Max

Ik heb me nog niet eerder zo gevoeld onder haar blikken. Normaal liet ze haar kracht op me los, en dan kwam ik enkele dagen later weer bij, waarna óf het riedeltje weer van voren af aan begon, óf ik was enige tijd de enige wakkere tussen alle anderen. Nare tijden. Vreselijk om weer in deze situatie te zitten. Wat heeft ons bezield?
Nu heeft ze de hypnose op een ander standje staan en ik kan vanaf het begin gewoon blijven denken en praten. Ik betwijfel of dit de bedoeling is, maar ik heb genoeg gehypnotiseerde vrienden gezien om te weten hoe me te gedragen.

Ik zorg ervoor dat mijn ogen wat wazig komen te staan en ontspan mijn lichaam bewust. Dat kost me veel moeite met alle dreiging om mij heen, maar het is noodzakelijk.
In de tijd dat het me kost om me in mijn rol te verdiepen, heeft Isabel Mo ook op een lading van haar ogenkracht getrakteerd en is hij weggeleid door haar andere slaven. We blijven alleen over en dat is eng.

Isabel keert zich naar mij en vraagt: "Hoe ken je die anderen?"

Ah, daarom is deze hypnose anders. Ik ben nodig om informatie uit los te trekken. Jammer dat de anderen me niet kunnen zien, want ik zou ze graag tonen hoe je wél moet acteren.
Ik zeg, zorgend dat ik minder vloeiend spreek dan normaal: "Kamiel en Joris zijn mijn broers."

Het is duidelijk dat ze de mannen heeft herkend. Me nog vasthouden aan hun schuilnamen verraad alleen mezelf nog maar. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen gebruik kan maken van ons verzonnen achtergrondverhaal. Nu alleen maar hopen dat Isabel niet weet dat zij geen zus hebben. Maar zoveel aandacht heeft ze niet aan haar slaven gegeven, dus dat betwijfel ik.

"Wat komen jullie doen?"

"Jou vermoorden." Geweldig om dat met een uitgestreken gezicht te kunnen zeggen. Jammer dat de bijbehorende scheldwoorden niet gepast zijn onder invloed.

"Dat had ik kunnen weten," mompelt Isabel.

Dat klopt, daarom moest ik mijn grijns ook bedwingen.

"Hoe hebben jullie mij gevonden?"

Ik besluit me aan de waarheid te houden. Ik zou ook zo geen ander verhaal kunnen verzinnen, dat blijkt namelijk erg lastig onder hoge druk.
"Charlotte heeft die informatie van haar broer, Ezra."

Ik moet me inhouden om niet nog meer te vertellen. Want waarom zou ik haar wijzer maken? Waarschijnlijk zou ik dat sowieso niet hebben gedaan in hypnotische toestand. Het zit alleen in mijn natuur om te kletsen en die natuur moet ik nu met harde hand in toom houden.

"Komen er meer achter jullie aan?"

"Nee." Niet dat ik weet. Helaas.

"Mooi," Isabel ziet er tevreden uit, en waarom zou ze ook niet. Het ligt op het puntje van mijn tong om nu vragen op haar af te vuren. Waar zijn de anderen? Wat gaat ze met hun doen? Wat gaat ze met mij doen? Wat zijn haar plannen hier?
Maar dat kan niet en ik moet ten koste van alles mijn uitgestreken gezicht zo houden.

Isabel stelt nog enkele vragen over Charlotte en van waarvandaan we vertrokken zijn naar de White Star-pack, en merkt op een gegeven moment dat ik niks nuttigs meer te zeggen heb. Ze valt even stil.
Dan zie ik aan de gezichtsuitdrukking van Isabel dat er nog wat komt, maar op een ander niveau. Ze kijkt me peinzend aan. Nadenkend.

"Hoe heet je?"

"Minnie." Ai, dat lijkt nu wel erg veel op Max, gezien de omstandigheden. Maar ze heeft niks door, dat merk ik aan haar ontspannen houding.

"Minnie, hoe oud ben je?"

Het ligt op het puntje van mijn tong om mijn ware leeftijd -achttien- te noemen, maar dan schiet mij te binnen dat ik er jonger uit zie. Ik aarzel hopelijk onmerkbaar en zeg: "Zestien."

"Net zo oud als mijn Linda. Wat jammer dat de omstandigheden zo zijn. Ik vraag me af..."

Al deze woorden zijn niet voor mij bedoelt, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet jammer vindt dat ze haar zin niet afmaakt.

Isabel komt weer ongemakkelijk dichtbij en al voordat ze het doet, besef ik wat ze gaat doen: deze situatie is helaas maar al te bekend. Nu hoop ik alleen van harte dat ik mezelf niet verraad als ik weer bijkom.