"Huwag kang manghinayang sa taong sinayang ka..." pagbasa ko sa isang Facebook post.

Napahugot na lamang ako ng malalim na buntong hininga bago in-off ang phone at inayos ang unan na hinihigaan ko. Nakahiga ako ngayon at ready na sanang matulog kaya lang, ayaw sa akin ng tulog kaya nag-check na lang ako ng socmed ko.

I placed the back of my palm on my head, staring at the ceiling, here in my dark room, only the moon gives a little light from my window. Once again, I sighed and tried to shut my eyes but couldn't fell asleep.

Bumangon ako ay binuksan ang lamp sa study desk ko sa gilid ng kama. I grabbed my pencil and sketchbook to draw a dress... or anything. Again, I couldn't draw anything. I was just staring on a blank page for a long time.

Paulit-ulit na bumabalik sa aking isipan ang ginawa nila. Ni hindi ko alam... Hindi ko alam na hindi na pala ako. Nakakalungkot isipin na ang taong inaasahan kong makakasama ko sa panghabang buhay ay mukhang magiging dahilan pa para ako ay sumakabilang buhay.

Nakakapagod. Nakakalungkot. Nakakaubos. Nakakawalang gana sa lahat. Gusto kong umiyak pero wala na akong mailabas. Pabalik-balik pa ang lagnat ko... Pero pumasok pa rin ako at sinubukang magpagaling. Inalagaan ko ang sarili ko. Kailangan ko, eh.

"Kain ka muna," ani ni Millie at naglahad ng burger na mukang in-order pa kanina. Umiling lang ako bilang sagot.

Dala ko ang gawa kong design sa aming classroom at binigyan kami ng free time to do our activities o ibang kailangan na requirements. Ewan ko ba, good mood ang prof namin ngayon. Marami pa kasi sa amin ang hindi pa tapos lalo na ang kailangan sa fashion show.

Hindi ko ma-imagine na natapos ko 'yong design ko in less than two months dahil super excited ako na model ko si Matmat tapos ganito rin pala ang mangyayari sa amin.

"Mayroon akong binake na cookies sa bahay. Gusto mo bang doon muna tayo?" Millie offered again. Kita ko rin ang efforts nilang magpinsan para mapagaan ang loob ko kaya pumayag na ako.

Masarap ang gawa ni Millie. Narito kami ngayon sa kwarto niya at nakaupo sa carpet nila. We even watched a movie, but I wasn't focused, that's why I didn't understand the story.

"Mahal ka namin, okay? Hindi namin alam ang nangyari pero basta... Andito lang kami..." I cried as Amara told me those words after she unplugged their tv. My friends embraced and hushed me.

With that, I cried harder. "Mahal ka namin, Aemour." Millie's voice broke and she started sobbing too. Nasa gitna nila akong dalawa at ramdam ko ang patuloy nilang paghagod sa aking likod. "In time, everything will be okay. Hindi naman paunahan ang paghilom. Wala namang deadline. We are always here, hmm? Hindi ka nag-iisa..."

They wanted to take me home but I refused politely. I told them that I can handle myself and I just want to have some time for myself. They understood and just told me to take care. Maliwanag pa naman sa labas at siguro nasa 4PM pa lang ngayon. Nakalimutan ko kasi na magsuot ng relo ngayon.

I decided to go to the textile store, which I usually buy my fabrics for my projects. I also went to an eatery nearby to eat dinner and took out some for my sister. Nagbago na naman ang schedule ng trabaho niya.

I rode a trike to go home and when it stopped in front of our house, he was there. Matmat was there, sitting and waiting... for someone. For me.

Nagbayad ako pagkababa at nakita ko si Matmat na nakatitig sa akin gamit ang kanyang umiiyak na mga mata at nakatayo na sa harapan ko. "Umalis ka na lang, pwede ba?" matamlay kong saad sa kanya bago siya nilagpasan at pumasok na sa loob.

Upon arriving home, my sister was baking something. "Oh, andoon si Matmat sa labas, mukhang inaantay ka. Nagkausap ba kayo?" bungad niya. She still doesn't know about what happened. "Pareho kayong matamlay tignan..." nag-aalalang aniya.

I just smiled a little and placed the plastic with the ordered food inside on the table. "Pareho kaming busy, Ate. Pinauwi ko na siya. Wala naman kaming dapat pag-usapan," I briefly uttered and gave her again a small smile.

