Happend naar adem kijk ik hem aan. De spanning tussen ons is zo hoog opgelopen dat ik moeite heb met elke beweging. Hij heeft me betoverd. Alles is zo intense geworden. Zo ongelofelijk en onbeschrijfelijk intense. Een simpele beweging als zijn vingertoppen die langs mijn arm glijden, geeft me het gevoel te exploderen. Het is alsof elke zenuw in me erop reageert. Zo heftig. Zo intiem. En het stopt maar niet. Hij blijft maar doorgaan. Zijn vingers die langs mijn arm gaan, zijn lippen in mijn nek en de woorden die hij me toefluistert.

Ik sluit mijn ogen en laat me meesleuren in het moment. Zo langzaam en toch zo snel dat het gaat. Het ene moment zijn we buiten en het andere moment zijn we in zijn hotelkamer. Uitermate traag brengt hij zijn lippen naar de mijne. Zijn fonkelende ogen weerspiegelen zijn gevoelens. Een ondeugende glimlach verschijnt rondom zijn mond. Het is sexy. Millimeters zit er tussen ons in. Rustig wacht ik af tot hij zich laat gaan. Hij neemt de tijd. Ik besluit hem te helpen. Diep blijf ik hem aanstaren en beheerst laat ik mijn hand onder zijn T-shirt gaan. Zijn adem stokt. Heel licht verplaatsen mijn vingers zich over zijn huid.

Hoe verder ik omhoog ga hoe meer ik zijn aangespannen spieren aanvoel. Ik buig me voorover en fluister zachtjes in zijn oor.

'Dit is voor het geluk.'

Hij sluit zijn ogen en legt zijn vertrouwen in mijn handen. Ik maak er gebruik van en duw hem voorzichtig naar achteren tot hij in botsing komt met de rand van het bed. Behoedzaam laat ik hem op een traag tempo vallen. Even biedt hij weerstand. Hij spant zijn spieren aan.

'Vertrouw me.'

Hij luistert. Ik druk een kus op zijn wang en trek vervolgens zijn shirt uit. Zijn armen maken een samentrekkende beweging voordat hij zich tegen het bed aan laat liggen.

Mijn ogen observeren. Ik wil er van genieten. Elke seconde telt. Hij wacht. Ik kom in beweging. Een beetje angstig bijt ik op mijn lip voor ik over hem heen kom liggen. Een been aan elke kant.

'Dit is voor de passie.'

Met een snel kloppend hart begin ik bij zijn wang, verplaats me naar zijn nek en laat een spoor van kusjes achter langs zijn buikspieren. Hij opent zijn ogen, buigt zich wat voorover en legt zijn hand zorgvuldig op mijn wang.

'En dit is voor de liefde,' zeg ik vastbesloten.

Eindelijk geven we eraan toe en drukken onze lippen op elkaar. De kus is hartstochtelijk. We staan in vuur en vlam. Mijn armen gaan om zijn nek, zijn vingers rusten op mijn wang. Zo teder. Totdat zijn echte ik naar bovenkomt. De ruwe kant. Nog steeds liefdevol. Nog steeds passievol. Maar ruw. Hij laat me los, dwingt me zachtjes te wisselen van plek tot hij degene is die bovenop ligt. Zijn lippen krullen omhoog tot een brede grijns. Zijn vingertoppen gaan langs mijn gezicht en strijken een pluk haar langs mijn oor. Met gesloten ogen luister ik naar zijn woorden die hij in mijn oor sist.

'Genoeg gepraat.'

...

Nog onbewust van de dag en de tijd adem ik rustig door mijn neus in en mijn mond weer uit. Mijn keel voelt droog. Langzaam kom ik in beweging wat ervoor zorgt dat een golf van vermoeidheid door me heengaat. Met een diepe zucht kom ik half overeind en strek mijn armen uit. Tegelijkertijd knip ik voorzichtig met mijn wimpers. Het felle licht schiet pijnlijk naar binnen en even moet ik eraan wennen. Als mijn ogen er eindelijk aan gewend zijn staar ik wat verward voor me uit. Het enige waar ik aan kan denken nu zijn de vlagen van persoonlijke, nee, intieme momenten. Intense aanrakingen. Intense aanrakingen met hem. Met Mike.

