'Daarom moet je bij ons blijven skylar, we kunnen je leren om datgene te beheersen.' hij nam mijn polsen en bestudeerde mijn handen. 'Jouw handen verbergen iets wat niemand anders kan. In het begin zal het moeilijk zijn, maar beetje bij beetje zal je begrijpen hoe alles in elkaar zit.' ik schud mijn hoofd. 'Dat kan toch niet! Hoe kan ik hetgeen begrijpen dat mij juist zo bang maakt.' hij liet me los. 'Snap je het dan niet? Er zijn mensen die willen dat we verliezen, dat we het opgeven, het einde nooit zullen vinden en dat allemaal door onze angsten die in onze hoofden speelt. Dat was hun bedoeling. Ze willen ons breken met dat ene iets dat ons sterk maakt. Dat geldt voor ieder van ons.' Ik keek een poosje in Levi's ogen. Hij wende zijn blik. 'Probeer wat te slapen, morgen wordt waarschijnlijk een lastige dag.

Slapen was moeilijk. Ik moest steeds denken aan mijn vader. Het laatste wat ik van hem zag was de boze blik in zijn ogen wanneer ik met de auto deur sloeg. Ik had hem achter gelaten. Hij moet waarschijnlijk kapot zijn of terug herstart zijn met het weg drinken van zijn problemen. Er was niemand meer voor hem. Niemand die hem kan laten stoppen met drinken. Ik wou bij hem zijn. Hem geruststellen. Zeggen dag ik niet meer weg ga. al waren dat enkel die drie simpele woorden waar ieder mens het moeilijk mee heeft:

...HET SPIJT ME...

Alleen is het te laat voor spijt. Ik hebt hem achter gelaten net zoals mijn moeder ons achterliet. Door gewoon te verdwijnen en (misschien)nooit meer terug te keren.