένο γκρι πουλί θα γίνει κόκκινο."

Εδώ ο Ανατόλ κοίταξε το τότε δωδεκάχρονο μέντιουμ παραξενεμένος. Μα δεν έδωσε τόση σημασία τότε και κάθισε απέναντι της έτοιμος να την αρχίσει στις ερωτήσεις. Πριν προλάβει όμως να το κάνει, ένας απότομος γδούπος τον έκανε να γυρίσει να κοιτάξει στο παράθυρο.

Εκεί είδε πεσμένο στο περβάζι ένα γκρι περιστέρι καθώς και κάτι αίματα που είχαν πέσει στο τζάμι και κυλούσαν. Ο Ανατόλ γύρισε να κοιτάξει την Ντάστιν αργά αργά με σηκωμένα φρύδια. Εκείνη δεν αντέδρασε, απλά κοίταζε το τζάμι. Είχε σιχαθεί τους γιατρούς.

Είχε βαρεθεί να μην μπορούν να πουν τι της συνέβαινε ακριβώς. Σιχαίνοταν τον Ανατόλ παραπάνω, που παρότι υποτίθεται εκείνη είχε διαγνωστεί και δεν χρειαζόταν άλλοι γιατροί, εξακολουθούσε ως ένας να χώνει τη μύτη του πάνω της.

Έλεγε πως και αυτός ο ψυχίατρος θα τα παρατούσε στο τέλος πάντως. Του είχε γυρίσει την πλάτη. Μα ο Ανατόλ ξαναέκατσε στην καρέκλα και κοίταξε την Ντάστιν σκεφτικός για αρκετά δευτερόλεπτα. Εντέλει ρόλαρε τα μάτια του και αγνόησε το συμβάν. Άρχισε να διαλέγει κάτι χαρτιά από το φάκελο του.

"Θα πέσει."

Άντε πάλι. Την κοίταξε πάλι παραξενεμένος.

"Τι θα πε-;"

Το στυλό που είχε απάνω στο γραφείο του κύλισε και έπεσε στο πάτωμα.

"Αυτό."

"Τι στο καλό..." Μουρμούρισε ο ψυχίατρος καθώς το μάζευε μα κοίταζε την Ντάστιν ακόμη πιο έντονα. Σε εκείνη τη φάση, μια φευγαλέα ιδέα πέρασε από το μυαλό του για το τι μπορούσε να συμβαίνει, μα προσπάθησε να την αποδιώξει.

Περίμενε ωστόσο να δει αν θα έλεγε κάτι η Ντάστιν. Τίποτα. Τότε αποφάσισε να πειραματιστεί με έναν όχι και τόσο ηθικό τρόπο. Σήκωσε το στυλό του και στόχευσε, έτοιμος να το πετάξει στο κεφάλι του κοριτσιού καθώς δεν έβλεπε.

"Πέτα το και θα σου καρφώσω τα μάτια με αυτό."

Εδώ ο Ανατόλ γέλασε με την δήλωση της, την ίδια στιγμή έκπληκτος.

"Δεν μπορεί!" Ψιθύρισε και έκατσε ξανά κάτω. Η ιδέα που είχε πριν και προσπαθούσε να αγνοήσει επέστρεψε δριμύτερη. Ξέχασε εντελώς τις τυπικές ερωτήσεις που είχε έτοιμες για την Ντάστιν και ρώτησε μια άλλη. "Εάν υπήρχε περίπτωση... να συμβεί κάτι άλλο σε αυτό το δωμάτιο που είμαστε τώρα, έχεις κάποια γνώμη για το τι θα ήταν αυτό;" Η Ντάστιν δεν τον κατάλαβε. Εδώ ο Ανατόλ της ζήτησε να κλείσει τα μάτια της σφιχτά, να του ξαναγυρίσει πλάτη και να πει το πρώτο πράγμα που θα της ερχόταν όταν τη ρώταγε. Όταν η Ντάστιν το έκανε, πήρε από το γραφείο του το στυλό και γρήγορα έγραψε σε ένα κενό χαρτί πολλούς τυχαίους αριθμούς. "Τι έκανα μόλις τώρα;"

"Έγραψες;"

"Τι έγραψα;"

"Αριθμούς."

"Πόσοι;"

Εδώ η μικρή έκανε παύση.

