We zijn nog geen tien minuten in het café voor de lunch die Lola heeft beloofd of ik heb mijn verhaal eruit gegooid. Ook al wilde ik niet als een drama queen overkomen, ik moest mijn verhaal aan ze kwijt om zeker te weten dat Mike's actie niet aan mij ligt. Het is me nu duidelijk geworden dat ik niet de enige ben die er werkelijk niks van begrijpt. Vijf paar ogen kijken me verward aan. Vooral Lola heeft grote ogen en is dan ook de eerste die erop reageert.

'En hij maakte geen grapje of zo? Hij deed gewoon serieus alsof je niemand voor hem was? Hij stelde je niet eens aan zijn vrienden voor?'

Ik knik en voel nog steeds de woede in mijn buik opborrelen. Als ik alleen was geweest had ik zonder enige twijfel een van de stoelen opgepakt en tegen de muur aangegooid. En dan kan het me niet schelen hoe overdreven dat overkomt. Ik ben gewoon verschrikkelijk boos. Dit is zo'n moment dat ik me realiseer dat ik een fout heb gemaakt. Dat ik dom ben geweest. Ik haat het dat ik echt heb geloofd dat Mike er als vader voor Serena wilde zijn. Het is dus allemaal een leugen. Blijkbaar is zijn populaire tienerleventje belangrijker.

'Nou ja zeg. Ik begrijp er niks van!' roept Lola hard genoeg om de aandacht van andere mensen te krijgen. 'Soof,' zegt ze vervolgens en kijkt me met een serieuze blik aan. 'Ik beloof je dat als ik hem ooit een keer tegenkom ik hem voor je in zijn kruis zal trappen.'

'Go Lola!' roept Anouk nu en uiteindelijk schieten we in de lach. Hun reacties doen me goed en ik voel me gelijk een stuk beter.

'Weetje wat? Ik ben het spuugzat me zo met hem bezig te houden. Wij gaan nu gewoon lekker eten en we hebben het er niet meer over.'

Er wordt vrolijk ingestemd en met een glimlach schenk ik mijn aandacht aan de menukaart. Lekkere sandwiches en andere belegde broodjes worden besteld en hoe Josh het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet maar binnen no time staan er een paar shotjes op tafel die dan ook in een keer naar binnen worden gewerkt. De sfeer wordt steeds losser en binnen de kortste keren zijn we een grote, drukke groep geworden die door elkaar heen roept, lacht en praat. Ergens schaam ik me voor ons drukke gedrag al voelt het aan de andere kant gewoon ontzettend fijn om zo'n plezier te hebben en me even niet bezig te houden met allerlei problemen.

Anouk schuift een shotje mijn kant op en kijkt me vragend aan. Caleb en ik zijn de enige die er nog geen hebben genomen.

'Uh ik weet niet hoor,' mompel ik lacherig.

'Oh kom op! Het is geen misdaad om je een keer te laten gaan Soof. Je bent tenslotte niet zwanger meer.'

Anouks woorden maken het verleidelijk. 'Leef een beetje,' voegt ze eraan toe en geeft me een knipoog. In stilte wordt er op mijn antwoord gewacht. Ik bijt op mijn lip en kijk Caleb aan. 'Samen?'

Hij twijfelt ook maar de sfeer is zo gezellig en hysterisch geworden dat we het nog moeilijk kunnen weerstaan. Tegelijkertijd brengen we een glaasje aan onze lippen en in een keer slik ik het spul door. Er wordt gejoeld en geklapt. Hoewel ik het behoorlijk in mijn keel voel branden kan ik niet ontkennen dat het fantastisch voelt om voor even weer de oude Sophie te zijn. De Sophie vóór Mike in beeld kwam en alle tijd erna. Ik was misschien wat wild maar ik beleefde wel geweldige tijden.

Na een super gezellige lunch met de hele groep besluiten we af te rekenen – het was iets te erg om Lola alles te laten betalen – en lopen we op een rijtje naar buiten toe. Anouk, Lexi, Lola en ik hebben onze armen om elkaar heengeslagen en kletsend volgen we de jongens die voorop lopen. Het is ondertussen alweer drie uur in de middag en ik bedenk me dat ik had afgesproken om uiterlijk half vier weer thuis te zijn. Nou weet ik dat het geen ramp is om later thuis te komen maar toch voelt het beter om zo wel te gaan.

