'Weet iedereen wat die moet zeggen?'

Met een hoopvolle blik kijkt Lola ons een voor een aan. Een erg moeilijke taak heeft ze ons niet gegeven maar ze is vastberaden om alles perfect te laten lopen. Ik sta op het punt om te antwoorden tot ze me de kans niet geeft en rustig doorpraat.

'Je zoekt dus vooral naar jongens en meiden met ongeveer dezelfde leeftijd oké? Die zullen het meest geïnteresseerd zijn, al zijn gezinnen met kleine kinderen ook wel goed. Nou ja, dan vertel je ze dus kort over de dansshow van volgende week zaterdag en als je met minimaal drie personen bent mag er één iemand gratis naar binnen.'

Opnieuw kijkt ze ons aan. Ik kan een lach niet onderdrukken. Ze heeft zich omgetoverd tot een echte verkoper die niet van plan is om te falen. Haar strakke hoge staart en make-up laten een goeie indruk achter vindt ze.

'We snappen het allemaal wel maar moeten we per se deze shirts aan? Ik zie er niet uit,' zegt Anouk en kijkt daarbij met lichte afschuw naar het felgele shirt met lange mouwen en daarop in zwart geblokte letters de naam van Lola's dansschool. Ik kan Anouks opmerking wel begrijpen. Heel sexy ziet het er niet uit. Nou hebben we alle zes hetzelfde aan maar met Anouks rode haren lijkt ze al helemaal op een soort kleurenbom. Lola lijkt geen enkel probleem te hebben met de kleding.

'Ja, dat moet per se aan Anoukie, dat zorgt voor reclame van mijn dansschool. Ik weet dat jullie liever iets anders doen op een zaterdagochtend maar een vriendin helpen is toch ook belangrijk?'

De laatste woorden geeft ze kracht met een overdreven zielig stemmetje en om het af te maken trekt ze ook nog eens een pruillip. Er klinkt gezucht en wat gemompel wat op een akkoord lijkt. Meteen heeft ze weer een brede glimlach op haar gezicht. Haar gebleekte tanden geven nog net geen schittering.

'Dat is dan afgesproken. Jullie helpen mij met de flyers en in ruil trakteer ik op de lunch. We zijn met z'n zessen en het plein is best groot dus ik stel voor dat we in tweetallen gaan.'

We vinden het allemaal wel best. Zo gezegd zo gedaan en niet veel laten gaan Josh en Anouk het winkelcentrum in terwijl Caleb en Lola hier blijven en Lexi en ik naar de overkant van het plein gaan.

Het is net elf uur geweest en er zijn nu al volop mensen aanwezig. Het plein is niet alleen populair doordat het voor het winkelcentrum ligt, maar ook omdat het volstaat met terrasjes waar iedereen gezellig wat kan gaan drinken. Halverwege het plein staat een groepje tieners die freestylen voor geld. Een paar mensen blijven geïnteresseerd kijken terwijl de meeste doorlopen. In tegenstelling tot gisteren is het nu heerlijk weer. De zon is tevoorschijn gekomen en het zal de hele ochtend en middag niet gaan regenen. Het waait nauwelijks en als het waait dan is het meer dan een lekker fris briesje.

Terwijl ik een wat zoekend om me heen kijk, op zoek naar mensen om aan te spreken, klungelt Lexi naast me met de veel te grote stapel flyers. Ze heeft er veel teveel in haar hand en even lijkt alles op de grond te vallen. Lachend schiet ik haar te hulp.

'Wat is Lola toch weer belachelijk te werk gegaan. Alsof heel Nederland uitgenodigd moet worden,' moppert Lexi. Ik kan haar geen ongelijk geven. Wij alleen al hebben genoeg flyers voor de gehele provincie en dan te bedenken hoeveel Lola vanuit haar dansschool heeft meegenomen.

'Ach ja, Lola is Lola he. Ze is gewoon heel trots op haar dansschool,' antwoord ik waarna Lexi vervolgens toestemmend knikt.

'Het is ook wel een leuke school,' denkt ze hardop. 'Weet je nog dat Lola ons had uitgenodigd voor een soort proefles? We bakten er weinig van dus besloten we vrij te gaan dansen en iedereen deed gewoon mee.'

Ik knik en denk er met een glimlach aan terug. Dat is waar ook. Het bleek een soort open dag te zijn waarbij alle dansers familie en/of vrienden mee mocht nemen om de naam van de school wat bekender te maken. Anouk, Lexi en ik deden een uur lang mee en vervolgens kwam Mike me ophalen om de rest van de dag door te brengen. Onmiddellijk verdwijnt mijn glimlach maar ik herstel me. Nee, niet aan hem denken nu.