"27."

"Μα την Παναγία..." Μουρμούρισε ο Ανατόλ όλο και πιο έκπληκτος. Ήταν σωστή μέχρι τώρα. "Τώρα θα παίξουμε ένα παιχνίδι νεαρά."

"Παιχνίδι; Δεν είσαι ήδη τρομοκρατημένος με μένα ή κάτι τέτοιο;"

"Αυτό δεν έχει σημασία. Μην ανοίγεις μάτια. Άκου με. Θα βάλω το χαρτί μπροστά σου και θέλω με το χέρι σου να το ψηλαφήσεις. ΜΗΝ το κοιτάξεις. Όποτε θελήσεις, θα πιέσεις το δάχτυλο σου οπουδήποτε πάνω στο χαρτί. Ξεκίνα." Διστακτικά η Ντάστιν έβαλε το χεράκι της στο χαρτί και άρχισε να τρέχει το δάχτυλο της απάνω του. Μετά από λίγο πάτησε σε τυχαίο σημείο. "Πιστεύεις πως έχεις πατήσει σε αριθμό;"

"... Ναι."

"Ποιος αριθμός;"

"30."

Ήταν σωστή.

Αυτό το παιχνίδι συνεχίστηκε έως ότου η Ντάστιν είχε πετύχει όλους τους αριθμούς. Δεν είχε πει κανέναν δύο φορές, δεν είχε πατήσει σε κενό και δεν είχε λαθέψει πουθενά, τους μάντεψε όλους. Ύστερα ο Ανατόλ συνέχισε το ίδιο παιχνίδι με διαφορετική εκδοχή του. Αυτή τη φορά αυτός έγραφε αριθμούς και η Ντάστιν τους περιέγραφε καθώς γράφονταν.

Πάλι άριστη.

"Αγία Παρθένα... Κι όμως μπορεί!" Είπε στο τέλος και αυτού του παιχνιδιού ο ψυχίατρος.

"Δεν συνεχίζουμε το 'παιχνίδι';" Ρώτησε διστακτικά η Ντάστιν, ακόμη με καλυμμένα μάτια και γυρισμένη πλάτη, μπερδεμένη με αυτόν τον ψυχίατρο που τόσο διαφορετικά την είχε προσεγγίσει από όλους τους άλλους.

"Ένα άλλο τώρα. Τι κρατάω αυτήν ακριβώς τη στιγμή Ντάστιντα;"

"Τίποτα;"

"Ακριβώς." Έκανε γρήγορα τις ερωτήσεις ο Ανατόλ, για να δει αν μπορούσε να την πιάσει απροετοίμαστη. Όσο πιο γρήγορα έκανε τις ερωτήσεις, από ότι φαινόταν, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε και η Ντάστιν. Όμως την ίδια στιγμή του αποκαλύβονταν πανεύκολα. Ήταν καταπληκτικό για τον ψυχίατρο. Έπιασε ένα στυλό. "Τώρα κρατάω κάτι;"

"Ναι."

"Τι;"

"Το στυλό που έπεσε και στο πάτωμα πιο πριν."

"Σε ποιο χέρι;"

"Το δεξί;"

"Σωστά. Του άλλαξα θέση;"

"Όχι."

"Τώρα βρίσκεται στο αριστερό μου χέρι;"

"Το κρατάς και με τα δύο χέρια."

Πράγματι!

"Αν είναι δυνατόν..." Εξέφρασε ο Ανατόλ χαμογελώντας. "Εντάξει, τελειώσαμε."

"Μα ούτε που μου έκανες ερωτήσεις που μου έκαναν οι άλλοι γιατροί-."

"Αυτοί οι άλλοι απ'ότι φαίνεται 'λάδωσαν' για να πάρουν πτυχίο και είναι άχρηστοι."

"... Τώρα θεωρείς και εσύ πως είμαι φρικιό;" Ρώτησε η Ντάστιν δειλά.

