Ze zuilen reikten tot hoog. De daken waren prachtig wit en de rijen stonden buiten tot wel kilometers er vandaan. Vol mannen die iemand wilde kiezen. Vol vrouwen die vertrokken of nog naar binnen moesten. Ieder had zijn eigen doel hier.
Het standbeeld binnen, het beeld van Aphrodite de godin van de liefde was prachtig gemaakt. Geheel wit, geen stofje te bekennen. Nergens een spoor van een andere kleur wat het alleen maar indrukwekkender maakte. Ergens vol Miryea het wel mooi toen ze het beeld eenmaal zag. Vond ze het een prachtig verschijnsel wat ze met liefde kon aanschouwen. Maar het doel van deze tempel zat haar nog altijd wel dwars.
Ze keek de ruimte rond zodra ze eenmaal binnen was aangekomen. De mannen die er waren bekeek ze even wat beter. De een was oud, de ander jong. Enkele lelijk en weer andere waren knap. Met een zucht keek Miryea richting de vrouwen die al op hun knieën voor het beeld zaten. Die aan het wachten waren tot ze gekozen werden. Ze zat er niet op te wachten om ook dat lot te moeten ondergaan. Maar ze moest. Moest van haar moeder, de maatschappij en van de godin van de liefde. Het was een belangrijke taak voor de vrouw. Een soort onderwerping aan de godin en de man die je uitkoos.
Met een zucht zocht ze het lege plekje voor het beeld op en ging daar op haar knieën zitten. Met haar handen op haar boven benen en haar ogen op de grond gericht. Met haar blik zo neutraal mogelijk, hopend dat niemand kon zien dat ze dit niet wilde. En hopend dat iemand haar koos die voorzichtig zal doen. De geluiden door de tempel galmden langs haar oren. Voetstappen kwamen van rechts, ze kwamen van links. Maar niemand die haar schouder aantikte om te gaan. Ze moest wachten, mocht geen woord zeggen en opkijken was geen optie. Ergens was ze opgelucht dat niemand haar nog had gekozen, maar aan de andere kant duurde deze nacht dan enkel langer. Langer dan ze wilde, en het zou al de ergste worden van haar leven.
Zachtjes voelde Miryea een hand op haar schouder gelegd worden. Eentje die teder en warm aanvoelde, niet te groot, niet te klein en toch echt een mannen hand. Door de zachte stof van haar jurk heen kon ze voelen dat hij baby zachte handen bezat. Voorzichtig keek ze op naar de man achter haar. Naar de man die gifgroene ogen had, die zwarte haren had. Die zo zwart als roet waren. Die een lieve lach had, die goed te zien was in haar mondhoeken. Die een gewaagde kaaklijn had, wat het alleen maar aantrekkelijker maakten. Ze schatte hem maar een jaar of twee ouder dan haar zelf. Misschien zelfs maar een jaar ouder. Maar ondanks die schatting, had ze toch een knappe man nu voor haar staan die haar mee wilde nemen voor de liefdesdaad.
Langzaam en elegant stond ze op en keek hem daarna direct weer aan. Zodat ze zijn ogen kon blijven bewonderen en hij de hare. Ze kon erin verdrinken, al was het niet de bedoeling om verliefd te worden om de eerste man die ze zou zoenen. Op de eerste man waarmee ze de avond delen zal. Op de eerste man die haar de andere kant van de nacht zou laten zien. Miryea kon het niet laten waardoor er toch een zucht haar mond verliet. Eentje die liet merken dat ze het liever niet wilde.
De man voor haar pakte haar kin rustig vast en streelde met zijn duim even over haar tedere huid. "Je bent prachtig," fluisterde hij enkel en begon rustig te lopen richting een van de kamers, een van de kamers waar alle gebeuren zal. Buiten de tempel of binnen, dat wist Miryea niet precies. Maar dit was het moment van haar leven, de ergste nacht met de knapste man die ze ooit gezien had.
Hij opende de deur voor haar waarna zij naar binnen liep en de kamer goed bekeek. Het was een kleine kamer met een groot bed in het midden. De dekens en kussens zagen er zachter uit dan die ze ooit eerder bewonderd had. Ze zagen er fijner uit, mooier. Er was geen raam te zien, het enige wat licht gaf waren twee kleine kaarsen die aan beide zijkanten van de kamer stonden. Er stond een geweven mand bij met een stok brood en kleine wijn.
De deur van achter hoor sloot zich en ze keek weer recht naar de man voor haar. Niet wetend wat ze nu moest doen, of wat ze moest zeggen. "Wat is je naam, schone jonkvrouwe?" vroeg de man aan haar. Even verschenen er blosjes op haar wangen maar al snel hield ze die van het licht weg. "Miryea, mijn heer," fluisterde ze iets wat zacht maar wel hooghartig. Om te laten blijken dat ze hier niet bang voor was. Te laten blijken dat ze klaar was voor het lot die ieder meisje moest ondergaan.
Hij legde zijn hand op haar schouder en liet die teder over haar arm glijden, wat haar kippenvel gaf. Waarna hij haar beide handen pakten en er een zachte warme kus op drukte. "Aangenaam, Jonathan is de naam," fluisterde hij terug. En dat was het moment waarna ze wankelend naar het bed werd geduwd.