'Die meiden daar kunnen wel toch?' vraagt Lexi en wenkt naar drie meisjes met een paar winkeltassen in hun handen. Ze lijken wel in een goede bui te zijn. 'Ja denk het wel. Ga jij of moet ik gaan?' Als antwoord overhandigt ze me de helft van de flyers en loopt er met een gemaakte glimlach op af. Van afstand hoor ik hoe ze het verkooppraatje die Lola heeft voorgesteld opnoemt en daarbij wijst ze naar de flyer voor extra informatie. Ik besef dat ik zelf ook moet beginnen en zo zelfverzekerd als ik kan stap ik op een groepje van twee meiden en een jongen af.

Totaal onhandig begin ik te vertellen over Lola's dansschool en het grote dansoptreden dat zal plaatsvinden, plus het feest waar iedereen uit het publiek gratis heen mag. Aan hun gezichten is te zien dat het ze helemaal niet interesseert al nemen ze uit beleefdheid de flyer toch aan. Ik wil me alweer concentreren op een nieuwe groep maar zonder dat ik iets heb gezegd blijven drie jongens voor me staan. Wat verward dat ze uit zichzelf zijn blijven staan mompel ik een groet en opnieuw vertel ik het hele verhaal. Tijdens het praten zie ik ze knikken maar het wordt al snel duidelijk dat de dansshow ze niks kan schelen.

'... wanneer jullie met z'n drieën komen mag er 1 gratis naar binnen. Dat geldt dan ook voor het feest dat een kwartier later begint op een locatie in de buurt,' eindig ik het praatje.

Ik kijk ze aan. Voor even zeggen ze niks. De situatie begint erg ongemakkelijk te worden en ik kan duidelijk zien dat ze hun ogen over me heen laten rollen.

'Wij willen wel komen' zegt de linker jongen dan. Ik knik en reik hem een flyer. 'Op een voorwaarde,' vervolgt hij zijn zin. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. De andere twee grijnzen nu.

'En dat is?' vraag ik argwanend.

'Als jij voor ons gaat dansen. Een persoonlijke dans.'

Ik kan haast voelen hoe mijn ogen groot worden. Fijn, dat heb ik weer. Is hij gek geworden? Wat denkt hij wel niet.

Lexi lijkt het te hebben gehoord en komt nu naast me staan. 'Dag jongens, even voor de duidelijkheid: die persoonlijke dans ga je maar ergens anders vragen. Pak die flyer en ga ergens anders verder fantaseren of ik wil jullie vriendelijk vragen te vertrekken.'

Met een onschuldige blik en totaal niet bang kijkt ze de jongens aan. Ze krijgt geërgerde blikken terug maar zonder nog wat te zeggen lopen ze wel door. De flyer hebben ze niet aangenomen, al zie ik dat eerder als een positief punt.

'Je hebt me gered,' zeg ik en kijk Lexi daarbij dankbaar aan. Ze glimlacht. 'Geen probleem.' We gaan verder met uitdelen en het duurt niet lang of de stapel flyers wordt lichter en ik begin er een heel systeem van te maken: overdreven lachen, vriendelijk groeten, standaard verhaaltje, flyer geven en ze een fijne dag wensen. Bij Lexi gaat het precies hetzelfde. Ik lach. We lijken wel professionele verkopers. Het enige verschil is dat wij er niets aan verdienen. Maar goed. We maken er Lola mee blij en daar gaat het om.

Tijd vliegt voorbij en het wordt steeds drukker. De ene groep is nog niet weg of een nieuwe zwerm aan mensen komt alweer voorbij lopen. In de verte blijft mijn blik hangen bij Lola en Caleb. Lola is zo enthousiast bezig dat ze binnen enkele secondes van de ene naar de ander springt. Ik kan een lach niet onderdrukken. Arme Caleb, die kan haar tempo onmogelijk bijhouden. Ik focus me weer op mijn eigen werk en het wordt steeds simpeler. Het is even doorwerken maar ruim anderhalf uur later ben ik klaar.

'Lexi? Ik ga even mijn moeder bellen oke? Ik ben zo terug.' Ze knikt als teken dat ze het niet erg vindt en deelt nog snel de allerlaatste paar flyers uit.

Als ik op een wat rustigere plek ben druk ik het nummer van mijn moeder in. Aan de andere kant van de lijn klinkt haar kalme stem.

"Hallo?"

"Hé mam met mij. Ik vroeg me af hoe het thuis gaat. Gaat alles goed?"

"Ja hoor, alles gaat prima hier."

"Ja? Ook met Serena?" vraag ik bezorgd. Ik weet dat het wat overdreven over kan komen maar ik kan het niet helpen dat ik me constant zorgen maak als ik niet bij haar ben. Het enge gevoel dat er misschien iets ergs gebeurt spookt al de hele tijd door mijn hoofd en ik kon dan ook niet wachten om te bellen.

"Maak je geen zorgen lieverd. Alles gaat prima. Serena vermaakt zich prima hier."

"Weet je het zeker? Want als het niet gaat kom ik er meteen aan hoor. Ik vind het sowieso niet fijn om haar zolang alleen te laten."

"Sophie je hoeft je echt niet schuldig te voelen. Het is onmogelijk om er altijd te zijn en dat geeft niets. Echt, maak je geen zorgen. Geniet lekker van je dag met je vrienden oke?"