"Φρικιό;!" Ο Ανατόλ έβαλε τα γέλια. "Είσαι κάτι ΠΟΛΎ καλύτερο από φρικιό εσύ!" Σηκώθηκε και αφού σταμάτησε μπροστά στην Ντάστιν έσκυψε στο ύψος της. "Για λίγο με δυσκόλεψες ξέρεις, μα τώρα ξέρω τι έχεις! Η περίπτωση σου είναι μοναδική! Μια στο εκατομμύριο! Οι άλλοι οι άχρηστοι γιατροί ίσα που είχαν αρκετές ικανότητες για να διαγνώσουν πως έχεις θέματα με το άγχος και είσαι αντικοινωνική, πιθανόν από κακές εμπειρίες και σχέσεις με άλλα άτομα. Μα αγνόησαν το πιο σημαντικό, ούτε καν το έφεραν στο μυαλό τους, επειδή εσύ έχεις κάτι που κανονικά δεν συμπεριλαμβάνεται στις ασθένειες, σωματικές ή ψυχικές. Και τόλμησαν να το ονομάσουν ΔΕΠΥ! Α, μα θα διαπράξω φόνο μπας και καταπολεμήσω τη βλακεία αυτού του κόσμου-!"

"Τότε τι έχω επιτέλους;" Ρώτησε η μικρή. Ο ψυχίατρος έβαλε το χέρι του στον ώμο της Ντάστιν.

"Εσύ νεαρά μου, είσαι μέντιουμ."

"Είμαι τι;"

"Βαρυκόκκαλη😒." Ο άντρας ρόλαρε τα μάτια του. "Μέντιουμ σου λέω! Δεν έχεις ΔΕΠΥ! Βλέπεις το μέλλον!"

"Τι;!"

"Με κουφή έμπλεξα- Δεν έχεις αναπηρία. Έχεις ένα χάρισμα."

"Χάρισμα..."

"Πόσο χρονών είσαι;"

"12."

"Θυμάσαι καθόλου ποτέ άρχισες να έχεις οράματα που να βλέπανε έστω και για λίγο στιγμές στο μέλλον;"

"Εεε, από τα 6."

"Άκου τι θα κάνουμε, Ντάστουσκα." Η Ντάστιν τον κοίταξε παραξενεμένη που την αποκάλεσε έτσι, η πρώτη φορά που αυτό το χαϊδευτικό ξεκίνησε. "Είσαι αρκετά ώριμη για να καταλάβεις αυτά που θα πω: είναι απολύτως ζωτικής σημασίας να μην αφήσεις κανέναν να ξέρει πως έχεις αυτό το χάρισμα."

"Μα γιατί;"

"Γιατί άμα αφήσεις τους πάντες να πιστεύουν πως έχεις ΔΕΠΥ, θα έχεις το πάνω χέρι στην άγνοια τους. Μικρό πλεονέκτημα σου φαίνεται;! Μπορεί να σου φανεί δύσκολο να κρύβεσαι και να πρέπει να αντιμετωπίζεις την περιφρόνηση του κόσμου, μα με αυτό το τρόπο δεν θα καταλάβουν ποτέ τη δύναμη που έχεις. Δεν θα σε υποψιαστούν ποτέ άμα το παίζεις ανάπηρη."

"Δεν ξέρω-... δεν καταλαβαίνω αρκετά."

"Ουφ, παιδί είσαι, δικαιολογημένη." Ο Ανατόλ ρόλαρε τα μάτια του. "Όμως, θεωρώ πως χρειάζεσαι βοήθεια με το χάρισμα σου. Θέλω να δω μέχρι που φτάνει. Δεν έχω μελετήσει αρκετά για τα μέντιουμ, είναι κάτι που εμείς οι γιατροί το αποφεύγουμε, μα η κατάσταση σου με ιντριγκάρει. Αυτή η συζήτηση θα μείνει μεταξύ μας. Θα φύγω τώρα, μα θα ξαναγυρίσω."

"Α... Αλήθεια;"

"Ωωω ναι. Για τη νέα μου αγαπημένη 'ασθενή'."

~

Κάπως έτσι ξεκίνησε η παράξενη αυτή 'φιλία' μεταξύ τους. Όσο η Ντάστιν ήταν ακόμη μικρή, ο Ανατόλ ήταν, αν και απότομος και αυστηρός, προσεκτικός και αν μπορούσε κανείς να πει, καλός μαζί της.

