Het heeft nog wel even geduurd voordat we werden bevrijd. Zonder enig tijdsbesef hield ik me stil tussen Kenzo's armen. Als een huilend bang meisje kroop ik tegen hem aan en vele malen sterker stond ik op toen de deur eindelijk open ging. Het felle licht deed pijn aan onze ogen. Een man in pak bood namens het museum zijn excuses aan voor het ongemak.

Terug in de bus zoek ik een veilige plek op. Wetend dat niemand vooraan wilt zitten kies ik juist daar een stoel. Ik wil onzichtbaar zijn voor de rest zodat ze de gezwollen plekken onder mijn ogen niet zien, of het betraande shirt van Kenzo. Dat hij mij kiest boven de plekken achterin en het 'coole groepje' verrast me. Voorzichtig doe ik een poging van zijn gezicht af te lezen wat hij denkt. Jammer genoeg is hij te onvoorspelbaar. Elke dag dat ik hem langer ken maakt zijn mysterie groter.

Agressie, medeleven, arrogantie en zorgzaamheid: zijn humeur kan elke seconde veranderen en daar moet je altijd voor oppassen. Datgene wat ik het meest wonderbaarlijk vind zijn de skills die hij beheerst om mensen te beïnvloeden. Hij krijgt van alles voor elkaar wat voor anderen ondenkbaar zou zijn. Iets wat ze normaal gesproken nooit zouden uitvoeren. De gebeurtenis van vandaag is daar een perfect voorbeeld voor.

'Je doet het weer,' zegt hij.

Mijn ogen gaan van het raam naar hem. 'Wat doe ik?'

Hij grinnikt. 'Hardop nadenken. Ik zie aan je dat je iets wilt vragen.'

Verlegen staar ik naar de grond. 'Oh. Ja, ik- ik vroeg me gewoon iets af. Ik vroeg me af hoe jij.. hoe het kan dat ik je zoiets persoonlijks heb verteld. Waarom heb ik jou meer verteld dan mijn beste vriendinnen weten?'

'Simpel. Je geeft om ze. Op het moment dat je erover praat met hen doe je het puur omdat zij ernaar vroegen en niet omdat jij het kwijt wilde. Je haat het wanneer zij zich zorgen maken om jou dus zwijg je het liefst. Bij mij hoef je daar niet rekening mee te houden. Elena, het boeit geen fuck wat ik ervan zou vinden. Je zei het hardop voor jezelf. Enkel en alleen voor jezelf. Snap je dat? Daarom kunnen mensen een psycholoog ook verhalen vertellen die ze niet willen delen met familie of vrienden.'

Aandacht luister ik. Wat hij zegt maakt alles zoveel logischer. Het lucht op. Ik vond het absurd dat ik zo eerlijk was tegen hem, maar nu valt het enigszins te begrijpen.

De 10 minuten duren niet lang. We arriveren op school en we zijn vrij om naar huis te gaan. In de bus heeft iemand geroepen dat de Lidl een actie heeft op verschillende broodjes waardoor bijna de helft van de klassen afspreekt om eten te halen. De supermarkt is niet ver van de school af. Omdat ook ik zo'n typische tiener ben die altijd honger heeft besluit ik mee te gaan.

Samen met Kiara loop ik naar binnen. 'Hoe Kenzo met zijn verslaving alsnog zo'n getraind lichaam kan hebben begrijp ik niet hoor. Die jongen eet makkelijk vier kaascroissantjes weg.. als snack!' roept ze. 'Zie je mij kaas naar binnen proppen en tegelijkertijd dit figuur houden? Ik dacht het dus even niet.'

Glimlachend kijk ik naar voren. Hij is in gesprek met Mo, maar op het moment dat Kiara iets te hard sprak gaan zijn ogen onze kant op. Uitdagend krullen zijn mondhoeken omhoog. Zoals gewoonlijk weet hij precies waar we het over hebben. Met een betrapt gevoel verbreek ik ons oogcontact. Ondertussen wordt er op de achtergrond omgeroepen dat er een nieuwe kassa opengaat. Terwijl iedereen bij de kaasbroodjes, croissants en donuts staat ga ik naar de andere kant voor een berlinerbol. Kiara achtervolgt me, al is het niet voor de zoetigheid. Ze is nieuwsgierig.

'Hé jullie zaten best lang vast in dat hok.'

'Klopt.'

Ze komt extra dichtbij me staan zodat niemand het hoort. 'Wat hebben jullie daar gedaan?'