Ik kijk om me heen. Ik lig in bed. Mijn bed. De deken is verschoven en hangt voor een deel vlak boven de vloer. Het rolgordijn is nog maar voor de helft gesloten, wat het felle licht verklaart. Tot slot geven de wijzers van de klok aan hoe laat het is. Kwart over tien. In de ochtend. Zondagochtend.

En dan begrijp ik het.

Dit alles was een droom Een droom over lang geleden. Een droom over de tijd toen Mike en ik nog een relatie hadden.

Stomverbaasd stap ik uit bed en met een heleboel vragen in mijn hoofd ga ik naar de badkamer. Als ik binnen ben merk ik pas de lichte hoofdpijn dat is ontstaan. Met een klik gaat de deur op slot. Wanneer ik voor de spiegel sta zie ik hoe erg ik in de war ben. Mijn wenkbrauwen staan gefronst en tegelijkertijd staan mijn ogen vragend naar een passend antwoord. Heel even denk ik terug aan de droom en laat mijn vingers langs mijn schouder gaan. De stof van het hemdje dat ik aanheb voelt zacht.

Ik sluit mijn ogen. De beelden in mijn hoofd zijn meer dan slechts een droom. Het is een levensechte gebeurtenis vanuit het verleden. Mike's aanwezigheid moet de reden zijn dat ik erover heb gedroomd. Het was een van de eerste keren dat we zo'n speciaal moment hadden. Het was de eerste keer dat ik me zo verbonden voelde met een jongen. Met een zucht open ik mijn ogen weer. De eerste en gelijk laatste keer.

Na een warme douche ben ik weer instaat normaal te functioneren en helder na te denken. De droom over Mike mag misschien bijzonder zijn maar ik moet het niet anders gaan zien dan een deel van het verleden. Ik kan me er immers niet altijd mee bezighouden. Toen is toen. Nu is nu. En met die gedachte en nieuwe energie schuif ik aan de eettafel.

De tafel is tot de laatste detail gedekt. Zo staat er in het midden een grote schaal met warme croissantjes en zijn er vier glazen tot de rand gevuld met vers geperste sinaasappelsap. Verder is er belachelijk veel keuze in broodbeleg en heeft iedereen ook nog eens een gekookt eitje. Lang geleden is er voorgesteld om elke zondag een wat luxere ontbijt dan normaal te maken en ook deze keer is dat weer gelukt.

Met een vrolijk humeur smeer ik een dikke laag jam op het nog warme croissantje en luister ondertussen naar Charissa's verhaal. Haar stem klinkt opgewekt en enthousiast vertelt ze over haar muziekproject op school waarin zij een stuk solo mag gaan zingen. Ik ben oprecht trots op haar en hoop dat ze later nog veel gaat doen met zingen. Ze heeft echt een mooie stem en ik weet zeker dat ze er een heleboel mensen mee kan plezieren. Ik sta op het punt haar te feliciteren totdat mijn aandacht naar Serena gaat.

Ze heeft net haar flesje gekregen en ligt al een tijdje in de babybox die nog geen week geleden in de woonkamer is neergezet. Hoe ze het voor elkaar krijgt weet ik niet maar een van haar knuffels ligt buiten de box en onmiddellijk begint ze te huilen. Mijn moeder maakt aanstalten op te staan totdat ik haar tegen hou.

'Ik ga wel,' zeg ik en neem nog snel een flinke hap van mijn croissant. Ik heb nog geen stap gezet of de bel gaat. Als reactie kijk ik op de klok en realiseer me nu pas hoe laat het al is. 'Dat moet Emily zijn,' mompel ik met volle mond. Onderweg naar de deur leg ik de knuffel terug in de box en voorzichtig til ik Serena op. Nu ze tegen mijn buik aanligt wordt ze weer wat rustiger.

Vlak voor ik open doe ontstaat er een gespannen gevoel in mijn buik. Ik ben benieuwd hoe Emily zal reageren. Ze heeft Serena bovendien nog nooit gezien.

Vanaf het moment dat ze Serena ziet begint ze enthousiast te roepen. 'Oh mijn god Sophie, je hebt niet gezegd dat ze zo'n schatje is!'