Γενικότερα, πέρα από την Ντάστιν, αρκετές φορές είχε 'προδωθεί' να δείχνει μια παράδοξη τρυφερότητα και προσοχή στα μωρά και στα παιδιά. Ποτέ κανένα δεν έκλαιγε όταν έδινε τη προσοχή του σε αυτά. Θαυματουργός στη δουλειά του, θαυματουργός και με τα παιδιά! Εάν όμως κάποιος του έλεγε κάτι του τύπου,

"Ουάου, από πότε εσύ αγαπάς τα παιδιά;"

ή

"Μα εσύ είσαι καλός με τα παιδιά!"

Πολύ 'ευγενικά' ο Ανατόλ τους έλεγε,

"Σκασμός, δεν είδατε τίποτα, μην κόψω και χώσω τις γλώσσες σας στον-."

https://youtu.be/4YKpBYo61Cs

Όταν ερχόταν στο ίδρυμα να δει την Ντάστιν, την τέσταρε συχνά για να βρίσκει τα όρια της μαντικής της, γράφοντας λεπτομερείς αναλύσεις. Πέραν των τεστ, η Ντάστιν μπορούσε να μιλάει μαζί του σχεδόν ελεύθερα. Ο Ανατόλ την ήξερε καλύτερα από τις Σκιές.

Όχι απλώς που ως ψυχίατρος ήξερε να διαβάζει ανθρώπους και να τους αναλύει ως μέρος των ικανοτήτων του στη δουλειά. Ήξερε όλο το παρελθόν της Ντάστιν, που φυσικά δεν κουτσομπόλευε πουθενά. Εξάλλου την γνώριζε 6 χρόνια και βάλε! Όσο πιο πολύ μεγάλωνε η Ντάστιν, λίγο λίγο ο Ανατόλ της φερόταν όπως σχεδόν με τον καθένα.

Δεδομένου όμως το ότι είχε 'δεθεί' μαζί της για χρόνια, δεν της ήταν ανυπόφορος. Εξάλλου και η Ντάστιν είχε συνηθίσει αρκετά τον χαρακτήρα του. Υπήρχαν και φορές που την χαιρέταγε με ενθουσιασμό και πολύ πρόσχαρα, με αέρα φινέτσας. Ειδικά όταν μίλαγε Ιταλικά, φαινόταν ακόμη πιο ευπρόσδεκτος.

Η εύνοια του προς αυτή φαινόταν με λίγους αλλά προφανείς τρόπους. Όπως το γεγονός ότι απειλούσε τις γραμματείς του πως εάν δεν άφηναν την Ντάστιν μέσα στο ψυχιατρείο όταν ερχόταν, θα τις απέλυε. Ήταν το μέντιουμ VIP επισκέπτης να πούμε! Μα όλο αυτό, πάντα "Για την αγαπημένη μου 'ασθενή'.".

Επίσης, από τον χαιρετισμό που έδωσε ο Ανατόλ και διαβάσατε κάπου στην αρχή του κεφαλαίου, όταν κάτι τον χάλαγε, με την Ντάστιν σχεδόν φερόταν κάπως διπολικά. Από τη μια ήταν πρόσχαρος μαζί της και ξαφνικά το επόμενο δευτερόλεπτο την κοίταζε λες και ήταν 💩 στη σόλα του παπουτσιού του.

Η Ντάστιν δεν τολμούσε να τον πει φωναχτά φίλο της ποτέ. Του ήταν ευγνώμων όμως για όλη τη βοήθεια που της έδινε τόσα χρόνια και πάλι καλά ακόμα έδινε, απλά περισσότερο σε μορφή συμβούλων και ερμηνειών οραμάτων, όχι αναλύσεων των ικανοτήτων της.

Δεν ήξερε αν τον φοβόταν όπως οι περισσότεροι ή αν αισθανόταν ασφαλής μαζί του. Πάντως δεν ήξερε τι να υποθέσει για αυτόν. Ενώ ο Ανατόλ μπορούσε να αναλύσει τους πάντες, κανείς δεν μπορούσε να τον αναλύσει και τι σκοπούς είχε.

Ποτέ δεν μιλούσε για τον εαυτό του. Μετά βίας μόνο είχε πει πως έχει έναν μικρότερο αδερφό και μια αδερφή μα βρίσκονταν στην Ευρώπη. Τίποτα παραπάνω. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ζωή του για να το αφηγηθεί, έλεγε.