"Huh?" From her reaction, I knew that she wanted to ask questions but I waa glad she really didn't. Hindi ko alam ang isasagot. Pinagkatiwalaan niya sa Matmat sa akin. Paano na lang kung malalaman niya na nakipaghalikan at nakipag-sex siya sa iba, 'di ba?

Nauna nang natulog si Ate kaya ako na ang nag-check ng appliances kung may nakasaksak pa ba. As I was closing the windows in our living room, I unconsciously peeked on the outside, and saw Matmat was still waiting outside.

I carefully opened the door and went outside to talk to him. I opened the gate and he I could see him panicked. "Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Umuwi ka na nga," I hissed before rolling my eyes.

"Can we go to the beach for the last time?" pakiusap niya. My head fell back and I exhaled hardly before looking back at him.

"Fine." His face lit up. "But..." Nakita kong bahagyang lumaylay ang kanyang balikat. "I'm still not comfortable with you so please huwag kang malapit masiyado." He stepped back that made my eyes roll. "Magbibihis lang ako."

I just wore a simple printed shirt and pants dahil nakapambahay lang ako kanina. Kinuha ko ang promise ring na binigay niya sa akin noon sa drawer ng study desk ko at binulsa. Inalis ko na 'yon no'n nang mapagtantong hindi rin naman niya matutupad ang mga pinangako niya. Hindi ko alam kung may sense ba ang pagsama ko sa kanya gayong complicated ang sitwasyon. Dumaan ako saglit sa isang maliit na bakeshop na bukas pa at bumili ng cake. Mura lang iyon.

Walang umimik sa amin nang makarating sa beach na aming pinuntahan noong nakaraan. Noong monthsary namin.

Hindi siya nagtanong about sa binili ko. Nakaupo lang kami sa sand at nakatanaw sa dagat. Hindi naman kami ganoon kalayo sa isa't isa pero may space sa pagitan namin. Siguro dahil sa sinabi ko na hindi ako komportable kaya lumayo siya. The bright moon was looking at us from above. The hushing of the wind and the splashing sounds of waves helped me to calm myself.

"T-Tapos... na ba talaga tayo?" He broke the silence.

"Tangina. Tinatanong pa ba 'yan?" I bitterly laughed. "Nakipagtalik ka sa iba tapos tatanungin mo 'yan ngayon sa akin?" matabang kong tanong. "Nanghingi ako sa 'yo ng explanation, wala akong nakuha. Give you time to explain?" I scoffed sarcastically. "Huling-huli ka na kasi kaya ayan! Hindi mo alam ang ipapaliwanag!" Nanatili ang mata ko sa dagat.

"I was just asking for time..." mahinang aniya. Narinig kong napasinghap siya. "Iuuwi rin k-kita m-mamaya..."

"L-Let's stay here until midnight." Until it is your birthday.

My eyes darted at him and I could see his eyes swam with tears. I inhaled deeply. Naluluha na rin ako. "D-Did y-you e-ever loved me, M-Matmat?" I unconsciously asked as we were already staring at each other. My heart ached when he wiped his tears and I didn't realized that a tear already escaped from my eyes. Pain could see in his expression.

"I l-love y-you s-so much, Aemour. I love you always and in all ways..." I felt my heart tightening because of his remarks. "I-Ikaw? H-Hindi m-mo na ba ako mahal? N-Nandidiri ka b-ba s-sa a-akin?" he asked me in whisper and he sounded so much in pain. God, hindi ko na kaya.

Kumawala na ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan. Sobrang sakit na. Mahal ko siya. Mahal ko pa rin siya. But the fact that he can't explain why and how did it happened to them... I just can't trust him anymore. Doubts have been running through my head.

Umiwas ako ng tingin at napalunok habang hinahayaan ang mga luha na bumuhos. Hindi ko siya sinagot at nilamon na naman kami ng katahimikan ngunit ang tanging naririnig lang ay ang agos ng dagat at ang aming paghagulgol.

Ilang oras lang kaming ganoon hanggang sa napatingin ako sa aking relo. One minute left and it's October eight.

Nilabas ko ang cake sa box at nang mag 12 AM na, lumapit ako at akin iyong nilahad sa kanya. "H-Happy b-birthday..." Halos maiyak ako nang tinignan niya ako nang may halong sakit at gulat sa kanyang mata. I didn't get him a candle since I knew that this place is windy.