Ik lach en overhandig Serena behoedzaam in Emily's armen. Het valt me gelijk op dat ze haar blonde haren voor de verandering los heeft hangen. Ook zie ik dat haar lippen een lichtrode kleur hebben. Haar truitje is opvallend geel en in haar oren draagt ze zilveren oorbellen. Met grote ogen en een bescheiden glimlach staart ze Serena aan.

'Hallo Serena,' mompelt ze. 'Wat ben je mooi zeg. Een klein prinsesje ben je.'

Haar woorden laten me glimlachen. Ik ben blij dat we elkaar weer eens naast het werk zien. Haar aanwezigheid lijkt altijd een positieve uitstraling te hebben en geeft me onmiddellijk een levendig gevoel.

'Is het goed als ik je zo noem Serena? Een klein prinsesje?'

Als antwoord steekt ze haar handje omhoog en wat onhandig probeert ze aan Emily's haarplukken te trekken. Wanneer het niet lukt, begint ze te huilen. Ik bereid me erop voor dat Emily niet weet hoe ze de situatie moet aanmaken maar tegen mijn verwachtingen in wiegt ze Serena heen en weer en maakt ze daarbij sussende geluiden.

'Ze is echt een schatje Sophie,' zegt ze gemeend. Mijn lippen vormen zich tot een glimlach. 'Een klein prinsesje.'

We kijken elkaar aan en zonder iets te zeggen weten we dat dat voortaan onze bijnaam voor Serena is. Na even zo te hebben gestaan geeft ze Serena aan me terug en samen gaan we nog even naar de woonkamer zodat Emily de rest kan groeten. Mijn ouders en Charissa zitten nog aan de tafel te ontbijten als we naar binnen lopen en kijken nieuwsgierig onze kant op.

'Herinneren jullie je Emily nog?' vraag ik. Charissa is de eerste die reageert en enthousiast omhelzen ze elkaar. Ik vind het fijn voor haar dat ze Emily weer ziet. Ik kan me nog goed herinneren dat Charissa, Emily en ik een hele zomer samen hebben doorgebracht. Het was een super vakantie om nooit te vergeten.

'Leuk je weer te zien Emily,' zegt mijn vader dan.

'Eens gelijk meneer,' antwoordt ze beleefd.

Voor een tijdje praten we met z'n alle wat bij totdat Emily en ik besluiten te vertrekken. Met Serena in de kinderwagen wandelen we zoals afgesproken richting de kinderboerderij. Onderweg kletsen we over allerlei onschuldige onderwerpen als Emily's vriendje, beroemdheden en werk. Even lijkt ze over Mike te willen beginnen maar ze heeft algauw door dat ik het geen leuk onderwerp vind. Tijdens het lopen begint het flink te waaien en na ongeveer een kwartier komen we aan bij de ingang van de kinderboerderij. Het eerste wat opvalt, is het felgekleurde bord dat aangeeft dat iedereen gratis naar binnen mag.

Nadat we de eenden hebben gevoerd en geitjes hebben geaaid komen we aan bij twee ezels. Naar mijn mening fantastische dieren.

'Kijk Serena, zie je wat dat zijn?' zegt Emily. Serena's ogen volgens haar hand en geïnteresseerd kijkt ze naar de dieren. 'Dat zijn ezels. Zeg maar ezel. É z e l.'

Ik schiet in de lach van haar overdreven uitspraak. 'Ems ze kan nog niet praten.'

Nu moet ze zelf ook lachen. 'Ik kan het toch proberen?'

Met een schuddend hoofd haal ik Serena uit de kinderwagen en samen proberen Emily en ik haar het woordje ezel te laten zeggen. Het belooft een leuke, gezellige dag te worden.

........................................................

Van afstand houdt hij de twee meisjes in de gaten. Ze zijn ondertussen een halfuur bij de kinderboerderij en hij weet nog steeds niet wie van de twee de moeder is. Hij ergert zich aan zijn twijfels. Het meisje met het bruine haar houdt de baby vast maar het zou net zo goed de blonde kunnen zijn. Met samengeknepen ogen observeert hij elke beweging. Net wanneer hij besluit wat dichterbij te staan klinkt het scherpe gerinkel van zijn telefoon.

Shit.

Hij moet duidelijke informatie hebben en dat heeft hij nog niet.

'Ja?' bromt hij.

'... nee, het is nog niet duidelijk wie de moeder is.'

'... geef me iets meer tijd.'