Nu het aangeschoten gevoel wat is gezakt besef ik weer hoe graag ik Serena in mijn armen wil hebben. Hoe fijn het is om even een moeder-dochter moment te hebben met verder niemand anders om je heen.

'Gaan we naar mijn huis? Kunnen we even doorfeesten,' stelt Josh voor. Iedereen heeft er wel zin in. Alleen ik besluit het verzoek af te wijzen.

'Sorry jongens maar ik ga ervandoor. Ik zie jullie maandag weer oké?'

Er wordt wat gemompeld en uiteindelijk word ik enthousiast uitgezwaaid. Met een glimlach kijk ik hoe ze omarmt richting Josh 's huis lopen en Lola een paar gekke danspasjes maakt. Nu ik weer alleen ben keert de realiteit in een snelle, gemene klap terug en al mijn gedachtes draaien weer om Mike. Het eerste wat ik me afvraag is hoe het nu verder moet. Wat is nou de échte reden dat Mike weer terug is. Is het werkelijk omdat hij een deel wilt uitmaken in Serena's leven? Hij mag dat wel zeggen maar na vandaag geloof ik het niet meer. Als hij echt zoveel om haar geeft als hij heeft gezegd dan had hij wel aan andere vertelt dat hij vader is geworden en ik de moeder ben. Dan had hij zich niet zo belachelijk gedragen en gedaan alsof ik een oude bekende was uit een of andere club.

Zoveel vragen waarvan het antwoord onduidelijk van is. Het piekeren maakt me langzaam gek. Híj maakt me gek.

Tijdens het piekeren over van alles en nog wat besluit ik het laatste stukje naar huis via het park te nemen. Het is geen verlaten park met kleine weggetjes waar je uit moet kijken voor vieze mannen dus ik maak me absoluut geen zorgen. Ik heb deze weg tenslotte al miljoen keer genomen. Het is fijn om hier te lopen, vooral als het herfst is. Een heleboel bomen verliezen een voor een hun bladeren waardoor er langs het pad grote hopen bladeren vormen. Elk blad verandert langzaam weer van kleur en zo is het park een grote plek met oranje, gele kleuren.

Verderop is een groot veld met een speeltuin. Het bestaat slechts uit een glijbaan en twee schommels. Heel spectaculaire ziet het er niet uit en toch vermaken de kinderen in de buurt zich er prima. Ik kan me nog goed herinneren dat ik er vroeger als kind ook heen ging, samen met Charissa. Ik glimlach. Het is een plek met mooie herinneringen. Als Serena oud genoeg is kan ze hier ook komen spelen. Ze zal het prachtig vinden.

Net wanneer ik langs de speeltuin komt voel ik mijn telefoon trillen, wat een teken is dat ik een bericht heb ontvangen. Nieuwsgierig lees ik het bericht.

Niet schrikken.

Voor ik ook maar de kans heb me af te vragen waar dit bericht op slaat voel ik een hand van achter op mijn schouder komen. Ik krimp ineen en draai me geschrokken om. 'Jezus Mike!' roep ik boos.

'Ik wilde je nog waarschuwen,' zegt hij tussen zijn lach door en kijkt me zogenaamd onschuldig aan. Wanneer hij merkt dat ik het alles behalve grappig vind stopt hij met lachen en kijkt me nu serieus aan. 'Sophie...'

Het klinkt zo serieus dat het bijna ernstig lijkt. 'Niet doen' onderbreek ik hem. 'Niet met een of andere domme reden komen dat je zo belachelijk deed. Geef gewoon toe dat je gedrag nergens op sloeg.'

Hij zucht. 'Je hebt gelijk. Ik heb me als een idioot gedragen en het is niet eerlijk tegenover jou. Het spijt me.'

Ik probeer zijn complete lichaamstaal te observeren om zo te achterhalen of hij het meent maar zijn houding is een groot raadsel. Hij houdt alles zo makkelijk verborgen. Hoe weet ik nou wanneer hij iets meent en wanneer niet?

'Als je denkt dat een keer sorry zeggen alles oplost dan zit je fout. Dag Mike.'

Vastberaden draai ik me van hem weg en in stevige stappen loop ik door. Wetend dat hij zich nooit gewonnen geeft rent hij achter me aan en springt binnen enkele tellen voor me. Zo koppig dat hij is kan ik ook zijn en zonder er iets van te zeggen loop ik in een boog om hem heen. Achter me hoor ik hem grinniken. 'Schoonheid.'