Ondanks de twijfeling die nog steeds door me heen gaat stem ik in. "Oke. Ik zie je later weer mam."

"Dag lieverd."

Nadat ik heb opgehangen haal ik diep adem. Ik voel me nog steeds schuldig dat ik Serena alleen heb gelaten, wat ik normaal nooit doe in het weekend, maar nu ik weet dat mijn moeder goed voor haar zorgt ben ik weer wat rustiger. Het blijft moeilijk om een goeie moeder te zijn en tegelijkertijd een tiener met school en vrienden, maar samen komen we eruit. Ik glimlach. Wat zou ik toch zonder mijn moeder moeten. Ik vertrouw haar meer dan wie dan ook. Als er iemand is die weet hoe je voor een baby moet zorgen dan is zij het natuurlijk wel.

Ik knik. Serena is in goeie handen en ik heb absoluut geen spijt dat ik mijn moeder als Serena's voogd heb aangewezen. Niet dat ik een keuze had. Ik heb er in het begin veel ruzie om gemaakt maar nu weet ik beter. Het is tijdelijk. Het is beter zo. In ieder geval tot ik achttien jaar ben.

Als ik weer naar Lexi terugloop voel ik de droogte in mijn keel. We zijn hier al een tijdje en ik heb behoorlijke dorst gekregen. Vanuit mijn ooghoek zie ik een klein terrasje waar een paar mensen een groot glas cola hebben. Het ziet er verleidelijk uit. Ik voel in mijn broekzak. Gelukkig, ik heb geld bij me. De keuze is snel gemaakt en ik besluit er snel wat te gaan drinken voor ik weer terug ga naar Lexi.

Het is niet ver weg. Slechts een paar stappen. Het kost slechts enkele seconden en bijna ben ik er, totdat iets anders mijn aandacht vraagt. Ik hou mijn pas in, blijf stilstaan en kijk naar links. Een groep jongens lopen deze kant op. Even twijfel ik maar als ik blijf kijken weet ik het zeker. Een bepaalde jongen die ertussen loopt is uit duizenden te herkennen. Hij ziet er anders uit dan de keren hiervoor maar toch is het duidelijk hem. Ik schud mijn hoofd. Onbegrijpelijk.

Uit alle plekken van de wereld kiest hij precies deze plek uit? En dan moet hij ook precies hierheen lopen? Ik vraag me sterk af of het toeval is of dat hij me gewoon aan het volgen is, maar wanneer hij mij ziet kijkt hij al net zo verbaasd als ik. Gelukkig. Het is toeval.

Wanneer ze praktisch naast me staan zwaai ik wat verward. 'Hey Mike.'

De jongens houden hun pas in en kijken vragend van mij naar Mike. Ze lijken eerst niet door te hebben tegen wie ik het heb totdat hij reageert.

'Hoi.'

Zijn antwoord is kort en ongeïnteresseerd. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Dat is alles wat ik krijg? Hoi. En waarom vermijdt hij mijn blik? Ik zou haast denken dat hij zich voor me schaamt. Of misschien erger: alsof hij me gewoon niet wilt zien. Een ongemakkelijke stilte heerst. Ik weet maar moeilijk wat te zeggen. Het enige wat ik me afvraag is waarom hij zich zo raar gedraagt.

Voor ik de kans heb het te vragen transformeert de Mike die ik ken naar een totaal andere jongen met een arrogante blik en lach. 'Jongens dit is iemand vroeger,' zegt hij dan en wenkt kort naar mij. Mijn mond valt nog net niet open. Iemand van vroeger. Nou ja!

'We kennen elkaar een beetje. Waar hadden we elkaar ook alweer ontmoet? Ik geloof bij de club, of vergis ik me nu? Ach, het maakt ook niet uit. Maar het was leuk je weer eens te zien hoor.'

Hij knikt kort en loopt weer door. De jongens om hem heen zeggen niks en lopen hem achterna.

Totaal verbijsterd kijk ik hem na. Wat is dit nou weer voor belachelijke actie? Ik begrijp er niks van. Hij deed gewoon alsof ik niks voorstelde. Alsof ik een niemand was. Schaamt hij zich voor mij? Is er überhaupt iemand die hij heeft verteld over mij? Of Serena? De dorstlust is onmiddellijk verdwenen en met knikkende knieën loop ik terug. Wat weet ik nou eigenlijk van hem. Behalve dat hij een ongelofelijke klootzak is. Ik kan hem wel in elkaar rammen nu. Ik weet helemaal niks van hem. Wie weet wat hij wel niet allemaal uitspookt als hij zijn toneelstukje als vader niet aan het uitvoeren. En niet alleen wat. Maar ook met wie?

Ik bal mijn vuisten. Als hij denkt dat hij zich zo kan gedragen dat heeft hij het goed mis. Hij bekijkt het maar! De eerst volgende keer dat hij aanbelt hoeft hij niet te verwachten dat ik open doe. Hij heeft het verpest zonder enige reden.