De karaokeavond is een slimme actie geweest van de eigenaar van het café. Niet alleen vanwege de muziek: ook de kortingen op drank en hapjes is een meesterlijke zet. Als echte Hollanders die het woord "goedkoop" en "plezier" horen is er op de uitnodigende kreet van het café gereageerd. Het lijkt een aantrekkingskracht van een magneet te hebben. Naar mijn idee zijn er meer mensen aanwezig dan wettelijk gezien zou mogen. Het is ongelooflijk druk. De stoeltjes en barkrukken die tot de laatste plek in bezit zijn genomen is slechts een deel van alle aanwezigen. Mensen zitten en staan erbij alsof ze zich in hun eigen woonkamer bevinden. Groepjes zijn zonder pardon op de tafels gaan zitten en kliekjes claimen her en der een deel van het looppad waar nauwelijks nog doorheen is te komen. We hebben onszelf ingesloten als sardientjes in een pot.

Van de ijzige wind en lage temperatuur van de herfst is niets meer te merken. Integendeel, als iemand zou roepen dat de zomer is begonnen zou ik het geloven. Het is bloedheet. De warmte van onze lichamen heeft zich simpelweg overal verspreid, met een benauwde temperatuur als gevolg. Jassen, vesten en lange mouw shirtjes worden dan ook snel uitgetrokken. Verfrissende drankjes worden ter verkoeling achterover geslagen. 

Aan de ene kant is het prettig om tijdens de koude dagen weer wat warmte te voelen, aan de andere kant is de overgang van de herfsttemperatuur naar deze broeierige hitte nauwelijks mee om te gaan. Gelukkig zijn de meeste zulke omstandigheden tijdens een avondje uit wel gewend en is de meerderheid dan ook gekleed in korte en luchtige kledingstukken.

Er is een geweldige sfeer ontstaan. Het is laat in de avond en een zeer prettig gevoel heerst in elk stukje van de ruimte. Het enthousiasme, de vrolijkheid en het uitbundige gelach wordt van elkaar overgenomen. Alle zorgen, alle plichten en allerlei andere vormen van gezeur is verdwenen als sneeuw voor de zon. Elke jongen en elk meisje heeft zijn of haar normale vorm van gedrag laten vallen en heeft zichzelf als het ware omgetoverd tot een uitbundige tiener die klaar is voor een feestje.

Het interesseert niemand hoe gek, raar of wild er wordt gedaan. De oordelende blikken die normaal gesproken als giftige pijlen worden afgevuurd zijn nu nergens te bekennen. Iedereen zit veel te goed in zijn vel om andermans humeur te verzieken. En dat is maar goed ook. Het is heerlijk om te weten dat het niemand kan schelen of je luidruchtig praat, zingt en rare danspasjes maakt in het bijzijn van onbekenden. Niemand kijkt ervan op als je even helemaal uit je plaat wilt gaan.

Naast het feit dat we allemaal met het hetzelfde doel zijn gekomen - een leuke tijd beleven - zal alcohol hoogstwaarschijnlijk de hoofdfactor zijn, die ervoor zorgt dat iedereen zich zo heerlijk ongecompliceerd gedraagt. De serveersters delen het uit als gratis snoepjes aan een kleuterklas. Niet alleen het gebruikelijke bier en witte of rode wijn wordt aangeboden, maar ook de meest bizarre mixen wat eerder vergif dan een cocktail is te noemen. 

De drankjes die speciaal voor deze avond in elkaar zijn geflanst door de zogenaamd ervaren mannen achter de bar, vallen uiteraard buiten het assortiment waar korting op wordt gegeven. Heel flauw, aangezien geen enkele tiener hier een lichtpaars drankje wat haast licht lijkt te geven zal weerstaan, maar ergens wel begrijpelijk. Laten we vooral niet vergeten dat het café uiteindelijk een doel heeft: winst. En aan de energieke tieners te zien zal de eigenaar succesvol slagen. De portemonnees worden zonder twijfels opengetrokken, klaar om het zakgeld en loon van de maand uit te geven.