"H-Hindi ko birthday pero, m-may wish ako..." Suminghap ako, pinipigilan kong mapaluha muli. Lumunok ako bago magsalita at tinignan siya sa mata. "Wish ko na... Huwag ka nang magpapakita sa akin. Kahit kailan."

That day. No. That month, we never saw each other again. I gave him back the promise ring that he had given to me.

Not until I remembered that he was my model. Tapos ko na. Nakapag-photoshoot na. Na-submit ko na 'yong portfolio at nag-aantay na lang sa araw ng fashion show. Grabe talaga ang mga unexpected na kaganapan sa buhay.

Maging nang malaman nina Amara at Millie na naghiwalay na kami at wala ng chance para magkabalikan ay hindi rin sila makapaniwala. Kahit ako rin naman. Nakapagplano na kami. Pero ano? Napako.

I just told them that 'It's not him. It's me'.

"Paano na 'yong fashion show kung wala kang model?" marahang tanong ni Ate habang tinutulungan ko siya sa ginagawang carrot cake.

"Edi si..." I tried to think of someone. "Si Axel!" Napatawa ako. "Kung iba 'yung sizes niya edi ia-adjust ko na lang at uulitin ko 'yung pagpi-picture," wika ko. I did a lot of things and tried to be productive to divert my thoughts.

After doing a lot of things today, I got my design from my cabinet and placed in on the top of my bed. Inayos ko ang pagkakalapag nito. I stared on it for a long time. There would be always a one person whom I can imagine wearing these.

Him.

Tsaka ko lang naalala na napaka-busy nga pala ngayong year ni Axel! Lalo na sa December dahil may exams sila. Napahilamos ako sa mukha.

"Na-move 'yong date ng fashion show! Ang daya, huh?! Mas pinaaga, kaloka!" Amara ranted while we were having lunch at the eatery.

"Pa-start pa lang ako sa trouserd at foot wear, eh!" reklamo rin ni Millie.

No-contact ko na si Axel pero hindi ko siya mahagilap kaya nagtungo ako sa Swift's Treats at naabutan si Ma'am Chloe. Hinanap ko sa kanya si Axel ngunit ang tanging nasabi niya ay napaka-busy raw ng anak niya dahil sa upcoming exams at maraming requirements na ginagawa.

"Pucha, paano na?" bulong ko sa sarili habang naglalakad pauwi sa amin.

"Uh, hey," may mahinang boses akong narinig nang nasa tapat na ng gate. I looked at the person with frowning brows and my jaw almost dropped. Bakit na naman 'to nagpapakita sa akin?!

"Tangina naman, Matmat." I breathed. "Hindi ka ba talaga nakakaintindi, huh?" I hissed.

Walang emosyon niya akong tinignan at ako naman, ito, galit pa rin at nasasaktan.

"About your fashion show..." He trailed off. "The model thing..."

I pressed my lips together. "Are you backing out?" I asked in a monotone voice.

"N-No. I-Itatanong k-ko l-lang sana kung ako pa rin ba ang m-magsusuot ng mga designs mo?" he asked carefully.

I lazily nodded. "Yup. I don't have any choice." Makikita ko na naman siya, amp. "I'm doing this just for my grades. That's all. Wala ng ibang rason," walang buhay kong sagot at pumasok na sa loob, hindi na siya muling nilingon.

Pumunta ako sa isang malayong coffee shop nang maghapon na para maibaling sa iba ang aking iniisip. May maliit na book shelf malapit sa counter at may mga naka-display na libro doon. Nag-order ako at kumuha ng libro bago nagtungo sa isang two seater na upuan, aantayin na lang ang order. Ibinaba ko ang aking sling bag sa laps ko.

Someone took the seat in front of me, which made me flabbergasted. Sakto ay dumating na rin ang order ko. "Beh, nagpapaka-sad girl?" Leona asked in a sarcastic way

I gathered all my strength. "Nang-agaw ka. Nanira ka ng relasyon. Kina-proud mo 'yon?" I scoffed in disbelief. "Kung ang puno may sanga, bakit ka tanga?" Side of my lips rose up when her eyes filled with rage because of my statement.

