Aline.

Die nacht slaap ik slecht, maar dat zou ook kunnen liggen aan het feit dat ik nu in een zetel in de woonkamer slaap, in plaats van in mijn eigen bed. De hele nacht spookt het verhaal van Lynn door mijn hoofd.

Zou ze dit allemaal voorbereid hebben om mij zwart te maken? En hoe komt ze aan die foto's? Tessa kan die toch niet allemaal zelf gemaakt hebben?

Met elke vraag die ik mezelf stel wordt het drukker en drukker in mijn hoofd. Onrustig draai ik me om, zodat ik met mijn gezicht naar de leuning van de zetel lig. En ik draai me weer om. En opnieuw. Op een gegeven moment heb ik door dat het zinloos is. Ik zet me rechtop en staar wat voor me uit. De woonkamer ligt er vredig bij, met langgerekte schaduwen op de grond.

Ik laat me weer neerzakken op bed en merk dat ik kalmer ben. Misschien raak ik ooit toch nog in slaap.

Als je me nu zou vragen hoe laat het eigenlijk was toen ik in slaap viel, zou ik het niet weten. Ik sta in de keuken en probeer mijn verbrande eieren nog een beetje te redden door ze overvloedig te kruiden met alles wat ik maar kan vinden in de keukenkast. Ik mag dan wel een enorme fantasie hebben en overal wel een verhaal bij kunnen verzinnen, in de keuken ben ik een ramp. Zelfs een ei bakken gaat me teboven.

Zenuwachtig loop ik heen en weer tussen de tafel en de keuken. Ik ben iets vergeten. O ja, een mes. Nee dat is het niet. Ik ben iets vergeten.

Op dat moment gaat de deurbel. Ik kan mezelf wel slaan. Het is zaterdag! Mijn eerste fuif. Met het mes nog in mijn hand draai ik het vuur uit en hol naar de deur.

Daar staan Laetitia, Marie, Orphee en een of andere Lieze die ik niet zo goed ken te grijnzen in de deuropening.

"Kom binnen! Ik haal snel even mijn spullen," zeg ik gejaagd. Natuurlijk heb ik niets klaargelegd, ik zat met mijn hoofd nog de hele tijd bij dat gesprek met de inspecteur. Dan wordt het maar gauw iets bijeen rapen.

En ik hol weer naar de keuken. Hoe kan ik zoiets nu vergeten?

Ik prop het ei in mijn mond, het verbrande deel merk ik zelfs niet eens. Ik grabbel wat in de portefeuille van mijn moeder, die ik snel uit haar handtas heb gegrist, en haal er een briefje van vijftig euro uit. Even twijfel ik, maar dan haal ik mijn schouders op. Ze weet waar ik ben. Dat hoop ik toch aleszins, en anders belt ze me maar.

Als ik terug de hal inkom ben ik blij dat ik mijn pyjama al niet meer aanheb. Stel je voor! Ik prop het geld in mijn broekzak en roep luid: "Klaar!"

De meisjes in de hal grinniken als ze me zien binnenkomen.

"Jij ziet er gejaagd uit," lacht Marie. "Moet je je haar niet kammen?"

Ik haal mijn vingers door mijn haren. Dat heb ik ook al niet gedaan vanochtend. Twijfelend sta ik in de deuropening.

"Niemand behalve Marie let daarop, meis, kom maar gewoon mee," helpt Orphee me uit mijn dilemma.

Ik glimlach dankbaar naar haar. "Oké, dan kunnen we door."

Niet veel later zitten we allemaal op onze fiets en rijden richting stad.

"Wat doe je eigenlijk aan op zo'n fuif?" vraag ik aan Laetitia, die naast me fietst.

Ze haalt haar schouders op. "Waar je je gemakkelijk in voelt. Eigenlijk moet je helemaal niet shoppen voor zoiets, maar je kent Orphee. Iedereen draagt gewoon wat-ie leuk vindt. Orphee gaat altijd voor een adembenemend kleedje, en ik denk dat Marie deze keer ook die kant op gaat, maar meestal kom ik gewoon af in mijn oude jeans waar ik al een dag in rondgelopen heb."

Ik knik. Klinkt logisch. Ik moet tenminste niet bang zijn om helemaal voor paal te staan.

Nog geen uur later zijn we onze fietsen al kwijtgeraakt en slenteren we rustig door de grote winkelstraat. Orphee heeft haar magische kleedje waarover ze verteld heeft al in een zak om haar arm hangen, en op ons gemak bestuderen we de kleurijke etalages van de overdosis winkels in de straat.

Normaal ben ik niet zo'n winkelfan, mijn moeder koopt nog het grootste deel van mijn kleding, maar zo onder vrienden is het wel leuk.

Na enkele meters gestapt te hebben, staat Marie plots dramatisch stil.