Ik heb een kanon aan energie gekregen en ik ben helemaal klaar om er een waanzinnige avond van te maken. Het kan me niet schelen of het de alcohol in mijn lichaam is die voor deze gedachtes zorgt, mijn nieuwe persoonlijkheid of een combinatie van beide: ik voel het en ben niet van plan het te negeren. Feesten is nou eenmaal geen tijd waarin verstandige keuzes voorkomen. Hoe kan je nou een beetje plezier maken als je geen risico's neemt? Wat is daar nou leuk aan? Helemaal niets.

Het is geen enkel probleem geweest dat ik, in tegenstelling tot de rest, in mijn eentje het feest heb bereikt. Op dit late uur en na enige glaasjes drank gecombineerd met de luide muziek voor de karaokeavond is iedereen in de ruimte elkaars beste vriend. Niemand is alleen. We zijn een grote groep. Samen zijn we een. Verbonden met de drank. Verbonden met de muziek. Samengesmolten als een klomp plezier. Het mag overdreven klinken of misschien gewoon totaal belachelijk: toch is het zo. Het is echt zo. Of dat begrepen wordt maakt ook helemaal niet uit. Het is iets wat alleen is te begrijpen als je zelf bij bent. Wanneer je het ziet, voelt en waarneemt.

Voor buitenstaanders zullen we niets meer of minder zijn dan een stelletje dronken tieners die belachelijk veel geluid maken op maandagavond. Ze hebben groot gelijk. En dat is prima. We geven geen fuck om wat mensen buiten het café van ons denken. We trekken ons er niks van aan en we maken er een leuke tijd van. We zullen de volgende dag spijt hebben dat al het geld is uitgegeven aan drank en we zullen chagrijnig worden van de barstende koppijn en de misselijkheid, maar dat is oké. Een voor een is het allemaal prima. Het is geaccepteerd.

Morgen is morgen.

Nu is nu:

en dat is de tijd die telt.

Voor de zoveelste keer wordt er vlak na het einde van een nummer luid geapplaudisseerd. Opnieuw hebben aangeschoten jongeren zichzelf voor schut gezet door hun valse stemmen via de microfoon te laten horen. Elke hoek van het café is voorzien met een box zodat niemand het zangtalent hoeft te missen... Normaal gesproken zou ik mezelf nooit maar dan ook nooit in het middelpunt van een massa mensen werpen. Deze keer kan ik mijn benen maar niet hard genoeg in beweging brengen om het podium te bereiken. Vol enthousiasme en het gevoel de gehele wereld aan te kunnen wil ik mezelf het podium op storten. In gedachte zie ik mezelf al staan.

Als een echte popster zou ik mijn hand de lucht ingooien en met een energieke stem het publiek opjutten. Woorden als: "zijn jullie er klaar voor?" of "zing de longen uit je lijf en geniet van de show!" Er zou hysterisch worden gegild. Ik zou de jongens vooraan een flirterige knipoog geven en net nadat de eerste tonen van het nummer door de speakers klinkt een strakke pose aannemen. Wachtend op het punt dat ik mag zingen zou ik het intro doorgaan met dansende bewegingen. Ik zou mijn heupen heen en weer bewegen, mijn haren wild zijn eigen leven laten leiden en het publiek - en dan vooral de jongens - helemaal gek maken.

Denkend aan de fantasie waarin ik vanavond het begin maak als beroemde zangers vormt er een brede grijns op mijn lippen. Ik ben nog maar enkele stappen van het podium verwijderd als een ruwe hand zich stevig om mijn pols klemt. Automatisch schiet er een schok door mijn lichaam. Wantrouwend draai ik me om en kijk vervolgens in de doordringende ogen van Jason. Je moet blind zijn om niet te ontdekken dat hij dronken is. En zelfs als je de wazige blik niet zou zien is er altijd nog de walm van alcohol om zijn mond. Al hebben we dat hier allemaal wel.

Ondanks de vrij agressieve greep van de jongen onder invloed ben ik niet onder de indruk. Totaal niet bang om tegen hem in te gaan schenk ik hem de meest uitdagende uitstraling die ik maken kan. Met een toon van kalmte en een lichte hoeveelheid spotternij spreek ik hem aan.