She crossed her arms abover her chest, getting angry. "Mas mahal naman niya ako! Nakipag-sex siya sa akin! I bet you two didn't do that thing yet." She raised her eyebrows, nanghahamon.

My smirk grew bigger. "Sex isn't the only thing just to prove that he loves you, woman. You were on the bar, dala lang 'yon ng alak." Hindi ko alam kung bakit parang pinagtatanggol ko pa si Matmat sa kanyang ginawa.

"He made love with me!" She sounded hysterical. "It's not all about alcohol or anything but because he loves me! It was our choice and decision!" Habol niya ang kanyang hininga dahil sa pagsigaw. Tuloy ay pinagtitinginan kami ng mga tao. Well, the cameras are pointing us. Ano, bago na namang trending video sa Facebook?

"Meron bang surgeon dito?" Nilingon ko ang mga tao. "Pwede bang operahan at tanggalin ang kakapalan ng mukha nito!?" I pointed her and glanced again on the people. Nagbulong-bulongan sila. I looked back at Leona. Parang tuta siya na nahiya.

Namutla pa nga. "Ah, mas mainam kung neurosurgeon na lang. Kasi sa utak na yata may tama!" Nakangisi kong sinabit ang bag sa aking balikat at kinuha ang in-order na hot coffee na nakalagay sa paper cup bago tumayo. "Gotta go, woman."

Naglakad ako palabas ng shop, sobrang bigat ng dibdib. I exhaled hardly as I walked away outside. Niyakap ko ang sarili ko at napaluha.

My words were very sharp to her but that doesn't change the fact that I should be guilty. Nilabas ko lang kung anong nararamdaman ko. I can't even imagine how we end up like this. Ni hindi ko alam na magiging magkaaway kami. She didn't even regretted what she did. What they did to me, engraved in my heart.

Hindi pa nakatulong na pag-uwi ko sa bahay ay naroon si Papa sa labas ng gate.

"Pagod po ako, Pa. Umalis ka na lang, please?" pakiusap ko sa kanya.

"Anak..." nanginginig niyang tawag sa akin. Anak. Anak daw.

Mapait akong natawa. "Anak?" I scoffed. "Bakit ka po ba andito? Hindi ba, nagpapakatatay ka roon sa Leona na 'yon?" Pumiyok ako. Nagsimula na naman ang pagpatak ng mga luha ko. Akalain mo 'yon, meron pa pala akong mailalabas na mga luha?

"Felia..." Iyon ang tawag niya sa akin. Felia. Tsk, Felia raw!

"Pa, naman!" My voice cracked again. Ibinagsak ko ang bag na bitbit ko dahil sa frustration na nararamdaman ko at napasabunot sa buhok. He looked at me with his worrying eyes and handed me a small white envelope. "Hindi po namin kailangan 'yan," mariin kong wika.

"P-Pambawi k-ko lang sa inyo," garalgal na aniya.

Kinuyom ko ang aking kamao at disappointed siyang tinignan. "Pambawi? 'Yang pera?" hindi makapaniwalang sambit ko at itinuro iyong hawak niya, ang mata ay nasa kanya pa rin. "Hindi pera ang kailangan namin, Pa. Ikaw!" I felt my heart clenching in pain. "I-Iniwan mo k-kami! Sinaktan mo kami! N-Nagpapakahirap si M-Mama sa ibang bansa! Mag-isa siya roon. Walang kwenta 'yong mga pinangako mo sa kanya sa altar!" Binuhos ko na lahat ng natitira kong lakas para sabihin sa kanya iyon.

Wala siyang masabi at umiyak lang sa harap ko. "P-Para sa tuition mo 'to..." Suminghap siya at yumuko.

"Ibigay mo na lang 'yan sa isa mong anak," malamig na sabi ko bago pinulot ang bag at padabog na pumasok at sinara ang tarangkahan at dumiretso sa loob ng bahay at padarag din na sinara ang pinto.

Napasandal ako sa pinto nang makapasok sa bahay at patuloy na umiyak. Iuntog ko roon ang ulo ko ng paulit-ulit. "Pagod na po ako..." Walang lakas akong napaupo. "Pagod na... Tama na please..." patuloy kong bulong habang humahagulgol. Pinatong ko ang braso ko sa aking tuhod at ibinaon doon ang aking mukha.

Why can't pain just go away? Am I a bad person? Bakit... naman ganito?

≿━━━━༺❀༻━━━━≾