"Die," roept ze dwingend, wijzend op een kleedje in een etalage, "moet ik hebben."

Lachend lopen we de winkel binnen, en nog voor ik met mijn ogen kan knipperen heeft Marie het kleed al van het rek gegrist en is zich aan het omkleden in een pashokje.

Laetitia bestudeert ongeïteresseerd een rek met blousjes. We zijn de enige die nog niets hebben, want Lieze heeft in een vorige winkel al beslist dat ze 'Met deze über-cute rok iedere jongen gaat versieren' Dat zei ze. Letterlijk.

Ik kende Lieze niet zo heel goed voor vandaag, maar na wat ik vandaag van haar gezien heb, weet ik al dat we het niet zo goed gaan vinden met elkaar.

Ze wil overal haar mening over geven, en aangezien ze niet zo slim is, is dit eigenlijk een beetje storend, en ze lijkt wel de schoothond van Orphee, die hier duidelijk ook niet zo blij mee lijkt te zijn. Volgens Marie was ze zelfs niet eens uitgenodigd om nu mee te komen, maar stond ze ineens voor Orphee's voordeur.

Marie is eindelijk klaar met passen, en showt ons haar nieuwe jurk. Hij is knalroze, en er zit een driehoekig gat in de rug, waardoor je haar prachtig gebronzde huid kan zien. Ze draait een rondje voor de spiegel en glimlacht voldaan. Haar lange kastanjebruine haren vallen los over haar schouders en maken alles af.

"Zou Sam het mooi vinden?" vraagt ze giechelend.

"Tuurlijk, schat, je ziet er prachtig uit. En Sam is gek op roze. Maar dat moet ik je niet vertellen zeker?" lacht Orphee.

De rest van de dag staat in het teken van de jacht op bijpassende accessoires, en als we uiteindelijk allemaal voldaan zijn, zetten we ons uitgeput aan een tafeltje bij een pizzeria en delen twee mega pizza's met iedereen. Op dat punt zijn de jongens er ook al bij gekomen, en het is reuze gezellig. Het enige wat me stoort is Lieze.

Niet alleen geeft ze de hele tijd vreemde opmerkingen, waardoor het gesprek even stil valt, ook heeft ze zich tussen mij en Keith, die uit zichzelf naast mij is komen zitten, weten te wurmen, en ze werpt steeds zwoele blikken op hem, die hij probeert te negeren. Marie werpt me een vragende blik toe en ik haal mijn schouders op.

De dag vliegt voorbij, en behalve ik, Keith, Lieze en Jack is er niemand meer over.

We zijn een ijsje gaan halen en nu zitten we smullend op een bank, te genieten van de sfeer die er in de leeglopende stad heerst.

Als het een tijdje stil is geweest, zegt Keith iets. Normaal is hij niet zo'n praatzaam persoon, maar in deze groep lijkt hij zich wel op zijn gemak te voelen.

"Zeg, jij en Laetitia, hé," grinnikt hij naar Jack.

Tot mijn grote verbazing begint deze te blozen. "Valt het zo op?"

Keith en ik knikken, en Lieze maakt een vreemde beweging met haar hoofd.

De kleur op Jacks wangen wordt zo mogelijk nog roder. "Mja, ik vind haar wel leuk..." zegt hij aarzelend. Keith geeft hem een speelse duw.

"Je moet het haar zeggen, man. Volgens mij is het wederzijds."

Jack aarzelt even.

"Wat hebben meisjes graag dat een jongen doet, Aline? Zielig afwachten tot jullie al jullie subtiele hints opgebruikt hebben, of een man zijn en zijn gevoelens vertellen?" richt Keith zich tot mij.

Ik schrik, omdat het niet echt een vraag is waarover ik veel nadenk. Eigenlijk heb ik zelfs nog nooit een vriendje gehad. Ik haal mijn schouders op. "Dat laatste denk ik?" zeg ik aarzelend.

Keith maakt het gelukkig niet nog gênanter en kijkt weer naar Jack. "Zie je wel? The lady has decided."

Jack grinnikt. "Ik zal eraan denken. Maar ik moet gaan. Tot straks?"

We knikken. En dan is ook Jack verdwenen.

Lieze schraapt haar keel. "Keith? Ik euh.." begint ze, maar haar gsm onderbreekt haar. Met een beltoon die ik nog nooit gehoord heb, doet het ding me opschrikken uit de soezerige roes waar ik zojuist in zat. Vloekend neemt ze op.

"Hallo? Ja mama, ik kom meteen!" Ze springt recht. "Ik moet ervandoor," verduidelijkt ze.

We veroeren geen vin.

En dan zitten alleen Keith en ik nog op het bankje.

"Eindelijk van dat kreng verlost," zucht hij.