~

"Λοιπόν; Τι στο καλό έκανες όλους αυτούς τους μήνες και δεν πέρασες μια φορά να δεις τον γερο-Ανατόλ? Μία φορά;!" Ρώτησε ο ψυχίατρος την Ντάστιν σταυρώνοντας τα χέρια του.

"... Δουλειές."

"Α ναι. 'Δουλειές', βέβαια." Ο Ανατόλ ρόλαρε τα μάτια του. Φυσικά ήταν από αυτούς του ΠΟΛΎ λίγους που ήξερε πως η Ντάστιν ήταν στις Σκιές, ωστόσο δεν την κατέδιδε.

Εάν ήταν ειλικρινής, δεν τον ενδιέφεραν οι δουλειές που έκανε ο Εφιάλτης. Ίσα ίσα που ήταν αρκετά σατανικός έτσι ώστε να απολαμβάνει τις αποτυχίες των μπάτσων να συλλάβουν τις Σκιές. Επίσης δεν έκρινε την Ντάστιν που αξιοποιούσε τα ταλέντα της και τις ικανότητες της στο έγκλημα. Όπως εξάλλου δήλωσε μια φορά,

"Και 'γω άμα ήμουν μέντιουμ ή είχα κάποιο άλλο τρελό χάρισμα, εγκλήματα θα έκανα😂"

Πίσω στο παρόν της ιστορίας.

"Δεν είμαι μέντιουμ, μα άσε με να μαντέψω." Ο Ανατόλ χαμογέλασε σαρδόνια. "Πρώτα μου είπες πως χρειάζεσαι βοήθεια με μια ερμηνεία οραμάτων. Μα αυτό συμπίπτει με την σύλληψη των φίλων σου εκεί κοντά. Μου είπε κάποιος γνωστός από την αστυνομία του Ντένβερ ότι πιάσανε 'επικίνδυνη ψαριά'. Τα μέσα δεν έδειξαν τίποτε ακόμη. Ήρθες λοιπόν επίσης για να βρούμε τρόπο να σώσουμε τους φίλους σου. Με θυμήθηκες και σύρθηκες ως εμένα για να ζητήσεις τη βοήθεια μου και για αυτό."

Δεν ήξερε η Ντάστιν τι την έπιασε ξαφνικά. Άκουγε για τα αγόρια, σκέφτηκε λίγο παραπάνω τον Χένρι, πάλι συνειδητοποιούσε πως ήταν μόνη από τις Σκιές, ντρεπόταν και δίσταζε να ζητήσει βοήθεια από τον ψυχίατρο τώρα, που είχε καταλάβει τα πάντα, σχεδόν όπως πάντα. Χαμήλωσε το κεφάλι της.

"Μ-Μάλιστα..." Ψιθύρισε. Ο Ανατόλ την πλησίασε και πειρακτικά έβγαλε το καπέλο από το κεφάλι της.

"Ε άιντε τότε, τι στέκεσαι σαν οβελίσκος και δεν λες στον Ανατόλ-."

Σταμάτησε να μιλά. Η Ντάστιν τώρα τον κοίταζε με κατακόκκινα μάτια και δάκρυα, ατελείωτα δάκρυα να τρέχουν.

"ΕεεεεΕεΕε..." Άρχισε να κλαίει με φωνή που όλο και δυνάμωνε.

"Per l'amor di Dio (Για όνομα του Θεού)..." Σκέφτηκε ο Ανατόλ καθώς το μέντιουμ απλώς στεκόταν εκεί και άφηνε τους λυγμούς να βγαίνουν από μέσα της. Σπάνια έκλαιγε η Ντάστιν, κι όταν το έκανε ήταν εξαιρετικά αγχωμένη και ταραγμένη.

Ξεκίναγε εντελώς ξαφνικά και σχεδόν απρόβλεπτα, έκλαιγε με υπερβολικούς και γοερούς λυγμούς, σαν μωρού. Τέτοιου είδους καταστάσεις εκείνη και ο Ανατόλ τις βάφτισαν 'εκρήξεις απελπισίας'. Ο ψυχίατρος πάλευε κάθε φορά να μην αισθάνεται παράξενα και άβολα σε αυτές.

