Jonathan legde Miryea voorzichtig op de fluwelen stoffen van het bed en hing over haar heen. Hij probeerde haar ogen te vinden maar zij keek enkel weg. Ze wilde liever dat alles snel gedaan werd, zodat ze snel vertrekken kon. Maar de man bij haar leek andere plannen te hebben. Hij deed niks, enkel haar aankijken hoe zij weg keek van zijn gehele gestalten. Miryea voelde zijn adem op haar huid, voelde het bed naast haar inzakken omdat zijn benen en handen erop leunden. Ze voelde de stof van zijn kleren tegen de hare strijken, al bewogen ze beide niet. Het enige geluid wat de kamer vulde was de ademhaling van hun beide.
De man bij haar gaf een zachte warme kus op haar wang, waardoor ze haar ogen volledig dicht kneep. Alles wat ze voelde negeerde ze. Ook het verlangen wat half omhoog gekomen was. Ook de woede en verdriet dat ze bezat. Alles probeerde ze te onderdrukken, maar de man leek het te merken. Hij trok zich langzaam terug en ging zitten boven haar heupen. Stroopte haar jurk van te voren een stukje op waardoor haar buik een stukje ontbloot was. Hij bewoog teder met zijn vinger over haar buik heen waardoor Miryea haar ogen opende en even spartelde. "Je verlangt, maar wilt niet," zei Jonathan concluderend door haar reactie die ze hem gaf. Ze slikte onmerkbaar en keek de man aan die haar maar plagend over haar buik bleef strelen. "Waarom ben je hier als je niet wilt?" vroeg hij zachtjes. Een vraag die ze niet verwacht had, maar wel beantwoorden moest. Er zouden meer vragen komen, wist ze. Maar of de antwoorden er waren, wist ze echter niet. "Het moet van de maatschappij, van mijn moeder en om de godin te eren," zei ze zacht als antwoord. De man bleef door strelen, maar verplaatste zijn handen naar haar armen. De jurk gleed weer naar beneden en zij kon het lichaam van de man voelen tegen de hare. Hij plaagde haar, maar waarom. "Waarom verlang je?" vroeg hij verder aan haar. Miryea slikte even en keek naar het plafond, dat donker was en geen prachtige ogen bezat als de man bij haar. "Omdat je me zo aanraakt, omdat je een mooie verschijning bent en omdat het misschien in de natuur van de vrouw zit," fluisterde ze als antwoord terug. Zijn handen verlieten haar armen en even voelde ze nergens de strelingen van de man. Even kon ze rustig ademhalen, zonder de hapering die er soms in verscheen. Zonder de zenuwen en het verlangen die haar lichaam overnam. Maar al snel was de rust weer ingenomen door een zoen in haar nek. Een zachte kreun kwam haar mond uit die ze in wilde houden, maar niet lukte. "Vind jij dat de maatschappij veranderen moet?" fluisterde hij zachtjes in haar oor. Zo zacht dat ze het net aan kon horen, alsof hij bang was om dit te zeggen. Al klonk zijn stem verleidelijk en lief. Ze probeerde hem aan te kijken vanuit haar ooghoek, wat haar maar een beetje lukte. "Ja," fluisterde ze enkel zacht.
De stilte vulde de kamer na dat antwoord. Ze verwachtte meer strelingen. Ze verwachtte meer liefkozingen en lieve woordjes van de man bij haar, die de naam Jonathan met zich droeg. Maar ook hij bleef stil. Bleef boven haar hangen en haar aankijken nadat hij zijn gezicht van haar nek had weg gehaald. De ogen hadden elkaar ontmoet. Maar keken elkaar niet verliefd aan. Ze keken elkaar eerst emotieloos aan, maar later verscheen het verdriet bij beide. Wat nauwelijks zichtbaar leek, maar beide wel aanvoelden.
Miryea stak haar hand uit naar de wang van de man bij haar, en legde die er zachtjes op. Ze zag dat hij verbaasd op keek maar nog altijd zwegen ze beide. Wetend dat woorden alles verpesten zou. Wetend dat gebaren genoeg vertellen in deze tijd. In deze nacht.
"Dan doen we het niet," fluisterde ze zachtjes na even, wat enkel meer verbazing bij de man bracht. Hij sloeg haar hand van hem af en pinde beide armen van Miryea boven haar hoofd op het bed. Met een hand hield hij de polsen vast, terwijl hij met de andere strelend over haar lichaam gleed, wat nog bedekt was met stof. "Het moet," zei hij terug, maar met een kille toon dit keer. Miryea keek hem even zwijgend aan, met tranen in haar ogen. Met verdriet dat ze inhield, en met angst voor wat komen ging. De man leek haar eerst te begrijpen, maar nu was ze gevangen. Op het bed van de vreemdeling Jonathan. Doe het dan, dacht ze de hele tijd. Maar de man bleef echter zwijgen. Hij bleef haar alleen strelen, over de zachte stof boven haar huid. Hij kwam bij haar navel weer uit en bleef daar even stilhangen. Alsof hij verwachtte dat ze zou bewegen. Of hoopte dat ze dat weer zou doen.
Al snel ging hij verder naar beneden, naar haar heupen en dijen. Miryea bewoog niet, enkel haar buik die op en neer ging door haar zware ademhaling. Het deed iets met haar, al wilde ze weg. Het enige wat ze nog kon doen waren woorden gebruiken, die hem misschien lieten stoppen. Maar de worden zoeken vond ze lastig. Lastiger dan ooit te voren. Omdat enkel hij, Jonathan, een vreemdeling haar liefde gaf door haar lichaam te bewonderen. "De man is misschien sterk lichamelijk, maar de vrouw is mentaal sterk. Dit eenmaal gedaan bij mij, en mijn karakter zal verdwenen als wolken voor de zon," zei ze tegen hem waardoor hij haar voor het eerst in die stilte weer aankeek.