Haar lippen vormen een speelse lach. Ik frons mijn voorhoofd. 'Huh? Je denkt toch niet dat we-'

'Meid ik ben niet intelligent, daarentegen weet ik wel dat Kenzo er heftig voor kan gaan wanneer hij het graag wilt. Je hoeft geen details te delen! Algemene informatie is goed genoeg,' zegt ze met een knipoog.

'Oh my god Kiara! Wis het onmogelijke uit je hoofd oké? Hoe kom je erbij? Nee, we hebben niks gedaan. We... we hebben gepraat en gewacht.'

Grinnikend laat ze met rust. Vlug stop ik de berlinerbol in een zakje en haastig loop ik richting de kassa's. Ik blijf geschrokken stilstaan als ik halverwege het gangpad twee mensen zie overleggen. Recht voor de hagelslag, de pindakaaspotten en de chocoladepasta staat een man en een onbekende vrouw. Mijn hart klopt overuren. Paniek stijgt naar mijn hoofd. Angst stroomt door mijn lichaam. Ik hoor mezelf niet meer ademen, mijn benen weten niet meer hoe ze vooruit moeten komen en mijn ogen maken zich niet meer van het schokkende beeld los.

Het is hem.

Daar staat hij dan. Zijn arm om een mooie volwassen vrouw heengeslagen. God ze heeft geen idee. Ze weet niet wie de man naast haar is. Ik wel. Ik weet precies wat hij denkt, wilt en voelt. Het idee dat hij zijn hoofd niet eens hoeft om te draaien om mij te zien is verschrikkelijk. Ik heb altijd geweten dat hij in de buurt woont maar nooit eerder heb ik hem zo dichtbij onder ogen moeten komen. Dit is de eerste keer sinds tijden.

Ik voel een hand op mijn schouder. Bijna wil ik gillen, totdat Kenzo mij doordringend aankijkt. 'Je ziet eruit alsof je grootste nachtmerrie is uitgekomen.'

Bijna niet hoorbaar fluister ik: 'dat is ook zo.'

Hij volgt mijn blik. 'Is dat hem?' klinkt het luid. Mijn stilte aanvaardt hij als een ja. Ik voel hoe zijn vingers van me afglijden. Met fonkelende ogen, gebalde vuisten en een zware stem zegt hij dat hij zo terug is. Verlamd volg ik zijn harde passen. Ik heb hem vaker agressief of boos gezien maar dit is een heel nieuw niveau. Wat hij ook gaat doen, het kan nooit goed aflopen. Zijn onverschrokken bewegingen en die laatste gedachte doen me ontwaken.

'Wacht! Nee niet doen!' roep ik paniekerig. Het drong te laat tot me door.

Ruw geeft hij een klap op de schouder van de man. Hiermee heeft Kenzo zijn aandacht. Hij geeft de man een bedreigende blik voordat hij hem naar achteren trekt en vervolgens meedogenloos hard uithaalt. Ik sla mijn handen voor mijn mond. De hele supermarkt moet het geschreeuw hebben gehoord. Tim ligt nu op de grond en grijpt naar zijn neus waar bloed uit loopt. De vrouw die riep kijkt versteld naar Kenzo.

'Je bent gestoord! Laat hem met rust!' roept ze.

'Bent u zich ervan bewust met wie u gezellig boodschappen doet?' antwoordt hij kwaad. 'Mevrouw, zijn voorkeur gaat naar minderjarigen! Tenzij u daar ook op geilt zou ik overwegen een einde te maken aan de relatie. Fijne dag.'

Twee werknemers rennen er op af. Ze dreigen de politie te bellen als Kenzo niet meteen de supermarkt uit gaat. Ik ben bang dat hij er een nog grotere scène van gaat maken, daarentegen haalt hij zijn schouders op en slentert hij rustig naar de uitgang. Zelf wacht ik angstig tot de gespierde mannen in personeelskleding onderzoeken wat er zojuist gebeurde. Op deze manier schenken Tim en zijn vriendin geen aandacht aan mij.

Snel ren ik naar buiten. De berlinerbol heb ik achtergelaten. Blijkbaar wist hij dat ik zou komen.

'Ben je gek?' sis ik. 'Je kan niet zomaar een bloedneus uitdelen!'

'Vond je dat te ver gaan? Schat, die lul moet dankbaar zijn dat ik hem niet helemaal de grond in heb geslagen. Ik liet het bij één klap omdat ik wist dat je keek. Je verdient het niet iets nieuws te hebben om nachtmerries van te krijgen.'

Hij meent wat hij zegt. Na drie keer diep in en uit te ademen glimlach ik heel voorzichtig.

'... dankjewel.'