Προσωρινά τα δάκρυα τον απέτρεπαν από το να σκέφτεται τι να κάνει. Εάν υπήρχε ένα πράγμα στο οποίο ήταν φρικτός, αυτό ήταν το να παρηγορεί ή καθησυχάζει κάποιον. Ειδικά μια κλαίουσα γυναίκα. Εντέλει αναστέναξε ήσυχα, κατευθύνθηκε στο γραφείο του και τράβηξε μια ΤΕΡΆΣΤΙΑ γουλιά καφέ από την κούπα του.

Ύστερα πήρε μέσα από το δεξί συρτάρι του γραφειοτράπεζου ένα μπουκάλι βότκας, κατέβασε κι από αυτό μια γερή γουλιά και αφού το έκλεισε και το έβαλε στη θέση του έπιασε ένα κουτί χαρτομάντιλα. Ξαναπλησίασε την Ντάστιν και γονάτισε μπροστά της.

"Αγόριααα..." Μουρμούρισε μεταξύ των λυγμών της η Ντάστιν, με μια φωνή που σου ράγιζε την καρδιά.

"Μπερίσα, σύνελθε." Προσπάθησε να την ηρεμήσει ο Ανατόλ. Ξαφνικά η Ντάστιν, προς έκπληξη του ψυχίατρου, έκανε βουτιά προς τα μπροστά και αγκάλιασε τον άντρα. "Che cazzo (Τι στο διάολο)?! Αλλού τις μύξες σου-!" Ο Ανατόλ σταμάτησε, ξαφνικά αλλάζοντας γνώμη και περίμενε για λίγο, με το ένα χέρι του να 'χτενίζει' ελαφρώς τα ακόμη κατάμαυρα μαλλιά του.

Κίνηση που έκανε όταν βρισκόταν σε αμηχανία ή σκεφτόταν βαθιά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ντάστιν ζήταγε τέτοιου είδους παρηγοριά, αν και ο Ανατόλ ποτέ δεν ανταποκρίνοταν στις αγκαλιές. Πιθανόν να μην ήταν ούτε η τελευταία φορά που θα υπήρχαν τέτοιες στιγμές.

"Χένριιι..."

"Γ*μα το κρυολόγημα και τη ρόμπα, θα στείλω τη Μελίσσα να τη πάει καθαριστήριο." Στο τέλος ξανασοβάρεψε και έτεινε μερικά χαρτομάντιλα στην Ντάστιν. "Άκου, τέλειωνε με τα κλάματα. Δεν θα σε φέρουν πιο κοντά στο να ελευθερώσεις τα αγόρια. Ήρθες εδώ για να ερμηνεύσουμε οράματα που σε απασχολούν και να βρούμε από αυτά απαντήσεις. Και ποιος ξέρει, ίσως αυτές οι απαντήσεις να είναι σχετικές με το να τους ελευθερώσεις. Εμπρός. Δράση, όχι μυξοκλάματα!" Αυτό ήταν το καλύτερο του στο να παρηγορεί. Με το να είναι πραγματιστής. Η Ντάστιν σιγά σιγά τον κοίταξε, κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω και δέχτηκε τα χαρτομάντιλα από τον Ανατόλ.

Όπως φύσαγε τη μύτη της ο ψυχίατρος αφού τις έβαλε το κασκέτο στο κεφαλάκι της, τράβηξε μια έξτρα καρέκλα, την έβαλε μπροστά από το γραφείο του και ύστερα έκατσε στην στριφογυριστή του καρέκλα. Έδειξε στην Ντάστιν με το βλέμμα του να κάτσει και το μέντιουμ σιωπηλά υπάκουσε.

"Ευχαριστώ... και συγνώμη."

"Ναι ναι, τέλος πάντων. Λοιπόν. Καταρχάς, έτσι όπως σε βλέπω κρυολογημένη, θέλω να δω εάν είσαι σε θέση να επαναφέρεις στη μνήμη σου αυτά τα οράματα που είδες. Θυμάσαι το οτιδήποτε από αυτά;"

3690 λέξεις.

τώρα γνωρίσατε και τον κύριο volkov λίγο😂.

τι απαντήσεις αυτός και η ντάστιν θα βρουν και τι σχέδια θα καταστρώσουν άραγε για να ελευθερωθούν οι σκιές; η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο του άνιμε- εεε, του fanfiction «Συναισθήματα; Τι είναι αυτά;». μπάάάιιι, καλημέρα/καληνύχτα!