'Zou mister Jason zo vriendelijk willen zijn mijn pols terug te geven? Je onderbreekt mijn poging tot plezier. Of ben je soms bang dat ik te veel aandacht zal krijgen na mijn optreden? Is dit soms je poging om de concurrentie de baas te zijn?'

'Ik bespaar je een vernedering. Je zou me dankbaar moeten zijn.'

Direct na zijn woorden laat hij me los. Ervan uitgaand dat ik naar hem luister wenkt hij naar de bar.

'Kom schatje. Drink nog wat met me en laat anderen dat podium gebruiken. Als zij als mongolen op YouTube willen komen met een verlaging van hun reputatie dan moeten ze dat zelf weten.'

Als reactie leg ik mijn handen op zijn schouders. Afwachtend kijkt hij me aan. Ik buig me iets voorover en fluister vervolgens vlakbij zijn lippen.

'Weet je wat Jason? Fack you. Als ik wil zingen dan doe ik dat. Wie houdt me tegen?'

Ik laat een sarcastische lachje horen. 'Jij?'

Hij grijnst. Zijn ogen krijgen een twinkeling. Het geeft aan dat hij volledig van mijn brutaliteit geniet.

'Vrouwen zouden een voorbeeld aan jou moeten nemen meisje. Je bent heerlijk brutaal. Daar hou ik van. Kom. Vergeet deze kinderachtige plek. Ik weet een veel leukere plek om plezier te maken.'

Ik lach. Mijn ogen verraden dat ik zijn poging me mee te krijgen leuk vind, maar ik heus niet de domste ben. Zonder zich daar iets van aan te trekken komt hij dichterbij staan. In andere woorden; zonder pardon drukt hij zijn lichaam hardhandig tegen me aan. Zijn handen hebben mijn middel gevonden. Elk ander meisje zou uithalen en duidelijk maken dat hij zijn poten lekker thuis moet houden. Nou weten we allebei dat ik niet hetzelfde ben. Niet meer. Niet vanavond.

'Wat is er schatje? Je wilde toch plezier? Nou bied ik je het aan en dan twijfel je opeens? Misschien ben je toch niet zo leuk als ik dacht.'

Vanbinnen hoor ik allesbeslissende woorden door mijn hoofd heen galmen. Als het laatste beetje aanmoediging om Jason te geven wat hij wilt dreunen Mike's woorden door me heen.

Schoonheid, doe geen roekeloze dingen.

Zwijgend heeft Jason me aangekeken. Hoewel er hoop in zijn ogen is te zien, geeft zijn houding aan dat hij ervan uit gaat dat hij zijn zin niet krijgt. Even lijkt het er zelfs op dat hij zich om wilt draaien. Resoluut grijp ik zijn schouders beet. Ik laat een uitdagende lach horen.

'Oké. Je hebt wat je hebben wilt. Ik geef je één kans maar onthoud wel: meer dan een one night stand zal het nooit worden. Er worden geen telefoonnummers uitgewisseld, het is geen begin van een relatief of iets van die shit. Begrepen? Geen liefde.'

Hij grijnst zijn tanden bloot.

'Ach meisje. Je bent zojuist de vrouw van mijn dromen geworden. Maar goed, je punt is gemaakt: geen liefde. Kom schatje. Je hebt me lang genoeg laten wachten.'

Hij opent zijn arm. Met een brede lach laat ik me omhelzen en samen verlaten we het café. Lopend naar de uitgang hoor ik enkele zinnen van een paar roddelende meiden op de achtergrond.

'Ja hoor, Jason heeft weer iemand om de nacht mee door te brengen. Weer een naïef grietje die denkt dat ze haar droomprins is tegengekomen. Damn, waarom ziet niemand wat voor een harteloze klootzak Jason is?'

De woorden beïnvloeden mijn beslissing om met hem mee te gaan niet. Integendeel: het is precies wat ik wilde horen. Een bepaald gedeelte van het geroddel klinkt als muziek in de oren. Niet: de droomprins. Wel: harteloze klootzak. Want dat is waar ik naar verlang.

Iemand die net zo weinig geeft om andere,

als ik.