Zijn stem klinkt uitdagend. Geïrriteerd draai ik me om. 'Wat?'

Met een grijns haalt hij zijn arm omhoog en klemt zijn vingers om mijn mobiel. Verbaasd reik ik naar mijn zak en voel nu pas dat hij leeg is. 'Hé, geef mijn mobiel terug.'

Hij schudt zijn hoofd. 'Niet zolang je me een kans geeft het goed te maken.'

'Ben je werkelijk zo kinderachtig Mike?'

'Als je me nou gewoon vijf minuten geeft...'

'Oké fijn. Praat maar, ik luister.'

'Het is niet zoals je denkt,' begint hij zijn verhaal. 'Het is niet dat ik me voor je schaam. Het ligt anders.'

Zijn bruine ogen proberen door de mijne te kijken en ik voel me als vanzelf ongemakkelijk. Hij kan dan ook zo intimiderend overkomen. Alles wat hij doet vraagt om aandacht. Die donkerzwarte plukken haar die voor een deel langs zijn gezicht vallen, het kleine litteken in zijn nek waarvan ik wel weet dat die er is maar ik nu niet kan zien en zijn uitstraling. Zijn harde uitstraling. Nu ik erover nadenk realiseer ik me dat hij precies zo'n jongen is waar ouders van een dochter voor vrezen. Intimiderend, beïnvloedbaar en een beetje gevaarlijk.

'Het is moeilijk uit te leggen maar je moet me geloven. Het is niet zoals het lijkt.'

Ik lach en schud niet begrijpend mijn hoofd. 'Mike wat heb ik hieraan? Al dat mysterieuze gedrag van je. Ik word er gek van. Weetje het is klote maar als jij het te moeilijk vindt om vader te zijn dan moet je het zeggen. Serena en ik hebben het drie maanden zonder jou gered dus ik denk dat als je nu verdwijnt het wel goed zal komen.'

Ik weet dat het harde woorden zijn maar soms is dat het enige wat tot hem doordringt. Hardheid.

'Hé! Waag het niet dat te zeggen!' roept hij luid en hij stormt in snelle passen op me af. Hij staat nu veel te dichtbij en ergens ben ik bang dat hij me wat gaat doen. Als hij zijn hand uitsteekt zet ik vlug en geschrokken een stap naar achteren. Wanneer hij merkt dat ik bang ben geworden laat hij zijn agressieve houding afnemen en praat dit keer kalmer en rustiger.

'Ik heb er alles voor over om Serena's vader te zijn. Echt alles. Hoor je me Sophie? Ik meen het. Ze is zo'n beetje het enige waar ik echt om geef. Zij en jij,' fluistert hij nu zachtjes en licht buitenadem. Verbaasd kijk ik hem aan. Wat zegt hij nou?

'En als ik haar kwijt raak weet ik niet wat ik zal doen.'

Zijn woorden zijn veel te intens om onmiddellijk antwoord op te geven en nu we zo vlakbij elkaar staan kan ik niks anders dan hem aanstaren en te luisteren naar onze ademhaling en het onrustige gebonk van mijn hart.

'Ga je me van haar weghouden Sophie?'

Er is angst in zijn stem te horen. Zijn ogen hypnotiseren me. Ik schud mijn hoofd. 'Nee.'

Hij is opgelucht. 'Je zal er geen spijt van krijgen.'

Zijn vingertoppen raken de mijne aan. Net als ik mijn hand wil terugtrekken zie ik dat hij mijn mobiel teruggeeft. Ik open mijn mond om hem te bedanken totdat hij zich voorover buigt en zijn lippen op mijn wang drukt. Hij doet het zo zacht en vlug dat ik het pas doorheb als hij zich alweer omdraait en van me weg wilt lopen. Met open mond kijk ik hem na en begin te roepen.

'Hé!'

Hij houdt zijn pas in en kijkt me vragend aan. Ik slik en adem nog eens diep in voor ik de volgende woorden uitspreek.

'Haal het niet in je hoofd weer gevoelens bij me op te wekken.'

Hij grijnst. 'Dat kan ik niet beloven schoonheid.'

En met die woorden laat hij me totaal verward achter.